4009. I predade ih (u ruke) sinovima svojim. Da ovo označava da su istine i dobra, koji su bili odvojeni, dati istinama, jasno je iz značenja sinova, što su istine (vidi br. 49, 491, 533, 2623, 3373).

Dati u njihove ruke je dati ih (staviti ih) pod njihovu vlast na njihovo raspolaganje, jer se rukom označava vlast (moć) (br. 878, 3387). Ovde seistine označene sinovima nazivaju čulnim, jer pripadaju čulima tela, i jer su najviše spoljašnje stvari prirodnog uma. Jer čovekovo Prirodno povezuje se edno strane sa čulnim stvarima tela, a s druge strane s racionlnim stvarima racionalnog uma. Preko ovih posrednih, ostvaruje se uspon od čulnih stvari tela i onih koje su otvorene svetu, prema racionalnim stvarima racionalnog uma i prema onima koje su otvorene prema nebu; ali isto tako silaženje od ovih, to jest, od neba ka svetu; ali ovo se sve događa u čoveku. Ovo uspinjanje i silaženje je predmet o kome se govori u unutrašnjem smislu ovih poglavlja; a da bi ova i druge stvari bile prikazane predstavama, Racionalno je predstavljeno Isakom i Rebekom; Prirodno Jakovom i njegovim dvema ženama; a čulno njehovim sinovima. Ali stoga što u čulnom, kao u poslednjem reda, prethodne stvari postoje zajedno, kao što je već pokazano, to svaki sin predstavlja nešto opšte u čemu su oni (predstavljeni).

3387. Jer se bojaše kazati: žena mi je, da me, veli, ne ubiju ovi ljudi Rebeke radi, označava da on nije mogao otvoriti Božanske istine same, jer tako Božansko Dobro nije moglo da bude primljeno. Ovo se vidi iz bojati se da kaže, što je ne biti u stanju da otvori; iz značenja žene, koja je ovde Rebeka, što je Gospodovo Božansko Racionalno kao Božanska Istina (vidi br. 3012, 3013, 3077); i iz značenja ubiti me, što znači da dobro ne može biti primljeno, jer se Isakom, koji je ovde me (mene), predstavlja Božansko Dobro Gospodovog Racionalnog (vidi br. 3012, 3194, 3210); jer se tada kaže da je dobro ubijeno. kad nije primljeno, jer u ovakvom slučaju ono nestaje; kao i iz značenja ljudi (vir muškaraca) onoga mesta, a to su oni koji su u stvarima nauka vere (vidi br. 3585). Otuda je jasno šta je unutrašnji smisao ovih reči, naime, da ako bi se same Božanske istine otvorile, njih ne bi primili oni koji su u stvarima nauka vere, jer one prevazilaze svenjihovo racionalno shvatanje, pa stoga i svo njihovo verovanje, pa stoga nikakvo dobro ne bi moglo da se uliva od Gospoda, jer dobro od Gospoda, ili Dobro Božansko, može da se uliva samo u istine, jer su istine prijemnici dobra, kao što je često bilo pokazano. Istine ili izgledi istine daju se čoveku kako bi Božansko Dobro moglo da oblikuje njegovo Intelektualno, pa tako i samoga čoveka, jer za to postoje istine, da bi se u njih ulivalo dobro, jer dobro, bez prijemnnika ili sasuda, ne nalazi mesta, jer ne nalazi stanje koje mu je saobrazno; stoga tamo gde nema istina, ili tamo gde one nisu primljene, tamo nema ni racionalnog ni ljudskog dobra, pa stoga takav čovek nema nikakvog duhovnog života. Stoga, kako bi čovek uprkos tog mao istine i preko toga i duhovni život, daju se izgledi istine, i to svakome čoveku prema njegovog shvatanju, koji se izgledi priznaju kao istine, jer one su takve da Božanske istine mogu u njima da budu. Kako bi se znalo šta su izgledi, i da su oni takvi da služe čoveku umesto istina Božanskih, neka sledeći primeri služe za ilustraciju. Ako se kaže da u nebu ne postoji ideja mesta, pa stoga ni ideja rastojanja, nego da umesto tago postoji ideja stanja, to čovek ne može da shvati, jer ne može da poveruje da u nebu ne postoji ništa odvojeno, nego da je sve zbrkano, to jest, da je sve u jednom ili skupa, dok su tamo sve stavri odvojene, da nema ništa što je tako odvojeno. Da su mesta, razdaljine, i prostori, koji postoje u prirodi, da su to stanja u nebu, vidi br. 3356. Otuda je jasno da sve ono što je rečeno u Reči o mestima i prostorima, i ono što od njih potiče, da su to izgledi, niti bi se bez toga to primilo, i ne bi se uzimalo u obzir kao nešto stvarno, jer ideja prostora i vremena je u skoro svemu i u opštem i u pojedinačnom, kao kod Mateje; Isusu reče: kako dakle David Njega u duhu naziva, Gospod reče Gospodu mome: sjedi meni s desne strane dok ne položim neprijtelje tvoje podnožje nogama tvojim? Mateju 22:43, 44); gde se sjedati s desne strane kaže iz ideje mesta, dakle prema izgledu, dok se tu radi o stanju Gospodove Božanske Moći koja se na taj način opisuje.

Kod istoga: Isus reče: od sada ćete vidjeti sina Čovječijega kako sjedi s desne strane sile kako ide na oblacima nebeskim Mateju 26:64. ; gde se izrazi sedeti s desne strane i dolaziti na oblacima nebeskim povezuju s idejom mesta, dok anđeli u tome vide ideju Gospodove moći.

Kod Marka: Sinovi Zevedejevi rekoše Isusu: daj nam da sjedimo, jedan s desne strane, a drugi s lijeve strane u Slavi Tvojoj; Isus odgovori: Sjedati s Moje desne ili s lijevestrade, nije Moje da dajem, nego onima za koje je pripremljeno Marka 10:37, 40). Iz ovoga se može videti kakvu su ideju imali učenici o Gospodovom carstvu, naime, da je to bilo sedeti s desne ili s leve strane; pa stoga što su imali takvu ideju, Gospod im je odgovorio onako kako su mogli razumeti, a to je onako kako je njima izgledalo.

Kod Davida: I ono (sunce) izlazi kao ženik iz ložnice svoje, kao junak veselo teče putem. Izlazak mu je nakraj neba, i hod mu je do kraja njegova; i niko nije sakriven od topline njegove (Psalam 19:5, 6); govoreći o Gospodu, čije je stanje Božanske Moći opisano stvarima koje su u prostoru.

Kod Isaije: Kako pade s neba, Luciferu, sin orim (stella matutina, zvijezdo Danice)? kako se obori na zemlju, koji si gazio narode? A govorio si u srcu svome: izaći ću na nebo, više zvijezda podignuću prijesto svoj, i sješću na gori zbornoj, na strani sjevernoj, i izaći ću na visine pod oblake, izjednačiću se s Višnjim (Isaija (14:12-14); gde pasti s neba, i opodignuću prijesto svoj, i izaći ću na visine pod oblake, sve su to izrazi koji potiču od ideje i izgleda prostora ili mesta, a čime se u stvari označava ljubav prema sebi koja svetogrdi (profaniše) svete stvari. Pošto se nebeske i duhovne stvari pokazuju pred čovekom stvarima koje samo tako izgledaju, stoga se nebo opisuje kao da je na visini, iako nije na visini, nego je ono nešto Unutrašnje (vidi br. 450, 1380, 2148).