New Christian Bible Study

The Bible

 

Genesis 32

Study

   

1 Jacob quoque abiit itinere quo cœperat : fueruntque ei obviam angeli Dei.

2 Quos cum vidisset, ait : Castra Dei sunt hæc : et appellavit nomen loci illius Mahanaim, id est, Castra.

3 Misit autem et nuntios ante se ad Esau fratrem suum in terram Seir, in regionem Edom :

4 præcepitque eis, dicens : Sic loquimini domino meo Esau : Hæc dicit frater tuus Jacob : Apud Laban peregrinatus sum, et fui usque in præsentem diem.

5 Habeo boves, et asinos, et oves, et servos, et ancillas : mittoque nunc legationem ad dominum meum, ut inveniam gratiam in conspectu tuo.

6 Reversique sunt nuntii ad Jacob, dicentes : Venimus ad Esau fratrem tuum, et ecce properat tibi in occursum cum quadringentis viris.

7 Timuit Jacob valde : et perterritus divisit populum qui secum erat, greges quoque et oves, et boves, et camelos, in duas turmas,

8 dicens : Si venerit Esau ad unam turmam, et percusserit eam, alia turma, quæ relicta est, salvabitur.

9 Dixitque Jacob : Deus patris mei Abraham, et Deus patris mei Isaac : Domine qui dixisti mihi : Revertere in terram tuam, et in locum nativitatis tuæ, et benefaciam tibi :

10 minor sum cunctis miserationibus tuis, et veritate tua quam explevisti servo tuo. In baculo meo transivi Jordanem istum : et nunc cum duabus turmis regredior.

11 Erue me de manu fratris mei Esau, quia valde eum timeo : ne forte veniens percutiat matrem cum filiis.

12 Tu locutus es quod benefaceres mihi, et dilatares semen meum sicut arenam maris, quæ præ multitudine numerari non potest.

13 Cumque dormisset ibi nocte illa, separavit de his quæ habebat, munera Esau fratri suo,

14 capras ducentas, hircos viginti, oves ducentas, et arietes viginti,

15 camelos fœtas cum pullis suis triginta, vaccas quadraginta, et tauros viginti, asinas viginti et pullos earum decem.

16 Et misit per manus servorum suorum singulos seorsum greges, dixitque pueris suis : Antecedite me, et sit spatium inter gregem et gregem.

17 Et præcepit priori, dicens : Si obvium habueris fratrem meum Esau, et interrogaverit te : Cujus es ? aut, Quo vadis ? aut, Cujus sunt ista quæ sequeris ?

18 respondebis : Servi tui Jacob, munera misit domino meo Esau, ipse quoque post nos venit.

19 Similiter dedit mandata secundo, et tertio, et cunctis qui sequebantur greges, dicens : Iisdem verbis loquimini ad Esau cum inveneritis eum.

20 Et addetis : Ipse quoque servus tuus Jacob iter nostrum insequitur. Dixit enim : Placabo illum muneribus quæ præcedunt, et postea videbo illum : forsitan propitiabitur mihi.

21 Præcesserunt itaque munera ante eum, ipse vero mansit nocte illa in castris.

22 Cumque mature surrexisset, tulit duas uxores suas, et totidem famulas cum undecim filiis, et transivit vadum Jaboc.

23 Traductisque omnibus quæ ad se pertinebant,

24 mansit solus : et ecce vir luctabatur cum eo usque mane.

25 Qui cum videret quod eum superare non posset, tetigit nervum femoris ejus, et statim emarcuit.

26 Dixitque ad eum : Dimitte me : jam enim ascendit aurora. Respondit : Non dimittam te, nisi benedixeris mihi.

27 Ait ergo : Quod nomen est tibi ? Respondit : Jacob.

28 At ille : Nequaquam, inquit, Jacob appellabitur nomen tuum, sed Israël : quoniam si contra Deum fortis fuisti, quanto magis contra homines prævalebis ?

29 Interrogavit eum Jacob : Dic mihi, quo appellaris nomine ? Respondit : Cur quæris nomen meum ? Et benedixit ei in eodem loco.

30 Vocavitque Jacob nomen loci illius Phanuel, dicens : Vidi Deum facie ad faciem, et salva facta est anima mea.

31 Ortusque est ei statim sol, postquam transgressus est Phanuel : ipse vero claudicabat pede.

32 Quam ob causam non comedunt nervum filii Israël, qui emarcuit in femore Jacob, usque in præsentem diem : eo quod tetigerit nervum femoris ejus, et obstupuerit.

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #4240

Study this Passage

  
/ 10837  
  

4240. ‘Terram Seir’: quod significet bonum caeleste naturale, constat a significatione ‘terrae Seir’ quod in supremo sensu sit bonum caeleste naturale Domini; causa quod ‘terra Seir’ illud significet, est quia mons Seir erat terminus terrae Canaanis ab una parte, Jos. 11:16, 17, et omnes termini, sicut fluvii, montes et terrae repraesentabant illa quae ultima essent, n. 1585, 1866, 4116; induebant enim repraesentationes a terra Canaane quae in medio, quae repraesentabat regnum caeleste Domini, et in supremo sensu Divinum Humanum Ipsius, videatur n. 1607, 3038, 3481, 3705; ultima quae termini, sunt illa quae naturalia vocantur, nam in naturalibus terminantur spiritualia et caelestia; ita se habet in caelis, nam intimum seu tertium caelum est caeleste, quia in amore in Dominum; medium seu secundum caelum est spirituale, quia in amore erga proximum; ultimum seu primum caelum est caeleste et spirituale naturale, quia in simplici bono, quod est ultimum ordinis ibi; similiter apud hominem regeneratum qui est exiguum caelum. Ex his nunc constare potest unde sit quod ‘terra Seir’ significet bonum caeleste naturale; ‘Esavus’ quoque qui ibi habitabat, repraesentat bonum illud, ut supra ostensum est, inde etiam per terram ubi habitabat, significatur 1 idem; terrae enim induunt repraesentationes illorum qui ibi sunt, n. 1675.

[2] Ex his nunc patere potest quid per ‘Seir’ significatur in Verbo; ut apud Mosen,

Jehovah de Sinai venit, et exortus est de Seir illis, exsplenduit de monte Paran, et venit ex myriadibus sanctitatis, Deut. 33:2, 3

in cantico Deborae et Baraki in libro Judicum, Jehovah cum exivisti e Seir, cum egressus es ex agro Edomi, terra contremuit, etiam caeli stillarunt, etiam nubes stillarunt aquas, montes defluxerunt; ... hic Sinai coram Jehovah Deo Israelis, 5:4, 5: in prophetia Bileami, Video Ipsum et non jam, conspicio Ipsum et non propinquus; orietur stella e Jacobo, et surget sceptrum ex Israele, ... et erit Edomus hereditas, et erit hereditas Seir, hostium illius, et Israel faciens robur, Num. 24:17,

18; quisque videre potest quod ‘Seir’ illic significet aliquid Domini, nam dicitur quod ‘Jehovah exortus est de Seir’, quod ‘exivit e Seir, et egressus ex agro Edomi’, quod ‘Edomus et Seir erit hereditas’, sed quid Domini significat, nemo scire potest nisi ex sensu interno Verbi; quod sit Divinum Humanum Domini, et in specie ibi Divinum Naturale quoad bonum, ex supradictis constare potest; ‘exoriri et exire e Seir’ est quod Naturale etiam Divinum faceret, ut inde quoque lux, hoc est, intelligentia et sapientia, et ita Jehovah fieret non modo quoad Humanum Rationale, sed etiam quoad Humanum Naturale; quapropter dicitur, ‘Jehovah exortus est de Seir, et Jehovah exivit e Seir’; quod Dominus sit Jehovah, videatur n. 1343, 1736, 2004, 2005, 2018, 2025, 2156, 2329, 2921, 3023, 3035: simile involvit propheticum Dumae apud Esaiam,

Ad me clamans e Seir, custos quid de nocte, custos quid de nocte? dixit custos, Venit mane, etiamque nox, 21:11,

12.

[3] 2 Per ‘terram Seir’ in sensu respectivo proprie significatur regnum Domini apud illos qui extra Ecclesiam sunt, hoc est, apud gentes cum apud illos instauratur Ecclesia, priore seu vetere desciscente a charitate et fide; quod tunc illis qui in tenebris, lux, a pluribus locis in Verbo constat; hoc proprie significatur per ‘exoriri e Seir, et exire e Seir, 3 ac egredi ex agro Edomi’, tum 4 quod ‘Seir erit hereditas’, ut et per illa apud Esaiam ‘ad me clamans e Seir, custos quid de nocte? dixit custos, Venit mane, etiamque nox’; ‘venit mane’ est adventus Domini, n. 2405, 2780,

ac inde illustratio illis qui ‘in nocte’, hoc est, in ignorantia, sed illustratio a Divino Naturali Domini, n. 4211. Quia pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque ‘Seir’, ut apud

Ezech. 25:8, 9; 35:2-15, et passim in historicis Verbi.

Footnotes:

1. The editors of the third Latin edition made a minor correction here. For details, see the end of the appropriate volume of that edition.

2. ibi

3. The following word or phrase appears in the first edition but not in the Manuscript.

4. et

  
/ 10837  
  

This is the Third Latin Edition, published by the Swedenborg Society, in London, between 1949 and 1973.

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #2004

Study this Passage

  
/ 10837  
  

2004. ‘Et eris in patrem multitudinis gentium’: quod significet Humanae Essentiae unionem cum Divina, non ita constare potest ab explicatione singularum vocum in sensu interno, nisi spectentur communi quadam idea, qua sistitur hic sensus; sensus internus aliquoties talis est: qui cum talis, dici potest universalior quia remotior; ab explicatione singularum vocum, hic proximus sensus resultat quod a Domino omne verum et omne bonum, nam, ut dicetur infra, ‘pater’ significat ab Ipso, hoc est, a Domino, ‘multitudo’ verum, et ‘gentium’ inde bonum; at haec, nempe vera et bona, quia sunt per quae Dominus univit Humanam Essentiam Divinae, sensus ille universalior et remotior, inde exsurgit 1 ; angeli ita percipiunt haec verba; et simul tunc reciprocam unionem, nempe Essentiae Divinae Domini cum Humana, et Humanae cum Divina; nam ut dictum ‘Ego foedus Meum cum te’ significat Essentiae Divinae unionem cum Humana, haec inde, Essentiae Humanae cum Divina.

[2] Quod unitio reciproce facta sit, est arcanum quod nondum detectum est, et tale ut vix ad captum 2 exponi possit, nam nondum alicui notum est qualis est 3 influxus; et absque cognitione influxus, nusquam aliqua idea potest capi quid unitio reciproca; at illustrari aliquatenus potest ab influxu apud hominem, nam etiam apud hominem est conjunctio reciproca: a Domino per internum hominis, de quo mox supra n. 1999, continue influit vita in hominis rationale et per hoc in externum et quidem in ejus scientifica et cognitiones, et non solum adaptat illa ad recipiendum vitam sed etiam in ordinem disponit, et sic facit ut homo cogitare possit, et denique ut rationalis sit; haec conjunctio est Domini cum homine, sine qua nusquam homo posset cogitare, minus rationalis esse; quod unicuique constare potest ex eo quod in cogitatione hominis innumerabilia arcana scientiae et artis analyticae sint, et tam innumerabilia ut in aeternum nequeant explorari, quae nusquam influunt per sensus seu per externum hominem, sed per internum; homo autem a sua parte obviam it huic vitae quae a Domino, per scientifica et cognitiones, et sic reciproce se conjungit.

[3] Sed quod unionem Divinae Essentiae Domini cum Humana Ipsius, et Humanae cum Divina, attinet, haec infinite ascendit; nam Internum Domini fuit Ipse Jehovah, ita Ipsa Vita; internum autem hominis non est Dominus, ita nec vita sed recipiens vitae: Domini cum Jehovah fuit unio, at hominis cum Domino non est unio sed conjunctio; Dominus ex propria potentia univit se Jehovae, quare etiam justitia factus, homo autem nusquam propria potentia sed Domini, sic ut Dominus Sibi conjungat hominem: reciproca illa unio est quae a Domino intelligitur, ubi Sua tribuit Patri, et quae Patris Sibi, ut apud Johannem,

Jesus dixit, Qui credit in Me, non credit in Me, sed in Ipsum Qui misit Me; [qui videt Me videt Ipsum Qui misit Me; ] Ego lux in mundum veni, ut omnis qui credit in Me, in tenebris non maneat, 12:44-46;

in quibus verbis arcanissima illa latent, et quidem de unione boni cum vero, et veri cum bono, seu quod idem 4 , de unione Essentiae Divinae cum, Humanae cum Divina; quare dicit, ' qui credit in Me non credit in Me sed in Ipsum Qui misit me, ' et mox, ‘qui credit in Me’; interveniente de unione illa, ita, ‘qui videt Me, videt Ipsum Qui misit Me’.

[4] Apud eundem,

Verba, quae Ego loquor vobis, a Me Ipso non loquor, Pater Qui in Me manet, Ille facit opera: credite Mihi, quod Ego in Patre et Pater in Me:... amen dico vobis, qui credit in Me, opera quae Ego facio, [ille etiam faciet, ] 14:1012;

in his verbis eadem arcana sunt, nempe de unione boni cum vero, et veri cum bono, seu quod idem, Divinae Essentiae Domini cum Humana et Humanae cum Divina; quare dicit, ‘verba quae Ego loquor vobis, : Me Ipso non loquor; Pater Qui in Me, facit opera’; et mox, ‘opera quae Ego facio’, interveniente de unione hic 5 similiter, ita, Ego in Patre, et Pater in Me 6 : haec est unio mystica de qua plures loquuntur.

[5] Exinde constat quod non alius fuerit a Patre, tametsi de Patre sicut de alio locutus, et hoc ob causam reciprocae unitionis quae fieret, et quae 7 facta; nam aperte toties dicit quod unus sit cum Patre, ut in locis citatis, Qui videt Me, videt Illum Qui misit Me, Joh. 12:45;

tum, Pater, Qui in Me manet, ... credite Mihi, quod Ego in Patre et Pater in Me, Joh. 14:10, 11;

et apud eundem,

Si Me nossetis, 8 etiam Patrem Meum nossetis, 8:19;

apud eundem,

Si cognovistis Me, etiam Patrem Meum cognovistis, ' et ab hinc cognovistis Illum, et vidistis Illum. Dicit Illi 9 Philippus, Monstra nobis Patrem; dicit illi Jesus, Tantum tempus vobiscum sum, et non nosti Me, Philippe? qui vidit Me, vidit Patrem, quomodo ergo tu dicis, monstra nobis Patrem? nonne credis, quod Ego in Patre et Pater in Me sit? 14:710;

et apud eundem,

Ego et Pater unum sumus, 10:30.

Inde est quod in caelo non alium sciant Patrem quam Dominum, quia in Ipso Pater, et unus cum Patre, et cum Ipsum vident, Patrem vident, sicut Ipse dixit, 10 videatur n. 15.

Footnotes:

1. The Manuscript has surgit.

2. The following two (or in some cases more) words are transposed in the Manuscript.

3. The Manuscript has sit.

4. The Manuscript inserts est.

5. The Manuscript inserts etiam.

6. The Manuscript and the First Latin Edition have qui videt Me, videt Ipsam Qui misit Me, but this seems to have been a confusion with the preceding reference.

7. The Manuscript has dein.

8. The editors of the third Latin edition made a minor correction here. For details, see the end of the appropriate volume of that edition.

9. The Manuscript has Ipse.

10. The editors of the third Latin edition made a minor correction here. For details, see the end of the appropriate volume of that edition.

  
/ 10837  
  

This is the Third Latin Edition, published by the Swedenborg Society, in London, between 1949 and 1973.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org