New Christian Bible Study

The Bible

 

Ιεζεκιήλ 16

Study

   

1 Και εγεινε λογος Κυριου προς εμε, λεγων,

2 Υιε ανθρωπου, καμε την Ιερουσαλημ να γνωριση τα βδελυγματα αυτης,

3 και ειπε, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος προς την Ιερουσαλημ· Η ριζα σου και η γεννησις σου ειναι εκ της γης των Χαναναιων· ο πατηρ σου Αμορραιος και η μητηρ σου Χετταια.

4 Εις δε την γεννησιν σου, καθ' ην ημεραν εγεννηθης, ο ομφαλος σου δεν εκοπη και εν υδατι δεν ελουσθης, δια να καθαρισθης, και με αλας δεν ηλατισθης και εν σπαργανοις δεν εσπαργανωθης.

5 Οφθαλμος δεν σε εφεισθη, δια να καμη εις σε τι εκ τουτων, ωστε να σε σπλαγχνισθη· αλλ' ησο απερριμμενη εις το προσωπον της πεδιαδος, εν τη αποστροφη της ψυχης σου, καθ' ην ημεραν εγεννηθης.

6 Και οτε διεβην απο πλησιον σου και σε ειδον κυλιομενην εν τω αιματι σου, ειπα προς σε ευρισκομενην εν τω αιματι σου, Ζηθι· ναι, ειπα προς σε ευρισκομενην εν τω αιματι σου, Ζηθι.

7 Και σε εκαμον μυριοπλασιον, ως την χλοην του αγρου, και ηυξηνθης και εμεγαλυνθης και εφθασας εις το ακρον της ωραιοτητος· οι μαστοι σου εμορφωθησαν και αι τριχες σου ανεφυησαν· ησο ομως γυμνη και ασκεπαστος.

8 Και οτε διεβην απο πλησιον σου και σε ειδον, ιδου, η ηλικια σου ητο ηλικια ερωτος· και απλωσας το κρασπεδον μου επι σε, εσκεπασα την ασχημοσυνην σου· και ωμοσα προς σε και εισηλθον εις συνθηκην μετα σου, λεγει Κυριος ο Θεος, και εγεινες εμου.

9 Και σε ελουσα εν υδατι και απεπλυνα το αιμα σου απο σου και σε εχρισα εν ελαιω.

10 Και σε ενεδυσα κεντητα και σε υπεδησα με σανδαλια υακινθινα και σε περιεζωσα με βυσσον και σε εφορεσα μεταξωτα.

11 Και σε εστολισα με στολιδια και περιεθεσα εις τας χειρας σου βραχιολια και περιδεραιον επι τον τραχηλον σου.

12 Και εβαλον ερρινα εις τους μυκτηρας σου και ενωτια εις τα ωτα σου και στεφανον δοξης επι την κεφαλην σου.

13 Και εστολισθης με χρυσιον και αργυριον, και τα ιματια σου ησαν βυσσινα και μεταξωτα και κεντητα· σεμιδαλιν και μελι και ελαιον ετρωγες· και εγεινες ωραια σφοδρα και ευημερησας μεχρι βασιλειας.

14 Και εξηλθεν η φημη σου μεταξυ των εθνων δια το καλλος σου· διοτι ητο τελειον δια του στολισμου μου, τον οποιον εθεσα επι σε, λεγει Κυριος ο Θεος.

15 Συ ομως εθαρρευθης εις το καλλος σου, και επορνευθης δια την φημην σου και εξεχεας την πορνειαν σου εις παντα διαβατην, γινομενη αυτου.

16 Και ελαβες εκ των ιματιων σου και εστολισας τους υψηλους σου τοπους με ποικιλα χρωματα και εξεπορνευθης απ' αυτων· τοιαυτα δεν εγειναν ουδε θελουσι γεινει.

17 Και ελαβες τα σκευη της λαμπροτητος σου, τα εκ του χρυσιου μου και τα εκ του αργυριου μου, τα οποια εδωκα εις σε, και εκαμες εις σεαυτην εικονας αρσενικας και εξεπορνευθης με αυτας·

18 και ελαβες τα κεντητα σου ιματια και εσκεπασας αυτας· και εθεσας εμπροσθεν αυτων το ελαιον μου και το θυμιαμα μου.

19 Και τον αρτον μου, τον οποιον εδωκα εις σε, την σεμιδαλιν και το ελαιον και το μελι, με τα οποια σε ετρεφον, εθεσας και ταυτα εμπροσθεν αυτων εις οσμην ευωδιας· ουτως εγεινε, λεγει Κυριος ο Θεος.

20 Και ελαβες τους υιους σου και τας θυγατερας σου, τας οποιας εγεννησας εις εμε, και ταυτα εθυσιασας εις αυτας, δια να αναλωθωσιν εν τω πυρι· μικρον εργον των πορνευσεων σου ητο τουτο,

21 οτι εσφαξας τα τεκνα μου και παρεδωκας αυτα δια να διαβιβασωσιν αυτα δια του πυρος εις τιμην αυτων;

22 Και εν πασι τοις βδελυγμασι σου και ταις πορνειαις σου δεν ενεθυμηθης ταις ημερας της νεοτητος σου, οτε ησο γυμνη και ασκεπαστος, κυλιομενη εν τω αιματι σου.

23 Και μετα πασας τας κακιας σου, Ουαι, ουαι εις σε, λεγει Κυριος ο Θεος,

24 εκτισας και εις σεαυτην οικημα πορνικον και εκαμες εις σεαυτην πορνοστασιον εν παση πλατεια.

25 Εις πασαν αρχην οδου ωκοδομησας το πορνοστασιον σου και εκαμες το καλλος σου βδελυκτον και ηνοιξας τους ποδας σου εις παντα διαβατην, και επληθυνας την πορνειαν σου.

26 Και εξεπορνευθης με τους Αιγυπτιους τους πλησιοχωρους σου, τους μεγαλοσαρκους· και επολλαπλασιασας την πορνειαν σου, δια να με παροργισης.

27 Ιδου λοιπον, εξηπλωσα την χειρα μου επι σε, και αφηρεσα τα νενομισμενα σου, και σε παρεδωκα εις την θελησιν εκεινων αιτινες σε εμισουν, των θυγατερων των Φιλισταιων, αιτινες εντρεπονται δια την οδον σου την αισχραν.

28 Και εξεπορνευθης με τους Ασσυριους, διοτι ησο απληστος· ναι, εξεπορνευθης με αυτους και ετι δεν εχορτασθης.

29 Και επολλαπλασιασας την πορνειαν σου εν γη Χανααν μεχρι των Χαλδαιων· και ουδε ουτως εχορτασθης.

30 Ποσον διεφθαρη η καρδια σου, λεγει Κυριος ο Θεος, επειδη πραττεις παντα ταυτα, εργα της πλεον αναισχυντου πορνης.

31 Διοτι εκτισας το πορνικον οικημα σου εν τη αρχη πασης οδου, και εκαμες το πορνοστασιον σου εν παση πλατεια· και δεν εσταθης ως πορνη, καθοτι κατεφρονησας μισθωμα,

32 αλλ' ως γυνη μοιχαλις, αντι του ανδρος αυτης δεχομενη ξενους.

33 Εις πασας τας πορνας διδουσι μισθωμα· αλλα συ τα μισθωματα σου διδεις εις παντας τους εραστας σου και διαφθειρεις αυτους, δια να εισερχωνται προς σε πανταχοθεν επι τη πορνεια σου.

34 Και γινεται εις σε το αναπαλιν των αλλων γυναικων εν ταις πορνειαις σου· διοτι δεν σε ακολουθει ουδεις δια να πραξη πορνειαν· καθοτι συ διδεις μισθωμα και μισθωμα δεν διδεται εις σε, κατα τουτο γινεται εις σε το αναπαλιν.

35 Δια τουτο, ακουσον, πορνη, τον λογον του Κυριου·

36 ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Επειδη εξεχεας τον χαλκον σου, και η γυμνωσις σου εξεσκεπασθη εν ταις πορνειαις σου προς τους εραστας σου και προς παντα τα ειδωλα των βδελυγματων σου, και δια το αιμα των τεκνων σου, τα οποια προσεφερες εις αυτα·

37 δια τουτο ιδου, εγω συναγω παντας τους εραστας σου, μεθ' ων κατετρυφησας, και παντας οσους ηγαπησας, μετα παντων των μισηθεντων υπο σου· και θελω συναξει αυτους επι σε πανταχοθεν και θελω αποκαλυψει την αισχυνην σου εις αυτους, και θελουσιν ιδει ολην την γυμνωσιν σου.

38 Και θελω σε κρινει κατα την κρισιν των μοιχαλιδων και εκχεουσων αιμα· και θελω σε παραδωσει εις αιμα μετ' οργης και ζηλοτυπιας.

39 Και θελω σε παραδωσει εις την χειρα αυτων· και θελουσι κατασκαψει το πορνικον οικημα σου και κατεδαφισει τους υψηλους τοπους σου θελουσιν οτι σε εκδυσει τα ιματια σου και αφαιρεσει τους στολισμους της λαμπροτητος σου και θελουσι σε αφησει γυμνην και ασκεπαστον.

40 Και θελουσι φερει επι σε οχλους, οιτινες θελουσι σε λιθοβολησει με λιθους και σε διαπερασει με τα ξιφη αυτων.

41 Και θελουσι κατακαυσει εν πυρι τας οικιας σου, και θελουσιν εκτελεσει επι σε κρισεις ενωπιον πολλων γυναικων· και θελω σε καμει να παυσης απο της πορνειας, και δεν θελεις διδει του λοιπου μισθωμα.

42 Και θελω αναπαυσει τον θυμον μου επι σε, και η ζηλοτυπια μου θελει σηκωθη απο σου, και θελω ησυχασει και δεν θελω οργισθη πλεον.

43 Επειδη δεν ενεθυμηθης τας ημερας της νεοτητος σου, αλλα με παρωξυνας εν πασι τουτοις, δια τουτο ιδου, και εγω θελω ανταποδωσει τας οδους σου επι της κεφαλης σου, λεγει Κυριος ο Θεος· και δεν θελεις καμει κατα την ασεβειαν ταυτην επι πασι τοις βδελυγμασι σου.

44 Ιδου, πας ο παροιμιαζομενος θελει παροιμιασθη κατα σου, λεγων, κατα την μητερα η θυγατηρ αυτης.

45 Συ εισαι η θυγατηρ της μητρος σου, της αποβαλουσης τον ανδρα αυτης και τα τεκνα αυτης· και εισαι η αδελφη των αδελφων σου, αιτινες απεβαλον τους ανδρας αυτων και τα τεκνα αυτων· η μητηρ σας ητο Χετταια και ο πατηρ σας Αμορραιος.

46 Και η αδελφη σου η πρεσβυτερα ειναι η Σαμαρεια, αυτη και αι θυγατερες αυτης, αι κατοικουσαι εν τοις αριστεροις σου· η δε νεωτερα αδελφη σου, η κατοικουσα εν τοις δεξιοις σου, τα Σοδομα και αι θυγατερες αυτης.

47 Συ ομως δεν περιεπατησας κατα τας οδους αυτων και δεν επραξας κατα τα βδελυγματα αυτων· αλλ' ως εαν ητο τουτο πολυ μικρον, υπερεβης αυτων την διαφθοραν εν πασαις ταις οδοις σου.

48 Ζω εγω, λεγει Κυριος ο Θεος, η αδελφη σου Σοδομα δεν επραξεν, αυτη και αι θυγατερες αυτης, ως επραξας συ και αι θυγατερες σου.

49 Ιδου, αυτη ητο η ανομια της αδελφης σου Σοδομων, υπερηφανια, πλησμονη αρτου και αφθονια τρυφηλοτητος, αυτης και των θυγατερων αυτης· τον πτωχον δε και τον ενδεη δεν εβοηθει

50 και υψουντο και επραττον βδελυρα ενωπιον μου· οθεν, καθως ειδον ταυτα, ηφανισα αυτας.

51 Και η Σαμαρεια δεν ημαρτησεν ουδε το ημισυ των αμαρτηματων σου· αλλα συ επληθυνας τα βδελυγματα σου υπερ εκεινας και εδικαιωσας τας αδελφας σου με παντα τα βδελυγματα σου, τα οποια επραξας.

52 Συ λοιπον, ητις εκρινες τας αδελφας σου, βασταζε την καταισχυνην σου· ενεκα των αμαρτηματων σου, με τα οποια κατεσταθης βδελυρωτερα εκεινων, εκειναι ειναι δικαιοτεραι σου· οθεν αισχυνθητι και συ και βασταζε την καταισχυνην σου, οτι εδικαιωσας τας αδελφας σου.

53 Οταν φερω οπισω τους αιχμαλωτους αυτων, τους αιχμαλωτους Σοδομων και των θυγατερων αυτης και τους αιχμαλωτους της Σαμαρειας και των θυγατερων αυτης, τοτε θελω επιστρεψει και τους αιχμαλωτους της αιχμαλωσιας σου μεταξυ αυτων·

54 δια να βασταζης την ατιμιαν σου και να καταισχυνησαι δια παντα οσα επραξας και να ησαι παρηγορια εις αυτας.

55 Οταν η αδελφη σου Σοδομα και αι θυγατερες αυτης επιστρεψωσιν εις την προτεραν αυτων καταστασιν, και η Σαμαρεια και αι θυγατερες αυτης επιστρεψωσιν εις την προτεραν αυτων καταστασιν, τοτε θελεις επιστρεψει συ και αι θυγατερες σου εις την προτεραν σας καταστασιν.

56 Διοτι η αδελφη σου Σοδομα δεν ανεφερθη εκ του στοματος σου εν ταις ημεραις της υπερηφανιας σου,

57 πριν ανακαλυφθη η κακια σου, καθως ανεκαλυφθη εν καιρω του γενομενου εις σε ονειδους υπο των θυγατερων της Συριας και πασων των περιξ αυτης, των θυγατερων των Φιλισταιων, αιτινες σε ελεηλατησαν πανταχοθεν.

58 Συ εβαστασας την ασεβειαν σου και τα βδελυγματα σου, λεγει Κυριος.

59 Διοτι ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Εγω θελω καμει εις σε καθως εκαμες συ, ητις κατεφρονησας τον ορκον, παραβαινουσα την διαθηκην.

60 Αλλ' ομως θελω ενθυμηθη την διαθηκην μου την γενομενην προς σε εν ταις ημεραις της νεοτητος σου, και θελω στησει εις σε διαθηκην αιωνιον.

61 Τοτε θελεις ενθυμηθη τας οδους σου και αισχυνθη, οταν δεχθης τας αδελφας σου, τας πρεσβυτερας σου και τας νεωτερας σου· και θελω δωσει αυτας εις σε δια θυγατερας, ουχι ομως κατα την διαθηκην σου.

62 Και εγω θελω στησει την διαθηκην μου προς σε, και θελεις γνωρισει ετι εγω ειμαι ο Κυριος·

63 δια να ενθυμηθης, και να αισχυνθης και να μη ανοιξης πλεον το στομα σου υπο της εντροπης σου, οταν εξιλεωθω προς σε δια παντα οσα επραξας, λεγει Κυριος ο Θεος.

   

From Swedenborg's Works

 

Apocalypse Revealed #503

Study this Passage

  
/ 962  
  

503. We will now say what Egypt symbolizes in the Word: Egypt symbolizes the natural self joined to the spiritual self, and its affection for truth then and consequent knowledge and intelligence. And in an opposite sense it symbolizes the natural self divorced from the spiritual self, and its conceit in its own intelligence then and consequent irrationality in spiritual matters.

Egypt symbolizes the natural self joined to the spiritual self, and its affection for truth then and consequent knowledge and intelligence, in the following passages:

In that day there will be five cities in the land of Egypt... swearing an oath to Jehovah of Hosts... In that day there will be an altar to Jehovah in the midst of the land of Egypt... Then Jehovah will be known to Egypt, and the Egyptians will know the Lord in that day... (Isaiah 19:18-21)

In that day there will be a highway from Egypt to Assyria, so that the Assyrian will come into Egypt and the Egyptian into Assyria, and the Egyptians will serve with the Assyrians. In that day Israel will be one of three with Egypt and Assyria - a blessing in the midst of the land, whom Jehovah of Hosts shall bless, saying, "Blessed is My people Egypt, and Assyria the work of My hands, and Israel My inheritance." (Isaiah 19:23-25)

Egypt there is the natural component, Assyria the rational one, and Israel the spiritual one. These three form a person of the church.

That is why the king of Egypt is called "the son of the wise, the son of ancient kings," and Egypt is called "the cornerstone of (the) tribes." (Isaiah 19:11, 13) And regarding Solomon we are told that his wisdom excelled the wisdom of the Egyptians (1 Kings 4:30). We are also told that he "took Pharaoh's daughter as a wife, and brought her into the city of David" (1 Kings 3:1), and that he "built a house for Pharaoh's daughter next to the porch" (1 Kings 7:8).

[2] For this reason Joseph was carried down into Egypt and there became the ruler of the whole land (Genesis 41).

Since Egypt symbolized the natural self in respect to its affection for truth and consequent knowledge and intelligence, therefore Joseph, the husband of Mary, having been warned by an angel, went with the infant Lord into Egypt (Matthew 2:14-15), in fulfillment of the prophecy,

When Israel was a child, then I loved him, and out of Egypt I called My son. (Hosea 11:1)

You caused a vine to come out of Egypt; You... planted it... and caused it to send forth its roots... (Psalms 80:8-9)

For a person is born natural, becomes rational, and later spiritual. Thus is a vine from Egypt planted and caused to take root.

For the sake of this representation, moreover, Abraham sojourned in Egypt (Genesis 12:10ff.). And Jacob was commanded to go with his sons into Egypt, and they also abode there (Genesis 46ff.).

So, too, the land of Canaan, which symbolizes the church, is described to extend "even to the river of Egypt" (Genesis 15:18, 1 Kings 4:21, Micah 7:12). And Egypt is compared to the Garden of Eden, the garden of God (Ezekiel 31:2, 8, Genesis 13:10).

The knowledge of the natural self is also called "the precious things of Egypt" (Daniel 11:43), and "fine embroidered linen from Egypt" (Ezekiel 27:7).

And so on elsewhere where Egypt is spoken of affirmatively, as in Isaiah 27:12-13.

[3] On the other hand, in an opposite sense Egypt symbolizes the natural self divorced from the spiritual self, and its conceit in its own intelligence then and consequent irrationality in spiritual matters, in the following places:

Because...(Pharaoh's) heart was lifted up in its height, and it set its top among the thick boughs..., aliens... will cut him off and cast him down... In the day when he went down to hell..., I covered the deep over him...(and) you shall lie in the midst of the uncircumcised... (Ezekiel 31:10-18)

...the foundations (of Egypt) shall be overthrown... ...the pride of her power shall come down... ...and shall be laid waste... her cities... in the midst of the desolate cities... I will set fire to Egypt..., and I will disperse Egypt among the nations, and scatter them throughout the lands. (Ezekiel 30:1ff.)

Woe to those who go down to Egypt for help..., and do not look to the Holy One of Israel... For the Egyptians are men, and not God, and their horses are flesh, and not spirit. (Isaiah 31:1, 3)

Egypt rises up like a flood... He says, "I will go up, I will cover the earth, (and) I will destroy... Come up, O horses, and rage, O chariots! ...The sword shall devour (you), and be... made drunk with blood...; there is no healing for you. (Jeremiah 46:2, 8-11)

How do you say to Pharaoh, "I am the son of the wise, and the son of ancient kings?" Where are your wise men now? ...let them know... The princes of Zoan have become fools...; they have led Egypt astray..., the cornerstone of (the) tribes... Neither will there be any work for Egypt, which may form the head or the tail... (Isaiah 19:1-17)

...prophesy against... Egypt..., O great whale who lie in the midst of your rivers. Because he said, "My river, and I have made myself," (therefore) I will put hooks in your jaws, and cause the fish of your rivers to stick to your scales... And I will leave you in the wilderness... Therefore... the land of Egypt shall become desolate and waste. (Ezekiel 29:1-12)

And so on elsewhere, as in Isaiah 30:1, 2, 7; 2 Kings 18:21.

[4] Since the Egyptians became of such a character, therefore they were rendered desolate as regards all the goods and truths of the church. Their desolations are described by the miracles done there, which were plagues, and these symbolized the many lusts of the natural self divorced from the spiritual self, a natural self which acts only in accordance with its own intelligence and its conceit. The plagues symbolic of its lusts were these:

That the water in the river turned to blood so that the fish died and the river stank. (Exodus 7)

That the streams and ponds brought forth frogs upon the land of Egypt. That the dust of the ground turned into lice. That a swarm of noxious flying insects was sent. (Exodus 8)

[That a pestilence occurred so that the livestock of Egypt died.] That sores were caused to break out with pustules on man and beast. That a downpour of hail mixed with fire rained down. (Exodus 9)

That locusts were sent. That darkness occurred through all the land of Egypt. (Exodus 10).

That all the firstborn in the land of Egypt died. (Exodus 11,12)

And finally, that the Egyptians were drowned in the Red Sea (Exodus 14), which symbolizes hell.

To find what all these things symbolize specifically, see Arcana Coelestia (The Secrets of Heaven), published in London, where they are explained.

It is apparent from this what is symbolically meant by the plagues and diseases of Egypt in Deuteronomy 7:15; 28:60; what is symbolically meant by drowning in the river of Egypt in Amos 8:8; 9:5; and why it is that Egypt is called a land of bondage in Micah 6:4, the land of Ham in Psalms 106:22, and an iron furnace in Deuteronomy 4:20, 1 Kings 8:51.

[5] The reason Egypt symbolizes both intelligence and irrationality in spiritual matters was that the Ancient Church, which extended through many kingdoms in Asia, existed also in Egypt, and at that time the Egyptians, more than any others, cultivated a study of the correspondences between spiritual and natural things, as is apparent from the hieroglyphs there. But when that study among them was turned into magic and became idolatrous, then their intelligence in spiritual matters became irrational. Egypt symbolizes this, therefore, in an opposite sense.

It can be seen from this what the great city means, which spiritually is called Sodom and Egypt.

  
/ 962  
  

Many thanks to the General Church of the New Jerusalem, and to Rev. N.B. Rogers, translator, for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org