4211. ‘Et vocavit fratres suos ad comedendum panem’: quod significet appropriationem boni a Domini Divino Naturali, constat a significatione ‘fratrum’ quod sint illi qui nunc foedere, hoc est, amicitia conjuncti essent, et in sensu interno qui in bono et vero; quod hi fratres dicantur, videatur ¹ n. 367, 2360, 3303, 3459, 3803, 3815, 4121, 4191; ex significatione ‘comedere’ quod sit appropriatio, de qua n. 3168, 3513 f. , 3832; quod comestiones et convivia apud antiquos significarent appropriationem et conjunctionem per amorem et charitatem, n. 3596; et a significatione ‘panis’ quod sit bonum amoris, de qua n. 276, 680, 1798, 3478, 3735, ac in supremo sensu Dominus, n. 2165, 2177, 3478, 3813; quia ‘panis’ in supremo sensu significat Dominum, idcirco significat omne sanctum quod ab Ipso, hoc est, omne bonum et verum, et quia non est aliud bonum quod est bonum ² , quam quod est amoris et charitatis, ideo ‘panis’ significat amorem et charitatem; sacrificia olim nec aliud significabant, quapropter illa una voce vocabantur ‘panis’, videatur n. 2165, et quoque ex carne sacrificiorum comedebatur ut repraesentaretur convivium caeleste, hoc est, conjunctio per bonum quod ³ amoris et charitatis: hoc nunc est quod significatur per Sacram Cenam, nam haec successit loco sacrificiorum et conviviorum ei sanctificatis; estque haec, nempe Sacra Cena, externum Ecclesiae quod internum in se habet, et per internum conjungit hominem qui in amore et charitate est, cum caelo, et per caelum cum Domino; nam etiam in Sacra Cena ‘comedere’ significat appropriationem, panis amorem caelestem, et ‘vinum’ amorem spiritualem, et hoc usque adeo ut cum homo in sancto est cum edit, in caelo non aliud percipiatur.

[2] Quod dicatur appropriatio boni a Domini Divino Naturali, est quia agitur de bono gentium; bonum enim gentium est quod nunc per ‘Labanem’ repraesentatur, n. 4189; conjunctio hominis cum Domino non est cum Ipso Supremo Divino Ipsius sed cum Divino Humano Ipsius, nam homo de Supremo Divino Domini nullam prorsus ideam potest habere, sed transcendit ita ejus ideam ut prorsus pereat et nulla fiat, verum de Divino Humano Ipsius ideam habere potest; quisque enim conjungitur per cogitationem et affectionem, de ⁴ quo aliquam ideam habet, non autem de ⁵ quo nullam habere potest; cum cogitatur de Humano Domini, tunc si sanctitas inest ideae, cogitatur etiam de sancto quod a Domino implet caelum, ita quoque de caelo, nam caelum in suo complexu refert unum hominem, et hoc a Domino: n. 684, 1276, 2996, 2998, 3624-3649; inde est quod conjunctio non dari queat cum Supremo Divino Domini sed cum Divino Humano Ipsius, et per Divinum Humanum cum Supremo Divino Ipsius; inde est quod dicatur apud Johannem, Quod Deum nemo vidit unquam, quam Unigenitus Filius,

1:18,

et quod ‘non aditus detur ad Patrem, quam per Ipsum’; tum quod ‘Ille sit Mediator’; hoc ⁶ manifeste potest sciri ex eo quod omnes illi intra Ecclesiam qui dicunt quod credant Supremum Ens ⁷ , ac Dominum contemnunt, sint qui nihil prorsus credunt, ne quidem quod caelum sit, nec quod infernum, et qui naturam colunt; et quoque, si ab experientia instrui velint, constabit quod mali immo pessimi idem dicant.

[3] Sed homo de Humano Domini cogitat varie, unus homo aliter quam aliter, et unus sanctius quam alter; qui intra Ecclesiam sunt, possunt cogitare quod Humanum Ipsius Divinum sit, et quoque quod unus sit cum Patre, sicut Ipse dicit, quod ‘Pater in Ipso, et Ipse in Patre’; at qui extra Ecclesiam, hoc non possunt, tam quia non sciunt aliquid de Domino, quam quia de Divino non aliunde ⁸ ideam habent quam ex imaginibus quas oculis vident, et ex idolis quae possunt tangere; sed usque conjungit Se Dominus cum illis per bonum charitatis et oboedientiae illorum in crassa illorum idea; inde est quod hic dicatur quod illis appropriatio boni sit a Domini Divino Naturali; se enim habet conjunctio Domini cum homine secundum statum cogitationis et inde affectionis ejus; qui in sanctissima idea de Domino sunt, et simul in cognitionibus et affectionibus boni et veri, quales possunt esse illi qui intra Ecclesiam, conjuncti sunt cum Domino quoad Divinum Rationale Ipsius; at qui non in tali sanctitate sunt, nec in tali idea interiore et affectione, et tamen in bono charitatis, conjuncti sunt cum Domino quoad Divinum Naturale Ipsius; qui adhuc crassiorem sanctitatem habent, illi conjunguntur Domino quoad Divinum Sensuale Ipsius; haec conjunctio est quae repraesentatur per ‘serpentem aeneum’ quod a morsu serpentum revixerint illi qui aspexerunt illum, Num. 21:9;

in hac conjunctione sunt illi inter gentes qui idola colunt, et usque secundum religiosum suum in charitate vivunt. Ex his nunc constare potest quid intelligitur per appropriationem boni a Domini Divino Naturali, quae significatur per quod ‘Jacob vocaverit’ fratres ad comedendum panem.

Footnotes:

3813. Quod ‘carnem’ attinet, significat illa in sensu supremo Proprium Divini Humani Domini, quod est Divinum Bonum, in sensu respectivo proprium ‘hominis voluntarium’ vivificatum a Proprio Divini Humani Domini, hoc est, a Divino Bono Ipsius; hoc proprium est quod vocatur proprium caeleste, quod in se est solius Domini appropriatum illis qui in bono ¹ sunt et inde in vero; tale proprium est angelis qui in ² caelis, et hominibus qui quoad interiora sua seu quoad spiritum sunt in regno Domini; at in opposito sensu ‘caro’ significat proprium hominis voluntarium, quod in se non nisi quam malum est, et quia non vivificatum a Domino vocatur mortuum, et inde homo ille dicitur mortuus.

[2] Quod ‘caro’ sit in supremo sensu Proprium Divini Humani Domini, ita Divinum Bonum Ipsius, constat a Domini verbis apud Johannem, Jesus dixit, Ego sum panis vivens qui e caelo descendit, si quis comederit ex hoc pane, vivet in aeternum. Panis quem Ego dabo, caro Mea est, quam Ego dabo pro mundi vita. Pugnarunt inter se invicem Judaei, dicentes, Quomodo potest Hic dare carnem ad ³ edendum? Dixit ergo illis Jesus, Amen, amen, dico vobis, nisi comederitis carnem Filii hominis, et biberitis Ipsius sanguinem, non habebitis vitam in vobis ipsis: qui manducat Meam carnem, et bibit Meum sanguinem, habet vitam aeternam, et Ego resuscitabo illum extremo die, nam caro Mea est vere cibus, et sanguis Meus est vere potus, qui manducat Meam carnem, et bibit Meum sanguinem, in Me manet, et Ego in illo; ... hic est panis qui e caelo descendit,

6:51-58;

quod hic ‘caro’ sit Proprium Divini Humani Domini, ita Divinum Bonum, manifeste patet, estque illa quae in Sancta Cena vocatur ‘corpus’; quod corpus ibi seu caro sit Divinum Bonum, et sanguis Divinum Verum, videatur n. 1798, 2165, 2177, 3464, 3735; et quia panis et vinum idem significant cum carne et sanguine, ‘panis’ nempe Divinum Bonum Domini, et ‘vinum’ Divinum Verum Ipsius,

⁴ ideo haec loco illorum mandata sunt'; inde est quod Dominus dicit, ‘Ego sum panis vivens, panis quem Ego dabo, caro Mea est; qui manducat Meam carnem, et bibit Meum sanguinem, in Me manet et Ego in illo, hic est panis qui e caelo descendit’; ‘comedere’ quod sit communicari, conjungi, et appropriari, videatur n. 2187, 2343, 3168, 3523 f. , 3596.

[3] Idem repraesentabatur in Ecclesia Judaica per quod ‘carnem sacrificiorum comederent Aharon, filii ejus, et ipsi qui sacrificabant, ⁵ ac alii qui mundi erant, et quod hoc sanctum esset’, videatur Exod. 12:7-9; 29:30-34; Lev. 7:15-21;

8:31; Deut. 12:27; 16:4; ⁶ quare ‘si immundus comederet de carne illa, exscinderetur e populis suis’, Lev. 7:21;

quod haec dicta sint ‘panis’, videatur n. 2165; quod caro illa ‘caro sanctitatis’ vocata sit, Jer. 11:15; Hagg. 2:12;

et ‘caro muneris, quae super mensis in regno Domini’, Ezech. 40:43, ubi de novo Templo; per quod cultus Domini in regno Ipsius significari constat.

[4] Quod ‘caro’ in sensu respectivo sit proprium voluntarium apud hominem a Divino Bono Domini vivificatum, constat quoque ab his locis;

apud Ezechielem,

Dabo illis cor unum; et spiritum novum dabo in mediovestri, et removebo cor lapidis e carne eorum, et dabo illis cor carnis, 11:19; 36:26;

‘cor lapidis e carne eorum’ pro voluntario et proprio non vivificato, ‘cor carnis’ pro voluntario et proprio vivificato; quod ‘cor’ sit repraesentativum boni voluntarii, videatur n. 2930, 3313, 3635:

apud Davidem,

Deus, Deus meus Tu, mane quaero Te, sitit anima mea Tibi, desiderat Te caro mea in terra siccitatis, et lassus sine aquis, Ps. 63:2 [KJV 1):

apud eundem,

Desiderat anima mea erga atria Jehovae, cor meum et caro mea jubilant erga Deum vivum, Ps. 84:3 ⁷ [KJV 2):

[5] apud Hiobum, Cognovi Redemptorem meum, vivit, et postremum superpulvere surget, et post cute mea circumdabuntur haec, et ex carne mea videbo Deum, Quem ego videbo mihi, et oculi mei videbunt, et non alius, 19:25-27;

‘cute circumdari’ pro naturali, quale secum homo post mortem habet, de qua n. 3539; ‘ex carne videre Deum’ pro ex proprio vivificato, ideo dicit, ‘Quem ego videbo mihi, et oculi mei videbunt, et non alius’; quia in antiquis Ecclesiis notum fuit quod ‘caro’ significaret proprium, et Liber Hiobi est liber Ecclesiae Antiquae, n. 3540 f. , ⁸ ita ex significativo de his, ut de pluribus aliis, secundum morem illius temporis, locutus est: qui itaque inde deducunt quod ipsum cadaver a quatuor ventis colligetur, et resurget, non sciunt sensum internum Verbi; qui sensum internum norunt, sciunt quod in alteram vitam venturi sint corpore, sed puriore, sunt enim ibi corpora puriora, nam se mutuo vident, inter se mutuo loquuntur, omni sensu quali in corpore gaudent, sed exquisitiore; corpus quod homo circumfert in terra, est pro usibus ibi, ideo consistit ex ossibus et carne, ⁹ et corpus quod spiritus in altera vita circumfert, est pro usibus ibi, et non consistit ex ossibus et carne, sed ex talibus quae illis correspondent, videatur n. 3726.

[6] Quod ‘caro’ in opposito sensu significet proprium hominis voluntarium, quod in se non nisi quam malum est, constat ex his locis;

apud Esaiam,

Vir carnem brachii sui comedent, 9:19 [KJV 20):

apud eundem,

Cibabo oppressores ¹⁰ tuos carne ipsorum, et sicut musto sanguine eorum inebriabuntur, 49:26:

apud Jeremiam,

Cibabo ¹¹ eos carne filiorum eorum, et carne filiarum eorum, et vir carnem socii sui comedent, 19:9:

apud Zachariam,

Reliquae comedent quaelibet carnem alterius, 11:9:

apud Mosen,

Castigabo vos ¹² septuplo propter peccata vestra, et comedatis carnem filiorum vestrorum, et carnem filiarum vestrarum comedetis, Lev. 26:28, 29;

proprium voluntarium seu natura hominis ita describitur, est enim non nisi quam malum et inde falsum, ita odium contra vera et bona, quae significantur per comedere carnem brachii sui, carnem filiorum et filiarum, carnem alterius:

[7] apud Johannem, Vidi unum angelum stantem in sole, qui clamavit voce magna, dicens omnibus avibus volantibus in medio caelo, Venite et congregamini ad cenam magni Dei, ut comedatis carnes regum, et carnes chiliarchorum, et carnes fortium, et carnes equorum et sedentium super illis, et carnes omnium liberorum et servorum, et parvorum et magnorum, Apoc. 19:17, 18; Ezech. 39:17-20;

quod per ‘carnes regum, chiliarchorum, fortium, equorum et sedentium super illis, liberorum et servorum’ non significentur talia, unicuique constare potest, ita quod per ‘carnes’ significentur alia quae hactenus ignota sunt; quod mala quae ex falsis, et mala ex quibus falsa, quae ex proprio voluntario hominis, ex singulis patet.

[8] Quia falsum quod ex proprio intellectuali hominis resultat, in sensu interno est ‘sanguis’, et malum quod ex proprio voluntario ejus, est ‘caro’, Dominus de homine regenerando ita loquitur, Quotquot receperunt, dedit illis potestatem, ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius, qui non ex sanguinibus, neque e voluntate carnis, neque e voluntate viri, sed ex Deo nati sunt, Joh. 1:12, 13;

inde est quod per ‘carnem’ in genere intelligatur omnis homo, videatur n. 574, 1050 f. ; nam sive hominem dicas, sive proprium hominis, idem est.

[9] ¹³ Quod per ‘carnem’ in supremo sensu significetur Divinum Humanum Domini, ¹⁴ patet a loco supra allato, et quoque ab hoc apud Johannem, Verbum caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam Ipsius, gloriam sicut unigeniti a Patre, 1:14;

ex hac carne vivificatur omnis caro, hoc est, ex Divino Humano Domini omnis homo, per appropriationem amoris Ipsius, quae appropriatio significatur per ‘comedere carnem Filii hominis’, Joh.

6:51-58;

et per comedere panem in Sancta Cena, panis enim est corpus seu caro, Matth. 26:26, 27.

Footnotes: