9212. Ne uzimaj u zalogu haljina bližnjemu svojemu. Da se ovim označava, ako bi sećanja-znanja bila odvojena zbog obmana koje potiču od čulnih stvari, vidi se iz značenja uzimati zalogu, što je primiti znak (zalogu) za dobra koja su komunicirana (pozajmljena); jer zaloga je znak za dobra koja se pozajmljuju. Kada se umesto ovih razumeju duhovne stvari, komunicirai (pozajmljivati) dobra znači poučavati u istinama, a zaloga (znak) tada znači čulnu istinu; jer se ovde haljinom koja se ovde pominje akoja se daje kao zalog, označava poslednje u prirodnom, a to je čulno. Pošto ovo (čulno) obiluje zabludama, a zablude gase istine, stoga se sa uzimati bližnjemu haljinu u zalogu označava odvajanje istina preko obmana koje potiču od čulnih stvari. Da su ove stvari ovime označeno, vidi se iz nizova stvari koje slede u unutrašnjem smislu.

[2] Haljinom se u opšte označava sve što pokriva (oblači) nešto drugo, stoga sve što je relativno spoljašnje. Ssledstvaeno, spoljašnj li unutrašnji čovek se naziva haljinom u odnosu na unutrašnjeg ili duhovnog čoveka. Na sličan način istzina se naziva haljinom u odnosu na dobro, jer irtina pokriva dobro; a tako su i sećanja-znanjau odnosu na istine vere, koja pripada unutrašnjem čoveku. Čulno, koje je posledje života kod čoveka, je haljina u odnosu na sećanja-znanja. (da haljine označavaju niže stvari koje pokrivaju više stvari, ili što je isto, spoljašnje stvari koje pokrivaju unutrašnje, vidi br. 2576, 5248; u opšte da one označavaju istine, br. 4545, 4763, 5319, 6917, 9093; da one oznalčavaju sećanja-znanja, br. 6918; tako isto čulne istine, br. 9158; i da je čulno poslednje života kod čoveka, br. 4009, 5077, 6949, 7442.)

[3] Da haljine označavaju istine, potiče od pretstava u drugom životu, gde se anđeli i duhovi vide obučeni u haljine u skladu sa stanjem vere ili istine u kojima su, i gde se njihove haljine menjaju prema promenama ovoga stanja. Oni koji su u pravim istinama, pokazuju se u belim haljinama; a oni koji su u u istinama koje potiču od dobra, u blistavim haljinama; ali oni koji susamo u dobru, kao što su anđeli najdubljeg neba, koji se nazivaju nebeskim, pokazuju se bez odeće (prim. prev. Autor kaže da se u nižim nebima, anđeli najdubljeg neba, koji su bez odeće, vide kao mala deca naga, što označava njihovu glavnu osobinu, ato je nevinost). Iz toga je to da haljine označavaju istine, i da se haljinama u Reči označavaju istine, kao što se može videti iz odlomaka ranije navedenih, kojima semogu dodati sledeći iz jevanđelista.

[4] Kod Mateje: I preobrazi se pred njima, i zasija se lice njegovo kao sunce a haljine njegove postadoše bijele kao svetlost (Mat. 17:2). licem se u Reči označavaju unutrašnje [stvari/m osobito osećanja (br. 358, 1999, 2434, 3527, 6848, 6849); a licem Božiji, dobro samo (br. 222, 223, 5585); suncem, označava se Božanska ljubav (br. 2441, 2495, 7083, 8644). Iz ovoga se vdi šta je označeno licem Gospodovim koje je sialo kao sunce, name, to da su njegove unutrašnje [stvari] bile dobro Božanske ljubavi. Da se haljine Njegove postale kao svetlost, označava Božansku istinu koja proistziče od njega, a koja se u nebu vidi kao svetlost (br. 1521, 1619-1632, 5400, 8644).

[5] Ponovo: I kad se Isus približi Jerusalimu, dovedoše magaricu i magare, i metnuše na njih haljine svoje, i posadiše ga na njih. A ljudi mnogi prostriješe haljine svoje po putu (Mat. 21:1, 7-8). jahati na mararcu i na magaretu pretstavljalo je najvišeg sudiju i cara (vidi br. 2781), kao što se vidi iz onoga što se dešava u stihu 5: kažite kćeri Sionskoj: evo car tvoj ide tebi krotak, i jaše na magarcu, i magarcu sinu magaričinu (Mat. 21:5; vidi i Marko 11:1-11; Luka 19:28-40; Jovan 12:12-15).

Kod Zaharije 9:9, kaže se o Gospodu da je jahao na magarcu, na ždrebetu (mladom magarcu), sinu magarice, a njegovi sinovi na ždrebadima (mladim magarcima), može se videti kod Sudija 5:9-10; 10:3-4; 12:14; i da je car jahao na mazgi [ženskog roda], a sinovi carevi ma mazgama [muškoga roda], u Carevima 1:33, 38, 44, 45, i u 2 Samuilovoj 13:29).

[6] Time što su učenici stavljali svoju odeću namagaricu i njeno mlado [njeno ždrebe] bilo je pretstavljeno da su sve istine u kompleksu bile potčinjene Gospodu kao najvišem sudiji i caru; jer su učenici pretstavljali Gospodovu crkvu u odnosu na njene istinei dobra (br. 1229, 3488, 3858, 6397), a njihova odeća je pretstavljala istine same (br. 4545, 4763, 5319, 6917, 9093). Nešto slično bilo je pretstavljeno mnoštvom ljudi koji su prostirali svoju odeću po putu, i grane sa drveća. Razlog što su ih prostirali po putu bio to što se putem označabva istina kojom se vodi čovek crkve (br. 627, 2333, 3477). Razlog zašto su prostirali grane od drveća, bio je to štodrveće označava opažanja i poznavanja istine i dobra (br. 2682, 2722, 7692), stoga grane označavaju istine same. Ovo je bilo u najvećojmeri u slozi sa uobičajenim obredom; jer kad su najviši sudije i carevi jahali u svečanoj povorci, narodni kneževi su tada stavljali svoju odeću na magarce i mazge, a narod je prostirao svoju odeću po putu, ili umesto nje grane od drveća; jer je sudijska služba u nebuBožanska istina od Božanskog dobra, a carska je Božanska istina (br. 1728, 5068, 6148).

[7] Kod Luke: Niko ne meće zakrpe od stare haljine na novu haljinu; inače će i novu haljinu razdrijeti, jer staroj ne liči što je od novoga (Luka 5:36); Gospod je koristio ovu sličnost da bi opisao istinu nove crkve i istinu stare crkve, jer haljina označava istinu, jer zakrpiti ii metnuti jedno na drugo znači razoriti obe; jer je istina nove crkve unutrašnja istina, stoga istina za unutrašnjeg čoveka; dok je istina stare crkve spoljašnja istina, stoga istina spoljašnjeg čoveka. U ovoj drugoj istini bila je Jevrejska crkva, jer je ova crkva preko spoljašnjih stvari pretstavljala unutrašnje; dok je crkva danas u unutršnjim istinama koje su bile pretstavljene; jer Gospod otkriva ove istine. Da se ove istine ne slažu sa spoljašnjim istinama tako da bi bile zajedno, označava se gornjim Gospodovim rečima. Iz ovoga se vidi da se haljinom označava istina crkve.

[8] Kod Jovana: Isusu reče Petru: Zaista, Zaista ti kažem: kad si bio mlad, opasivao si se sam, i hodio si kuda si htio; a kad ostariš, širićeš ruke svoje, i drugi će te opasivati i odvesti kuda ne ćeš (Jovan 21:18); onaj ko ne zna unutrašnji smisao Reči, ne može da zna šta j ovim rečima sadržano. Da one sadrže tajne, vrlo je jasno. U unutrašnjem smislu Petar označava veru crkve (vidi predgovor Postanju 18, 22, a i br. 3720, 6000, 6073, 6344). Stoga se sa kad Petar bješe mlad označava vera crkvekakva je bila u početku; a sa kad ostariš, vera crkve kakva je na kraju. Iz ovoga se vidi šta je označeno rečima kad si bio mlad, opasivao si se sam, i hodio kuda si htio, naime, da je vera crkve u početku vera istine od dobra, stoga vera ljubavi prema bližnjemu radi bližnjega i i vera ljubavi ka Gospodu, i da tada čovek crkve čini dobro od slobode, jer je od Gospoda; jer pojas (slabine) označavaju dobra ljubavi (br. 3021, 5050-5062); stoga opasati se oko slabina (pojasa) označava obući (pokriti) dobro istinama; hoditi označava živeti (br. 519, 1794, 8420); tako hoditi gdje hoćeš označava živeti od slobode, jer oni žive u slobodi, i postupaju slobodno, koji su u veri od ljubavi ka Gospodu i ljubavi prema bližnjemu, jer ih Gospod vodi (br. 892, 905, 9096): a kad ostariš, širićeš ruke svoje, i drugi će te opasivati, ivodiće te gde ne ćeš označava da na kraju u crkvi ne će biti vere, i tada će obmane zla od ljubavi prema sebi i svetu uzeti njeno mesto, i njom zavladati. To je istina koja leži sakrivena u ovim Gospodovim rečima, a što se može videti samo iz unutrašnjeg smisla. Iz ovoga je ponovo vidljivo na koji je način Gospod govorio, naime, da je u svakoj pojedinosti bio unutrašnji smisao, s namerom kako bi pomoću Reči nebo bilo povezano sa svetom; jer bez Reči nema povezanosti, to jest, bez otkrivene Božanske istine; a ako nema povezanosti, ljudski rod nestaje.

2441. A kad sunce ogranu po zemlji: da ovo označava poslednje vreme, koje se naziva Poslednji Sud, vidi se iz značenja sunce ogranu, kada se govori o vremenima i stanjima crkve. Da vremena dana, kao i vremena godine, označavaju, u unutrašnjem smislu, izastopna stanja crkve, bilo je gore pokazano, br. 2323; i da zora ili jutro označava dolazak Gospoda, ili približavanje Njegovoga carstva, bilo je pokazano u br. 2405; tako se ovde izlazak sunca ili granjanje po zemlji, označava samo Gospodovo prisustvo, i to zbog toga što sunce i istok označavaju Gospoda. Da sunce ima ovo značenje, može se videti, br. 31, 32, 1053, 1521, 1529-1531, 2120; i da istok ima isto značenje, br. 101. Razlog da je Gospodovo prisustvo isto što i poslednje vreme, koje se naziva Poslednji Sud, je to što Njegovo prisustvo razdvaja dobre od zlih, i što se završava na taj način što se dobri uzdižu u nebo a zli sami bacaju u pakao. Je vako je u drugom životu:- Gospod je sunce sveukupnom nebu, vidi br. 1053, 1521, 1529-1531; jer to dolazi od toga što se Božansko nebesko Negove ljubavi pokazuje tako pred očima, i što ono čini samu svetlost neba. Pa koliko su oni u nebeskoj ljubavi, toliko se uzdižu u nebesko svetlo koje je od Gospoda; ali onoliko koliko su udaljeni od nebeske ljubavi, toliko se bacaju sami od sebe iz svetla u paklenu tminu. Otuda to da izlazak sunca, kojim se označava Gospodovo prisustvo, obuhvata kako spasenje dobri i propast zlih; i otuda se ovde prvo kaže da je Lot došao u Segor, a odmah zatim da je Jehova pustio dažd (kišu) od sumpora i ognja na Sodomu i Gomoru, to jest, da su zli bili osuđeni. Onima koji su u zlima ljubavi prema sebi i svetu, to jest, koji su u mržnji protivu svih stvari ljubavi ka Gospodu i ljubavi ka bližnjemu, svetlost neba izgleda kao mrkla tama, pa se stoga i kaže u Reči da je ovakvima sunce pomrčalo (potamnilo), čime je označeno da su oni odbacili sve što pripada ljubavi i milosrđu, i da su primili sve ono što je tome suprotno; kao kod Jezikilja: I kad te ugasim, zastrijeću nebo, i zvbijezde na njemu pomrčati, sunce ću zakloniti oblakom, i mjesec neće svjetljeti svetlošću svojom. Sva ću svijetla vidjela na nebu pomrčati za tobom, i pustiću tamu na tvoju zemlju Jezekilj 32:7? 32:8), gde svako može videti da pokrivanje neba, zatamnjivanje zvezda, pomračavanje sunca, i gašenje svetila, da se tu izražava nešto drugo nego što je označeno u slovu. Slično kod Isaije: Jer zvijezde nebeske i prilike nebeske neće pustiti svjetlossti svoje, sunce će pomrčati o rođaju svome, i mjesec ne će pustiti svjetlosti svoje (Isaija 13:9, 10). A kod Joila: Sunce će i mjesec pomrknuti, i zvijezde će ustegnuti svjetlost svoju Joilo 2:2, 10). Tako se može videti i šta je označeno Gospodovm rečima kod Mateje, kad govori o poslednjem vremenu crkve, koje se naziva Sud: I odmah će po nevolji dana tijeh sunce pomrčati, i mjesec svjetlost svoju izgubiti, i zvijezde s neba pasti, i sile nebeske pokrenuće se Mateju 24:29. , gde se pod suncem ne misli na sunce, niti pod mesecem mesec, niti pod zvezdama na zvezde, nego je suncem označena ljujbav i milosrđe, a mesecem vera koja potiče od toga, a zvezdama poznavanja dobra i istine, koja će tada da potamne, da izgube svetlo, i da padnu s neba, kada više ne bude priznavanja Gospoda, ili ljubavi prema njemu, ili ljubavi prema bližnjem; i kada ove stvari nestanu, tada ljubav prema sebi s obmanama koje otuda potiču, obuzmu čoveka, jer jedno je posledica drugoga. Otuda se može ideti šta treba razumeti pod ovim rečima u Otkrovenju:

I četvrti anđeo izli čašu svoju na sunce, i dano mu bi da žeže ljutim ognjem. I opališe se ljudi od velike vrućine, i huliše na Boga, koji ima oblast nad zlima ovima, i ne pokajaše se da mu dadu slavu Otkrivenju 16:8, 9), gde je predmet poslednje vreme crkve, kada se bude ugasila ljubav ka bližnjem ili, kako se obično kaže, kad ne bude više vere. Gašenje ljubavi i vere označeno je čašom kojom je sunce zaliveno; a ljubav prema sebi i njihove požude, koje se tada pojavljuju, označene su ljudima koji se opališe vatrom i koji trpe veliku vrućinu; huljenje na Bga je samo posledica svega ovoga. U Drevnoj Crkvi suncem je bio označen samo Gospod, i Bnožansko nebesko Njegove ljubavi i otuda je došao običaj da se mililo s licem okrenutim prema izlazećem suncu, pri čemu se nije mislilo o suncu. Ali kada se kod njihovog potomstva ovo bilo izgubilo, zajedno s osalim saobraznostima i značenjima, oni su počeli da se klanjaju samom suncu i mesecu, koje bogoštovanje se bilo proširilo po mnogim narodima, tako da su posvećivali hramove suncu i mesecu, i postavlajli likove (kipove) kojima su se klanjali; tada su sunce i mesec dobili novo značenje, jer si uznačavali ljubav prema sebi i prema svetu, što je suprotno nebeskoj i duhovnoj ljubavi; otuda se u Reči klanjanjem suncu i mesecu označava ljubav prema sebi i svetu. Kao kod Mojsija: i da ne bi podigavši oči svoje k nebu i vidjevši sunce i mjesec i zvijezde, svu vojsku nebesku, prevario se i klanjao im se i služio im (Ponovljeni Zakoni 4:19).

I opet:

I otide i služi drugim bogovima i klanja im se, ili suncu i mjesecu. . . Izvedi onoga čovjeka ili onu ženu, koji učiniše ono zlo, na vrata svoja, i zaspi ih kamenjem da poginu (Ponovljeni Zakoni 17:3, 5). Drevno bogoštovanje bilo se promenilo u ovakvo, kada ljudi nisu više verovali da je bilo šta unutrašnje označeno u obredima crkve, nego su verovali samo u ono što je spoljašnje.

Slično kod Jeremije:

U to vrijeme, izvadiće se iz grobova kosti careva Judinijeh i kosti svećeničke. . . i razmetnuće se prema suncu i mjesecu i svoj vojsci nebeskoj, koje ljubiše i kojima služiše i za kojima idoše (Jeremija 8:1, 2),

gde sunce stoji za ljubav prema sebi i njegove požude; razmetanje kostiju označava unutrašnje stvari koje pripadaju ovome.

Opet kod istog Proroka:

I izlomiće stupove (kipove) u domu sunčanom što je u zemlji Egipatskoj, i kuće bogova Egipaskih popaliće ognjem (Jeremija 43:1),

gde stupovi (kipovi, slike) doma sunčanog označavaju klanjnje samome sebi.