359. Quoniam homo in externa forma potest vivere sicut alius, potest ditescere, epulari, habitare et vestiri splendide secundum conditionem et functionem, jucundis et laetis frui, ac mundanis fungi propter officia et negotia, et propter vitam animi et corporis, modo interius agnoscat Divinum, et benevelit proximo, patet, quod non tam difficile sit, sicut a multis creditur, ingredi viam caeli; sola difficultas est, posse resistere amori sui et mundi, et inhibere ne praedominentur, nam inde omnia mala. ¹ Quod non tam difficile sit, sicut creditur, intelligitur per haec Domini verba,

"Discite a Me quod mitis sim, et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris: jugum enim meum facile est, et onus meum leve," (Matthaeus 11:29-30)

quod jugum Domini facile sit, et onus leve, est quia quantum homo resistit malis ex amore sui et mundi scaturientibus, tantum ducitur a Domino, et non a semet; et quod Dominus dein illis apud hominem resistat, et illa removeat.

Footnotes:

10038. ‘Combures igne extra castra’: quod significet quod illa amandanda sint inferno, et consumenda ¹ malis amoris sui, constat ex significatione ‘comburere igne’ quod sit consumere malis amoris sui; per ‘comburere’ enim significatur consumere, et per ‘ignem’ malum amoris sui; quod illa per ‘comburere’ et per ignem' significentur, videatur n. 1297, 5071, ² 5215, 6314, 6832, 7324, 7575, ³ 9141, 9434; et ex significatione ‘castrorum’ quod sint caelum et Ecclesia, et in opposito sensu ubi non caelum et Ecclesia, ita infernum, de qua sequitur. Quod comburi igne sit consumi malis amoris sui, est quia ille amor consumit omnia bona et vera fidei; quod amor sui id faciat, vix aliquis hodie novit, et inde nec quod ille amor sit infernum apud hominem, et quod ille intelligatur per ignem infernalem.

[2] Sunt enim duo ignes vitae apud hominem, unus est amor sui, alter est amor in Deum; qui in amore sui sunt non possunt esse in amore in Deum, quoniam oppositi sunt; quod oppositi sint, est quia amor sui producit omnia mala, quae sunt ⁴ contemptus aliorum prae se, ⁵ inimicitia contra illos qui non favent, tandem odia, ⁶ vindictae, saevitiae, ⁷ crudelitates, quae mala prorsus resistunt influxui Divino, consequenter exstinguunt vera et bona ⁸ fidei et charitatis ⁹ , nam haec sunt quae influunt a Domino; quod amor cujusvis sit ignis vitae ejus, quisque scire potest qui reflectit, nam absque amore non vita, et qualis amor talis vita; et inde ¹⁰ quod amor sui producat mala omnis generis, et quod tantum producat, quantum pro fine habetur, hoc est, quantum regnat; genus pessimum amoris sui est amor dominandi propter se, hoc est, solum propter ¹¹ honorem et propter lucrum; qui in illo amore sunt, ¹² quidem profiteri possunt fidem et charitatem, sed hoc faciunt ore et non corde; immo qui eorum pessimi sunt, illa quae fidei et charitatis sunt, ita sancta Ecclesiae, pro mediis ad fines suos habent; sed de amore sui et de ejus generibus, deque malis inde scaturientibus, et de ¹³ statu illorum in altera vita, ex Divina Domini Misericordia, ¹⁴ in specie dicendum est; haec dicta sunt ut sciatur quid sit ‘comburi igne extra castra’.

[3] Quod castra, ubi filii Israelis castrametati sunt, repraesentaverint caelum et Ecclesiam, ac inde quod extra castra sit ubi non caelum et Ecclesia, ita infernum, constare potest ex illis in Verbo quae de castris et de castrametatione filiorum Israelis in deserto memorantur, ut ex his apud Moschen, Filii Israelis castrametabuntur vir apud castra sua, et vir apud vexillum suum, juxta exercitus eorum; et Levitae castrametabuntur arcum habitaculum testimonii, ut non sit excandescentia super congregationem filiorum Israelis, ¹⁵ Num. 1:52, 53, 2:2: et porro, castrametabatur tribus Jehudae, Jisaschar, et Sebulonis ad orientem; tribus Rubenis, Schimeonis, et Gadis ad meridiem; tribus Ephraim, Menascheh, Benjamin ad occidentem; ac tribus Danis, Ascheris, et Naphtali ad septentrionem; Levitae autem in medio castrorum, Num. 2:1-fin. ; et quod similiter proficiscerentur, Num. 2:17, 10:1-fin. ; quod castrametationes eorum ita ordinatae fuerint, erat ut repraesentarent caelum et Ecclesiam, n. 9320 fin. ; per tribus etiam, secundum quas castrametabantur, repraesentabantur omnia bona et vera caeli et Ecclesiae in complexu, n. 3858, 3926, 3939, 4060, 6335, 6337, 6397, 6640, 7836, 7891, 7996, 7997; inde est quod dicatur quod Jehovah habitet in medio castrorum, ¹⁶ Num. 5:3, et quod ambulet in medio eorum, ac ideo sancta erunt, Deut. 23: 15 ¹⁷ [KJV 14], et in enuntiato prophetico Bileami, Cum vidit Israelem habitantem juxta tribus, dixit, Quam bona sunt tabernacula tua, Jacob, et habitacula tua, Israel! Num. 24:2, 3, 5.

[4] Quia per castra repraesentabatur caelum et Ecclesia, sequitur quod per ‘extra castra’ significatum sit ubi non caelum et non Ecclesia, ita infernum; quapropter illuc emittebatur omnis immundus, et quoque reus ¹⁸ , ut ¹⁹ constare potest ex his sequentibus, Emittetis e castris omnem leprosum, et omnem fluxum patientem, omnem immundum propter animam, a masculo usque ad feminam, foras extra castra mittetis eos, ut non polluant castra, in quorum medio Jehovah habitat, Num. 5:2, 3; Lev. 13:45, 46 ²⁰ : Vir qui non ²¹ mundus casu noctis, exhibit foras extra castra, nec veniet in medium ²² castrorum: cum laverit se aquis, et occiderit sol, intrabit in castra. Spatium erit tibi extra castra quo foras exeas, et per clavum conteges excrementum tuum, quia Jehovah ambulat in medio castrorum; ideo castra sancta erunt, Deut. 23:11-15 [KJV 10-14]: et quod lapidarentur extra castra, Lev. 24:14; Num. 15:35, 36.

Ex his nunc constat quod per ‘combures igne carnem, pellem, et fimum juvenci, extra castra’ significetur quod mala, quae per illa significantur, amandanda sint inferno.

[5] Simile quod per castra et ²³ per extra castra, etiam per terram Canaanem, et per terras circum illam, postquam terra illa inter filios ²⁴ Israelis in hereditates distributa fuit, repraesentatum est ²⁵ ; inde est quod per ‘terram Canaanem’, ac simpliciter per ‘terram’, in Verbo significetur caelum et Ecclesia, ²⁶ et per ‘filios Israelis’ ²⁷ qui in caelo et in Ecclesia; quod per ‘terram’ caelum ²⁸ et Ecclesia significetur, videantur citata n. 9325, et quod per ‘filios Israelis’ illi qui ibi, n. 9340.

Footnotes:

1594. Quod ‘separabantur vir a fratre’: significet quod illa separent, sequitur inde: quid ‘vir frater’, dictum est supra ad vers. 8, nempe quod sit unio, quare ‘separari vir a fratre’ est disunio. Quid disunit externum hominem ab interno, homo nescit, et hoc ex multiplici causa, tam quod non sciat, aut si audiverit, non credat, dari internum hominem, quam quod non sciat, aut si audiverit, non credat, amorem sui et ejus cupiditates esse quae disuniunt; tum amorem mundi et ejus cupiditates sed non tantum ac amor sui.

[2] Quod non sciat, et si audiverit, non credat, dari internum hominem, est ex causa quia in corporeis et sensualibus vivit, quae nusquam videre possunt quid interius est; interiora possunt videre quod exterius, sed nusquam exteriora quod interius; sicut visus, visus internus videre potest quid visus externus; nusquam visus externus quid visus internus; aut, intellectuale et rationale potest percipere quid et quale est scientificum, non autem vicissim; tum ex eo quod non credat dari spiritum qui separatur a corpore dum moritur, et vix dari vitam internam quam vocant animam, quia dum sensualis et corporeus homo cogitat de spiritu separando a corpore, obvenit ei tanquam impossibile quia ponit vitam in corpore seque confirmat ex eo quod etiam bruta animalia vivant, et usque non vivunt post mortem, praeter plura alia; haec omnia ex causa quia in corporeis et sensualibus vivit, quae vita in se spectata vix aliud est quam vita brutorum animalium, cum sola differentia quod homo cogitare possit et de rebus obviis ratiocinari, super quam facultatem prae brutis animalibus nec tunc reflectit;

[3] sed haec causa non ita disunit externum hominem ab interno, nam maxima pars hominum in tali incredulitate est, et doctissimi prae simplicibus: sed quod disunit, est principaliter amor sui, tum quoque amor mundi sed non tantum ac amor sui; quod homo hoc nesciat, causa est quia in nulla charitate vivit, et ‘cum in nulla charitate vivit, tunc ei non apparere potest quod vita amoris sui et ejus cupiditatum tam contraria sit amori caelesti; est etiam in amore sui et ejus cupiditatibus tunc flammeam quoddam, et inde jucundum, quod ita afficit vitam ut vix aliud sciat quam quod ipsa felicitas aeterna in eo consistat, quare etiam plures ponunt felicitatem aeternam in eo ut post vitam corporis magni fiant, et serviantur ab aliis etiam ab angelis, cum ii nulli servire velint nisi ob causam occultam propter se ut serviantur; quod dicant se servire tunc velle Domino soli, hoc falsum est; nam qui in amore sui sunt, volunt ut etiam Dominus illis serviat, et quantum non fit, recedunt, ita in corde suo ferunt quod ipsi domini velint fieri et regnare super universum; quale regimen hoc foret, cum plures tales sunt, immo cum omnes, quisque cogitare potest. Annon regimen infernale ubi unusquisque se amat prae alio? hoc latet in amore sui; inde constare potest qualis est amor sui, etiam ex eo quod recondat in se odium contra omnes qui se non subjiciunt ei ut servos, et quia odium, etiam vindictas, crudelitates, dolos, et plura nefanda.

[4] Amor autem mutuus qui solus caelestis, in eo consistit quod se non solum dicat, sed agnoscat et credat; quod indignissimus sit, et quod vile quoddam et spurcum, quod Dominus ex Infinita Misericordia continue ab inferno in quod continue se praecipitare conatur, immo cupit, subtrahat et detineat; quod agnoscet et credet, est quia verum est; non quod Dominus nec aliquis angelus, velit ut id agnoscat et credat ob causam ut se submittat; sed ne efferat se cum usque talis, sicut quod excrementum diceret quod sit purum aurum; aut musca latrinae quod sit avis paradisiaca; quantum itaque homo agnoscit et credit quod sit talis qualis est, tantum recedit ab amore sui et ejus cupiditatibus, et tantum se abhorret; quantum hoc fit, tantum a Domino accipit amorem caelestem, hoc est, amorem mutuum, qui est ut omnibus servire velit; hi sunt qui intelliguntur per ‘minimos, qui in regno Domini fiunt maximi’, Matth. 20:26-28; Luc. 9:46-48.

[5] Ex his constare potest quid disjungit externum hominem ab interno, nempe quod principaliter amor sui; et quod principaliter unit externum hominem interno, est amor mutuus, qui nusquam dabilis est priusquam amor sui recedit; nam prorsus contrarii sunt. Internus homo nihil aliud est quam amor mutuus; ipse hominis spiritus seu anima est homo interior qui vivit post mortem; estque organicus, nam adjunctus est corpori cum homo vivit in mundo; homo hic interior, seu anima ejus aut spiritus, non est internus homo, sed internus homo est in illo, cum in illo amor mutuus; quae sunt interni hominis, sunt Domini, sic ut dici queat quod internus hominis sit Dominus; sed quia Dominus dat angelo seu homini dum vivit in amore mutuo, proprium caeleste, sic ut ei non appareat aliter quam quod is faciat bonum a se, inde internus homo praedicatur de homine sicut ejus foret; sed qui in amore mutuo est, is agnoscit et credit quod omne bonum et verum non ejus sit, sed Domini; et quod amare possit alium sicut se, et magis, si sicut angeli, quod amare possit alium plus quam se, quod sit donum Domini, a quo dono et ejus felici tantum recedit, quantum ab agnitione quod Domini sit.