61. Talis idea est angelorum de homine; quapropter nusquam attendunt ad illa quae homo corpore facit, sed ad voluntatem ex qua corpus facit: hanc vocant ipsum hominem, et intellectum quantum ille cum voluntate unum agit. ¹

Footnotes:

8885. ‘Recordare’: quod significet perpetuum in cogitatione, constat ex significatione ‘recordari’ cum dicitur de tali quod nequaquam obliviscendum est, quod sit perpetuum in cogitatione; perpetuum in cogitatione est quod universaliter ibi regnat, et id universaliter regnat apud hominem quod perpetuo inest cogitationi ejus ¹ , etiam cum de aliis rebus meditatur aut in negotiis est; cogitatio hominis volvit simul plura, nam est forma plurium quae successive intraverunt; quae ad manifestam perceptionem veniunt, ² illa sunt tunc in medio et sic in luce visus interni, ac reliqua tunc sunt ad latera circumcirca; quae in circuitibus sunt in obscuro sunt, nec manifestantur nisi ³ cum ⁴ objecta talia occurrunt cum quibus consociata sunt; quae autem adhuc remotiora sunt et non sunt in plano ibi sed vergunt deorsum, illa sunt talia quae homo rejecit et quae aversatur; talia sunt mala et falsa apud bonos ac bona et vera apud malos;

[2] in ipsa cogitatione hominis sunt quae perpetuo ibi sunt, hoc est, quae universaliter ibi regnant, quae sunt intima ejus; ab his homo spectat illa quae non perpetuo ibi sunt, hoc est, illa quae nondum universaliter regnant, sicut extra se, et quoque sicut infra se, et sicut nondum affinia, ex quibus tunc potest eligere et sibi adjungere illa quae cum intimis conveniunt, ex quibus adjunctis et tandem consociatis intima, hoc est, universaliter regnantia corroborantur; hoc ⁵ fit per nova vera apud bonos, ac per nova falsa, aut per applicationes sinistras verorum, apud malos.

[3] Porro sciendum quod id quod universaliter regnat sit quod insinuatum est ipsi voluntati, nam ipsa voluntas est intimum hominis, quia illa formata est ex amore ejus, quicquid enim homo amat, hoc vult, et quod supra omnia amat, hoc intime vult; intellectus autem inservit ad manifestandum illa quae homo vult, hoc est, quae amat, coram aliis, et quoque inservit ad flectendum aliorum voluntates per ideas varie formatas ad condescendentiam; cum hoc fit, etiam ex voluntate influit amor seu affectio in ideas intellectuales, ac per quandam speciem inspirationis vivificat et movet;

[4] ideae illae intellectuales apud bonos cum affectionibus, quae voluntatis, unum faciunt; apud malos autem aliter, nam apud hos cogitatio et voluntas intime quidem conveniunt, nam malum quod voluntas vult, hoc intellectus cogitat ut falsum malo conveniens ⁶ ; sed hic consensus non patet coram hominibus ⁷ in mundo, nam ab infantia discunt aliud loqui quam cogitant, et aliud facere quam volunt; verbo, discunt interiorem suum hominem separare ab exteriore, et in hoc formare aliam voluntatem et quoque aliam cogitationem quam quae est in interiore et sic per exteriorem mentiri bonum prorsus contra interiorem, qui eodem instanti malum ⁸ vult, et quoque imperceptibiliter cogitat; sed qualis est voluntas et cogitatio interior ⁹ , patet in altera vita ut in clara luce, nam ibi auferuntur externa et denudantur interna.

Footnotes:

10110. ‘Ad implendum manum eorum’: quod significet ad recipiendum Divinum Verum, constat ex significatione ‘implere manum’ quod sit repraesentare Dominum, quoad Divinum Verum in caelis, ac communicativum et receptivum ejus ibi, de qua n. 10076. Dicitur quod comedent sancta in quibus expiatum ad implendum manum eorum, et quod per illa significetur appropriatio boni apud illos qui purificati a malis et inde falsis, ita ad recipiendum Divinum Verum;

[2] cum hoc ita se habet: omnium primum quod appropriatur homini est bonum, ac successive verum; causa quod ita sit, est quia bonum est humus et verum est semen, ita similiter bonum adoptat verum ac conjungit sibi, quia amat illud sicut parens ¹ ; est enim conjugiale caeleste inter bonum et verum; et est bonum quod facit vitam apud hominem, quoniam bonum est voluntatis ² , et voluntas hominis est ipse homo; at verum non facit vitam apud hominem nisi quantum a bono ducit; quoniam verum est intellectus, ac intellectus absque voluntate non est ipse homo, est modo introitus ad hominem, nam per intellectum intratur in voluntatem;

[3] comparari potest homo cum domo in qua plura sunt conclavia, quorum unum ducit in alterum; qui in veris sunt solum quoad intellectum, illi non sunt in aliquo conclavi domus, sed modo in atrio; quantum autem verum per intellectum intrat in voluntatem, tantum in conclavia intrat, et habitat in domo; homo etiam in Verbo comparatur domui, ac verum quod solius intellectus comparatur atrio; at verum quod etiam factum est voluntatis, et ibi fit bonum, comparatur conclavi ubi habitatur, et ipsi cubiculo.

[4] Quod bonum sit quod omnium primum a Domino appropriatur homini, constat ex infantia et ex prima pueritia ejus; quod tunc ei bonum innocentiae, ac bonum amoris erga parentes ac erga nutricem, ac bonum charitatis erga infantes socios sit, notum est; hoc bonum influit a Domino apud illos, ut inserviat in procedente aetate pro primo vitae Domini apud hominem, et sic pro plano recipiendi vera; conservatur etiam hoc apud hominem cum adolescit, si non ipse destruit illud per vitam mali et inde fidem falsi. Cum dicitur bonum, intelligitur charitas erga proximum et amor in Dominum, nam omne id quod est amoris et charitatis, est bonum. ³ Quod bonum primo loco sit, et verum secundo, apud illos qui regenerantur, tametsi aliter apparet, videatur n. 3325, 3494, 3539, 3548, 3556, 3563, 3570, 4925, 4926, 4928, 4930, ⁴ 6256, 6269, 6272, 6273.

Footnotes: