New Christian Bible Study

The Bible

 

Γένεση 24

Study

   

1 Ητο δε ο Αβρααμ γερων προβεβηκως την ηλικιαν· και ο Κυριος ευλογησε τον Αβρααμ κατα παντα.

2 Και ειπεν ο Αβρααμ προς τον δουλον αυτου τον πρεσβυτερον της οικιας αυτου, τον επιστατην παντων των υπαρχοντων αυτου, Βαλε, παρακαλω, την χειρα σου υπο τον μηρον μου·

3 και θελω σε ορκισει εις Κυριον τον Θεον του ουρανου και τον Θεον της γης, οτι δεν θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ των θυγατερων των Χαναναιων, μεταξυ των οποιων εγω κατοικω·

4 αλλ' εις τον τοπον μου, και εις την συγγενειαν μου θελεις υπαγει, και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου τον Ισαακ.

5 Ειπε δε προς αυτον ο δουλος, Ισως δεν θεληση η γυνη να μοι ακολουθηση εις την γην ταυτην· πρεπει να φερω τον υιον σου εις την γην εκ της οποιας εξηλθες;

6 Και ειπε προς αυτον ο Αβρααμ, Προσεχε, μη φερης τον υιον μου εκει·

7 Κυριος ο Θεος του ουρανου, οστις με ελαβεν εκ του οικου του πατρος μου και εκ της γης της γεννησεως μου, και οστις ελαλησε προς εμε και οστις ωμοσεν εις εμε λεγων, εις το σπερμα σου θελω δωσει την γην ταυτην, αυτος θελει αποστειλει τον αγγελον αυτου εμπροσθεν σου· και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκειθεν·

8 εαν δε η γυνη δεν θελη να σε ακολουθηση, τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκου μου τουτου· μονον τον υιον μου να μη φερης εκει.

9 Και εβαλεν ο δουλος την χειρα αυτου υπο τον μηρον του Αβρααμ του κυριου αυτου, και ωρκισθη εις αυτον περι του πραγματος τουτου.

10 Και ελαβεν ο δουλος δεκα καμηλους εκ των καμηλων του κυριου αυτου και ανεχωρησε, φερων μεθ' εαυτου απο παντων των αγαθων του κυριου αυτου· και σηκωθεις, υπηγεν εις την Μεσοποταμιαν, εις την πολιν του Ναχωρ.

11 Και εγονατισε τας καμηλους εξω της πολεως παρα το φρεαρ του υδατος, προς το εσπερας, οτε εξερχονται αι γυναικες δια να αντλησωσιν υδωρ.

12 Και ειπε, Κυριε Θεε του κυριου μου Αβρααμ, δος μοι, δεομαι, καλον συναντημα σημερον, και καμε ελεος εις τον κυριον μου Αβρααμ·

13 ιδου, εγω ισταμαι πλησιον της πηγης του υδατος· αι δε θυγατερες των κατοικων της πολεως εξερχονται δια να αντλησωσιν υδωρ·

14 και η κορη προς την οποιαν ειπω, Επικλινον, παρακαλω, την υδριαν σου δια να πιω, και αυτη ειπη, Πιε και θελω ποτισει και τας καμηλους σου, αυτη ας ηναι εκεινη, την οποιαν ητοιμασας εις τον δουλον σου τον Ισαακ· και εκ τουτου θελω γνωρισει οτι εκαμες ελεος εις τον κυριον μου.

15 Και πριν αυτος παυση λαλων, ιδου, εξηρχετο η Ρεβεκκα, ητις εγεννηθη εις τον Βαθουηλ, υιον της Μελχας, γυναικος του Ναχωρ, αδελφου του Αβρααμ, εχουσα την υδριαν αυτης επι του ωμου αυτης.

16 Η δε κορη ητο ωραια την οψιν σφοδρα, παρθενος, και ανηρ δεν ειχε γνωρισει αυτην· αφου λοιπον κατεβη εις την πηγην, εγεμισε την υδριαν αυτης και ανεβαινε.

17 Δραμων δε ο δουλος εις συναντησιν αυτης ειπε, Ποτισον με, παρακαλω, ολιγον υδωρ εκ της υδριας σου.

18 Η δε ειπε, Πιε, κυριε μου· και εσπευσε και κατεβιβασε την υδριαν αυτης επι τον βραχιονα αυτης, και εποτισεν αυτον.

19 και αφου επαυσε ποτιζουσα αυτον ειπε, Και δια τας καμηλους σου θελω αντλησει, εωσου πιωσι πασαι.

20 Και παρευθυς εξεκενωσε την υδριαν αυτης εις την ποτιστραν, και εδραμεν ετι εις το φρεαρ δια να αντληση, και ηντλησε δια πασας τας καμηλους αυτου.

21 Ο δε ανθρωπος, θαυμαζων δι' αυτην, εσιωπα, δια να γνωριση αν κατευωδωσεν ο Κυριος την οδον αυτου η ουχι.

22 Και αφου επαυσαν αι καμηλοι πινουσαι, ελαβεν ο ανθρωπος ενωτια χρυσα βαρους ημισεος σικλου, και δυο βραχιολια δια τας χειρας αυτης, βαρους δεκα σικλων χρυσιου·

23 και ειπε, Τινος θυγατηρ εισαι συ; ειπε μοι, παρακαλω· ειναι εν τη οικια του πατρος σου τοπος δι' ημας προς καταλυμα;

24 Η δε ειπε προς αυτον· ειμαι θυγατηρ Βαθουηλ του υιου της Μελχας, τον οποιον εγεννησεν εις τον Ναχωρ.

25 ειπεν ετι προς αυτον, Ειναι εις ημας και αχυρα και τροφη πολλη και τοπος προς καταλυμα.

26 Τοτε εκλινεν ο ανθρωπος και προσεκυνησε τον Κυριον·

27 και ειπεν, Ευλογητος Κυριος ο Θεος του κυριου μου Αβρααμ, οστις δεν εγκατελιπε το ελεος αυτου και την αληθειαν αυτου απο του κυριου μου· ο Κυριος με κατευωδωσεν εις τον οικον των αδελφων του κυριου μου.

28 Δραμουσα δε η κορη ανηγγειλεν εις τον οικον της μητρος αυτης τα πραγματα ταυτα.

29 Ειχε δε η Ρεβεκκα αδελφον ονομαζομενον Λαβαν· και εδραμεν ο Λαβαν προς τον ανθρωπον εξω εις την πηγην.

30 Και ως ειδε τα ενωτια και τα βραχιολια εις τας χειρας της αδελφης αυτου, και ως ηκουσε τους λογους Ρεβεκκας της αδελφης αυτου, λεγουσης, Ουτως ελαλησε προς εμε ο ανθρωπος, ηλθε προς τον ανθρωπον· και ιδου, ιστατο πλησιον των καμηλων επι της πηγης.

31 Και ειπεν, Εισελθε, ευλογημενε του Κυριου· δια τι ιστασαι εξω; επειδη εγω ητοιμασα την οικιαν και τοπον δια τας καμηλους.

32 Και εισηλθεν ο ανθρωπος εις την οικιαν, και εκεινος εξεφορτωσε τας καμηλους και εδωκεν αχυρα και τροφην εις τας καμηλους και υδωρ δια νιψιμον των ποδων αυτου και των ποδων των ανθρωπων των μετ' αυτου.

33 Και παρετεθη εμπροσθεν αυτου φαγητον· αυτος ομως ειπε, Δεν θελω φαγει, εωσου λαλησω τον λογον μου. Ο δε ειπε, Λαλησον.

34 Και ειπεν, Εγω ειμαι δουλος του Αβρααμ.

35 Και ο Κυριος ευλογησε τον κυριον μου σφοδρα, και εγεινε μεγας· και εδωκεν εις αυτον προβατα και βοας και αργυριον και χρυσιον και δουλους και δουλας και καμηλους και ονους.

36 Και εγεννησε Σαρρα, η γυνη του κυριου μου, υιον εις τον κυριον μου, αφου εγηρασε· και εδωκεν εις αυτον παντα οσα εχει.

37 Και με ωρκισεν ο κυριος μου, λεγων, Δεν θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ των θυγατερων των Χαναναιων, εις την γην των οποιων εγω κατοικω·

38 αλλ' εις τον οικον του πατρος μου θελεις υπαγει και εις την συγγενειαν μου, και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου.

39 Και ειπον προς τον κυριον μου, Ισως δεν θεληση η γυνη να με ακολουθηση.

40 Ο δε ειπε προς εμε, Ο Κυριος, εμπροσθεν του οποιου περιεπατησα, θελει αποστειλει τον αγγελον αυτου μετα σου και θελει κατευοδωσει την οδον σου· και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ της συγγενειας μου και εκ του οικου του πατρος μου·

41 τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκισμου μου· οταν υπαγης προς την συγγενειαν μου και δεν δωσωσιν εις σε, τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκισμου μου.

42 Και ελθων σημερον εις την πηγην, ειπον, Κυριε ο Θεος του κυριου μου Αβρααμ, κατευοδωσον, δεομαι, την οδον μου, εις την οποιαν εγω υπαγω·

43 ιδου, εγω ισταμαι πλησιον της πηγης του υδατος· και η κορη ητις εξερχεται δια να αντληση και προς την οποιαν ειπω, Ποτισον με, παρακαλω, ολιγον υδωρ εκ της υδριας σου,

44 και αυτη με ειπη, Και συ πιε, και δια τας καμηλους σου ακομη θελω αντλησει, αυτη ας ηναι η γυνη, την οποιαν ητοιμασεν ο Κυριος δια τον υιον του κυριου μου.

45 Και πριν παυσω λαλων εν τη καρδια μου, ιδου, η Ρεβεκκα εξηρχετο εχουσα την υδριαν αυτης επι του ωμου αυτης· και κατεβη εις την πηγην και ηντλησεν· ειπον δε προς αυτην, Ποτισον με, παρακαλω.

46 Η δε εσπευσε και κατεβιβασε την υδριαν αυτης επανωθεν αυτης και ειπε, Πιε, και θελω ποτισει και τας καμηλους σου· επιον λοιπον και εποτισε και τας καμηλους.

47 Και ηρωτησα αυτην και ειπον, Τινος θυγατηρ εισαι; η δε ειπε, Θυγατηρ του Βαθουηλ, υιου του Ναχωρ, τον οποιον εγεννησεν εις αυτον η Μελχα· και περιεθεσα τα ενωτια εις το προσωπον αυτης και τα βραχιολια επι τας χειρας αυτης.

48 Και κλινας προσεκυνησα τον Κυριον· και ευλογησα Κυριον τον Θεον του κυριον μου Αβρααμ, οστις με κατευωδωσεν εις την αληθινην οδον, δια να λαβω την θυγατερα του αδελφου του κυριου μου εις τον υιον αυτου.

49 Τωρα λοιπον, εαν θελητε να καμητε ελεος και αληθειαν προς τον κυριον μου, ειπατε μοι, ει δε μη, ειπατε μοι, δια να στραφω δεξια η αριστερα.

50 Και αποκριθεντες ο Λαβαν και ο Βαθουηλ, ειπον, Παρα Κυριου εξηλθε το πραγμα· ημεις δεν δυναμεθα να σοι ειπωμεν κακον η καλον·

51 ιδου, η Ρεβεκκα εμπροσθεν σου· λαβε αυτην και υπαγε· και ας ηναι γυνη του υιου του κυριου σου, καθως ελαλησεν ο Κυριος.

52 Και οτε ηκουσεν ο δουλος του Αβρααμ τους λογους αυτων, προσεκυνησεν εως εδαφους τον Κυριον.

53 Και εκβαλων ο δουλος σκευη αργυρα και σκευη χρυσα και ενδυματα, εδωκεν εις την Ρεβεκκαν· εδωκεν ετι δωρα εις τον αδελφον αυτης και εις την μητερα αυτης.

54 Και εφαγον και επιον, αυτος και οι ανθρωποι οι μετ' αυτου, και διενυκτερευσαν· και αφου εσηκωθησαν το πρωι, ειπεν, Εξαποστειλατε με προς τον κυριον μου.

55 Ειπον δε ο αδελφος αυτης και η μητηρ αυτης, Ας μεινη η κορη μεθ' ημων ημερας τινας, τουλαχιστον δεκα· μετα ταυτα θελει απελθει.

56 Και ειπε προς αυτους, Μη με κρατειτε, διοτι ο Κυριος κατευωδωσε την οδον μου· εξαποστειλατε με να υπαγω προς τον κυριον μου.

57 Οι δε ειπον, Ας καλεσωμεν την κορην και ας ερωτησωμεν την γνωμην αυτης.

58 Και εκαλεσαν την Ρεβεκκαν και ειπον προς αυτην, Υπαγεις μετα του ανθρωπου τουτου; Η δε ειπεν, Υπαγω.

59 Και εξαπεστειλαν την Ρεβεκκαν την αδελφην αυτων και την τροφον αυτης, και τον δουλον του Αβρααμ και τους ανθρωπους αυτου

60 Και ευλογησαν την Ρεβεκκαν και ειπον προς αυτην, Αδελφη ημων εισαι, ειθε να γεινης εις χιλιαδας μυριαδων, και το σπερμα σου να εξουσιαση τας πυλας των εχθρων αυτου

61 Και εσηκωθη η Ρεβεκκα και αι θεραπαιναι αυτης, και εκαθισαν επι τας καμηλους, και υπηγον κατοπιν του ανθρωπου· και ελαβεν ο δουλος την Ρεβεκκαν και ανεχωρησεν.

62 Ο δε Ισαακ επεστρεφεν απο του φρεατος Λαχαι-ροι· διοτι κατωκει εν τη γη της μεσημβριας.

63 Και εξηλθεν ο Ισαακ να προσευχηθη εν τη πεδιαδι περι το εσπερας· και υψωσας τους οφθαλμους αυτου, ειδε, και ιδου, ηρχοντο καμηλοι.

64 και υψωσασα η Ρεβεκκα τους οφθαλμους αυτης ειδε τον Ισαακ και κατεπηδησεν απο της καμηλου.

65 Διοτι ειχεν ειπει προς τον δουλον, Τις ειναι ο ανθρωπος εκεινος, ο ερχομενος δια της πεδιαδος εις συναντησιν ημων; Ο δε δουλος ειχεν ειπει, Ειναι ο κυριος μου. Και αυτη λαβουσα την καλυπτραν, εσκεπασθη.

66 Και διηγηθη ο δουλος προς τον Ισαακ παντα οσα ειχε πραξει.

67 Ο δε Ισαακ εφερεν αυτην εις την σκηνην της μητρος αυτου Σαρρας· και ελαβε την Ρεβεκκαν, και εγεινεν αυτου γυνη, και ηγαπησεν αυτην· και παρηγορηθη ο Ισαακ περι της μητρος αυτου.

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #3031

Study this Passage

  
/ 10837  
  

3031. Bringing shall I bring back thy son unto the land whence thou camest out? That this signifies a question whether it could nevertheless be conjoined with the Divine good of the rational, is evident from what was said above concerning Abraham, and concerning the land whence he came forth (see n. 1353, 1356, 1992, 2559); from which it is evident that the land whence Abram came was Syria, where was the second Ancient Church, called the Hebrew Church from Eber by whom it was established (n. 1238, 1241, 1327, 1343). But about the time of Abraham this church also fell away from the truth, and some of its households to such an extent that they were wholly ignorant of Jehovah, and worshiped other gods. This is the “land” here meant, and concerning which the servant asked Abraham whether he should bring back his son to the land whence he came out; and it is from this that by the “land” is here signified an affection which does not agree with truth. And because this is its meaning, by bringing back the son, or what is the same, by his marrying a woman there, and remaining there with her, is signified to conjoin an affection that does not agree with truth, with the Divine good of the rational. But that this could not be done is declared by Abraham’s answer, the consideration of which now follows.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #1327

Study this Passage

  
/ 10837  
  

1327. There did Jehovah confound the lip of all the earth. That this signifies the state of this Ancient Church, that internal worship began to perish, is evident from its being said, “the lip of all the earth,” and not, as before, at verse 7, “the lip of those who began to build a city and a tower.” By “the face of all the earth,” is signified the state of the church, for “the earth” is the church (as has been shown before, n. 662,1066). As regards the churches after the flood, the case stood thus: there were three of these churches that are specifically mentioned in the Word; namely, the First Ancient Church, which was named from Noah; the Second Ancient Church, named from Eber; and the Third Ancient Church, named from Jacob, and afterwards from Judah and Israel.

[2] As regards the first of these churches, which was named from Noah, that church was as the parent of those which succeeded it; and, as is wont to be the case with churches in their beginnings, it was more unimpaired and guiltless than its successors, as is evident also from the first verse of this chapter, in that it had “one lip,” that is, one doctrine, in consequence of all its members holding charity to be the essential thing. But in process of time, like other churches, this First Ancient Church began to fall, and this chiefly from the fact that many of them began to aspire after the worship of self, so that they might take precedence of others; as is evident from verse 4, for they said, “Let us build us a city and a tower, and its head in heaven; and let us make us a name.” Such men in the church could not but be as a kind of ferment, or as a firebrand causing a conflagration. As the peril of the profanation of what is holy thence impended (see n. 571, 582), of the Lord’s Providence the state of this church was changed, so that its internal worship perished, while its external worship remained, which is here signified by the statement that Jehovah confounded the lip of all the earth. It is also evident from this that such worship as is called “Babel” did not prevail in the First Ancient Church, but in those which followed, when men began to be worshiped as gods, especially after their death, whence arose the many gods of the Gentiles.

[3] The reason why it was permitted that internal worship should perish and external remain, was that what is holy might not be profaned; for the profanation of what is holy is attended with eternal damnation. No one can profane what is holy except one who is in possession of the knowledges of faith. and who acknowledges the truth of them. A person who does not possess them cannot acknowledge, and still less profane them. It is the internal things that can be profaned; for what is holy abides in internal, and not in external, things. The case in this respect is the same as it is with a man who does what is evil, but does not purpose what is evil. To him the evil that he does cannot be imputed, just as it cannot be imputed to one who does not do it of deliberate intention, or to one who is destitute of reason. Thus a man who does not believe that there is a life after death, and yet performs external worship, cannot profane the things that belong to eternal life, because he does not believe that there is any such life; but the case is quite different with those who know and who acknowledge these things.

[4] And this is the reason why it is permitted a man rather to live in pleasures and in cupidities, and by them to remove himself from internal things, than to come into the knowledge and acknowledgment of internal things, and profane them. For this reason the Jews are at this day permitted to immerse themselves in avarice, that in this way they may be further removed from the acknowledgment of internal things; for they are of such a character that if they were to acknowledge them, they could not but profane them. Nothing removes men further from internal things than avarice, because it is the lowest earthly cupidity. And the case is the same with many within the church; and it is the same with the Gentiles outside the church. These latter, to wit, the Gentiles, are least of all capable of profanation. This then is the reason why it is here said that Jehovah confounded the lip of all the earth, and why these words signify that the state of the church was changed, so that its worship became external, and devoid of all internal worship.

[5] The like was represented and signified by the Babylonish captivity into which the Israelites, and afterwards the Jews, were carried away, concerning which it is thus written in Jeremiah:

And it shall come to pass, that the nation and the kingdom which will not serve the king of Babylon, and whoso will not put his neck under the yoke of the king of Babylon, upon that nation will I visit with the sword, with the famine, and with the pestilence, until I have consumed them by his hand (Jeremiah 27:8).

“To serve the king of Babylon and to put the neck under his yoke,” is to be utterly deprived of the knowledge and acknowledgment of the good and of the truth of faith, and thereby of internal worship.

[6] This is still more plainly evident in the same Prophet:

Thus hath said Jehovah to all the people in this city, Your brethren who have not gone forth with you into captivity, thus hath said Jehovah Zebaoth, Behold, I send upon them the sword, the famine, and the pestilence, and I will make them like horrible figs (Jeremiah 29:16-17).

“To abide in the city and not go forth to the king of Babylon,” represented and signified those who were in the knowledges of internal things, or of the truths of faith, and who profaned them, upon whom it is said there would be sent the sword, the famine, and the pestilence, which are the penalties of profanation; and that they should become like horrible figs.

[7] That by “Babel” are signified those who deprive others of all the knowledge and acknowledgment of truth, was also represented and signified by these things in the same Prophet:

I will give all Judah into the hand of the King of Babylon, and he shall carry them into Babylon, and shall smite them with the sword. Moreover I will give all the riches of this city, and all the toil thereof, and all the precious thing thereof, and all the treasures of the kings of Judah, will I give into the hand of their enemies, and they shall spoil them, and take them (Jeremiah 20:4-5).

Here by “all the riches, all the toil, all the precious thing, and all the treasures of the kings of Judah,” are signified the knowledges of faith.

[8] Again:

With the families of the north I will bring up the king of Babylon upon this land, and upon the inhabitants thereof, and upon all these nations round about, and I will give them to the curse, and will make them a desolation, and a hissing, and everlasting wastes; and this whole land shall be a waste (Jeremiah 25:9, 11).

Here the devastation of the interior things of faith, or of internal worship, is described by “Babylon.” For the man who worships self possesses no truth of faith, as has been shown before. Everything that is true he destroys and lays waste, and carries away into captivity. And therefore Babylon is called “a destroying mountain” (Jeremiah 51:25). (See what has been further said concerning Babel above, n. 1182)

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org