8080. ‘Et omnem primogenitum hominis in filiis tuis redimes’: quod significet quod vera fidei non addicanda sint Domino, sed bona ejus, constat ex significatione ‘primogeniti’ quod sit fides, de qua n. 352, 2435, 6344, 7035, 8042; ex significatione ‘filiorum’ quod sint vera, de qua n. 489, 491, 533, 1147, 2623, 3373; et ex significatione ‘redimere’ quod sit loco ejus aliud dare, ut supra n. 8077, 8078; quod sit quod non addicanda, sequitur ex sensu pleno qui horum verborum est, ‘Et omnem primogenitum hominis in filiis tuis non transire facies, hoc est, non sacrificabis, sed redimes’; ‘non ¹ transire facere’ est non addicare, ut supra n. ² 8074, 8078; ex his patet quod per ‘omnem primogenitum hominis in filiis tuis redimes’ significetur quod vera fidei non addicanda sint Domino, sed loco ³ illorum aliud; quod hoc aliud sit bonum fidei, constare potest ex eo quod per ‘primogenitum’ in genere significetur bonum fidei, ut supra n. 8042, 8043, at cum dicitur ‘primogenitum hominis in filiis ejus’ quod sit verum fidei; nam fidei est verum et est bonum.

[2] Quod fidei bonum seu charitas sit hoc aliud quod pro ⁴ veris fidei addicandum sit Domino, etiam constare potest ex eo quod primogeniti filiorum Israelis non acceptati sint, sed loco illorum Levitae, et hoc ob causam quia per ‘Levi’ repraesentatum est bonum fidei seu charitas, n. 3875, 4497, 4502, 4503; quod tribus Levi acceptata sit loco omnium primogenitorum, videatur ⁵ Num. 3:12, 13, 40 ad fin. , 8:16-18; ⁶ quod bonum fidei sit hoc aliud quod addicandum Domino, etiam constare potest ex eo quod fides non sit fides absque charitate, n. 654, 724, 1162, 1176, 2231, ⁷ 2343, 2349, ⁸ 2429, 2839, 2982, 3146, 3325, 3849, 3865, 4368, 5351, 7039, 7082-7084, 7342 fin. , 7950; tum ex eo quod bonum fidei actualiter primo loco sit, at verum fidei modo apparenter, ⁹ n. 3539, 3548, 3556, 3563, 3570, 3576, 3603, 3701, 4925, 4926, 4928, 4930, 4977, 5351, 6256, 6269, 6272, 6273; ita quod charitas sit primogenitum, n. 3325, 3494, 4925, 4926, 4928, 4930.

[3] Quod verum fidei in se spectatum absque bono ejus non addicandum sit Domino, hoc est, dandum Ipsi, seu agnoscendum quod ab Ipso, est quia omne verum fidei nullam in se vitam habet priusquam fit bonum fidei; et verum fidei fit bonum fidei per velle illud et facere illud, ¹⁰ n. 7835; cum itaque fit bonum fidei, tunc agnoscitur a Domino quod sit Ipsius, nam Dominus dat fidem ¹¹ mediate per bonum ejus; ¹² omne etiam verum fidei apud hominem Ecclesiae spiritualis fit bonum fidei cum ille regeneratur; ac tunc primum fit Domini.

[4] Lex de redemptione ¹³ primogenitorum hominis lata est ob finem ne sacrificarent filios suos, quod in usum venit apud gentiles, apud quos statuta Ecclesiae Antiquae, quae Ecclesia repraesentativa fuit, remanserunt, sed temporis successu plane adulterata; quod primogeniti sanctificandi essent Deo, ex statutis Ecclesiae Antiquae fuit, sed per sanctificationem intelligere coeperunt sacrificationem; ad simile faciendum inclinaverunt quoque posteri Jacobi, quapropter lex illa coram illis explicata est, et ne id fieret, loco primogenitorum assumpti sunt Levitae, ut dictum est; lex illa explicata est secundum sensum ejus correspondentem in spirituali mundo, qui est quod vera fidei non sancta sint, ita nec sanctificanda seu addicanda ¹⁴ , sed bona fidei; sanctificatio etiam dein ita intellecta fuit, quod darent seu sisterent primogenitum Jehovae, et offerrent sacrificium pro illo, secundum haec apud Lucam, Cum impleti sunt dies purificationis illorum, juxta legem Moschis, deduxerunt Jesum in Hierosolymam, ut sisterent Domino, quemadmodum scriptum est in Lege Domini, quod omnis masculus aperiens uterum sanctum Domino vocandus esset, et ut darent sacrificium, 2:22-24.

Fusnotat:

3849. ‘Et dedit Laban Racheli filiae suae Bilham ancillam suam illi ad ancillam’: quod significet exteriores affectiones, quae vincula seu media inservientia, constat ex illis quae supra n. 3835

dicta sunt; quod per ‘Bilham ancillam’ significentur exteriores affectiones, et per ‘Zilpam ancillam Leae’ externae affectiones, est quia per ‘Rachelem’ repraesentatur affectio veri interni, et per ‘Leam’ affectio veri externi; exteriores affectiones sunt affectiones naturales inservientes internis. Quod affectiones illae sint media inservientia conjunctioni veri cum bono, inde est quia nihil quod doctrinae est, immo nec quicquam quod scientiae est, intrare possit apud hominem, nisi per affectiones; in affectionibus enim est vita, non autem in veris doctrinae ac scientiae absque illis; quod ita sit, patet manifeste; absque affectione enim ne quidem cogitare potest homo, immo nec potest ullam vocem eloqui; ¹ qui attendit, percipiet quod vox absque affectione sit quasi vox automati, ita modo sonus absque vita,

² et quantum affectionis et quale affectionis inest, tantum vitae et tale vitae insit; inde patet quid vera sunt absque bono, et quod veris insit affectio ex bono;

[2] idem quoque ³ scire potest ab intellectu hominis quod nullus sit nisi ei voluntas insit, vita enim intellectus est ex voluntate; inde quoque patet quid vera absque bono, quod nempe nulla sint, et quod a bono trahant suam vitam, nam ad intellectualem partem pertinent vera, et ad voluntariam bonum; judicare inde quisque potest quid fides sit quae veri, absque charitate quae boni, et quod fidei vera absque charitatis bono mortua sint, nam, ut dictum, quantum affectionis et quale affectionis veris inest, tantum vitae et tale vitae inest sed quod ⁴ vera usque animata appareant tametsi non est bonum charitatis, est ex affectionibus amoris sui et mundi, quae non aliam vitam habent quam quae in spirituali sensu vocatur mors et est vita infernalis. Affectio dicitur, et per illam intelligitur amoris continuum.

[3] Ex his nunc constare potest quod affectiones sint media inservientia conjunctioni veri cum bono; et quod affectiones sint quae introducunt vera, et quoque quae disponunt vera in ordinem, affectiones genuinae quae sunt amoris in Dominum et amoris erga proximum, in ordinem caelestem, at affectiones malae quae sunt amoris sui et mundi, in ordinem infernalem, hoc est, in oppositum ordini caelesti.

[4] Extimae affectiones sunt quae sunt corporis, et vocantur appetitus et voluptates; quae proxime interiores sunt, sunt animi, et vocantur affectiones naturales; internae autem sunt mentis rationalis, et vocantur affectiones spirituales; ad has affectiones, nempe ad mentis spirituales, introducuntur vera quae sunt doctrinalium, per affectiones exteriores et extimas, seu per naturales et corporeas; hae inde sunt media inservientia, et significantur per ancillas datas Racheli et datas Leae a Labane: quod illae Labanis ancillae dicantur ⁵ , significat quod originem ⁶ duxerint a bono quod per Labanem repraesentatur, de quo bono prius actum est; vera enim quae primum discuntur, non per affectiones alias primum insinuari possunt; affectiones genuinae tempore veniunt, nec nisi quam cum homo ex bono agit.

Fusnotat: