ഉള്ളടക്കപ്പട്ടിക

ഐ. [ആമുഖം] §§1-2

I. രണ്ട് ലോകങ്ങളുണ്ട്: ആത്മാക്കളും മാലാഖമാരും വസിക്കുന്ന ആത്മീയ ലോകം, മനുഷ്യർ വസിക്കുന്ന പ്രകൃതി ലോകം. §3

II. ആത്മീയ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നാണ്; സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള പ്രകൃതി ലോകവും. §4

III. ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ അതിന്റെ നടുവിലുള്ള യഹോവയാം ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ശുദ്ധമായ സ്നേഹമാണ്. §5

IV. ആ സൂര്യനിൽ നിന്ന് ചൂടും വെളിച്ചവും പുറപ്പെടുന്നു; അതിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന ചൂട് അതിന്റെ സത്തയിൽ സ്നേഹവും അതിൽ നിന്നുള്ള പ്രകാശം അതിന്റെ സത്ത ജ്ഞാനവുമാണ്. §6

V. ചൂടും വെളിച്ചവും മനുഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു: ചൂട് അവന്റെ ഇച്ഛയിലേക്ക്, അവിടെ അത് സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നു; അവന്റെ വിവേകത്തിലേക്ക് വെളിച്ചവും, അവിടെ അത് ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യത്തെ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു. §7

VI. ആ രണ്ടും, ചൂടും വെളിച്ചവും, അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിച്ച് ഒഴുകുന്നു; അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക്, അതിന്റെ മമതകളും ചിന്തകളും; ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും. §8

VII. പ്രകൃതി ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ ശുദ്ധമായ അഗ്നിയാണ്; പ്രകൃതിയുടെ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും ഈ സൂര്യൻ മുഖേനയാണ്. §9

VIII. അതിനാൽ, ഈ സൂര്യനിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന എല്ലാം, അതിൽത്തന്നെ നിർജീവമാണ്. §10

IX. ഒരു മനുഷ്യൻ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ, ആത്മീയ വസ്ത്രം സ്വാഭാവികമായ വസ്ത്രം തന്നെ. §11

X. ആത്മീയ കാര്യങ്ങൾ, അങ്ങനെ ഒരു മനുഷ്യനെ ധരിക്കുന്നു, യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികവുമായ ഒരു മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ അവനെ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു, അങ്ങനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി. §12

XI. മനുഷ്യനുമായുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും അവസ്ഥ അനുസരിച്ചാണ് ആ ഒഴുക്കിന്റെ സ്വീകരണം. §13

XII. ഒരു മനുഷ്യനിലെ വിവേകം വെളിച്ചത്തിലേക്ക്, അതായത്, സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മാലാഖമാർ ഉള്ള ജ്ഞാനത്തിലേക്ക്, അവന്റെ യുക്തിയുടെ പോഷിപ്പിക്കലിനനുസരിച്ച് ഉയർത്താം; അവന്റെ ഇഷ്ടം സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ ചൂടിലേക്ക്, അതായത്, അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രവൃത്തികൾക്കനുസൃതമായി സ്നേഹത്തിലേക്ക് ഉയർത്താൻ കഴിയും. എന്നാൽ മനുഷ്യൻ ഇച്ഛിക്കുന്നതും വിവേകത്തിന്റെ ജ്ഞാനം പഠിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതും അല്ലാതെ ഇഷ്ടത്തിന്റെ സ്നേഹം ഉയർത്തപ്പെടുന്നില്ല. §14

XIII. മൃഗങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ ഇത് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. §15

XIV. ആത്മീയ ലോകത്ത് മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, പ്രകൃതി ലോകത്തും മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, ഇതുവരേയും ഇത് അജ്ഞാതമാണ്, അതിനനുസരിച്ച് എല്ലാ ഒഴുക്കും നടക്കുന്നു. §16

XV. അവസാനങ്ങൾ ഒന്നാം പരിണാമത്തിലും, കാരണങ്ങൾ രണ്ടാമത്തേതിലും, ഫലങ്ങൾ മൂന്നാമത്തേതിലുമാണ്. §17

XVI. അതിനാൽ അതിന്റെ ഉത്ഭവം മുതൽ ഫലങ്ങളിലേക്കുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം എന്താണെന്ന് സുവിദിതമാണ്. §§18-20

8. VI. ആ രണ്ടും, ചൂടും വെളിച്ചവും, അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിച്ച് ഒഴുകുന്നു; അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക്, അതിന്റെ വാത്സല്യങ്ങളും ചിന്തകളും; ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും.

പ്രചോദിതരായ മനുഷ്യർ ഇതുവരെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹം, ആത്മാവിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിലേക്കുള്ള കടന്നുകയറ്റമാണ്, എന്നാൽ ആത്മാവിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തിലേക്കുമുള്ള കടന്നുകയറ്റത്തെ ആരും കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടില്ല. സ്നേഹത്തിന്റെ എല്ലാ നന്മയും വിശ്വാസത്തിന്റെ എല്ലാ സത്യവും ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു, അവയൊന്നും മനുഷ്യനിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നുവെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും; ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നവ ആദ്യം അവന്റെ ആത്മാവിലേക്കും അവന്റെ ആത്മാവിലൂടെ യുക്തിസഹമായ മനസ്സിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വസ്തുക്കളിലേക്കും ഒഴുകുന്നു. ആരെങ്കിലും ആത്മീയ പ്രവാഹത്തെ മറ്റേതെങ്കിലും രീതിയിൽ അന്വേഷിക്കുകയാണെങ്കിൽ, അവൻ ഒരു ഉറവയുടെ ഗതി നിർത്തി, അവിടെ വറ്റാത്ത അരുവികൾ തേടുന്നവനെപ്പോലെയാണ്; അല്ലെങ്കിൽ വിത്തിൽ നിന്നല്ല, വേരിൽ നിന്ന് ഒരു വൃക്ഷത്തിന്റെ ഉത്ഭവം മനസ്സിലാക്കുന്നവനെപ്പോലെ; അല്ലെങ്കിൽ അവയുടെ ഉറവിടത്തിൽ നിന്ന് വേറിട്ട് വ്യുൽപ്പന്നങ്ങൾ പരിശോധിക്കുന്ന ഒരാളെപ്പോലെ.

[2] എന്തെന്നാൽ, ആത്മാവ് അതിൽത്തന്നെ ജീവനല്ല, മറിച്ച് തന്നിൽത്തന്നെ ജീവനായ ദൈവത്തിൽനിന്നുള്ള ജീവന്റെ സ്വീകർത്താവാണ്. എല്ലാ പ്രവാഹവും ജീവന്റെതാണ്, അങ്ങനെ ദൈവത്തിൽ നിന്നാണ്. ഇത് അർത്ഥമാക്കുന്നത് ഈ പ്രസ്താവനയാണ്: 'യഹോവയായ ദൈവം നിലത്തെ പൊടികൊണ്ടു മനുഷ്യനെ നിർമ്മിച്ചിട്ടു അവന്റെ മൂക്കിൽ ജീവശ്വാസം ഊതി, മനുഷ്യൻ ജീവനുള്ള ദേഹിയായി തീർന്നു' (ഉൽപത്തി 2:7). നാസാരന്ധ്രങ്ങളിൽ ശ്വസിക്കുക എന്നത് ജീവന്റെ ശ്വാസം അർത്ഥമാക്കുന്നത് നന്മയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും ധാരണ നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നതിനെയാണ്. കർത്താവ് തന്നെക്കുറിച്ച് ഇപ്രകാരം പറയുന്നു, 'പിതാവിന്നു തന്നിൽതന്നേ ജീവനുള്ളതുപോലെ അവൻ പുത്രന്നും തന്നിൽതന്നേ ജീവനുള്ളവൻ ആകുമാറു വരം നല്കിയിരിക്കുന്നു' (യോഹന്നാൻ 5:26): തന്നിലുള്ള ജീവിൻ ദൈവമാണ്; ആത്മാവിന്റെ ജീവൻ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്ന ജീവനാണ്.

[3] ഇപ്പോൾ എല്ലാ പ്രവാഹവും ജീവനുള്ളതും, ജീവിതം അതിന്റെ സംഭരണികളിലൂടെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നതും, മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിലുള്ളതോ ആദ്യത്തേതോ ആയ സംഭരണികൾ ആത്മാവാണ്, അതിനാൽ, അന്തർപ്രവാഹം ശരിയായി മനസ്സിലാക്കാൻ, അത് ആരംഭിക്കേണ്ടത് ദൈവത്തിൽ നിന്നാണ്, അല്ലാതെ ഒരു മദ്ധ്യവർത്തി സങ്കേതത്തിൽ നിന്നല്ല.. നമ്മൾ ഒരു മദ്ധ്യവർത്തി സങ്കേതത്തിൽ നിന്ന് ആരംഭിക്കുകയാണെങ്കിൽ, നമ്മുടെ അന്തർപ്രവാഹ സിദ്ധാന്തം ചക്രങ്ങളില്ലാത്ത രഥം പോലെയോ കപ്പൽപായ് ഇല്ലാത്ത ഒരു കപ്പൽ പോലെയോ ആയിരിക്കും. സ്ഥിതി ഇതുതന്നെയാണെങ്കിലും, സ്ഥിതി ഇതുതന്നെയാണെങ്കിലും, മുൻ ലേഖനങ്ങളിൽ നാം ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യനെക്കുറിച്ച് പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്, അതിന്റെ മദ്ധ്യത്തിൽ യഹോവയാം ദൈവവും (5); അവിടെ നിന്ന് സ്നേഹത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും, അങ്ങനെ ജീവന്റേയും അന്തർപ്രവാഹവും (6, 7).

[4] ജീവൻ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ആത്മാവിലൂടെ മനുഷ്യനിലേക്കും അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്കും, അതായത്, അതിന്റെ വാത്സല്യങ്ങളിലേക്കും ചിന്തകളിലേക്കും, ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും ഒഴുകുന്നു, കാരണം ഇവയാണ് ജീവിനുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ തുടർച്ചയായ ക്രമത്തിൽ. എന്തെന്നാൽ മനസ്സ് ആത്മാവിനും ശരീരം മനസ്സിനും കീഴ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മനസ്സിനും രണ്ട് ജീവിതങ്ങളുണ്ട്, ഒന്ന് ഇച്ഛാശക്തിയും മറ്റൊന്ന് ധാരണയും. അതിന്റെ ഇച്ഛയുടെ ജീവിതം സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മയാണ്, അതിന്റെ ഉത്ഭവങ്ങളെ വാത്സല്യങ്ങൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു; ധാരണയുടെ ജീവിതം ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യമാണ്, അതിന്റെ ഉത്ഭവങ്ങളെ ചിന്തകൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു: രണ്ടാമത്തേതും മുമ്പത്തേതും ഉപയോഗിച്ച് മനസ്സ് ജീവിക്കുന്നു. നേരെമറിച്ച്, ശരീരത്തിന്റെ ജീവൻ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ, സംസാരം, പ്രവൃത്തികൾ എന്നിവയാണ്: അവ മനസ്സിലൂടെ ആത്മാവിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞത് അവ നിലകൊള്ളുന്ന ക്രമത്തിൽ നിന്ന് പിന്തുടരുന്നു, അതിൽ നിന്ന് അവ ഒരു ജ്ഞാനിയായ മനുഷ്യന് പരിശോധന കൂടാതെ സ്വയം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.

[5] മനുഷ്യാത്മാവ്, ഒരു ശ്രേഷ്ഠമായ ആത്മീയ പദാർത്ഥമായതിനാൽ, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് നേരിട്ട് പ്രവാഹം സ്വീകരിക്കുന്നു; എന്നാൽ മനുഷ്യ മനസ്സ്, ഒരു താഴ്ന്ന ആത്മീയ പദാർത്ഥമായതിനാൽ, ആത്മീയ ലോകത്തിലൂടെ പരോക്ഷമായി ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നു; ദ്രവ്യം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന പ്രകൃതിയുടെ പദാർത്ഥങ്ങളാൽ നിർമ്മിതമായ ശരീരം, പ്രകൃതി ലോകത്തിലൂടെ പരോക്ഷമായി ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നു.

സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മയും ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യവും ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിതമായി ഒഴുകുന്നു, അതായത്, ഒന്നായി ഐക്യപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ അവ അവയുടെ പുരോഗതിയിൽ മനുഷ്യനാൽ വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ദൈവത്താൽ നയിക്കപ്പെടുന്ന സ്വയം കഷ്ടപ്പെടുന്നവരുമായി മാത്രം ഒത്തുചേരുന്നു എന്നത് തുടർന്നുള്ള ലേഖനങ്ങളിൽ കാണാം.

11. IX. ഒരു മനുഷ്യൻ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ, ആത്മീയ വസ്ത്രം സ്വാഭാവികമായ വസ്ത്രം തന്നെ.

എല്ലാ പ്രവർത്തനത്തിനും സജീവവും നിഷ്ക്രിയവും ആവശ്യമാണെന്നും, സജീവമായതിൽ നിന്ന് മാത്രം ഒന്നും ഉത്പാദിപ്പിക്കാനാവില്ലെന്നും നിഷ്ക്രിയമായതിൽ നിന്ന് മാത്രം ഒന്നും ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കാനാവില്ലെന്നും എല്ലാവർക്കും അറിയാം. ആത്മീയവും പ്രകൃതിദത്തവുമായത് സമാനമാണ്: ആത്മീയമായത്, ജീവനുള്ള ശക്തിയായി, സജീവമായിരിക്കുക, പ്രകൃതിദത്തമായത്, നിർജ്ജീവ ശക്തിയായി, നിഷ്ക്രിയമാണ്. അതിനാൽ, ഈ സൗരലോകത്തിൽ ആദ്യം മുതൽ നിലനിന്നിരുന്നതും, നിമിഷം മുതൽ അസ്തിത്വത്തിൽ വരുന്നതും, പ്രകൃതിദത്തമായത് കൊണ്ട് ആത്മീയമായതിൽ നിന്നാണ് നിലനിൽക്കുന്നത്. ഇത് മൃഗരാജ്യത്തിലെ പ്രജകളെ മാത്രമല്ല, പച്ചക്കറി രാജ്യത്തിലെ പ്രജകളെ സംബന്ധിച്ചും.

[2] സമാനമായ മറ്റൊരു വസ്തുതയും അറിയപ്പെടുന്നു, അതായത്, ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്ന എല്ലാ ഫലങ്ങളിലും ഒരു പ്രധാന കാരണവും ഒരു ഉപകരണ കാരണവും ഉണ്ടെന്നും, ഇവ രണ്ടും, എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുമ്പോൾ, അവ രണ്ടാണെങ്കിലും, ഒന്നായി കാണപ്പെടുന്നു; അതിനാൽ പ്രധാന കാരണവും ഉപകരണ കാരണവും ഒരുമിച്ച് ഒരു കാരണമാക്കുന്നത് ജ്ഞാനത്തിന്റെ നിയമങ്ങളിലൊന്നാണ്; അതുപോലെ ആത്മീയവും സ്വാഭാവികവുമായത് ചെയ്യുക. പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുമ്പോൾ ഇവ രണ്ടും ഒന്നായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നതിന്റെ കാരണം, ആത്മീയത സ്വാഭാവികതയ്ക്കുള്ളിൽ, ഒരു നാരുകൾ പേശികളിലും രക്തധമനികൾക്കുള്ളിലും, അല്ലെങ്കിൽ ചിന്ത ആന്തരികമായി സംസാരത്തിലും വാത്സല്യത്തിലും സ്വരത്തിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു എന്നതാണ്; അത് സ്വാഭാവികമായ വഴികളിലൂടെ സ്വയം അനുഭവപ്പെടാൻ കാരണമാകുന്നു. ഈ പരിഗണനകളിൽ നിന്ന് ഇതുവരെ അവ്യക്തമായെങ്കിലും, ഒരു ലാറ്റിസിലൂടെ, ഒരു മനുഷ്യൻ ഒരു വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ, ആത്മീയമായത് പ്രകൃതിദത്തമായ വസ്ത്രം തന്നെയാണെന്ന് തോന്നുന്നു.

[3] ആത്മാവ് സ്വയം വസ്ത്രം ധരിക്കുന്ന ജൈവ ശരീരം ഇവിടെ ഒരു വസ്ത്രവുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുന്നു, കാരണം അത് ആത്മാവിനെ നിക്ഷേപിക്കുന്നു; ആത്മാവും അതിൽ നിന്ന് സ്വയം പിൻവാങ്ങുകയും പഴയ വസ്ത്രം പോലെ അതിനെ തള്ളിക്കളയുകയും ചെയ്യുന്നു, അത് സ്വാഭാവികതയിൽ നിന്ന് സ്വന്തം ആത്മീയ ലോകത്തേക്ക് പോകുമ്പോൾ. മാത്രമല്ല, ശരീരം ഒരു വസ്ത്രം പോലെ പഴയതാകുന്നു, പക്ഷേ ആത്മാവല്ല; കാരണം, ഇത് ഒരു ആത്മീയ പദാർത്ഥമാണ്, പ്രകൃതിയുടെ മാറ്റങ്ങളുമായി പൊതുവായി ഒന്നുമില്ല, അത് അവയുടെ ആരംഭത്തിൽ നിന്ന് അവസാനത്തിലേക്ക് മുന്നേറുകയും പ്രസ്താവിച്ച സമയങ്ങളിൽ അവസാനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

[4] മൃതമായ ശരീരത്തെ ആത്മാവിന്റെ വസ്ത്രമോ ആവരണമോ ആയി കണക്കാക്കാത്ത, ആത്മാവിലൂടെ അതിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന ജീവശക്തികളെ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് സ്വീകരിക്കാൻ മാത്രം പൊരുത്തപ്പെടുന്നവർക്ക്, തെറ്റിദ്ധാരണകളിൽ നിന്ന് നിഗമനം ചെയ്യാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ല. ആത്മാവ് സ്വയം ജീവിക്കുന്നു, സ്വയം ശരീരം, അതത് ജീവിതങ്ങൾക്കിടയിൽ, മുൻകൂട്ടി സ്ഥാപിതമായ ഒരു യോജിപ്പ് ഉണ്ട്. അതുപോലെ ഒന്നുകിൽ ആത്മാവിന്റെ ജീവൻ ശരീരത്തിന്റെ ജീവനിലേക്കും അല്ലെങ്കിൽ ശരീരത്തിന്റെ ജീവൻ ആത്മാവിന്റെ ജീവിനിലേക്കും ഒഴുകുന്നുവെന്ന് അവർ അനുമാനിക്കുന്നു, അവിടെ നിന്ന് അവ ഒഴുകുന്നത് ആത്മീയമോ സ്വാഭാവികമോ ആയി മാറുന്നു: എന്നിരുന്നാലും, അത് ഒരു സത്യമാണ്. സൃഷ്ടിയിലെ എല്ലാ വസ്തുക്കളും സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയത്, പിന്നാമ്പുറമുള്ളത് അതിൽ നിന്ന് തന്നെ പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല, മറിച്ച് അത് മുന്നോട്ട് പോയതിൽ നിന്ന് മുമ്പുള്ള ഒന്നിൽ നിന്നാണ്. അതിനാൽ ഇത് സ്വയം പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല, മറിച്ച് ഇപ്പോഴും മുമ്പുള്ള ഒന്നിൽ നിന്നാണ്; അങ്ങനെ ഒന്നും പ്രവർത്തിക്കുന്നത് ആദ്യത്തിൽ നിന്നല്ലാതെ, അത് സ്വയം പ്രവർത്തിക്കുന്നു, അങ്ങനെ ദൈവത്തിൽ നിന്നാണ്. കൂടാതെ, ഒരേയൊരു ജീവൻ മാത്രമേയുള്ളൂ, ഇത് സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിവുള്ളതല്ല, മറിച്ച് അതിന്റെ സ്വീകരണത്തിന് ജൈവികമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന രൂപങ്ങളിലേക്ക് ഒഴുകാൻ കഴിവുള്ളതാണ്: സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാ വസ്തുക്കളും, പൊതുവായും പ്രത്യേകിച്ചും, അത്തരം രൂപങ്ങളാണ്.

[5] ആത്മാവ് ജീവനാണെന്ന് പലരും വിശ്വസിക്കുന്നു, അങ്ങനെ ഒരു മനുഷ്യൻ തന്റെ ആത്മാവിൽ നിന്ന് ജീവിക്കുന്നതിനാൽ, സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ നിന്ന്, അങ്ങനെ തന്നിൽ നിന്ന് ജീവിക്കുന്നു, തത്ഫലമായി ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ജീവന്റെ അന്തർപ്രവാഹം കൊണ്ടല്ല. എന്നാൽ അത്തരം ആളുകൾക്ക് ഒരുതരം വീഴ്ചകളുടെ സങ്കീർണ്ണമായ കെട്ടഴിച്ച് ബന്ധനം ഒഴിവാക്കാൻ കഴിയില്ല, അതിൽ അവർ തങ്ങളുടെ മനസ്സിന്റെ എല്ലാ വിധിന്യായങ്ങളെയും കുടുക്കി, ആത്മീയ കാര്യങ്ങളിൽ ഭ്രാന്ത് മാത്രമായിരിക്കും ഫലം; അല്ലെങ്കിൽ അവർ ഒരു മട്ടുപ്പാവ് നിർമ്മിക്കുന്നു, അതിൽ നിന്ന് മനസ്സിന് ഒരിക്കലും, ഒരു കാരണവശാലും, അതിന്റെ വഴി തിരിച്ചുപിടിക്കാനും സ്വയം പുറത്തെടുക്കാനും കഴിയില്ല. ശാശ്വതമായ അന്ധകാരത്തിൽ വസിക്കുന്ന ഭൂഗർഭ ഗുഹകളിലേക്ക് അവർ തങ്ങളെത്തന്നെ ഇറക്കിവിട്ടു

[6] അത്തരം ഒരു വിശ്വാസത്തിൽ നിന്ന് അസംഖ്യം തെറ്റിദ്ധാരണകൾ ഉണ്ടാകുന്നു, അവ ഓരോന്നും ഭയാനകമാണ്: ദൈവം സ്വയം മനുഷ്യരിലേക്ക് പകരുകയും പകർത്തുകയും ചെയ്തതുപോലെ, ഓരോ മനുഷ്യനും സ്വയം ജീവിക്കുന്ന ഒരുതരം ദൈവമാണ്, അങ്ങനെ അവൻ നന്മ ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. തന്നിൽ നിന്നുതന്നെ ജ്ഞാനിയാണ്; അതുപോലെ, അവൻ തന്നിൽ തന്നെ വിശ്വാസവും സാർവ്വത്രീക സ്നേഹവും ഉള്ളവനാണ്, അങ്ങനെ അവ ദൈവത്തിൽ നിന്നല്ല, തന്നിൽ നിന്നാണ് ലഭിക്കുന്നത്. നരകത്തിൽ ഉള്ളവരിൽ പ്രബലമായ മറ്റ് ഭയാനകമായ വികാരങ്ങൾക്ക് പുറമെ, അവർ ലോകത്തായിരുന്നപ്പോൾ, ജീവിക്കുന്നതിനായി പ്രകൃതിയെ അല്ലെങ്കിൽ സ്വന്തം പ്രവർത്തനത്തിലൂടെ ജീവൻ ഉത്പാദിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യുമെന്ന് വിശ്വസിച്ചു. ഇവയെ സ്വർഗത്തിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, അതിന്റെ പ്രകാശം അവർക്ക് വെറും കനത്ത ഇരുട്ടായി തോന്നുന്നു.

[7] ഒരിക്കൽ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്ന് ഒരാളുടെ ശബ്ദം ഞാൻ കേട്ടു, മനുഷ്യനിൽ ജീവന്റെ ഒരു തീപ്പൊരി അവനിൽ സ്വന്തമാണെങ്കിൽ, അവനിൽ ദൈവത്തിന്റേതല്ലെങ്കിൽ, സ്വർഗ്ഗമോ അവിടെയുള്ളതൊന്നും ഉണ്ടാകില്ല. അവിടെ ഭൂമിയിൽ ഒരു സഭയും ഉണ്ടാകില്ല, തത്ഫലമായി നിത്യജീവനും ഉണ്ടാകില്ല.

ഈ വിഷയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾക്ക്, വൈവാഹീക സ്നേഹം 132-136, ¹ എന്നതിലെ കൃതിയിലെ അവിസ്മരണീയമായ ബന്ധം പരിശോധിക്കാവുന്നതാണ്.

Footnotes: