4779. I veza kostrijet oko sebe (oko bedara, slabina, pojasa). Da ovo označava žalost zbog uništenog dobra, vidi se iz značenja vezati kostrijet oko sebe, što predstavlja žaljenje za uništenim dobrom. Jer pojas (slabine) označava bračnu ljubav, a otuda i nebesku i duhovnu ljubav (br. 3021), 3294, 4277, 4280, 4575), i po korespondenciji; jer ljudsko telo korespondira Velikom Čoveku, kao što je pokazano na kraju prethodnih poglavlja – tako da pojas (bedara) korespondira onima u Velikom Čoveku ili nebu, koji su u pravoj bračnoj ljubavi; a pošto je bračna ljubav osnova svih ljubavi, stoga se pojasem označava u opšem sva nebeska i duhovna ljubav. Od toga je potekao obred oblačenja kostrteti (pojas od kamilje dlake?) oko pojasa (bedara) kada se žali za nekim izgubljenim dobrom, jer svako dobro pripada ljubavi.

2. Da su se oblačili u kostret u znak žalosti, može se videti u istorijskim i prorčkim delovima Reči, kao kod Amosa: I pretvoriće praznike vaše u žalost i sve pjesme vaše u plač, i metnuću kostrijet oko svih bedara, i učiniću da svaka glava oćelavi i da bude žalost kao za jedincem, i kraj će joj biti kao gorak dan Amos 8:10. Staviti kostrijet oko pojasa (bedara) označava žaljenje zbog zatrtog dobra; oko pojasa, bedara označava sva dobra ljubavi.

Kod Jone: Ninivljani povjerovaše Boga, i oglasiše post, i obukoše se u kostrijet od najvećega do najmanjega. Jer kad dođe ta riječ do cara Ninivskoga, on usta sa svojega prijestola, i skide sa sebe svoje odijelo, i obuče se u kostrijet, i sjede u pepeo. I proglasi se i kaza se po Ninivi po zapovijesti carevoj i knezova njegovijeh govoreći: ljudi i stoka, goveda i ovce, da ne okuse ništa, ni da pasu ni da piju vode. Nego i ljudi i stoka da se pokriju kostrijeću, i da prozivaju Boga jako, i da se vrati svaki sa svoga zloga puta i od nepravde koja mu je u ruci. (Jona 3:5. 8). Ovo je doista znak koji predstavlja žaljenje zbog zla zbog kojega je Niniva trebala da nestane; to znači, žaljenje zbog uništeg dobra.

3. Kod Jezikilja: I povikaće za tobom iza glasa i zaridati gorko, i posuće prahom glave svoje i po pepelu će se valjati. I za tobom će se načiniti ćelavi, i pripasaće kostrijet, i plakaće za tobom gorko iz srca, i gorko ć idati. (Jezekilj 27:30? 27:31). Ovo se kaže o Tiru, gde pojedinosti predstavljaju žaljenje za obmanama i zlima, to jest, za zatrtim istinama i dobrima. Plakaće i gorko ridati označava plač zbog obmana odnosno zatrte istine (br. 2240); Posuće prahom glave svoje označava biti proklet zbog zla (br. 278); valjati se po pepelu označava biti proklet zbog obmana; načiniti se ćelavim označava žaljenje zbog toga što prirodni čovek nema istine (br. 3301); opasati se kostrijetom označava žaljenje jer nema dobra. Slično kod Jeremije: Kćeri naroda mojega, pripaši kostrijet i valjaj se u pepelu, žali kao za sinom jedincem i ridaj gorko, jer će brzo doći na te zatirač. (Jeremija 6:26).

Opet: Starješine kćeri Sionske sjede na zemlji i muče, posule su prahom glavu i pripasale kostrijet, i oborile su k zemlji glave svoje djevojke Jerusalimske. (Plač 2:10) Ovde ima sličnih reprezentativa u skladu s vrstama dobra i istine koji su bili zatrti, kao gore; 4. Kod Isaije: Otide u dom u Dibon, na visine, da plače: Moab će ridati za Nebonom i za Medabom, sve će mu glave biti ćelave, svaka brada oskubena. Po ulicama će njegovijem pripasivati kostrijet, na krovovima njegovijem i na ulicama njegovijem sve će ridati lijući suze. (Izaija 15:2, 3). Moab označava one koji preljubočine dobra (br. 2468). Žalost zbog preljubočinjenja koje je označeno Moabom, opisuje se takvim stvarima koje korespondiraju zlu ove vrste; pa se stoga iste reči pojavljuju kod Jeremije: Jer će sve glave biti ćelave i sve brade obrijane, i sve ruke izrezane, i oko bedara kostrijet. Na svijem krovovima Moabovijem i po ulicama njegovijem biće samo plač, jer ću razbiti Moaba kao sud na kom nema miline, govori Jehova. (Jeremija 48:37, 38).

5. A kad ču car Ezekija, razdrije haljne svoje, i veza oko sebe kostrijet, pa otide u dom Jehovin (Isaija 37:1; 2 o Carevima 19:1). Ovo je bilo stoga što je govorio protivu Jehove, cara, i Jerusalima, zbog čega je bila žalost; da je to bilo protivu istine, označeno je razdiranjem haljine (br. 4763); a da je bilo protivu dobra, označeno je oblačenjem kostrijeti. Jer gde se u Reči govori o istini, govori se i o dobru, zbog nebeskoga braka, koji postoji između dobra i istine u svakoj pojedinosti; kao i kod Davida: Ti si promijenio plač moj na radost, skide s mene vreću, i opasa me veseljem (Psalam 30:11). Radost (igra) ovde označava istine; veselje se kaže za dobra, kao i u drugim odlomcima u Reči; stoga skinuti vreću označava prekinuti žaljenje za uništenim dobrom.

6. U drugoj knjizi Samuilovoj: Reče David Joabu i narodu koji bješe s njim: Razdrite haljine svoje i obucite se u kostrijet zbog žalosti za Abnerom 2. Samuelova 3:31.

Ovo je bilo stoga zlo jez zlo delo bilo počinjeno protivu onoga što je istinito i dobro, pa je stoga David naložio da razderu svoje haljine i da se obuku u kostrijet. A kad Ahab ču riječi te, razdrije haljine svoje, i priveza kostrtijet oko tijela svojega, i pošćaše, i spavaše u kostrijeti, i hodijaše polagano (1 o Carevima 21:7).

7. . Da se vreća od kostreti kaže za uništeno dobro, vidi se i iz Otkrovenja: Kad otvori šesti pečat, gle, velika trešnja, i sunce postade crno kao kostrijet, a mjesec posta kao krv Otkrivenju 6:12. Trešnja (zemljotres) označava promenu stanja crkve u pogledu dobra i istine (br. 3355); sunce označava dobro ljubavi (br. 1529, 1530, 2441, 2495, 4060, 4300, 4696), pa se stoga vreća od kostreti povezuje s uništenjem ovih; mjesec označava istinu vere (1529, 1530, 2126, 2120, 2495, 4060), što se odnosi na krv, jer krv je krivotvorena istina i profanisana (br. 4735).

8. Pošto biti obučen u kostret i valjati se po pepelu označava žalost zbog zala i obmana, stoga to predstavlja i poniznost i pokajanje; jer glavna stvar poniznosti je priznati po sebi čovek je samo zlo i obmana. Isto važi i za pokajanje, koje se izvodi samo poniznošću, i to preko ispovesti srca, da je čovek takav po prirodi. Da je oblačenje kostreti bio znak poniznosti, može se videti u 1 Knjizi o Carevma 21:27-29; a znak pokajanja, kod Mateje 11:2; Luke 10:13; ali da su to samo bili reprezentativi, samo opšte stvari koje pripadaju telu, a ne neka unutrašnja stvar koja ide od srca, jasno je iz Isaije: Taki li je post koji izabrah da čovjek muči dušu svoju jedan dan? da stavija glavu svoju kao sita i da stere poda se kostrijet i pepeo? To li ćeš zvati post i dan ugodan Jehovi? A nije li ovo post što izabrah da razvežeš sveze bezbožnosti, da razdriješš remene od bremena, da otpustiš potlačene, i da izlomite svaki jaram? Nije li da prelamaš hljeb svoj gladnome, i siromahe prognane da uvedeš u kuću? kad vidiš gola da ga odjeneš, i da se ne kriješ od svojega tijela? (Isaija 58:5-7.

3301. Da se rutavom haljinom označava istina Prirodnog, vidi se iz značenja haljine, koja označava stvar u koju se nešto oblači, au ovom slučaju to je dobro, jer istina je haljina (vidi br. 1073, 2576) ili, što je skoro isto, istina je posuda koja prima dobro (vidi br. 1469, 1496, 1832, 1900, 2063, 2261, 2269); a i iz značenja rutav, što znači Prirodno u odnosu na istinu. Kosa se ponekad pominje u Reči, i tamo označava ono što je prirodno; razlog je to, što je kosa ono što raste na poslednjim delovima čovekovim, a ona je i prirodno u odnosu na njegovo Racionalno i unutrašnje. Čoveku se čini, dok je u životu tela, da je prirodno sve u njemu; ali ovo je tako daleko od istine, jer je prirodno samo nešto dodato (što raste) iz njegovog unutrašnjeg, kao što kosa raste iz onoga što pripada telu; dakle, i ona raste na skoro isti način iz onoga što je unutrašnje; stoga oni ljudi, koji su u životu tela bili samo prirodni, kada su u drugom životu, oni izgledaju onako kako je njihovo (duhovno) stanjem pa stoga se vide sa dlakama preko celog lica. Osim toga, čovekovo Prirodno je predstavljeno kosom; kadaje od dobrog (prirodnog), tada je predstsavljeno lepom i urednom kosom; ali kada nije od dobrog, onda neurednom i čupavom kosom. I zbog ove reprezentacije, u Reči se Prirodno predstsavlja kosom, osobito u pogledu istine, kao kod Zaharije: I u taj će se dan stidjeti proroci svaki svoje utvare, kad bi prorokovao, i ne će se ogrtati plaštem o ostrijeti (životinjskihdlaka) da bi lagali Zaharija 13:4. Proroci stoje za one koji uče istinu, a u ovom slučaju koji uče obmanu (vidi br. 2534); utvare (vizije, viđenja) stoje za istine, u ovom slučaju za obmane; plašt od kostrijeti stoji za Prirodno u pogledu istine, a pošto nije bilo istine, nego samo obmane, stoga se kaže da objavljuju laž. Proroci su ovako bili obučeni kako bi predstavljali prirodnu istinu, jer je to (u što su se oblačili) bilo spoljašnje; stoga je Ilija Tezbićanin nazivan kosmatim čovekom : A oni mu odgovoriše: bješe sav kosmat i opasan kožnijem pojasom. A on reče: to je Ilija Tezbićanin (2 o Carevima 1:8). ; a Jovan koji je bio poslednji prorok, imao je ogrtač od kamilje dlake (Mateja 3:4).

Da kamile označavaju reči-znanja kod prirodnog čoveka, vidi br. 3048, 3071, 3143, 3145; i da su reči- znanja istine prirodniog čoveka, jasno je po Nazaritima, kojima je bilo naloženo da za vreme Nazirejstva, ne prelazi britva preko njihove glave, dok se ne napune dani kada će se posvetiti Jehovi, i onda tek će dozvoliti da se kosa skine s njihove glave, i da onda treba da obriju glavu na vratima šatora od sastanka, i trerba da stave kosu na vatru koja je bila ispod žrtve (Brojevi 6:5, 18, 19). Nazirejstvo je predstavljalo Gospoda u pogledu na Njeghovo Božansko Ljudsko, pa su stoga predstavljali i čoveka nebeske crkve, koji je prilika Gospoda (vidi br. 51), a Prirodno čovekovo kosom; stoga, kad su se posvećivali, trebalo je da odbace starog i prirodnog čoveka, u kojemu su rođeni, i da uzmu na sebe novoga čoveka, što je bilo označeno na taj način, da kada bi se dani ispunili, kada su se posvećivali (odvajali za Jehovu) Jehovi, trebalo je da skinu kosu sa glave, i da je stave na vatru ispod žrtve. Jer stanje nebeskog čoveka je da on treba da bude u nebeskom dobru, i da kroz dobro upoznaje sve istine, i da nikad nemisli ili govori od istina o dobru, a još manje od reči-znanja (vidi br. 202, 337, 2715, 2718, 3246). Osim toga, nebeski ljudi takvi da su onipre nego odbace to stanje, da u su u tako snažnom prirodnom u pogledu istine, da mogu da se bore s pakloima, jer istina je ta, a ne dobro, koja se bori; paklovi se ne mogu ni primaknuti na daljinu dobru. Da je istina takva, i da je dobro takvo, vidi br. 1950, 1951. Iz ovoga se vidi otkuda je Samson imao snagu od njegove kose, o čemu je ovo napisano: Anđeo Jehovim javi se materi Samsonovoj i reče joj: gle, ti ćeš zatrudnjeti i rodućeš sina, i britva da ne prijeđe po njegovoj glavi, jer će dijete biti nazirej Božiji od utrobe materine (Sudije 13:3, 5); posle s aže da je rekao Dalili, da ako bi se obrijao, snaga bi ga ostavila, i postao bi slab; i tada, kad je bio obrijan, snaga ga je napustila, i Filistejci su ga uhvatili; a kada je njegova kosa ponovo narasla, da se njegova snaga vratila, tako da je mogao da sruši stubove u kući (u Dagonovom hramu?) (Sudije 16:1 do kraja). Ko ne vidi da se u ovim pojedinostima krije nebeska tajna, koju može svako da zna ko je poučen o reprezentativima, naime, da se Nazirejstvo odnosi na nebeskog čoveka i da, dok je nazirej imao dugu kosu, da se to odnosilo na Prirodno toga čoveka koji je, kao što je gore rečeno, u tako moćnoj i snažnoj istini?

I pošto su u to vreme reprezentativi (predstave), koje su buile zapoveđene od Gospoda, imali takvu moć i snagu, otuda je i Samson imao svoju snagu. Samo on nije bio posvećeni Nazirej, kao oni o kojima je gore bilo reči, naime, oni koji uzmu na sebe stanje dobra umesto stanja istine. Učinak njegove snage zbog kose imao je uglavnom cilj da predstavlja Gospoda koji se, snagom prirodnog čoveka koji je u istine, borio sa paklovima, i potčinio ih, i to pre nego se obukao u Božansko Dobro i Istinu i kao prirodni čovek. Iz toga se vidi zašto je bilo zapoveđeno da svećenik najviši između braće svoje, kojemu se na glavu izlilo ulje pomazanja i koji je posvećen da se oblači u svete haljine, neka ne otkriva (brije) glave svoje, i haljina svojih neka ne razdire (Levitska 21:10); na isličan način, kada se govori o novom hramu, bilo je zapoveđeno da svećenici Leviti da ne briju svoje glave i kose da ne ostavljaju, nego neka strigu svoje glave (Jezikilj ?), naime, da bi predstavljali Gospodovo Božansko prirodno u pogledu istine koja je od dobra, i koja se naziva istina od dobra. Da kosa označava Prirodno u pogledu istine, vidi se i iz proročkih delova Reči, kao kod Jezikilja: I učinih da rasteš na tisuće kao trava u polju; i ti naraste i posta velika i dođe do najveće ljepote; dojke ti napupile, i dlake teprobile, ali ti bijaše gola naga Jezekilj 16:7. ; govoreći o Jerusalimu, koji u ovome poglavlju označava Drevnu Crkvu, koja se tokom vremena izokrenula; dojke koje su papupile, stoje za prirodno dobro, a dlake koje su probile, stoje za prirodnu istinu.

Kod Danila: I vidjeh kako se prijestolja postaviše i Starac sjede, na kome bješe odijelo bijelo ko snijeg, a kosa mu na glavi kao čista vuna, prijesto mu bješe kao plamen ognjeni, a točkovi mu kao oganj razgorio Danijel 7:9. ; a kod Jovana; I vidjeh usred sedam svijetnjaka kao Sina Čovječijega, obučena u dugačku haljinu, pasana po prsima pojasom zlatnijem. I glava njegova i kosa njegova bijaše bijela kao bijela vuna, kao snijeg, i oči njegove kao plamen ognjeni (Otkr. 1:13, 14); gde bela kosakao čista vuna stoje za Božansko Prirodno u pogledu istine. Istina sama u Reči, i u obredima Jevrejske Crkve, bila je predstavljena belim, a pošto istina potiče od dobra, naziva se čista vuna. Razlog da se istina predstavlja belim, a dobro crvenim, je u tome što se istina odnosi na svetlost, a dobro na vatru od koje svetlost potiče. Kosa, kao i drugi izrazi u Reči, ima i obrnuti smisao, i označava Prirodno u pogledu izvrnute istine; kao kod Isaije: tada će Jehova obrijati britvom zakupljenom, carem Asirskim, glavu i dlake po nogama, i bradu svu (Isaija 7:20).

Kod Jezikilja: Po tom, sine čovječiji, uzmi nož oštar, britvu brijačku uzmi, i pusti je po glavi svojoj i po bradi svojoj. Trećinu sažezi ognjem usred grada, kad se navrše dani opsade; a drugu trećinu uzmi i isijeci mačem oko njega, a ostalu trećinu razmetni u vjetar. Ali uzmi malo, i zaveži u skut svoj. I od toga još uzmi i baci u oganj i sažezi ognjem; odatle će izaći oganj na sav dom Izrailjev Jezekilj 5:1-4. Reprezentativno opisano, više nije bilo unutrašnje i spoljašnje prirodne istine, što je označenokosom i bradom; da je ovo bilo uništeno požudama, označeno je paljenjem (kose) na vatri; da je bilo uništeno umovanjima, označeno je da je kosa presečena mačem, a da je bila uništena lažnim načelima, označeno je time što je (kosa) bila rasuta u vetar. Ove stvari se odnose na isto ono što Gospod uči kod Mateje, kada kaže za seme, da je neko palo među trnje, neko na stene, a neko po strani Mateju 13:1-9. Da kosa označava nečistu istinu i obmane koje pripadaju prirodnom čoveku, bilo je predstsavljenoženom među zrobljenim neprijateljima, koju je trebalo odvesti kući, obrijati joj glavu i i odrezati nokte, i sa kojeje trebalo skinuti odeću u kojoj je zarobljena (Pon. Zakoni 21:12, 13): isto tako, da kada se Leviti posvećuju, njihove su glave poprskane vodom ispaštanja, i trebalo je britvom preći preko njihovoga tela, i da operu haljine i da tako postanu čisti (Brojevi 8:7); i dalje iz ovoga da je Nabukodonosor bio prognan između ljudi sa zvijerima poljaskim, hraneći se travom kao goveda, sve dok mu ne poraste kasa kao kod orla, a nokti budu kao u ptica (Danilo 4:33).

Da se kod gube (lepre) boja kose i brade posmtra, i bude bela, riđa, žuta, i crna, i da se mora paziti na odelo, i daonaj koji se očistio od gube (lepre) , da je trebao da obrije svu kosu sa glave,

brade, i obrve (Levitska 13:1 do kraja; 14:8, 9), što je označavalo nečiste obmane od onoga što je profano, a što je guba u unutrašnjem smislu. A ćelavost je označavala Prirodno, u kom nije bilo nikakve istine, kao kod Isaije: Otide u dom i u Dibon, na visine, daplače: Moab će ridati za Nebonom i za Medabom, sve će mu glave biti ćelave, svaka bradaoskubena (Isaija 15:2).

Kod istoga: I mjesto mirisa biće smrad, i mjesto pojasa raspojasina, mjesto pletenica ćela, mjesto širokih skuta pripasana vreća (Isaija 3:24. Kada su deca govorila Eliši rugajući mu se: hajde, ćelavko, hajde, ćelo!, pa su ih rastrgali medvedi koji su izašli iz šume (2 o Carevima 2:23, 24), što je prestavljalo one koji svetogrde Reč, kao da u njoj nije sadržana istina; jer Eliša je predstavljao Gospoda u pogledu Reči (vidi br. 2762). Iz toga je jasno kako su tada preolađivali reprezentativi.