Summaria Expositio Doctrinae Novae Ecclesiae, Quae per Novam Hierosolymam in Apocalypsi Intelligitur #119
119. SECUNDUM MEMORABILE EX APOCALYPSI REVELATA. Quondam experrectus e somno incidi in profundam meditationem de DEO: et cum suspexi, vidi supra me in Caelo Lucem candidissimam in forma ovali; et cum fixi intuitum in Luce illa, recedebat Lux ad latera, et intrabat in peripherias, et tunc ecce patuit mihi Caelum, et vidi aliqua magnifica, et Angelos stantes in forma Circi a latere meridionali Aperturae, et loquebantur inter se: et quia accendebar desiderio audiendi quid loquebantur, ideo dabatur mihi primum audire sonum, plenus erat Amore caelesti, et postea loquelam, quae plena erat Sapientia ex illo amore; loquebantur inter se de DEO UNO, et de CONJUNCTIONE CUM IPSO, et inde SALVATIONE: loquebantur ineffabilia, quorum pleraque non possunt cadere in voces alicujus Linguae naturalis; sed quia aliquoties fueram in consortio cum Angelis in ipso Caelo, et tunc in simili loquela cum illis, quia in simili statu, ideo potui nunc intelligere illos, et ex sermone illorum desumere aliqua, quae possunt expromi vocibus Linguae naturalis rationaliter.
Dicebant quod DIVINUM ESSE SIT UNUM, IDEM, IPSUM, ET INDIVIDUUM, ita quoque Divina Essentia, quia Divinum Esse est Divina Essentia, ita quoque Deus, quia Divina Essentia quae etiam est Divinum Esse, est Deus. Haec illustrabant per ideas spirituales; dicendo, quod Divinum Esse non possit cadere in plures, quorum unicuique sit Divinum Esse, et usque illud esse Unum, Idem, Ipsum et Individuum; cogitaret enim quisque a suo Esse ex se et per se, si tunc etiam simul ex alteris et per alteros unanimiter, forent plures Dii unanimes, et non Deus Unus; nam Unanimitas, quia est consensus plurium, et simul cujusvis ex se et per se, non concordat cum unitate Dei, sed cum pluralitate, non dixerunt Deorum, quia non potuerunt, Lux enim Caeli, ex qua erat cogitatio illorum, et in qua procedebat sermo illorum, contranitebatur; dicebant etiam, quod cum vellent enuntiare Deos, et quemlibet ut Personam per se, cadat conatus enuntiandi illico in Unum, imo in Unicum Deum: his addebant, quod Divinum Esse sit Divinum Esse in Se, non a Se, quia a Se ponit Esse in Se ab Alio, ita ponit Deum a Deo, quod non datur; quod a Deo est, non vocatur Deus, sed vocatur Divinum; quid enim est Deus a Deo, ita quid Deus a Deo natus ab aeterno, et quid Deus a Deo per Deum natum ab aeterno procedens, nisi voces, quibus ne hilum lucis e Caelo inest. Porro dicebant, quod Divinum Esse, quod in Se est Deus, sit IDEM, non Idem simplex, sed Infinitum, hoc est, Idem ab aeterno in aeternum; est Idem ubivis, ac Idem apud unumquemvis, et in unoquovis, sed quod omne varium et variabile sit in recipiente; status recipientis hoc facit.
Quod Divinum Esse, quod est Deus in Se, sit IPSUM, ita illustrabant; Deus est Ipsum, quia est Ipse Amor et Ipsa Sapientia, seu quod simile, est Ipsum Bonum et Ipsum Verum, et inde Ipsa Vita; quae nisi forent Ipsum in Deo, illa non forent aliquid in Caelo et in Mundo, quia non foret aliquod illorum relativum ad Ipsum; omne quale sortitur suum quale ex eo quod sit Ipsum ex quo est, et ad quod se refert ut sit tale. Hoc Ipsum, quod est Esse Divinum, non est in loco, sed apud illos et in illis qui sunt in loco secundum receptionem, quoniam de Amore et Sapientia, seu de Bono et Vero, et inde Vita, quae sunt Ipsum in Deo, imo Ipse Deus, non praedicari potest locus, nec progressio e loco in locum, sed absque loco, unde Omnipraesentia; quare dicit Dominus, Quod sit in medio illorum; tum Ipse in illis et illi in Ipso.
At quia non recipi ab ullo potest qualis in Se est, apparet qualis in Se est, ut Sol supra Caelos angelicos, a quo procedens ut Lux est Ipse quoad Sapientiam, ac ut Calor est Ipse quoad Amorem; Ipse non est Sol ille, sed Divinus Amor et Divina Sapientia exiens ab Ipso proxime, circum circa Ipsum, coram Angelis apparent ut Sol; Ipse in Sole est Homo, est DOMINUS NOSTER JESUS CHRISTUS, tam quoad Divinum a Quo, quam quoad Divinum Humanum; quoniam Ipsum, quod est Ipse Amor et Ipsa Sapientia, fuit Anima Ipsi a Patre, ita Divina Vita, quae est Vita in se; aliter in unoquovis homine, in illo anima non est vita, sed recipiens vitae: Dominus etiam hoc docet, dicendo "Ego sum Via, Veritas et VITA;" et alibi "Quemadmodum Pater habet VITAM in Se Ipso, ita etiam dedit Filio VITAM habere in Se Ipso;" Vita in Se Ipso est Deus. His addiderunt, quod illi, qui in aliqua Luce Spirituali sunt, ex his possint percipere, quod Divinum Esse, quod etiam est Divina Essentia quia est Unum, Idem, Ipsum, et inde individuum, non possit dari in pluribus; et quod si diceretur dari, forent manifestae Contradictiones in adjectis.
His auditis, perceperunt Angeli in cogitatione mea ideas communes Ecclesia Christianae de Personarum Trinitate in Unitate, et illarum Unitate in Trinitate de Deo; tum etiam de Nativitate Filii Dei ab aeterno: et tunc dixerunt, quid cogitas, cogitasne illa ex Luce naturali, cum qua Lux nostra spiritualis non concordat; quare nisi removes illius cogitationis ideas, claudimus tibi Caelum, et abimus. Sed tunc dixi illis, intrate, quaeso, penitius in cogitationem meam, et forte videbitis concordantiam; et fecerunt ita, et viderunt, quod per Tres Personas intelligam Tria Attributa Divina procedentia, quae sunt CREATIO, REDEMPTIO, ET REGENERATIO, et quod illa Attributa sint Unius Dei; et quod per Nativitatem Filii Dei ab aeterno, intelligam Nativitatem Ipsius ab aeterno praevisam et in tempore provisam. Et tunc narravi, quod naturalis mea cogitatio de Personarum Trinitate et Unitate, et de Nativitate Filii Dei ab aeterno, fuerit mihi ex Doctrina fidei Ecclesiae, quae ab Athanasio nomen habet; et quod illa Doctrina sit recta, modo pro Trinitate Personarum ibi substituatur Trinitas Personae, quae unice datur in DOMINO JESU CHRISTO; et pro Nativitate Filii Dei ab aeterno percipiatur Nativitas Ipsius ab aeterno praevisa et in tempore provisa, quia quoad Humanum quod suscepit, aperte vocatur FILIUS DEI; tunc dixerunt Angeli, bene, bene; et rogaverunt, ut ex ore illorum dicam, quod si quis non adit Ipsum Deum Caeli et Terrae, non possit in Caelum venire, quia Caelum est Caelum ex unico illo Deo, et quod ILLE DEUS SIT JESUS CHRISTUS, Qui est Jehovah Dominus ab aeterno Creator, in tempore Redemptor, ac in aeternum Regenerator, ita qui simul est Pater, Filius, et Spiritus Sanctus; et quod hoc sit Evangelium, quod praedicandum est. Post haec Lux caelestis prius visa super aperturam rediit, et successive se inde demisit, ac implevit interiora mentis meae, ac illustravit ideas meas de Unitate et Trinitate Dei, et vidi tunc ideas de illis initio captas, quae fuerant mere naturales, separatas, sicut separantur paleae a tritico ex ventilabro agitato, et ablatas sicut vento in septentrionem Caeli, et disparatas.
Lucas 1
1
Quoniam quidem multi conati sunt ordinare narrationem, quæ in nobis completæ sunt, rerum :
2
sicut tradiderunt nobis, qui ab initio ipsi viderunt, et ministri fuerunt sermonis :
3
visum est et mihi, assecuto omnia a principio diligenter, ex ordine tibi scribere, optime Theophile,
4
ut cognoscas eorum verborum, de quibus eruditus es, veritatem.
5
Fuit in diebus Herodis, regis Judææ, sacerdos quidam nomine Zacharias de vice Abia, et uxor illius de filiabus Aaron, et nomen ejus Elisabeth.
6
Erant autem justi ambo ante Deum, incedentes in omnibus mandatis et justificationibus Domini sine querela.
7
Et non erat illis filius, eo quod esset Elisabeth sterilis, et ambo processissent in diebus suis.
8
Factum est autem, cum sacerdotio fungeretur in ordine vicis suæ ante Deum,
9
secundum consuetudinem sacerdotii, sorte exiit ut incensum poneret, ingressus in templum Domini :
10
et omnis multitudo populi erat orans foris hora incensi.
11
Apparuit autem illi angelus Domini, stans a dextris altaris incensi.
12
Et Zacharias turbatus est videns, et timor irruit super eum.
13
Ait autem ad illum angelus : Ne timeas, Zacharia, quoniam exaudita est deprecatio tua : et uxor tua Elisabeth pariet tibi filium, et vocabis nomen ejus Joannem :
14
et erit gaudium tibi, et exsultatio, et multi in nativitate ejus gaudebunt :
15
erit enim magnus coram Domino : et vinum et siceram non bibet, et Spiritu Sancto replebitur adhuc ex utero matris suæ :
16
et multos filiorum Israël convertet ad Dominum Deum ipsorum :
17
et ipse præcedet ante illum in spiritu et virtute Eliæ : ut convertat corda patrum in filios, et incredulos ad prudentiam justorum, parare Domino plebem perfectam.
18
Et dixit Zacharias ad angelum : Unde hoc sciam ? ego enim sum senex, et uxor mea processit in diebus suis.
19
Et respondens angelus dixit ei : Ego sum Gabriel, qui asto ante Deum : et missus sum loqui ad te, et hæc tibi evangelizare.
20
Et ecce eris tacens, et non poteris loqui usque in diem quo hæc fiant, pro eo quod non credidisti verbis meis, quæ implebuntur in tempore suo.
21
Et erat plebs exspectans Zachariam : et mirabantur quod tardaret ipse in templo.
22
Egressus autem non poterat loqui ad illos, et cognoverunt quod visionem vidisset in templo. Et ipse erat innuens illis, et permansit mutus.
23
Et factum est, ut impleti sunt dies officii ejus, abiit in domum suam :
24
post hos autem dies concepit Elisabeth uxor ejus, et occultabat se mensibus quinque, dicens :
25
Quia sic fecit mihi Dominus in diebus, quibus respexit auferre opprobrium meum inter homines.
26
In mense autem sexto, missus est angelus Gabriel a Deo in civitatem Galilææ, cui nomen Nazareth,
27
ad virginem desponsatam viro, cui nomen erat Joseph, de domo David : et nomen virginis Maria.
28
Et ingressus angelus ad eam dixit : Ave gratia plena : Dominus tecum : benedicta tu in mulieribus.
29
Quæ cum audisset, turbata est in sermone ejus, et cogitabat qualis esset ista salutatio.
30
Et ait angelus ei : Ne timeas, Maria : invenisti enim gratiam apud Deum.
31
Ecce concipies in utero, et paries filium, et vocabis nomen ejus Jesum :
32
hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur, et dabit illi Dominus Deus sedem David patris ejus : et regnabit in domo Jacob in æternum,
33
et regni ejus non erit finis.
34
Dixit autem Maria ad angelum : Quomodo fiet istud, quoniam virum non cognosco ?
35
Et respondens angelus dixit ei : Spiritus Sanctus superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit tibi. Ideoque et quod nascetur ex te sanctum, vocabitur Filius Dei.
36
Et ecce Elisabeth cognata tua, et ipsa concepit filium in senectute sua : et hic mensis sextus est illi, quæ vocatur sterilis :
37
quia non erit impossibile apud Deum omne verbum.
38
Dixit autem Maria : Ecce ancilla Domini : fiat mihi secundum verbum tuum. Et discessit ab illa angelus.
39
Exsurgens autem Maria in diebus illis, abiit in montana cum festinatione, in civitatem Juda :
40
et intravit in domum Zachariæ, et salutavit Elisabeth.
41
Et factum est, ut audivit salutationem Mariæ Elisabeth, exsultavit infans in utero ejus : et repleta est Spiritu Sancto Elisabeth :
42
et exclamavit voce magna, et dixit : Benedicta tu inter mulieres, et benedictus fructus ventris tui.
43
Et unde hoc mihi, ut veniat mater Domini mei ad me ?
44
Ecce enim ut facta est vox salutationis tuæ in auribus meis, exsultavit in gaudio infans in utero meo.
45
Et beata, quæ credidisti, quoniam perficientur ea, quæ dicta sunt tibi a Domino.
46
Et ait Maria : Magnificat anima mea Dominum :
47
et exsultavit spiritus meus in Deo salutari meo.
48
Quia respexit humilitatem ancillæ suæ : ecce enim ex hoc beatam me dicent omnes generationes,
49
quia fecit mihi magna qui potens est : et sanctum nomen ejus,
50
et misericordia ejus a progenie in progenies timentibus eum.
51
Fecit potentiam in brachio suo : dispersit superbos mente cordis sui.
52
Deposuit potentes de sede, et exaltavit humiles.
53
Esurientes implevit bonis : et divites dimisit inanes.
54
Suscepit Israël puerum suum, recordatus misericordiæ suæ :
55
sicut locutus est ad patres nostros, Abraham et semini ejus in sæcula.
56
Mansit autem Maria cum illa quasi mensibus tribus : et reversa est in domum suam.
57
Elisabeth autem impletum est tempus pariendi, et peperit filium.
58
Et audierunt vicini et cognati ejus quia magnificavit Dominus misericordiam suam cum illa, et congratulabantur ei.
59
Et factum est in die octavo, venerunt circumcidere puerum, et vocabant eum nomine patris sui Zachariam.
60
Et respondens mater ejus, dixit : Nequaquam, sed vocabitur Joannes.
61
Et dixerunt ad illam : Quia nemo est in cognatione tua, qui vocetur hoc nomine.
62
Innuebant autem patri ejus, quem vellet vocari eum.
63
Et postulans pugillarem scripsit, dicens : Joannes est nomen ejus. Et mirati sunt universi.
64
Apertum est autem illico os ejus, et lingua ejus, et loquebatur benedicens Deum.
65
Et factus est timor super omnes vicinos eorum : et super omnia montana Judææ divulgabantur omnia verba hæc :
66
et posuerunt omnes qui audierant in corde suo, dicentes : Quis, putas, puer iste erit ? etenim manus Domini erat cum illo.
67
Et Zacharias pater ejus repletus est Spiritu Sancto : et prophetavit, dicens :
68
Benedictus Dominus Deus Israël, quia visitavit, et fecit redemptionem plebis suæ :
69
et erexit cornu salutis nobis in domo David pueri sui,
70
sicut locutum est per os sanctorum, qui a sæculo sunt, prophetarum ejus :
71
salutem ex inimicis nostris, et de manu omnium qui oderunt nos :
72
ad faciendam misericordiam cum patribus nostris : et memorari testamenti sui sancti :
73
jusjurandum, quod juravit ad Abraham patrem nostrum, daturum se nobis
74
ut sine timore, de manu inimicorum nostrorum liberati, serviamus illi
75
in sanctitate et justitia coram ipso, omnibus diebus nostris.
76
Et tu puer, propheta Altissimi vocaberis : præibis enim ante faciem Domini parare vias ejus,
77
ad dandam scientiam salutis plebi ejus in remissionem peccatorum eorum
78
per viscera misericordiæ Dei nostri, in quibus visitavit nos, oriens ex alto :
79
illuminare his qui in tenebris et in umbra mortis sedent : ad dirigendos pedes nostros in viam pacis.
80
Puer autem crescebat, et confortabatur spiritu : et erat in desertis usque in diem ostensionis suæ ad Israël.
