ഉള്ളടക്കപ്പട്ടിക

ഐ. [ആമുഖം] §§1-2

I. രണ്ട് ലോകങ്ങളുണ്ട്: ആത്മാക്കളും മാലാഖമാരും വസിക്കുന്ന ആത്മീയ ലോകം, മനുഷ്യർ വസിക്കുന്ന പ്രകൃതി ലോകം. §3

II. ആത്മീയ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നാണ്; സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള പ്രകൃതി ലോകവും. §4

III. ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ അതിന്റെ നടുവിലുള്ള യഹോവയാം ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ശുദ്ധമായ സ്നേഹമാണ്. §5

IV. ആ സൂര്യനിൽ നിന്ന് ചൂടും വെളിച്ചവും പുറപ്പെടുന്നു; അതിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന ചൂട് അതിന്റെ സത്തയിൽ സ്നേഹവും അതിൽ നിന്നുള്ള പ്രകാശം അതിന്റെ സത്ത ജ്ഞാനവുമാണ്. §6

V. ചൂടും വെളിച്ചവും മനുഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു: ചൂട് അവന്റെ ഇച്ഛയിലേക്ക്, അവിടെ അത് സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നു; അവന്റെ വിവേകത്തിലേക്ക് വെളിച്ചവും, അവിടെ അത് ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യത്തെ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു. §7

VI. ആ രണ്ടും, ചൂടും വെളിച്ചവും, അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിച്ച് ഒഴുകുന്നു; അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക്, അതിന്റെ മമതകളും ചിന്തകളും; ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും. §8

VII. പ്രകൃതി ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ ശുദ്ധമായ അഗ്നിയാണ്; പ്രകൃതിയുടെ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും ഈ സൂര്യൻ മുഖേനയാണ്. §9

VIII. അതിനാൽ, ഈ സൂര്യനിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന എല്ലാം, അതിൽത്തന്നെ നിർജീവമാണ്. §10

IX. ഒരു മനുഷ്യൻ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ, ആത്മീയ വസ്ത്രം സ്വാഭാവികമായ വസ്ത്രം തന്നെ. §11

X. ആത്മീയ കാര്യങ്ങൾ, അങ്ങനെ ഒരു മനുഷ്യനെ ധരിക്കുന്നു, യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികവുമായ ഒരു മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ അവനെ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു, അങ്ങനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി. §12

XI. മനുഷ്യനുമായുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും അവസ്ഥ അനുസരിച്ചാണ് ആ ഒഴുക്കിന്റെ സ്വീകരണം. §13

XII. ഒരു മനുഷ്യനിലെ വിവേകം വെളിച്ചത്തിലേക്ക്, അതായത്, സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മാലാഖമാർ ഉള്ള ജ്ഞാനത്തിലേക്ക്, അവന്റെ യുക്തിയുടെ പോഷിപ്പിക്കലിനനുസരിച്ച് ഉയർത്താം; അവന്റെ ഇഷ്ടം സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ ചൂടിലേക്ക്, അതായത്, അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രവൃത്തികൾക്കനുസൃതമായി സ്നേഹത്തിലേക്ക് ഉയർത്താൻ കഴിയും. എന്നാൽ മനുഷ്യൻ ഇച്ഛിക്കുന്നതും വിവേകത്തിന്റെ ജ്ഞാനം പഠിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതും അല്ലാതെ ഇഷ്ടത്തിന്റെ സ്നേഹം ഉയർത്തപ്പെടുന്നില്ല. §14

XIII. മൃഗങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ ഇത് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. §15

XIV. ആത്മീയ ലോകത്ത് മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, പ്രകൃതി ലോകത്തും മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, ഇതുവരേയും ഇത് അജ്ഞാതമാണ്, അതിനനുസരിച്ച് എല്ലാ ഒഴുക്കും നടക്കുന്നു. §16

XV. അവസാനങ്ങൾ ഒന്നാം പരിണാമത്തിലും, കാരണങ്ങൾ രണ്ടാമത്തേതിലും, ഫലങ്ങൾ മൂന്നാമത്തേതിലുമാണ്. §17

XVI. അതിനാൽ അതിന്റെ ഉത്ഭവം മുതൽ ഫലങ്ങളിലേക്കുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം എന്താണെന്ന് സുവിദിതമാണ്. §§18-20

8. VI. ആ രണ്ടും, ചൂടും വെളിച്ചവും, അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിച്ച് ഒഴുകുന്നു; അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക്, അതിന്റെ വാത്സല്യങ്ങളും ചിന്തകളും; ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും.

പ്രചോദിതരായ മനുഷ്യർ ഇതുവരെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹം, ആത്മാവിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിലേക്കുള്ള കടന്നുകയറ്റമാണ്, എന്നാൽ ആത്മാവിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തിലേക്കുമുള്ള കടന്നുകയറ്റത്തെ ആരും കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടില്ല. സ്നേഹത്തിന്റെ എല്ലാ നന്മയും വിശ്വാസത്തിന്റെ എല്ലാ സത്യവും ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു, അവയൊന്നും മനുഷ്യനിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നുവെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും; ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നവ ആദ്യം അവന്റെ ആത്മാവിലേക്കും അവന്റെ ആത്മാവിലൂടെ യുക്തിസഹമായ മനസ്സിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വസ്തുക്കളിലേക്കും ഒഴുകുന്നു. ആരെങ്കിലും ആത്മീയ പ്രവാഹത്തെ മറ്റേതെങ്കിലും രീതിയിൽ അന്വേഷിക്കുകയാണെങ്കിൽ, അവൻ ഒരു ഉറവയുടെ ഗതി നിർത്തി, അവിടെ വറ്റാത്ത അരുവികൾ തേടുന്നവനെപ്പോലെയാണ്; അല്ലെങ്കിൽ വിത്തിൽ നിന്നല്ല, വേരിൽ നിന്ന് ഒരു വൃക്ഷത്തിന്റെ ഉത്ഭവം മനസ്സിലാക്കുന്നവനെപ്പോലെ; അല്ലെങ്കിൽ അവയുടെ ഉറവിടത്തിൽ നിന്ന് വേറിട്ട് വ്യുൽപ്പന്നങ്ങൾ പരിശോധിക്കുന്ന ഒരാളെപ്പോലെ.

[2] എന്തെന്നാൽ, ആത്മാവ് അതിൽത്തന്നെ ജീവനല്ല, മറിച്ച് തന്നിൽത്തന്നെ ജീവനായ ദൈവത്തിൽനിന്നുള്ള ജീവന്റെ സ്വീകർത്താവാണ്. എല്ലാ പ്രവാഹവും ജീവന്റെതാണ്, അങ്ങനെ ദൈവത്തിൽ നിന്നാണ്. ഇത് അർത്ഥമാക്കുന്നത് ഈ പ്രസ്താവനയാണ്: 'യഹോവയായ ദൈവം നിലത്തെ പൊടികൊണ്ടു മനുഷ്യനെ നിർമ്മിച്ചിട്ടു അവന്റെ മൂക്കിൽ ജീവശ്വാസം ഊതി, മനുഷ്യൻ ജീവനുള്ള ദേഹിയായി തീർന്നു' (ഉൽപത്തി 2:7). നാസാരന്ധ്രങ്ങളിൽ ശ്വസിക്കുക എന്നത് ജീവന്റെ ശ്വാസം അർത്ഥമാക്കുന്നത് നന്മയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും ധാരണ നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നതിനെയാണ്. കർത്താവ് തന്നെക്കുറിച്ച് ഇപ്രകാരം പറയുന്നു, 'പിതാവിന്നു തന്നിൽതന്നേ ജീവനുള്ളതുപോലെ അവൻ പുത്രന്നും തന്നിൽതന്നേ ജീവനുള്ളവൻ ആകുമാറു വരം നല്കിയിരിക്കുന്നു' (യോഹന്നാൻ 5:26): തന്നിലുള്ള ജീവിൻ ദൈവമാണ്; ആത്മാവിന്റെ ജീവൻ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്ന ജീവനാണ്.

[3] ഇപ്പോൾ എല്ലാ പ്രവാഹവും ജീവനുള്ളതും, ജീവിതം അതിന്റെ സംഭരണികളിലൂടെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നതും, മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിലുള്ളതോ ആദ്യത്തേതോ ആയ സംഭരണികൾ ആത്മാവാണ്, അതിനാൽ, അന്തർപ്രവാഹം ശരിയായി മനസ്സിലാക്കാൻ, അത് ആരംഭിക്കേണ്ടത് ദൈവത്തിൽ നിന്നാണ്, അല്ലാതെ ഒരു മദ്ധ്യവർത്തി സങ്കേതത്തിൽ നിന്നല്ല.. നമ്മൾ ഒരു മദ്ധ്യവർത്തി സങ്കേതത്തിൽ നിന്ന് ആരംഭിക്കുകയാണെങ്കിൽ, നമ്മുടെ അന്തർപ്രവാഹ സിദ്ധാന്തം ചക്രങ്ങളില്ലാത്ത രഥം പോലെയോ കപ്പൽപായ് ഇല്ലാത്ത ഒരു കപ്പൽ പോലെയോ ആയിരിക്കും. സ്ഥിതി ഇതുതന്നെയാണെങ്കിലും, സ്ഥിതി ഇതുതന്നെയാണെങ്കിലും, മുൻ ലേഖനങ്ങളിൽ നാം ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യനെക്കുറിച്ച് പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്, അതിന്റെ മദ്ധ്യത്തിൽ യഹോവയാം ദൈവവും (5); അവിടെ നിന്ന് സ്നേഹത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും, അങ്ങനെ ജീവന്റേയും അന്തർപ്രവാഹവും (6, 7).

[4] ജീവൻ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ആത്മാവിലൂടെ മനുഷ്യനിലേക്കും അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്കും, അതായത്, അതിന്റെ വാത്സല്യങ്ങളിലേക്കും ചിന്തകളിലേക്കും, ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും ഒഴുകുന്നു, കാരണം ഇവയാണ് ജീവിനുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ തുടർച്ചയായ ക്രമത്തിൽ. എന്തെന്നാൽ മനസ്സ് ആത്മാവിനും ശരീരം മനസ്സിനും കീഴ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മനസ്സിനും രണ്ട് ജീവിതങ്ങളുണ്ട്, ഒന്ന് ഇച്ഛാശക്തിയും മറ്റൊന്ന് ധാരണയും. അതിന്റെ ഇച്ഛയുടെ ജീവിതം സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മയാണ്, അതിന്റെ ഉത്ഭവങ്ങളെ വാത്സല്യങ്ങൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു; ധാരണയുടെ ജീവിതം ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യമാണ്, അതിന്റെ ഉത്ഭവങ്ങളെ ചിന്തകൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു: രണ്ടാമത്തേതും മുമ്പത്തേതും ഉപയോഗിച്ച് മനസ്സ് ജീവിക്കുന്നു. നേരെമറിച്ച്, ശരീരത്തിന്റെ ജീവൻ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ, സംസാരം, പ്രവൃത്തികൾ എന്നിവയാണ്: അവ മനസ്സിലൂടെ ആത്മാവിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞത് അവ നിലകൊള്ളുന്ന ക്രമത്തിൽ നിന്ന് പിന്തുടരുന്നു, അതിൽ നിന്ന് അവ ഒരു ജ്ഞാനിയായ മനുഷ്യന് പരിശോധന കൂടാതെ സ്വയം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.

[5] മനുഷ്യാത്മാവ്, ഒരു ശ്രേഷ്ഠമായ ആത്മീയ പദാർത്ഥമായതിനാൽ, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് നേരിട്ട് പ്രവാഹം സ്വീകരിക്കുന്നു; എന്നാൽ മനുഷ്യ മനസ്സ്, ഒരു താഴ്ന്ന ആത്മീയ പദാർത്ഥമായതിനാൽ, ആത്മീയ ലോകത്തിലൂടെ പരോക്ഷമായി ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നു; ദ്രവ്യം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന പ്രകൃതിയുടെ പദാർത്ഥങ്ങളാൽ നിർമ്മിതമായ ശരീരം, പ്രകൃതി ലോകത്തിലൂടെ പരോക്ഷമായി ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നു.

സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മയും ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യവും ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിതമായി ഒഴുകുന്നു, അതായത്, ഒന്നായി ഐക്യപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ അവ അവയുടെ പുരോഗതിയിൽ മനുഷ്യനാൽ വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ദൈവത്താൽ നയിക്കപ്പെടുന്ന സ്വയം കഷ്ടപ്പെടുന്നവരുമായി മാത്രം ഒത്തുചേരുന്നു എന്നത് തുടർന്നുള്ള ലേഖനങ്ങളിൽ കാണാം.

12. X. ആത്മീയ കാര്യങ്ങൾ, അങ്ങനെ ഒരു മനുഷ്യനെ ധരിക്കുന്നു, യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികവുമായ ഒരു മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ അവനെ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു, അങ്ങനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി.

ഒരു മനുഷ്യൻ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ ആത്മാവ് ശരീരത്തെ ധരിക്കുന്നു എന്ന മുകളിൽ സ്ഥാപിച്ച തത്വത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരു നിഗമനമായി ഇത് പിന്തുടരുന്നു. എന്തെന്നാൽ, ആത്മാവ് മനുഷ്യമനസ്സിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തിലേക്കും ഒഴുകുന്നു, അത് കർത്താവിൽ നിന്ന് നിരന്തരം സ്വീകരിക്കുന്ന ജീവനെ വഹിക്കുന്നു, അങ്ങനെ പരോക്ഷമായി ശരീരത്തിലേക്ക് കൈമാറുന്നു, അവിടെ, ഏറ്റവും അടുത്ത ഐക്യത്തിലൂടെ, അത് സംഭവിക്കുന്നു. ശരീരം, അത് പോലെ, ജീവിക്കാൻ. ഇതിൽ നിന്നും, അനുഭവത്തിന്റെ ആയിരം സാക്ഷ്യങ്ങളിൽ നിന്നും വ്യക്തമാകുന്നത്, ആത്മീയമായത്, ഭൗതികമായതിനോട് ചേർന്ന്, നിർജ്ജീവമായ ഒരു ജീവശക്തി എന്ന നിലയിൽ, ഒരു മനുഷ്യനെ യുക്തിസഹമായി സംസാരിക്കാനും ധാർമ്മികമായി പ്രവർത്തിക്കാനും കാരണമാകുന്നു.

[2] നാവും ചുണ്ടുകളും ഒരു പ്രത്യേക ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് സംസാരിക്കുന്നതുപോലെയും കൈകളും കൈകളും സമാനമായ രീതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നതുപോലെയും കാണപ്പെടുന്നു; എന്നാൽ അത് സ്വയം ആത്മീയമായ ചിന്തയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്, അതുപോലെ തന്നെ ആത്മീയമായ ഇച്ഛയും പ്രവർത്തിക്കുന്നു, ഓരോന്നും സ്വന്തം അവയവങ്ങൾ വഴി പ്രവർത്തിക്കുന്നു, അവയിൽ തന്നെ ഭൗതികമാണ്, കാരണം പ്രകൃതി ലോകത്തിൽ നിന്ന് എടുത്തതാണ്. ഈ പരിഗണന നൽകിയാൽ, പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ ഇത് ദൃശ്യമാകും: സംസാരത്തിൽ നിന്ന് ചിന്തയെ നീക്കം ചെയ്യുക, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് വായ മൂകമായിരിക്കില്ലേ? അതിനാൽ, ഇച്ഛയെ പ്രവർത്തനത്തിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യുക, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് കൈകൾ നിശ്ചലമാകില്ലേ?

[3] സ്വാഭാവിക വസ്തുക്കളുമായുള്ള ആത്മീയ സംയോജനവും ഭൗതിക വസ്തുക്കളിൽ ജീവന്റെ രൂപഭാവവും ശുദ്ധമായ സ്പോഞ്ചിലെ മികച്ച വീഞ്ഞിനോടും മുന്തിരിയിലെ മധുരമുള്ളതും ആപ്പിളിലെ രുചികരമായ ജ്യൂസിനോടും താരതമ്യപ്പെടുത്താം. കറുവപ്പട്ടയുടെ സുഗന്ധമുള്ള ഗന്ധത്തിലേക്ക്. ഇവയിലെല്ലാം അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന നാരുകൾ ഭൗതിക പദാർത്ഥങ്ങളാണ്, അവയ്ക്ക് രുചിയോ മണമോ ഇല്ല, അവയ്‌ക്കുള്ളിലും അവയ്‌ക്കിടയിലും ഉള്ള ദ്രാവകങ്ങളിൽ നിന്ന് അവ ലഭിക്കുന്നു; അതിനാൽ, നിങ്ങൾ ആ ചാറുകൾ പിഴിഞ്ഞെടുത്താൽ അവ ചത്ത നാരുകളായി മാറുന്നു. ജീവൻ അപഹരിച്ചാൽ ശരീരാവയവങ്ങളുടെ കാര്യവും അങ്ങനെതന്നെ.

[4] ആത്മീയ കാര്യങ്ങളും പ്രകൃതിയും തമ്മിലുള്ള സംയോജനത്താൽ ഒരു മനുഷ്യൻ യുക്തിസഹമായ ജീവിയാണെന്ന് അവന്റെ ചിന്തയുടെ വിശകലന പ്രക്രിയകളിൽ നിന്ന് വ്യക്തമാണ്; അവൻ ഒരേ കാരണത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ധാർമ്മിക ജീവിയാണെന്ന് അവന്റെ പെരുമാറ്റത്തിലെ മികവിൽ നിന്നും പെരുമാറ്റത്തിന്റെ ഔചിത്യത്തിൽ നിന്നും വ്യക്തമാണ്. ജ്ഞാനത്തിന്റെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും, അങ്ങനെ യുക്തിയുടെയും ധാർമ്മികതയുടെയും വാസസ്ഥലം ഉള്ള മാലാഖമാരുടെ സ്വർഗത്തിലൂടെ കർത്താവിൽ നിന്നുള്ള ഒഴുക്ക് സ്വീകരിക്കാൻ കഴിയുന്ന തന്റെ കഴിവ് കൊണ്ടാണ് അവൻ ഇവ നേടിയത്. അതിനാൽ, ഒരു മനുഷ്യനിലെ ആത്മീയവും പ്രകൃതിദത്തവുമായുള്ള ഐക്യം അവനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. മരണാനന്തരം സമാനമായതും എന്നാൽ സമാനതകളില്ലാത്തതുമായ രീതിയിൽ അവൻ ജീവിക്കുന്നതിന്റെ കാരണം, പ്രകൃതിലോകത്തിൽ ഭൗതികശരീരം ധരിച്ചിരുന്നതുപോലെ, അവന്റെ ആത്മാവ് പിന്നീട് ഒരു സാര ശരീരം ധരിക്കുന്നു എന്നതാണ്.

[5] മനസ്സിന്റെ ധാരണകളും ചിന്തകളും, ആത്മീയമായതിനാൽ, സംഘടിത രൂപങ്ങളിലൂടെയല്ല, സഹായമില്ലാതെ ഒഴുകുന്നുവെന്ന് പലരും വിശ്വസിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, തലയുടെ ഉൾഭാഗങ്ങൾ കാണാത്തവരും, ധാരണകളും ചിന്തകളും അവയുടെ തുടക്കത്തിലാണെന്നും, മസ്തിഷ്കം അവിടെ ഉണ്ടെന്ന് അറിയാത്തവരും, ഗ്രന്ഥികളോടൊപ്പം ചാരനിറവും വെള്ളയും ചേർന്ന ദ്രവ്യങ്ങൾ ഇഴചേർന്ന് നിർമ്മിതമാണെന്ന് അറിയാത്തവർ അങ്ങനെ സ്വപ്നം കാണുന്നു. , ഹൃദയകോശങ്ങൾ, അറകൾ, കൂടാതെ എല്ലാം മൂടുന്ന ചർമ്മങ്ങളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു; അതുപോലെ ആ അവയവങ്ങളുടെയെല്ലാം ശബ്ദത്തിനനുസരിച്ചോ വികലമായ അവസ്ഥയിലോ ഒരു മനുഷ്യൻ വിവേകത്തോടെയോ ഭ്രാന്തമായോ ചിന്തിക്കുകയും ആഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്ന് അറിയാത്തവർ; തൽഫലമായി, അവൻ തന്റെ മനസ്സിന്റെ ജൈവഘടനയനുസരിച്ച് യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികനുമാണ്. ഒരു മനുഷ്യന്റെ യുക്തിസഹമായ കാഴ്‌ച, ആത്മീയ വെളിച്ചത്തിന്റെ തുടക്കത്തിനായി ക്രമീകരിച്ച രൂപങ്ങളില്ലാതെ, അവന്റെ സ്വാഭാവിക കാഴ്ച കണ്ണുകളില്ലാത്തതുപോലെ, അമൂർത്തമായ ഒന്നുമല്ല. അങ്ങനെ മറ്റു സന്ദർഭങ്ങളിൽ.