3702. ‘Et ecce Jehovah stans super illa’: quod significet Dominum in supremo, constare potest ex eo quod Jehovah toties in Verbo Veteris Testamenti nominatus sit Dominus, videatur n. 1736, 3023, 3035; et quod in Verbo Novi Testamenti nullibi dicatur Jehovah, sed pro Jehovah Dominus, n. 2921; quod ‘stare super illa’ sit esse in supremo, constat absque explicatione. Arcanum quod in sensu interno horum verborum latet, est quod omnia bona et vera a Domino descendant, et ad Ipsum ascendant, hoc est, quod sit Primus et Ultimus; nam ita creatus est homo ut Divina Domini per illum descendant usque ad ultima naturae, et ab ultimis naturae ad Ipsum ascendant, sic ut homo esset medium uniens Divini cum naturae mundo, et uniens mundi naturae cum Divino, et sic per hominem, ut per medium uniens, ¹ ipsum ultimum naturae ex Divino viveret, quod foret, si homo secundum ordinem Divinum ² vixisset;

[2] quod ita creatus sit homo, patet ex eo quod ille quoad corpus suum sit parvulus mundus, omnia enim naturae mundi arcana in illo reposita sunt, quicquid enim arcani est in aethere et ejus modificationibus, hoc repositum est in oculo; et quicquid in aere, hoc in aure; ³ et quicquid invisibile fluitat et agit in aere, hoc in organo odoratus ubi percipitur, et quicquid invisibile in aquis et reliquis fluidis, in organo gustus, etiam ipsae mutationes status in sensu tactus ubivis; praeter quod quae adhuc magis recondita sunt, perciperentur ⁴ in organis ejus interioribus, si vita ejus foret secundum ordinem; inde patet quod descensus Divini foret per hominem in ultimum naturae, et ab ultimo naturae ascensus ad Divinum, si modo Dominum ut suum finem Ultimum et Primum agnosceret fide cordis, hoc est, amore.

[3] In tali statu fuerunt antiquissimi qui caelestes homines fuerunt, nam quicquid illi aliquo sensu capiebant, hoc fuit illis medium cogitandi de illis quae sunt Domini, ita de Domino et de Ipsius regno; jucundum quod ex mundanis et terrestribus capiebant, fuit inde, videatur n. 1409, 2896, 2897, 2995; ⁵ immo etiam cum ita naturae inferiora et ultima contemplarentur, apparebant illa coram oculis eorum sicut viverent, nam vita, ex qua descendebant, erat in eorum visu interno et perceptione, et quae oculis eorum ⁶ sistebantur, erant sicut imagines illius vitae, quae tametsi inanimatae, usque illis animabantur ita; talem perceptionem habent caelestes angeli de omnibus illis quae in mundo sunt, quod saepius percipere datum; etiam inde talem perceptionem habent infantes, videatur n. 2297, 2298; ⁷ exinde patet quales sunt per quos Divina Domini descendunt usque ad ultima naturae, et ab ultimis naturae ad Ipsum ⁸ ascendunt, et ⁹ repraesentant Divinam communicationem et inde conjunctionem, quae in sensu supremo significatur per ‘angelos ascendentes et descendentes in scala statuta terrae, cujus caput pertigit caelum, super qua Jehovah stabat’.

Footnotes:

1409. Quod historica sint repraesentativa sed omnia verba sint significativa, constare potest ex illis quae de repraesentativis et significativis prius dicta et ostensa sunt n. 665, 920, 1361; hic quia repraesentativa incohant, breviter adhuc rem licet exponere: Antiquissima Ecclesia quae fuit caelestis, omnia terrestria et mundana, tum corporea, quae usquam objecta fuerunt eorum sensuum, non aliter spectabant ac res mortuas; sed quia omnia et singula quae in mundo sunt, sistunt aliquam ideam regni Domini, proinde rerum caelestium et spiritualium, cum illa viderent aut caperent aliquo sensu, non cogitabant de iis sed de caelestibus et spiritualibus, et quidem non ab illis sed per illa; ita res mortuae apud eos vivebant. Haec quae significabant, ab ore illorum collegerunt posteri, et inde fecerunt doctrinalia quae fuerunt Verbum Ecclesiae Antiquae post diluvium; haec apud Ecclesiam Antiquam fuerunt significativa, nam per illa didicerunt interna et ex illis cogitarunt de spiritualibus et caelestibus. At postquam perire coepit cognitio illa, ut nescirent quod talia significarentur, atque inciperent terrestria illa et mundana sancta facere et colere, absque cogitatione de significatione ‘eorum, tunc eadem facta sunt repraesentativa; inde Ecclesia repraesentativa quae incohat in Abramo, et postea instituta apud Jacobi posteros: inde sciri potest quod ortus repraesentativorum sit a significativis Ecclesiae Antiquae, et significativa Ecclesiae Antiquae a caelestibus ideis Antiquissimae Ecclesiae. Repraesentativa quomodo se habent, constare potest ab historicis Verbi ubi omnia acta patrum horum, nempe Abrami, Isaci et Jacobi, tum postea Mosis, judicum, regum Jehudae et Israelis, nihil aliud sunt quam repraesentativa: ‘Abramus’, ut dictum, in Verbo repraesentat Dominum, et quia Dominum, etiam caelestem hominem, ‘Isacus’ quoque Dominum et inde spiritualem hominem, ‘Jacobus’ similiter Dominum et inde naturalem hominem correspondentem spirituali: sed ita se habet cum repraesentativis quod nihil reflectatur super personam qualis est, sed super rem quam repraesentat; omnes enim reges Jehudae et Israelis repraesentabant Regium Domini, qualescumque essent, et omnes sacerdotes Sacerdotale Domini, qualescumque essent; ita potuerunt tam mali quam boni repraesentare Dominum, et Ipsius regni caelestia et spiritualia; nam, ut dictum et ostensum prius, repraesentativa prorsus separata sunt a persona. Inde nunc est quod omnia historica Verbi sint repraesentativa et quia illa sunt repraesentativa, sequitur quod omnia verba Verbi sint significativa, hoc est, quod aliud significent in sensu interno quam in sensu litterae.