9212. Ne uzimaj u zalogu haljina bližnjemu svojemu. Da se ovim označava, ako bi sećanja-znanja bila odvojena zbog obmana koje potiču od čulnih stvari, vidi se iz značenja uzimati zalogu, što je primiti znak (zalogu) za dobra koja su komunicirana (pozajmljena); jer zaloga je znak za dobra koja se pozajmljuju. Kada se umesto ovih razumeju duhovne stvari, komunicirai (pozajmljivati) dobra znači poučavati u istinama, a zaloga (znak) tada znači čulnu istinu; jer se ovde haljinom koja se ovde pominje akoja se daje kao zalog, označava poslednje u prirodnom, a to je čulno. Pošto ovo (čulno) obiluje zabludama, a zablude gase istine, stoga se sa uzimati bližnjemu haljinu u zalogu označava odvajanje istina preko obmana koje potiču od čulnih stvari. Da su ove stvari ovime označeno, vidi se iz nizova stvari koje slede u unutrašnjem smislu.

[2] Haljinom se u opšte označava sve što pokriva (oblači) nešto drugo, stoga sve što je relativno spoljašnje. Ssledstvaeno, spoljašnj li unutrašnji čovek se naziva haljinom u odnosu na unutrašnjeg ili duhovnog čoveka. Na sličan način istzina se naziva haljinom u odnosu na dobro, jer irtina pokriva dobro; a tako su i sećanja-znanjau odnosu na istine vere, koja pripada unutrašnjem čoveku. Čulno, koje je posledje života kod čoveka, je haljina u odnosu na sećanja-znanja. (da haljine označavaju niže stvari koje pokrivaju više stvari, ili što je isto, spoljašnje stvari koje pokrivaju unutrašnje, vidi br. 2576, 5248; u opšte da one označavaju istine, br. 4545, 4763, 5319, 6917, 9093; da one oznalčavaju sećanja-znanja, br. 6918; tako isto čulne istine, br. 9158; i da je čulno poslednje života kod čoveka, br. 4009, 5077, 6949, 7442.)

[3] Da haljine označavaju istine, potiče od pretstava u drugom životu, gde se anđeli i duhovi vide obučeni u haljine u skladu sa stanjem vere ili istine u kojima su, i gde se njihove haljine menjaju prema promenama ovoga stanja. Oni koji su u pravim istinama, pokazuju se u belim haljinama; a oni koji su u u istinama koje potiču od dobra, u blistavim haljinama; ali oni koji susamo u dobru, kao što su anđeli najdubljeg neba, koji se nazivaju nebeskim, pokazuju se bez odeće (prim. prev. Autor kaže da se u nižim nebima, anđeli najdubljeg neba, koji su bez odeće, vide kao mala deca naga, što označava njihovu glavnu osobinu, ato je nevinost). Iz toga je to da haljine označavaju istine, i da se haljinama u Reči označavaju istine, kao što se može videti iz odlomaka ranije navedenih, kojima semogu dodati sledeći iz jevanđelista.

[4] Kod Mateje: I preobrazi se pred njima, i zasija se lice njegovo kao sunce a haljine njegove postadoše bijele kao svetlost (Mat. 17:2). licem se u Reči označavaju unutrašnje [stvari/m osobito osećanja (br. 358, 1999, 2434, 3527, 6848, 6849); a licem Božiji, dobro samo (br. 222, 223, 5585); suncem, označava se Božanska ljubav (br. 2441, 2495, 7083, 8644). Iz ovoga se vdi šta je označeno licem Gospodovim koje je sialo kao sunce, name, to da su njegove unutrašnje [stvari] bile dobro Božanske ljubavi. Da se haljine Njegove postale kao svetlost, označava Božansku istinu koja proistziče od njega, a koja se u nebu vidi kao svetlost (br. 1521, 1619-1632, 5400, 8644).

[5] Ponovo: I kad se Isus približi Jerusalimu, dovedoše magaricu i magare, i metnuše na njih haljine svoje, i posadiše ga na njih. A ljudi mnogi prostriješe haljine svoje po putu (Mat. 21:1, 7-8). jahati na mararcu i na magaretu pretstavljalo je najvišeg sudiju i cara (vidi br. 2781), kao što se vidi iz onoga što se dešava u stihu 5: kažite kćeri Sionskoj: evo car tvoj ide tebi krotak, i jaše na magarcu, i magarcu sinu magaričinu (Mat. 21:5; vidi i Marko 11:1-11; Luka 19:28-40; Jovan 12:12-15).

Kod Zaharije 9:9, kaže se o Gospodu da je jahao na magarcu, na ždrebetu (mladom magarcu), sinu magarice, a njegovi sinovi na ždrebadima (mladim magarcima), može se videti kod Sudija 5:9-10; 10:3-4; 12:14; i da je car jahao na mazgi [ženskog roda], a sinovi carevi ma mazgama [muškoga roda], u Carevima 1:33, 38, 44, 45, i u 2 Samuilovoj 13:29).

[6] Time što su učenici stavljali svoju odeću namagaricu i njeno mlado [njeno ždrebe] bilo je pretstavljeno da su sve istine u kompleksu bile potčinjene Gospodu kao najvišem sudiji i caru; jer su učenici pretstavljali Gospodovu crkvu u odnosu na njene istinei dobra (br. 1229, 3488, 3858, 6397), a njihova odeća je pretstavljala istine same (br. 4545, 4763, 5319, 6917, 9093). Nešto slično bilo je pretstavljeno mnoštvom ljudi koji su prostirali svoju odeću po putu, i grane sa drveća. Razlog što su ih prostirali po putu bio to što se putem označabva istina kojom se vodi čovek crkve (br. 627, 2333, 3477). Razlog zašto su prostirali grane od drveća, bio je to štodrveće označava opažanja i poznavanja istine i dobra (br. 2682, 2722, 7692), stoga grane označavaju istine same. Ovo je bilo u najvećojmeri u slozi sa uobičajenim obredom; jer kad su najviši sudije i carevi jahali u svečanoj povorci, narodni kneževi su tada stavljali svoju odeću na magarce i mazge, a narod je prostirao svoju odeću po putu, ili umesto nje grane od drveća; jer je sudijska služba u nebuBožanska istina od Božanskog dobra, a carska je Božanska istina (br. 1728, 5068, 6148).

[7] Kod Luke: Niko ne meće zakrpe od stare haljine na novu haljinu; inače će i novu haljinu razdrijeti, jer staroj ne liči što je od novoga (Luka 5:36); Gospod je koristio ovu sličnost da bi opisao istinu nove crkve i istinu stare crkve, jer haljina označava istinu, jer zakrpiti ii metnuti jedno na drugo znači razoriti obe; jer je istina nove crkve unutrašnja istina, stoga istina za unutrašnjeg čoveka; dok je istina stare crkve spoljašnja istina, stoga istina spoljašnjeg čoveka. U ovoj drugoj istini bila je Jevrejska crkva, jer je ova crkva preko spoljašnjih stvari pretstavljala unutrašnje; dok je crkva danas u unutršnjim istinama koje su bile pretstavljene; jer Gospod otkriva ove istine. Da se ove istine ne slažu sa spoljašnjim istinama tako da bi bile zajedno, označava se gornjim Gospodovim rečima. Iz ovoga se vidi da se haljinom označava istina crkve.

[8] Kod Jovana: Isusu reče Petru: Zaista, Zaista ti kažem: kad si bio mlad, opasivao si se sam, i hodio si kuda si htio; a kad ostariš, širićeš ruke svoje, i drugi će te opasivati i odvesti kuda ne ćeš (Jovan 21:18); onaj ko ne zna unutrašnji smisao Reči, ne može da zna šta j ovim rečima sadržano. Da one sadrže tajne, vrlo je jasno. U unutrašnjem smislu Petar označava veru crkve (vidi predgovor Postanju 18, 22, a i br. 3720, 6000, 6073, 6344). Stoga se sa kad Petar bješe mlad označava vera crkvekakva je bila u početku; a sa kad ostariš, vera crkve kakva je na kraju. Iz ovoga se vidi šta je označeno rečima kad si bio mlad, opasivao si se sam, i hodio kuda si htio, naime, da je vera crkve u početku vera istine od dobra, stoga vera ljubavi prema bližnjemu radi bližnjega i i vera ljubavi ka Gospodu, i da tada čovek crkve čini dobro od slobode, jer je od Gospoda; jer pojas (slabine) označavaju dobra ljubavi (br. 3021, 5050-5062); stoga opasati se oko slabina (pojasa) označava obući (pokriti) dobro istinama; hoditi označava živeti (br. 519, 1794, 8420); tako hoditi gdje hoćeš označava živeti od slobode, jer oni žive u slobodi, i postupaju slobodno, koji su u veri od ljubavi ka Gospodu i ljubavi prema bližnjemu, jer ih Gospod vodi (br. 892, 905, 9096): a kad ostariš, širićeš ruke svoje, i drugi će te opasivati, ivodiće te gde ne ćeš označava da na kraju u crkvi ne će biti vere, i tada će obmane zla od ljubavi prema sebi i svetu uzeti njeno mesto, i njom zavladati. To je istina koja leži sakrivena u ovim Gospodovim rečima, a što se može videti samo iz unutrašnjeg smisla. Iz ovoga je ponovo vidljivo na koji je način Gospod govorio, naime, da je u svakoj pojedinosti bio unutrašnji smisao, s namerom kako bi pomoću Reči nebo bilo povezano sa svetom; jer bez Reči nema povezanosti, to jest, bez otkrivene Božanske istine; a ako nema povezanosti, ljudski rod nestaje.

3858. Pošto se u onome što sledi govori o dvanaest Jakovljevih sinova, i o dvanaest Izrailjevih plemena koja su dobila imena po njihovim očevima, to se ovde izlaže šta plemena označavaju, i zašto ih je bilo dvanaest. Niko još ne zna tajnu koja je skrivena, jer se veruje da su istorije u Reči samo istorije, i da u njima nema ništa Božansko osim što mogu da služe kao primeri za primenjivanje svetih stvari. Otuda to da se sa dvanaest plemena označavajupodele Izrailjskog naroda na mnogo posebnih nacija ili širih porodica, dok one (te podele) označavaju Božanske stvari; to jest, toliko sveopštih podela vere i ljubavi, stoga i stvari koje se odnose na Gospodovo carstvo u nebima i na zemlji, gde svako pleme označava neku posebnu sveopštost; ali šta svako (pleme) pojedinačno označava, pokazaće se u onome što sledi, gde se radi o Jakovljevim sinovima, po kojima u ova plemena dobila imena. U opštem smislu, dvanaest plemena označavaju sve stvari nauka o istini i dobru, ili o veri i ljubavi; jer ove (to jest, istina i dobro, ili vera i ljubav) sačinjavaju Gospodovo carstvo; jer su istina i dobro sve ono što je suštinsko u osećanju; pa pošto je Jevrejska Crkva ustanovljena kako bi predstavljala Gospodovo carstvo, stoga podele toga naroda na dvanaest plemena označavaju ove stvari. Ovo je misterija koja nikada do sada nije bila otkrivena. Da dvanaest označava sve stvari u opštem, bilo je pokazano gore (br. 577, 2089, 2129, 2130, 3272); ali da plemena označavaju stvari koje se odnose na istinu i dobro, ili na veru i ljubav, to jest da dvanaest plemena označavaju sve ove stvari, ovde se može potvrdili iz Reči, pre nego li se opišu odvojeno.

Kod Jovana:

I sveti grad Novi jerusalim imaše zid veliki i visok, i imaše dvanaestora vrata, i na vratima dvanaest anđela, i imena napisana koja su dvanaest koljena Izrailjevih. I zid gradski imaše dvanaest temelja, i na njima imena dvanaest apostola jagnjetovih. A grad na četiri ugla stoji, i dužina je njegova kolika i širina. I izmjeri grad trskom na dvanaest hiljada potrkališta; dužina i širina i visina jednaka je. I razmjeri zid njegov na sto i četrdeset i četiri lakta, po mjeri čovječijoj, koja j nđelova. I dvanaest vrata, dvanaest zrna bisera: svaka vrata bijahu od jednoga zrna bisera; i ulice gradske bijahu zlato čisto, kao staklo presvijetlo (Otkr. 21:12, 14, 16, 17, 21).

Da je sveti grad, ili Novi jerusalim, Gospodova Nova crkva, vidi se iz ovih pojedinosti. U nekim prethodnim poglavljima opisuje se kakva će crkva (Hrišćanska Prva crkva?) biti pri svome kraju. Ovo poglavlje govori o Novoj Crkvi, pa su stoga vrata, zid, i temelji grada samo stvari crkve, koje se odnose na ljubav ka bližnjemu i veru, jer ove sačinjavaju crkvu; tako da svako može videti da dvanaest, koji se toliko puta pominju, ne označavaju u gornjem odlomku, a tako isto i plemena, ne označavaju dvanaest, ili plemena, ili apostole, nego se pod dvanaest misli na stvari zajedno (kao što se može videti gore, br. 577, 2989, 2129, 2130, 3272); tako isto i brojem sto četrdeset i četiri, jer je ovo dvanaest puta dvanaest.

A pošto su sa dvanaest označene sve stvari, jasno je da se sa dvanaest plemena označavaju sve stvari crkve; koje su, kao što je rečeno, istine i dobra, ili vera i ljubav; tako isto sa dvanaest apostola, koji predstavljaju sve stvari crkve, to jest, sve stvari vere i ljubavi (kao što se može videti gore, br. 2129, 3354, 3488, 3857).

Stoga se ovaj broj naziva merom čovekovom, koja je anđelova, čime se označava stanje istine i dobra. (Da mera označava stanje, vidi gore, br. 3104. Da čovek označava ono što pripada crkvi, jasno je iz onoga što je rečeno gore o značenju čoveka, br. 478, 479, 565, 768, 1871, 1894; kao i iz toga da se Gospodovo carstvo naziva Velikim Čovekom, i to zbog dobra i istine koji su od Gospoda, o čemu vidi na kraju poglavlja, br. 3624-3648,3741-3750.

Da anđeo označava isto, može se videti gore, br. 1705, 1754, 1925, 2821, 3039).

Kao kod Jovana, tako isto i kod proroka Staroga zaveta gde se govori o Novom Jerusalimu, i gde se isto tako time označava Gospodova Nova crkva . Kao kod Isa. (65:18, 19, i sledeći; kod Zah. 14; a posebno kod Jez. 40-48ccc ?; gde se Novim Jerusalimom, novim hramom, i novom zemljom, opisuje u unutrašnjem smislu Gospodovo carstvo u nebima, i Njegovo carstvio na zemlji koje je crkva. Iz onoga što se kaže u ovim poglavjima kod Jezikilja, jasnije ne nego na drugim mestima, šta je označeno sa zemlja, šta sa Jerusalim, šta se hram, i onim što je u njemu, kao i sa dvanaest plemena; jer se govori o podeli zemlje, i šta sa nasleđem prema plemenima, kao i a gradom, njegovim zidovima, temeljima, i vratima, kao i sa svim što unutr rimada hramu. Iz ovih odlomaka ovde ćemo navesti samo ono što se odnosi na plemena: Ovo su međe u kojima ćete naslijediti zemlju po dvanaest plemena Izrailjevijeh: Josipu dva dijela. I razdijelite zemlju među se po plemenima Izrailjevim. A razdijelite je među se i među inostrance koji se bave među vama, koji bi izrodili sinove među vama, i neka su vam kao domorodac među sinovima Izrailjevim, s vama neka dobiju našljedstvo među plemenima Izrailjevim. I u kome se plemenu inostranac bavi, u onom mu podajte našljedstvo. Neka se odluči žrijebom našljedstvo među plemenima Izrailjevim (Jez. 47:13? 47:21-23). Ta zemlja da mu je dostojanje u Izrailju, da više ne otimlju knezovi moji od naroda mojega, nego ostalu zemlju da dadu domu Izrailjevom po plemenima njihovijem Jezekilj 45:8. O nasleđu, i kako je bilo dodeljeno plemenima, koja se poimenice pominju, vidi gl. ( ?, i sledeći. I o vratima grada, prema imenima plemena Izrailjevih, vidi isto poglavlje, stihovi 31 do 34. Da se po plemenima ne podrazumevaju plemena, jasno je, jer su deset plemena već tada bila razasuta po zemlji, niti su se kasnije vratila, niti se ikada mogu vratiti, jer su postali Neznabošci; ali se ipak pominje svako pleme, kako treba da nasledi zemlju, i koje treba da mu budu granice; naime, granice Danovog plemena (stih 2), a šta pripada Ašeru (stih 3); šta Naftaliju; Manasiji, Efremu (Jevremu), Ruvimu (Rubenu) i Judi; šta treba da bude nasleđe Levijevo; šta granice Venjaminove, šta Simeonove, Isaharove, i Zevulonove, a šta Gadove (stihovi 4-29), tako isto, da grad treba da ima dvanaest vrata prema imenima Izrailjevih plemena; da troja treba da budu prema severu, za Ruvima, Judu i Levija; tri prema istoku, za Josipa, Veniamina, i Dana; tri prema jugu, za Simeona, Isahara, i Zevulona; a tri prema zapadu, za Gada, Ašera, i Naftalija (stihovi 31-34).

Stoga je jasno da su sa dvanaest plemena označene stvari Gospodvog carstva, ili sve stvari vere i ljubavi, jer ove, kao što je rečeno, sačinjavaju Gospodovo carstvo. Zato što dvanaest plemena označavaju sve stvari Gospodovog carstva, stoga i dvanaest plemena predstavljaju prostr oko okola (vojnih skupina), kao što i boravljena (došljaci), predstavljaju to carstvo. O ovome čitamo kod Mojsija, da treba da se zaustavljaju po plemenima oko šatora od sastanka; prema istoku, Juda, Isahar, i Zevulon; prema jugu, Ruvim, Simeon, i Gad; prema zapadu, Efraim, Manasija, i Venijamin; a prema severu, Dan, Ašer, i Naftali; da kako se zaustavljaju, da tako treba i da se kreću (Brojevi 2).

Da su u ovome predstavljali Gospodovo carstvo, jasno je iz Valamovog proroštva: I podigavši oč voje ugleda Izrailja gdje stoji po plemenima svojim; i duh Božiji dođe na nj. I otvori priču svoju, i reče: kaže Valam (Balam) sin Veorov (Beorov); kaže čovjek kojemu su oči otvorene: kaže onaj koji čuje riječi Božije, koji vidi utvaru svemogućega, koji kad padne, otvorene su mu oči: kako su lijepi šatori tvoji, Jakove, i kolibe tvoje, Izrailje! Pružili su se kao potoci, kao vrtovi kraj rijeke, kao mirisava drveta koja je posadio Jehova, kao cedri na vodi (Brojevi 24:2-6). Jasno se kaže da je Balam (Valam) kazivao ove stvari od Jehove (pogl. (22:8, 18, 19, 35, 38; 23:5, 12, 16, 26; 29:2, 13). Iz svega ovoga se vidi šta je predstavljeno nasledstvima u Hananskoj zemlji, prema plemenima, o kojima čitamo kod Mojsija da je Mojsije trebao da prebroji skupštinu (zbor) sinova Izrailjevih prema kućama njihovih otaca, od dvadeset godina, svako koji je stupao u vojsku Izrailjevu; i da se zemlja podejeli kockom, i da treba da prime nasledstvo prema imenima njihovih otaca (Brojevi 26:7-56; 33:54; 34:19-29); i da je Jošua podelio zemlju, žrijebom, po plemenima (Jošua 13, 15-19). Da je, kao što je rečeno, time bilo predstavlejno Gospodovo carstvo, vidi se iz svih pojedinosti (vidi br. 1585, 1607, 3038, 3481, 3705).

Razlog da se sinovi Izrailjevi nazivaju vojskama, i da se kaže da treba da stanu u oko kao vojske, i da treba da se kreću kao vojska (Brojevi 2:4-30), je u tome što vojska označava istine i dobra (vidi br. 3448); a Gospod se naziva Jehova Savaot, što znači Jehova nad Vojskama (br. 3448). Otuda su se nazivali Jehovina vojska kada su izlazili iz Egipta, kao kod Mojsija:

I kad se navrši četiri stotine i trideset godina, u isti dan izađoše vojske Jehovine iz zemlje Egipatske (Izlazak 2:41).

Mora svakom da bude jasno da oni koji u bili takvi u Egiptu, a posle i u putinji, da su se nazivali Jeovinim vojkama samo u reprezentativnom smislu, jer oni nisu bili ni u istinama ni u dobrima, pošto u bili najgori među svim nacijama. Iz ovoga je jasno šta je bilo označno imenima uzeranim na oplaćku Aronovom, koji nazivao Urim i Tumim, o kojemu čitamo kod Mojsija, a treba a budu četiri reda na njemu, a treba a budu urezana na kamenovima s imenima sinova Izrailjvih; i da treba da bude upisano iznad svakoga ime plemena (Izlazak 28:21; 39:14); jer Aron je predstavljao Gospodovo Božansko sveštenstvo; a to je bio razlog da sve ono u što je bio obučen, označava Božanske nebeske i duhovne stvari. Ali šta one označavaju, biće, po Božanskoj milosti Gospodovoj, pokazano kada se bude govorilo o tome. Na naprsnjaku, pošto je on bio najsvetiji, bile su predstavljene stvari koj ripadaju ljubavi i veri u Gospoda; ovo su Urim i Tumim. Razlog da su bila upisana imena na dragim kamenovima je bio to, što kamenovi u opštem označavaju istine (br. 1298, 3720); a dragi kamenovi, istine koje su pridružene zbog (od) dobra (u njima) (br. 114); a pošto su imena nekoliko plemena označavala kvalitet, stoga je svaki pojedini kamen bio dodeljen svakom plemenu (Izlazak 28:17-20); 39:8, 10-13), koji su kamenovi svojom bojom i prozirnošću izražavali kvalitet koji je bio dodeljen svakome plemenu; tako da je Jehova ili Gospod davao odgovore preko Urima i Tumima. Sa dva kamena oniksa (oniha) koji su bili na naramenicama naprsnjaka (efoda, ploče na grudima) bilo je predstavljeno isto, ali u manjem stepenu nego sa dvanaest kamenova na naprsnjaku; jer (naramenice) ramena označavaju moć, a to je svemoć Gospodova (br. 1085): dok oplećak, srce i pluća, to jest Božansku nebesku ljubav; a pluća, Božansku duhovnu ljubav; kao što se može videti gore (br. 3635), i na kraju ovog poglavlja, gde se govori o Velikom Čoveku, i njegovoj korespondeciji sa oblastima srca i oblastima pluća. O dva kamen na poramenicam oplećka (efoda), čitamo kod Mojsija:

Uzmi dva kamena oniha, i na njima izreži imena sinova Izrailjevih. Šest imena njihovijeh na jednom kamenu, a šest ostalijeh na drugom kamenu, po redu kako se koji rodio. I metni ta dva kamena na poramenice oplećku, da budu kameni za spomen sinovima Izrailjevim, da Aron nosi imena njihova pred Jehovom na oba ramena svoja za spomen (Izlazak 28:9, 10, 12; 39:6, 7).

Stoga što su plemena označavala ono što pripada istini i dobru, ili veri i ljubavi, a svako preme označavalo nešto sveopšte u tome, a pleme Levijevo označavalo ljubav (kao što će se pokazati kod objašnjenja stiha 34 ovoga poglavlja), to se iz ovoga može videti šta je bilo označeno palicama, jednom za svako pleme, u šatoru od sastanka, i time za što je Levijeva palica procvetala bademima; o čemu čitamo kod Mojsija:

Uzmi dvanaest palica, jednu od svakog doma otaca njihovijeh, i ostavi ih u šatoru od svjedočanstva: i napiši Aronovo ime na palici Levijevoj. I palica Aronova da je po sred ostalih palica. Sjutradam, gle, palica Aronova za pleme Levijevo procvjetala, i i bješe napupila i bademi zreli na njoj (Brojevi 17:2-8).

Ovime sei označava da je ljubav suštinsko i glavno među svim stvarima u Gospodovom carstvu, i da od nje potiče svako oplođavanje. Razlog da je Aronovo ime bilo na njoj, je bilo to što Aron predstavljao Gospoda u pogledu Njegovog Božanskog svešteništa. (Da je Godpodovim svešteništvom označeno Božamsko dobro, koj ripada njegovoj ljubavi i milosti; i da se Gospodovim carstvom (kraljevstvom) označava Božanska istina koja dolazi od Božanskog dobra, može se videti gore (br. 1728, 2015, 3670).

Iz ovoga što je navedeno može se videti šta znače imena i dvanaest plemena u sledećim odlomcima, kao kod Jovana: I čuh broj zapečačenijeh, sto četrdeset i četiri hiljade zapečačenijeh od sviju koljena (plemena) sinova izrailjevih; od koljena (plemena) Judina dvanaest hiljada zapečaćenijeh; od koljena Rubenova dvanaest zapečećenijeh, od koljena Gadova dvanaest hiljada zapečećenijeh; od koljena Aserova dvanaest hiljada zapečaćenijeh, od koljena Neftalijeva dvanaest hiljada zapečećenijeh, od koljena Manasijeva dvanaest hiljada zapečaćenijeh; od koljena Šimuniova (Simeonova) dvanaest hiljada zapečećenijeh, od koljena Isaharova dvanaest hiljada zapečaćenijeh; od koljena zabulonova dbanaest hiljada zapečaćenijeh; od koljena Josipova dvanaest hiljada zapečaćenijehm i od koljena Benjaminova dvanaest hiljada zapečaćenijeh. (Otkr. 7:4-8).

Kod Mojsija:

Opomeni se negdašnjih dana, pogledajte godine svakoga vijeka; pitaj oca svojega i on će ti javiti, starije svoje i oni će ti kazati. Kad Višnji razdade našljedstvo narodima, kad razdijeli sinove Avramove, postavi međe narodima po broju sinova Izrailjevih (Zak. Ponovljeni 32:7, 8).

Kod Davida: Jerusalime, koji si sazidan kao grad u jednu zgradu saliven, kud idu plemena, plemena Jehovina, po zakonu Izrailjevu, da slave ime Jehovino (Psalam 122:3, 4) Kod Jošue: Evo, kovčeg zavjeta Gospoda svoj zemlji poći će pred vama preko Jordana. Za to sada izaberite dvanaest ljudi iz plemena Izrailjevih, po jednog čovjeka iz svakoga plemena. I čim svećenici noseći kovčeg zavjeta Gospoda svoj zemlji stanu nogama svojim u vodi Jordanskoj, voda će se u Jordanu rastupiti, te će voda koja teče ozgo stati u gomilu Isus Navin 3:11-13).

Opet: Uzmite odavde, isred Jordana, s mjesta gdje stoje nogama svojim svećenici, dvanaest kamena, i odnesite ih sa sobom, i metnite ih ondje gdje ćete noćas noćiti. Tada dozva Jozua (Jošua) dvanaest ljudi, koje bješe odredio između sinova Izrailjevih, po jednoga čovjeka iz svakoga plemena. I reče im: idite pred kovčeg Gospoda Boga svojega usred Jordana, i uzmite svaki po jedan kamen na rame svoje, prema broju plemena sinova Izrailjevih. Recite im: jer se voda u Jordanu rastupi pred kovčegom zavjeta Gospodova, kad prelažaše preko Jordana, rastupi se voda u Jordanu, i ovo je kamenje spomen sinovima Izrailjevim do vijeka. I učiniše sinovi Izrailjevi kako zapovjedi Jozua; i uzeše dvanaest kamena isred Jordana, kako bješe rekao Gospod Jozui, prema broju plemena sinova Izrailjevih; i odnesoše ih sa sobom na noćište, i metnuše ih ondje. A usred Jordana postavi Jozua dvanaest kamena na ona mjesta gdje stajahu nogama svojim svećenici noseći kovčeg zavjetni, i ondje ostaše do danas Isus Navin 4:3-9).

Opet: Ilija uze dvanaest kamena prema broju plemena sinova Jakova, kojemu dođe riječ Gospodova govoreći: Izrailj će ti biti ime. I načini od toga kamenja oltar u ime Gospodovo, i oko oltara iskopa opkop širok da bi se mogle posijati dvije mjere žita. (1 o Carevima 18:31, 32).

Da plemena označavaju dobra ljubavi i istine vere, jasno je iz Gospodovih reči kod Mateje: I tada će se pokazati znak sina čovječijega na nebu; i tada će proplakati sva plemena na zemlji; i ugledaće sina čovječijega gdje ide na oblacima nebeskim sa silom i slavom velikom Mateju 24:30. Ovde se sa iproplakaće sva plemena na zemlji, označava da više neće biti priznavanja istine i života dobra (dobrog života), jer se ovde govori u svršetku veka. (prim. prev. Kad autor piše da neće biti priznavanja istine i života dobra, to treba razumete ztako, da se na kraju Crkve uvreme u kome je autor živeo, nije priznavalo i verovalo da istine i dobra dela vode spasenju, nego sama vera, sola fide, koja je u Otkrovenju predstavljena Aždajom). Na sličan način kod Jovana: Evo ide na oblacimam i vidjeće Ga svako oko, i oni koji Ga probodoše; i sva će plemena (koljena) za Njim zaplakati (Otkr. 1:7). Šta je označeno sa ide na oblacima nebeskim, može se vidjeti iz predgovora osamnaestom poglavlju; dalje vidi šta je meni bili pokazano iz iskustva (u živo?) o dvanaest plemena (br. 2129, 2130) (prim. prev, . Autor naziva svojim iskustvom predstave u duhovnom svetu, preko koji su mu anđeli tumačili unutrašnji smisao Reči Božije). Razlog da se sve stvari vere i ljubavi nazivaju plemena, je to što u izvornom jeziku to označava i žezlo i palicu. Da žezlo i palica označavaju silu, volju, i Gospodovu Božansku milost, biće pokazano na drugome mestu. Otuda ime plemena označava da dobra i istine u sebi imaju silu od Gospoda. Iz ovoga razloga se i anđeli narivaju silama (moćima), kao što se sa vladičanstvima, i knezovima označavaju glavne stvari ljubavi ka bližnjemu i vere; a to isto je označeno i sa dvanaest knezova koji su potekli od Ismaila (Postanje 25:16- vidi br. 2089, 3272), kao i sa knezovima koji koji su nad plemenima (Brojevi 7, 13:4-16). Iz onoga što je do sada rečeno o dvanaest plemena, može se znati zašto je bilo dvanaest na broju Gospodovih učenika, koji su se posle nazivali apostolima; i da su oni predstavljali Gospodovu crkvu u pogledu dobara i istina na sličan način kao plemena (br. 2129, 3354, 3488, 3857).

Da je Petar predstavljao veru, Jakov, ljubav ka bližnjemu, Jovan, dela ljubavi ka bližnjemu, može se videti gore (predgovor poglavlju 18, i poglavlju 22, i u br. 3750. Ovo je jasno i iz onoga što je Gospod njima kazao o njima.