Ware Christelijke Religie

Bevattende de gehele theologie van de Nieuwe Kerk

Uit de Heer bij Daniël 7:13-14 en in de Apocalyps 21:1-2 voorzegd.

Door Emanuel Swedenborg, dienstknecht van de Heer Jezus Christus

Vera Christiana Religio, continens Universam Theologiam Novae Ecclesiae a Domino apud Daniël 7:13-14, et in Apocalyps 21:1-2, praedictae, Ab Emanuele Swedenborg, Domini Jesu Christi Servo, Amstelodami, MDCCLXXI.

Daniël 7:13-14

Ik was ziende in de gezichten van de nacht, en ziet, er was komende Een met de wolken der hemelen, als eens Mensenzoon; en Hem werd gegeven heerschappij en heerlijkheid en het koninkrijk; en alle volken en natiën en tongen zullen Hem vereren; Zijn heerschappij is de heerschappij der eeuw, die niet voorbij zal gaan, en Zijn koninkrijk een rijk dat niet zal vergaan.

Apocalyps 21:1-2, 5, 9-10

Ik, Johannes, zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde; en ik zag de heilige stad, het Nieuwe Jeruzalem, neerdalend uit God vanuit de hemel, toebereid als een bruid die voor haar echtgenoot versierd is. En de engel sprak met mij en zei: Kom, ik zal u tonen de Bruid, de Echtgenote van het Lam; en hij voerde mij weg in de geest op een grote en hoge berg; en hij toonde mij de grote stad, het heilige Jeruzalem, neerdalend vanuit de hemel uit God.

Die op de troon zat, zei: Ziet, Ik maak alle dingen nieuw; en Hij zei tot mij: Schrijf, want deze woorden zijn waar en getrouw.

ALGEMENE INHOUDSOPGAVE

Ware Christelijke Religie

§. Voorwoord

1. Het geloof van de nieuwe hemel en van de nieuwe Kerk

Hoofdstuk 1.

4. God de Schepper

5. De eenheid van God

18. Het Goddelijk Zijn, dat Jehovah is

27. De oneindigheid of de onmetelijkheid en de eeuwigheid van God

36. Het Wezen van God, dat Goddelijke Liefde en Goddelijke Wijsheid is

49. De almacht, de alwetendheid en de alomtegenwoordigheid van God

75. De schepping van het heelal

Hoofdstuk 2.

81. De Heer de Verlosser

109. Toevoeging

114. De verlossing

Hoofdstuk 3.

138. De Heilige Geest en de Goddelijke werking

158. Toevoeging

163. De Goddelijke Drievuldigheid

Hoofdstuk 4.

189. De Heilige Schrift of het Woord is het Goddelijk Ware zelf.

193. Er is in het Woord een geestelijke zin, tot nu toe onbekend.

210. De letterlijke zin van het Woord is de basis, de samenhouder en bevatter van de geestelijke en hemelse zin ervan.

214. Het Goddelijk Ware in de zin van de letter van het Woord, is in zijn volheid, in zijn heiligheid en in zijn macht.

225. De leer van de Kerk moet vanuit de zin van de letter van het Woord worden geput en hierdoor bevestigd worden.

234. Door de zin van de letter van het Woord is er verbinding met de Heer en vergezelschapping met de engelen.

240. Het Woord is in alle hemelen en daaruit is de wijsheid van de engelen.

243. De Kerk is uit het Woord en zij is bij de mens van dien aard als zijn verstand van het Woord is.

248. Er is in de afzonderlijkheden van het Woord een huwelijk van de Heer met de Kerk en vandaar een huwelijk van het goede en het ware.

254. Uit de zin van de letter van het Woord kunnen ketterijen gehaald worden, maar het is schadelijk deze te bevestigen.

261. De Heer heeft in de wereld alle dingen van het Woord vervuld en is daardoor het Woord, dat wil zeggen, het Goddelijk ware, ook in laatsten geworden.

264. Er was vóór dit Woord, dat heden ten dage in de wereld is, een Woord dat verloren ging.

267. Er is door het Woord ook licht voor hen die buiten de Kerk zijn en het Woord niet hebben.

273. Indien het Woord er niet was, zou niemand iets weten van God, de hemel en de hel, en van het leven na de dood, en nog minder van de Heer.

Hoofdstuk 5.

282. De Tien Geboden uitgelegd naar hun uitwendige en innerlijke zin.

283. De Decaloog was de heiligheid zelf in de Israëlitische kerk.

287. De Decaloog bevat in de letterlijke zin de algemene voorschriften van de leer en van het leven; maar in de geestelijke en hemelse zin op alomvattende wijze alle voorschriften.

291. Eerste Gebod: Er zal geen andere God voor Mijn aangezichten zijn.

297. Tweede Gebod: Gij zult de Naam van Jehovah uw God niet ijdel gebruiken, want Jehovah zal niet onschuldig houden, die Zijn Naam ijdel gebruikt.

301. Derde Gebod: Gedenkt de Sabbatdag, dat gij die heiligt; zes dagen zult gij arbeiden, en al uw werk doen; maar de zevende dag is de Sabbat voor Jehovah, uw God.

305. Vierde Gebod: Eert uw Vader en uw Moeder, opdat uw dagen verlengd worden, en opdat het u wel zij in het land dat de Here uw God u geven zal.

309. Vijfde Gebod: Gij zult niet doden.

313, Zesde Gebod: Gij zult niet echtbreken.

317. Zevende Gebod: Gij zult niet stelen.

321. Achtste Gebod: Gij zult geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste.

325. Negende en Tiende Gebod: Gij zult niet begeren uws naasten huis; Gij zult niet begeren uws naasten vrouw, noch zijn dienstknecht, noch zijn dienstmaagd, noch zijn os en zijn ezel, noch iets dat van uw naaste is.

329. De Tien Geboden bevatten alles wat tot de liefde tot God en alles wat tot de naastenliefde behoort.

332. Eerste gedenkwaardigheid

333. Tweede gedenkwaardigheid.

334. Derde gedenkwaardigheid.

335. Vierde gedenkwaardigheid.

Hoofdstuk 6.

336. Het Geloof

337. Het zaligmakende geloof is het geloof in de Heer God Zaligmaker Jezus Christus.

340. Het geloof bestaat in het kort hierin, dat wie wčl leeft en op de juiste wijze gelooft, uit de Heer wordt zalig gemaakt.

343. De mens neemt het geloof aan door tot de Heer te gaan, de waarheden uit het Woord te leren en overeenkomstig deze te leven.

349. De overvloed van de als in een bundel samenhangende waarheden verhoogt en vervolmaakt het geloof.

355. Het geloof zonder de naastenliefde is niet geloof en de naastenliefde zonder het geloof is niet naastenliefde, en geen van beide leeft tenzij uit de Heer.

362. De Heer, de naastenliefde en het geloof maken één, zoals leven, wil en verstand in de mens, en elk gaat, wanneer zij verdeeld worden, te gronde, zoals een tot stof vergane parel.

368. De Heer is de naastenliefde en het geloof in de mens, en de mens is de naastenliefde en het geloof in de Heer.

373. De naastenliefde en het geloof zijn tezamen in de goede werken.

378. Er is een echt geloof, een onecht geloof en een huichelachtig geloof.

382. Bij de bozen is er geen geloof.

385. Eerste gedenkwaardigheid

386. Tweede gedenkwaardigheid

387. Derde gedenkwaardigheid

388. Vierde gedenkwaardigheid

389. Vijfde gedenkwaardigheid

390. Zesde gedenkwaardigheid

391 Zevende gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 7.

392. De naastenliefde of de liefde jegens de naaste en de goede werken.

394. Er zijn drie universele liefden: de liefde tot de hemel, de liefde tot de wereld en de eigenliefde.

403. Deze drie liefden, wanneer die naar behoren aan elkaar zijn ondergeschikt, vervolmaken de mens, maar wanneer ze niet naar behoren aan elkaar ondergeschikt zijn, verdraaien ze de mens en keren hem om.

406. Elk mens afzonderlijk is de naaste die men moet liefhebben, maar overeenkomstig de hoedanigheid van zijn goede.

412. De mens in het meervoud, hetgeen een kleiner en groter gezelschap is, en de mens in de samenstelling van deze gezelschappen, welke het vaderland is, is de naaste die men moet liefhebben.

415. De Kerk is de naaste die men in een hogere graad moet liefhebben, en het Rijk van de Heer is de naaste die men in de hoogste graad moet liefhebben.

417. De naaste liefhebben is op zichzelf beschouwd, niet de persoon liefhebben, maar het goede dat in die persoon is.

420. Naastenliefde en goede werken zijn twee onderscheiden dingen, zoals wel willen en wel doen.

422. De naastenliefde zelf is: rechtvaardig en getrouw handelen in ambt, zaken en beroep waarin eenieder is, en met hen met wie hij in enige betrekking staat.

425. De weldaden van de naastenliefde bestaan daarin, de armen te geven en de behoeftigen te ondersteunen, maar met voorzichtigheid.

429. Er zijn plichten van de naastenliefde die bestaan uit, deels publieke, deels huiselijke en deels private plichten.

433. De ontspanningen van de naastenliefde zijn middag- en avondmalen en bijeenkomsten.

435. Het eerste van de naastenliefde is, de boosheden te verwijderen, en het tweede daarvan, de goedheden te doen welke de naaste tot nut strekken.

439. De mens stelt bij het uitoefening van de naastenliefde geen verdienste in de werken, wanneer hij gelooft dat al het goede uit de Heer is.

443. Het zedelijk leven is, wanneer het tevens geestelijk is, naastenliefde.

446. De vriendschap van de liefde, gesloten met een mens, onverschillig hoe hij naar de geest is, is na de dood nadelig.

450. Er bestaat onechte naastenliefde, huichelachtige naastenliefde en dode naastenliefde.

454. De vriendschap van de liefde tussen de bozen is een innerlijk verborgen haat tussen hen.

456. De verbinding van de liefde tot God en van de liefde jegens de naaste

459. Eerste gedenkwaardigheid.

460. Tweede gedenkwaardigheid

461. Derde gedenkwaardigheid

462. Vierde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 8.

463. De vrije keuze

466. In de tuin van Eden waren twee bomen gesteld: de ene die van het leven en de andere die van de kennis van goed en kwaad; dit betekent, dat de mens de vrije keuze in geestelijke dingen is gegeven.

470. De mens is niet het leven, maar een ontvangend vat van het leven uit God.

475. De mens wordt, zolang hij in de wereld leeft, in het midden tussen hemel en hel gehouden en daar is hij in geestelijk evenwicht, hetgeen de vrije keuze is.

479. Uit de toelating van het kwaad waarin de innerlijke mens van eenieder is, blijkt duidelijk dat de mens een vrije keuze heeft in geestelijke dingen.

483. Het Woord zou zonder de vrije keuze in geestelijke dingen niet van enig nut zijn en dus zou de Kerk ook niets zijn.

485. Zonder de vrije keuze in geestelijke dingen zou er niets van de mens zijn, waardoor hij zich van zijn kant met de Heer zou kunnen verbinden, en vandaar geen toerekening, maar alleen voorbeschikking, hetgeen verfoeilijk is.

489. Zonder de vrije keuze in geestelijke dingen zou God de oorzaak zijn van het kwaad en er zou zo dus geen toerekening zijn.

493. Al het geestelijke van de Kerk, dat in vrijheid binnentreedt en uit het vrije wordt opgenomen, blijft, maar niet omgekeerd.

497. De wil en het verstand van de mens zijn in deze vrije keuze; maar het doen van het kwaad is in beide werelden: de geestelijke en de natuurlijke door wetten beperkt, aangezien anders het gezelschap in beide werelden te gronde zou gaan.

500. Indien de mens geen vrije keuze in geestelijke dingen had, zouden allen in het gehele aardrijk binnen één enkele dag daartoe gebracht kunnen worden, in de Heer te geloven; maar dit kan niet geschieden, omdat datgene wat niet uit vrije keuze door de mens wordt opgenomen, niet blijft.

503. Eerste gedenkwaardigheid

504. Tweede gedenkwaardigheid

505. Derde gedenkwaardigheid

506. Vierde gedenkwaardigheid

507. Vijfde gedenkwaardigheid

508. Zesde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 9.

509. het berouw.

510. Het berouw is het eerste van de Kerk bij de mens.

512. De wroeging, waarvan men heden ten dage zegt, dat dit het geloof voorafgaat, en gevolgd wordt door de vertroosting van het evangelie, is niet het berouw.

516. De bekentenis louter met de mond, dat men een zondaar is, is niet het berouw.

520. De mens wordt geboren tot boosheden van elk geslacht, en zo hij deze niet voor een deel verwijdert door berouw, blijft hij daarin, en wie daarin blijft, kan niet behouden worden.

525. Met de erkentenis van de zonde en met het onderzoek van een zonde bij zichzelf zet het berouw in.

528. Het daadwerkelijke berouw bestaat daarin, zichzelf te onderzoeken, zijn zonden te kennen en te erkennen, tot de Heer te smeken en een nieuw leven in te zetten.

532. Het ware berouw bestaat daarin, niet alleen de handelingen van zijn leven te onderzoeken, maar ook de bedoelingen van zijn wil.

535. Ook diegenen doen boete, die zichzelf niet onderzoeken, maar zich toch van boosheden onthouden, omdat het zonden zijn; en deze boete wordt door diegenen gedaan, die de werken van de naastenliefde uit godsdienst doen.

538. De belijdenis moet voor de Heer God Zaligmaker gedaan worden, gevolgd door de smeekbede om hulp en om kracht ten einde het kwaad te weerstaan.

561. Het daadwerkelijke berouw is gemakkelijk bij hen die soms boete hebben gedaan, maar uiterst zwaar voor diegenen die geen boete hebben gedaan.

564. Wie nooit boete heeft gedaan, of wie nooit een blik in zichzelf geworpen en zichzelf doorvorst heeft, weet tenslotte niet, wat het verdoemende kwaad en wat het heilbrengende goede is.

567. Eerste gedenkwaardigheid

568. Tweede gedenkwaardigheid

569. Derde gedenkwaardigheid

570. Vierde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 10.

571. De hervorming en de wederverwekking.

572. De mens kan, tenzij hij opnieuw verwekt en als het ware opnieuw geschapen wordt, in het koninkrijk Gods niet ingaan.

576. De nieuwe verwekking of schepping geschiedt uit de Heer alleen door de naastenliefde en het geloof als de twee middelen, terwijl de mens meewerkt.

579. Daar allen verlost zijn, kunnen allen wederverwekt worden, eenieder overeenkomstig zijn staat.

583. De wederverwekking geschiedt op gelijke wijze als waarop de mens ontvangen, in de baarmoeder gedragen en opgevoed wordt.

587. De eerste handeling van de nieuwe verwekking wordt de hervorming genoemd en behoort tot het verstand; de tweede handeling wordt de wederverwekking genoemd en behoort tot de wil en daaruit tot het verstand.

591. Eerst moet de innerlijke mens hervormd worden, en door deze de uitwendige; en zo dus wordt de mens wederverwekt.

596. Wanneer dit geschiedt, ontstaat een strijd tussen de innerlijke mens en de uitwendige, en dan heerst degene die overwint over de ander.

601. De wederverwekte mens heeft een nieuwe wil en een nieuw verstand.

607. De wederverwekte mens is in gemeenschap met de engelen van de hemel en de niet wederverwekte mens is in gemeenschap met de geesten van de hel.

611. Voor zoveel de mens wordt wederverwekt, worden de zonden verwijderd en deze verwijdering is de vergeving van de zonden.

615. De wederverwekking is niet mogelijk zonder de vrije keuze in geestelijke dingen.

618. De wederverwekking is niet mogelijk zonder waarheden waardoor het geloof gevormd wordt en waarmee de naastenliefde zich verbindt.

621. Eerste gedenkwaardigheid.

622. Tweede gedenkwaardigheid.

623. Derde gedenkwaardigheid

624. Vierde gedenkwaardigheid.

625. Vijfde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 11.

626. Het geloof van de huidige kerk, waarvan beweerd wordt, dat het alleen dit geloof is wat rechtvaardigt, en de toerekening maken één.

628. De toerekening, die tot het huidige geloof behoort, is tweevoudig: de ene die van de verdienste van Christus en de tweede die van het daaruit voortvloeiende heil.

632. Het geloof, dat de verdienste en de gerechtigheid van Christus de Verlosser toerekent, is pas ontstaan uit de besluiten van de Synode van Nicea ten aanzien van de drie goddelijke personen uit het eeuwige, welk geloof van die tijd af tot de tegenwoordige tijd toe door de gehele christelijke wereld werd aangenomen.

636. Het geloof dat de verdienste van Christus toerekent, was niet bekend in de apostolische kerk, die voorafging, en wordt nergens in het Woord bedoeld.

640. De toerekening van de verdienste en de gerechtigheid van Christus is onmogelijk.

643. Er is een toerekening, maar dat is er een van het goede en het boze en tevens van het geloof.

647. Het geloof en de toerekening van de Nieuwe Kerk kunnen geenszins tezamen zijn met het geloof en de toerekening van de vorige kerk; en wanneer zij tezamen zijn ontstaat zo’n botsing en strijd, dat het al van de Kerk bij de mens te gronde gaat.

650. De Heer rekent elk mens het goede toe en de hel rekent elk mens het kwaad toe.

654. Het geloof maakt, samen met dat waarmee het zich verbindt, het vonnis; indien het ware geloof zich met het goede verbindt, zo valt het vonnis voor het eeuwige leven; maar indien het geloof zich met het kwaad verbindt, dan valt het vonnis voor de eeuwige dood.

658. Niemand wordt de gedachte toegerekend, maar de wil.

661. Eerste gedenkwaardigheid.

662. Tweede gedenkwaardigheid.

663. Derde gedenkwaardigheid.

664. Vierde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 12.

667. Zonder de kennis ten aanzien van de geestelijke zin van het Woord kan niemand weten, wat de twee sacramenten: de Doop en het Heilig Avondmaal behelzen en uitwerken.

670. Onder de wassing, de Doop genoemd, wordt een geestelijke wassing verstaan, welke de zuivering van boosheden en valsheden is, en zo dus de wederverwekking.

674. Aangezien door de besnijdenis van de voorhuid de besnijdenis van het hart werd uitgebeeld, is in de plaats van de besnijdenis de Doop ingesteld, opdat een innerlijke Kerk zou volgen op de uitwendige Kerk, welke in alle en de afzonderlijke dingen een beeld was van de innerlijke Kerk.

677. Her eerste nut van de Doop is de inleiding in de christelijke Kerk en tegelijk daarmee de inlijving onder de christenen in de geestelijke wereld.

681. Het tweede nut van de Doop is, dat de christen de Heer Zaligmaker Jezus Christus, de Verlosser en Zaligmaker, zal mogen kennen en erkennen en Hem volgen.

684. Het derde nut van de Doop, hetgeen het einddoel is, is de wederverwekking van de mens.

688. Door de Doop van Johannes werd de weg bereid, opdat Jehovah de Heer in de wereld neerdalen en de verlossing volbrengen kon.

692. Eerste gedenkwaardigheid.

693. Tweede gedenkwaardigheid.

694. Derde gedenkwaardigheid.

695. Vierde gedenkwaardigheid.

696. Vijfde gedenkwaardigheid.

697. Zesde gedenkwaardigheid.

Hoofdstuk 13.

698. Zonder kennis van de overeenstemmingen van de natuurlijke met de geestelijke dingen kan niemand de nutten en vruchten van het Heilig Avondmaal weten.

702. Indien de overeenstemmingen bekend zijn, weet men, wat onder het Vlees en het Bloed van de Heer verstaan wordt, en dat hetzelfde verstaan wordt onder het Brood en de Wijn, namelijk dat onder het Vlees van de Heer en onder het Brood, het Goddelijk Goede van Zijn Liefde wordt verstaan, alsmede al het goede van de naastenliefde; en onder het Bloed van de Heer en onder de Wijn het Goddelijk Ware van Zijn Wijsheid, alsmede al het ware van het geloof; en onder het eten de toe-eigening.

711. Vanuit deze dingen, indien zij verstaan zijn, kan begrepen worden dat het Heilig Avondmaal universeel en afzonderlijk alle dingen van de Kerk en alle dingen van de hemel bevat.

716. In het Heilig Avondmaal is de Heer in volheid, en Zijn Verlossing in volheid.

719. De Heer is tegenwoordig bij diegenen, die waardig tot het Heilig Avondmaal naderen, en opent voor hen de hemel, en Hij is ook tegenwoordig bij hen, die onwaardig naderen, maar voor hen opent Hij de hemel niet. Zoals dus de Doop de inleiding is in de Kerk, evenzo is het Heilig Avondmaal de inleiding in de hemel.

722. Diegenen naderen waardig tot het Heilig Avondmaal, die in het geloof in de Heer zijn, en in de naastenliefde jegens de naaste, dus degenen die wederverwekt zijn.

725. Zij die waardig tot het Heilig Avondmaal naderen, zijn in de Heer en de Heer in hen; bijgevolg geschiedt door het Heilig Avondmaal de verbinding met de Heer.

728. Het Heilig Avondmaal is voor hen, die waardig naderen, als een bezegeling en een zegel, dat zij zonen Gods zijn.

731. Gedenkwaardigheid: de eeuwige vreugde en de eeuwige gelukzaligheid.

Hoofdstuk 14.

753. De voleinding der eeuw is de laatste tijd of het einde van de Kerk

757. Heden is de laatste tijd van de christelijke Kerk, welke uit de Heer bij de evangelisten en in de Openbaring is voorzegd en beschreven.

760. Deze laatste tijd van de christelijke Kerk is de nacht zelf, waarin de vorige Kerken uitliepen.

764. Na deze nacht volgt de morgen, en deze is de Komst van de Heer.

768. De Komst van de Heer is niet een komen van Hem om de zichtbare hemel en de bewoonbare aarde te verdelgen, en om een nieuwe hemel en een nieuwe aarde te scheppen, zoals tot dusver velen, door het niet verstaan van de geestelijke zin van het Woord, gemeend hebben.

772. Deze Komst van de Heer, welke de tweede is, vindt plaats opdat de bozen van de goeden gescheiden worden, en opdat diegenen zalig worden, die in Hem geloofd hebben en geloven, en opdat uit hen een nieuwe engelenhemel en een nieuwe Kerk op aarde gevormd zal worden; en zonder deze Komst had geen vlees behouden kunnen worden, (Mattheüs 24:22).

776. Deze tweede Komst van de Heer is niet een komen in persoon, maar in het Woord, dat uit Hem is en Hijzelf is.

779. Deze tweede Komst van de Heer geschiedt door een mens, voor wie Hij Zichzelf in persoon heeft geopenbaard, en die Hij met Zijn geest vervuld heeft om de leren van de Nieuwe Kerk te leren door het Woord uit Hem.

781. Dit wordt verstaan onder de Nieuwe Hemel en de Nieuwe Aarde, en onder het daaruit neerdalende Nieuwe Jeruzalem in de Openbaring.

786. Deze Nieuwe Kerk is de kroon van alle Kerken, welke tot dusver op de aardbol zijn geweest.

791. Memorandum

792. De geestelijke wereld

796. Luther, Melanchthon en Calvijn in de geestelijke wereld.

800. De Hollanders in de geestelijke wereld.

806. De Engelsen in de geestelijke wereld.

813. De Duitsers in de geestelijke wereld.

817. De pauselijken in de geestelijke wereld.

822. De heiligen van de pauselijken in de geestelijke wereld.

828. De mohammedanen in de geestelijke wereld.

835. De Afrikanen in de geestelijke wereld en ook iets over andere naties.

841. De Joden in de geestelijke wereld.

846. [Gedenkwaardigheid]

659. And shall not suffer [their bodies] to be placed in sepulchers, signifies the rejection and damnation of such. This is evident from the signification of "not to be placed in sepulchers or not to be buried," as being eternal damnation; for "to be buried" signifies in the Word awakening into life and resurrection, because when a man dies and is buried he is awakened or rises again into eternal life. For after death a man continues to live equally as in the world, but he lays aside the earthly or material body, which served him for use in the natural world, and continues his life in a spiritual body. Burial, therefore, is only the rejection, as it were, of the exuviae that he carried about in the natural world. Burial signifies awakening into eternal life or resurrection, because the angels do not know what the death of a man is nor what his burial is, since with them there is no death and therefore no burial, but they perceive all things spiritually; when, therefore, the death of a man is mentioned in the Word, instead of death they perceive his passing over from one world into another; and where burial is mentioned they perceive his resurrection into life. It follows from this that "not to be buried" signifies resurrection not into life, but into damnation, which means spiritual death. Every man, indeed, after his departure out of the world is awakened and rises again, but some to life and some to damnation, and as "to be buried" signifies resurrection to life, so "not to be buried" signifies damnation, but here of those who reject the goods of love and the truths of doctrine, which are signified by "the two witnesses;" consequently "not to be placed in sepulchers" (or not to be buried) does not mean damnation except in the idea of those who condemn such goods and truths. Therefore what "sepulchers" signify in the Word, as also "to be buried" and "not to be buried," can be seen from the following passages.

[2] That "sepulchers," because of the dead bodies and bones in them, signify things unclean, and thus things infernal, can be seen from many passages in the Word. As in Isaiah:

A people that provoke Me to anger continually before My faces; that burn incense upon bricks, that sit in sepulchers and lodge in waste places, that eat swine's flesh (Isaiah 65:3, 4).

"To provoke Jehovah to anger before His faces" signifies to sin against the truths and goods of the Word, and to fall away from the worship therein commanded, "the faces of Jehovah" meaning the things revealed in the Word; "to burn incense upon bricks" signifies worship from falsities of doctrine, "bricks" meaning the falsities of doctrine, and "to burn incense" meaning worship from them; "to sit in sepulchers" signifies to be in filthy loves; "to lodge in waste places" signifies to remain and to live in falsities, "waste places" meaning where there are no truths; "to eat swine's flesh" signifies to make infernal evils one's own.

[3] In Moses:

Whosoever shall touch one upon the surface of the field that is slain by a sword, or a dead body, or the bone of a man, or a sepulcher, shall be unclean seven days, and afterwards he shall be purified (Numbers 19:16, 18).

"To touch" signifies in the Word to communicate; therefore that falsities and evils be not communicated and thus appropriated it was forbidden to touch things unclean, here "one slain by a sword," a "dead body," "the bone of a man," or a "sepulcher;" since "one slain by a sword" signifies one who has been destroyed by falsities, and has thence been condemned to hell; and a "dead body" signifies one who has been destroyed by evils; "the bone of a man" signifies infernal falsity, and a "sepulcher" infernal evil.

[4] In Ezekiel:

Wail over the multitude of Egypt, and cast her down with them that go down into the pit. They shall fall in the midst of them that are slain by the sword. Asshur is there and all his assembly, his sepulchers are round about him, all the slain who have fallen by the sword, to whom sepulchers were given in the sides of the pit, and his assembly is round about his sepulcher. Elam and all his multitude is round about his sepulcher, all the uncircumcised slain by the sword (Ezekiel 32:18, 20, 22-24).

"The multitude of Egypt" signifies the knowledges [scientifica] of the natural man, which are dead because they do not come down and take form as effects, conclusions, and confirmations, from the truths of the spiritual man; "Asshur" signifies reasonings from such knowledges; therefore "Wail over the multitude of Egypt, and cast her down with them that go down into the pit," signifies grief because of the damnation of those who are in these knowledges, the "pit" signifying the hell where such dead knowledges have rule, that is, knowledges separated from truths, because employed to confirm falsities of doctrine and evils of life; "those slain by the sword," here as above, signify those who are condemned to the hells on account of falsities; "Asshur is there and all his assembly" signifies reasonings from those falsities; the "sepulchers" that are round about Asshur and in the sides of the pit, where Elam is, and "all the uncircumcised slain by the sword" signify the hells where these falsities are, that is, those who are in such falsities.

[5] It is to be known that falsities and evils of every kind correspond to unclean and loathsome things in the natural world, and the more direful falsities and evils to things pertaining to dead bodies and to fetid excrementitious things, and the milder falsities and evils to things pertaining to swamps; consequently the dwelling-places in the hells of those who are in such falsities and evils appear like pits and sepulchers; and if you will believe it, such evil genii and spirits also have their abode in the sepulchers, privies, and swamps that are in our world, although they do not know it; this is so because they correspond, and the things that correspond conjoin. The same conclusion may be drawn from this, that to those who have been assassins and poisoners, and to those who have perceived delight in violating women, there is nothing more delightful than the odor of a corpse; and to those who have been eaten up with the love of ruling, and to those who have taken delight in adulteries, and no delight in marriages, there is nothing more delightful than the odor of excrement; and to those who have confirmed themselves in falsities, and have extinguished in themselves the affection of truth, there is nothing more delightful than the odor of a swamp and of urinous places. This is why the hells in which they dwell appear according to the corresponding delights, some like pits and some like sepulchers.

[6] From this it appears why it was:

That those that were obsessed by demons were in sepulchers and came out therefrom (Matthew 8:28 seq.; Mark 5:2, 3, 5; Luke 8:27);

namely, because those that were obsessed while they lived in the world were in falsities from evil, or in knowledges from the Word, which they made dead by employing them to confirm evils and also to destroy the genuine truths of the church, especially the truths respecting the Lord, the Word, and the life after death; these dead knowledges are called in the Word "traditions." This is why those that were obsessed by such, when they had become demons:

Were in sepulchers, and the demons themselves were afterwards cast out into swine, that cast themselves headlong into the sea (Matthew 8:31-33).

They were "cast into swine" [because while they lived in the world they had been in sordid avarice], ¹ and this is what "swine" correspond to and thence signify; they "cast themselves headlong into the sea" because the "sea" here signifies hell.

[7] In David:

I have been reckoned with them that go down into the pit. I am become as a man that hath no strength; neglected among the dead, like the slain that lie in the sepulcher, whom Thou rememberest no more, and who are cut off from Thy hand. Thou hast laid me in the pit of the lower parts, in dark places, in the depths. Shall Thy mercy be declared in the sepulcher, Thy truth in destruction? (Psalms 88:4-6, 11)

This treats of temptations, in the highest sense of the Lord's temptations; this describes of what nature these were, namely, that He seemed to Himself to be in hell among the damned, so fierce and enormous were the temptations the Lord endured; therefore "I have been reckoned with them that go down into the pit" signifies that He seemed to Himself to be in hell, "the pit" meaning hell; "I am become as a man that hath no strength" signifies that He then seemed to Himself to be without power, for temptations plunge a man into falsities and evils, in which there is no power; "neglected among the dead" signifies among those who have nothing of truth and good, and who are therefore rejected; "as the slain that lie down in the sepulcher" signifies like those who are in falsities from evil, "the slain" signifying those who perish by falsities, and "the sepulcher" hell, because those that are in hell are spiritually dead; "whom Thou rememberest no more, and who are cut off from Thy hand," signifies who are deprived of all truth and good; "Thou hast laid me in the pit of the lower parts" signifies in the places of hell where such are; "in dark places" signifies as it were in falsities; "in the depths" signifies as it were in evils.

[8] There is now added a prayer from grief that he may be delivered from temptations, and for this among other reasons, "Shall Thy mercy be declared in the sepulcher, and Thy truth in destruction?" which signifies that in hell, where and from which are evils and falsities, Divine good and Divine truth cannot be proclaimed, "mercy" meaning the Divine good of the Divine love, and "truth" the Divine truth of the Divine wisdom, "sepulcher" meaning the hell where and from which are evils, and "destruction" the hell where and from which are falsities. From this it appears that "sepulcher" means hell, because they who are in hell are spiritually dead.

[9] In Isaiah:

That He might give the wicked to their sepulcher, and the rich in their deaths (Isaiah 53:9).

This also is said of the Lord, of whom the whole of this chapter treats, but here of His victories over the hells. "The wicked given to the sepulcher" mean the evil who will be cast down into hell; here "sepulcher" plainly stands for hell, which is called a sepulcher because of the spiritually dead who are in it; "the rich given in their deaths" mean those of the church who are in falsities from evils, who are called "rich" by reason of the knowledges of truth and good which they have from the Word; falsities from evil are signified by "deaths," because those who are in them are spiritually dead.

[10] Those who think evil about God and the neighbor but speak well, and those who think insanely about truths of faith and goods of love but speak sanely, such inwardly are sepulchers whited without, according to these words of the Lord:

Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites, for ye are like unto whited sepulchers, which outwardly appear beautiful, but within are full of the bones of the dead and of all uncleanness (Matthew 23:27, 29; Luke 11:47, 48).

[11] And in David:

There is nothing right in the mouth of anyone, their midst is perditions; their throat is an open sepulcher, they flatter with their tongue (Psalms 5:9).

"In the mouth" signifies outwardly, the "midst" inwardly; that there is hell within is signified by "their throat is an open sepulcher;" and that outwardly there is hypocrisy and seeming sanity is signified by "they flatter with their tongue." These and other passages in the Word make evident what "sepulcher" signifies.

[12] So when those who are in falsities from evil are treated of, by "their sepulcher" the hell from which and in which there is such falsity is meant; but when those who are in truths from good are treated of, "sepulcher" means the removal and rejection of falsity from evil, and "burial" means awakening and resurrection into life, as also regeneration. For with a man who is in truths from good, falsity from evil is removed and rejected into hell, and the man himself, in respect to his interiors, which belong to his spirit, rises again and enters into the life of truth from good, which is the spiritual life. In this sense "burial" is to be understood in the following passages.

[13] In John:

Marvel not, for the hour cometh in which all that are in the sepulchers shall hear the voice of the Son of man, and shall come forth; they that have done goods unto the resurrection of life, but they that have done evils unto the resurrection of judgment (John 5:28, 29).

This does not mean that those who are in sepulchers or tombs shall hear the voice of the Lord and come forth, for all after death, equally as in this world, live as men, with the difference only that after death they live in a spiritual body, and not in a material body; therefore "to go forth out of the sepulchers" signifies out of the material body; and this going forth first takes place with everyone immediately after death, and afterwards when the Last Judgment is wrought, for at that time the exteriors are removed and the interiors are opened with all with whom this had not previously been done; then those whose interiors are heavenly are raised up unto life, but those with whom the interiors are infernal are raised up unto death, and this is what is signified by "they that have done goods shall go forth unto the resurrection of life, but they that have done evils unto the resurrection of judgment."

[14] That this is meant by "going forth out of the tombs or out of the sepulchers" is still more evidently manifest in Ezekiel:

Behold I will open your sepulchers and will cause you to come up out of your sepulchers, O My people, and will bring you upon the land of Israel, that ye may know that I am Jehovah, when I shall have opened your sepulchers and have caused you to come up out of your sepulchers, O My people, and have given My Spirit in you that ye may live, and have placed you upon your own land (Ezekiel 37:12-14).

This treats of the dry bones seen by the prophet upon the faces of the valley; upon these sinews appeared to be stretched and flesh came up, and skin covered them; and when the Spirit of God came into them they lived again and stood upon their feet. That by these bones the whole house of Israel was meant is openly declared in these words:

Son of man, these bones are the whole house of Israel; behold they say, Our bones are dried up, our hope is perished; as for us we are cut off (Ezekiel 37:11).

This house was likened to "dry bones" because they were in falsities and evils, which have no life because of their non-correspondence with heaven in respect to sinews, flesh, and skin, for "bones" signify truths in the ultimate of order, upon which spiritual truths are based, and "dry bones" signify falsities from evil; this makes clear that "to open the sepulchers and to cause the people to come up out of the sepulchers" signifies to raise up out of falsities from evil, thus from the dead, and to impart truths from good, thus life, which life is "the Spirit of God," from which they lived again; this is what is meant, therefore, by "causing the people to come up out of the sepulchers." The church that is to be formed out of these is signified by "the land of Israel" upon which they shall be placed.

[15] It is related in Matthew:

That after the passion of the Lord the tombs were opened, and many bodies of those that slept coming out of their tombs went into the holy city, and appeared to many (Matthew 27:52, 53).

That "the tombs were opened, and many bodies of them that slept appeared," has a similar signification as above in Ezekiel, where it is said that "Jehovah was to open the sepulchers and cause them to come up out of the sepulchers," namely, the regeneration and resurrection of the faithful unto life; not that the bodies themselves that lay in the tombs rose again, but that there was this appearance, that regeneration and resurrection to life from the Lord might be signified. Furthermore, these same words mean those who in the Word are said "to be bound in the pit," whom the Lord delivered when He had finished the whole work of redemption. For many of the faithful could not be saved until the Lord had come into the world and subjugated the hells; in the meanwhile they were detained in the places called "pits" until the Lord came, but were delivered by the Lord immediately after His coming. These pits were represented also by the "tombs" that were opened, and those who were in them by those that "slept," who after the Lord's resurrection, as it is said, "appeared to many in the holy city;" "the holy city" was Zion and Jerusalem, but by them heaven is meant, to which they were raised up by the Lord, for both Zion and Jerusalem were profane rather than holy. This makes evident what that miracle and that appearance represented and signified.

[16] Since "the land of Canaan" signifies both the church and heaven, and "burial" signifies resurrection into life, so:

Abraham bought of Ephron a field in which was the cave of Machpelah which was before Mamre (Genesis 23:1);

And there Abraham, Isaac, and Jacob, with their wives, were buried (Genesis 23:1; 25:9, 10; 35:29; 49:1; 50:1).

The particulars related concerning that cave, namely, that it was "in the field of Ephron, which was before Mamre," and many others, were significative of resurrection unto life (as may be seen explained in the Arcana Coelestia). For this reason Joseph also commanded:

That his bones should be brought up into the land of Canaan (Genesis 50:24-26);

And this was done (Exodus 13:19; Joshua 24:32);

and for the reason that "the land of Canaan," as has been said, signified the heavenly Canaan, which is heaven. Because of the representation of resurrection into heaven by burial:

David and the kings after him were buried in Zion (1 Kings 2:10; 11:43; 14:17, 18; 15:8, 24; 22:50; 2 Kings 8:24; 12:21; 14:20; 15:7, 38; 16:20).

This was because "Zion" signified the celestial church and heaven, where the Lord is.

[17] That "burial" signifies resurrection can also be seen from this, that the dead are frequently said to have been "gathered to their fathers," and "to their peoples;" "to their fathers" in Genesis:

Jehovah said to Abraham, Thou shalt come to thy fathers in peace, and shalt be buried in a good old age (Genesis 15:15).

And in the second book of Kings:

Jehovah said of Josiah, king of Judah, Behold I gather thee to thy fathers, and thou shalt be gathered into thy sepulcher in peace (2 Kings 22:20).

Also "to their people" in Genesis:

Abraham expired and died in a good old age, an old man and full of years, and was gathered to his peoples (Genesis 25:8);

Isaac expired and died, and was gathered to his peoples, an old man and full of days (Genesis 35:29);

Jacob expired and was gathered to his peoples (Genesis 49:33).

"To their fathers" and "to their peoples" mean to their own, that is, to their like in the other life, for everyone after death comes to his like with whom he is to live forever. It cannot mean that they were gathered to their fathers and to their peoples in the sepulcher, for it is also said of Abraham when he died, that he "was gathered to his fathers" and that he was "gathered to his peoples," yet he was buried in a new tomb, where none of his fathers or of his peoples were before him, except Sarah his wife.

[18] In Job:

Thou shalt know that thy tent is peace, and thy children as the herb of the land, thou shalt come in old age unto the sepulcher like the coming up of a heap of corn in its season (Job 5:24-26).

A "tent" signifies in the Word the holiness of worship and the good of love, because Divine worship in most ancient times was performed in tents; and because their worship was from the good of celestial love, a "tent" signifies also that good; and since there is genuine peace in celestial good therefore it is said, "Thou shalt know that thy tent is peace." Truths from that good and their increase are signified by "the children which shall be as the herb of the land," for "sons" and "children" and likewise "the herb of the land" signify truths from good; that when wisdom has been imbibed one shall come into heaven is signified by "thou shalt come in old age into the sepulcher," "old age" signifying wisdom, and "to come into the sepulcher" or "to be buried" signifying resurrection; and as this is the meaning it is added, "like the coming up of a heap of corn in its season. "

[19] From these few passages it may appear that "sepulchers," by reason of the dead bodies and inanimate bones therein, signify things infernal, but that "burial" signifies the rejection of these and consequently resurrection; for when a man rejects or puts off his material body he puts on a spiritual body, with which he rises again. For this reason the very death of man signifies in the spiritual sense the continuation of his life, but in an evil sense it signifies damnation, which is spiritual death. As in respect to man "burial" signifies resurrection and also regeneration, therefore in respect to the Lord it signified the glorification of His Human; for the Lord glorified, that is, made Divine, His entire Human, consequently on the third day He rose again with the Human glorified, that is, made Divine. Unless this had been done, no man could have risen again to life; for man has resurrection unto life solely from the Lord, and indeed from His having united the Divine with His Human, and from this union, or strictly speaking, glorification, man has salvation; this is involved in:

What the Lord said of the woman who poured balsamic ointment upon His head, that she did it unto His burial (Matthew 26:7, 12; Mark 14:8; John 12:7);

for "anointing" signifies that glorification; because from it man has salvation it is said of this woman:

Verily I say unto you, Wheresoever this gospel shall be preached in the whole world, that also which this woman hath done shall be spoken of for a memorial of her (Matthew 26:13).

This, too, was represented by:

The man that was cast into the sepulcher of Elisha, who revived when he touched his bones (2 Kings 13:20, 21).

For "Elisha" represented the Lord in relation to Divine truth, and this constitutes the life of heaven into which man is raised up.

[20] Since "to be buried" and "burial" signify both resuscitation into life and regeneration; so "not to be buried" and "to be dragged out of the tombs" signifies no resurrection to heaven nor regeneration, but resurrection to hell, and accordingly damnation, as in the following passages. In Isaiah:

Thou art cast out of thy sepulcher like an abominable shoot, the vesture of those that are slain, of those thrust through with the sword, that go down to the stones of the pit, like a carcass trodden down; thou shalt not be united with them in the sepulcher, for thou hast destroyed thy land, thou hast slain thy people; the seed of the wicked shall not be named forever (Isaiah 14:19, 20).

This is said of the king of Babylon, by whom the profanation of Divine truth is signified; therefore "thou art cast out of thy sepulcher" signifies damnation to hell; "like an abominable shoot, the vesture of those that are slain, of those thrust through with the sword," signifies the falsification of truth and its profanation; "an abominable shoot" means truth falsified, and "the vesture of those that are slain, of those thrust through with the sword," means truth adulterated and utterly destroyed by direful falsities; "that go down to the stones of the pit, like a carcass trodden down," signifies to the hell where the falsities of evil are, "a carcass trodden down" signifying an infernal spirit, with whom everything is spiritually dead because of the total destruction of good; "thou shalt not be united with them in the sepulcher" signifies no consociation with those who rise again to life, for "to be in the sepulcher or to be buried" signifies that resurrection, and on the other hand, "to be cast out of the sepulcher" signifies damnation; "thou hast destroyed thy land, thou hast slain thy people," signifies that the church and those therein who are in truths from good have been destroyed by the falsities of evil; "the seed of the wicked shall not be named forever" signifies eternal dissociation and separation.

[21] In Jeremiah:

Jehovah hath said concerning the sons and concerning the daughters that are born in this place, and concerning their mothers that shall bear them, and concerning their fathers that shall beget them in this land, They shall die of grievous deaths, that they may not be lamented, neither buried; they shall be for dung upon the faces of the earth, or they shall be consumed by the sword or by famine, that their carcass may be for food to the birds of the heavens and to the beast of the earth (Jeremiah 16:3, 4).

This is said of the church vastated in respect to all good and truth; "sons and daughters, and mothers and fathers" do not mean in the spiritual sense sons and daughters, mothers and fathers, but the truths and goods of the church both exterior and interior, "sons and daughters" meaning exterior truths and goods, "mothers and fathers" interior truths and goods; these are called "mothers and fathers" because they beget and bring forth the exterior; "they shall die of grievous deaths, that they may not be lamented, neither buried," signifies condemnation to hell because of direful falsities; "they shall be for dung upon the faces of the earth" signifies infernal filth which is the evil that defiles the good and truth of the church; "to be consumed by the sword or by famine" signifies to be destroyed by falsities and evils; "that their carcass may be for food to the birds of the heavens and to the beast of the earth" signifies consumed and to be yet further consumed by the cupidities of the love of falsity and evil.

[22] In the same:

A tumult cometh even to the end of the earth, for Jehovah hath a controversy against the nations; He shall enter judgment with all flesh, He shall give the wicked to the sword; the slain of Jehovah shall be in that day from the end of the earth even unto the end of the earth, they shall not be lamented nor gathered nor buried, they shall be as dung upon the faces of the earth (Jeremiah 25:31, 33).

This describes the devastation of the church at its end when the Last Judgment takes place. "A tumult even to the end of the earth, for Jehovah hath a controversy against the nations," signifies the dismay of all who are of the church when they are visited and their evils are disclosed, the "earth" meaning the church, "nations" those who are in evils, and in an abstract sense evils, and "the controversy of Jehovah" against them visitation and disclosure.

"He shall enter judgment with all flesh" signifies the universal judgment that takes place at the end of the church; "He shall give the wicked to the sword" signifies that the unfaithful will perish by their falsities; "the slain of Jehovah shall be in that day from the end of the earth even unto the end of the earth" signifies those who perish by falsities of every kind, the "slain of Jehovah" meaning those who perish by falsities, and "from the end of the earth even unto the end of the earth" meaning from first things to last of the church, thus falsities of every kind; "they shall not be lamented nor gathered nor buried" signifies that there will be no more any restoration and salvation, but condemnation, "lamentation" signifying grief because such is the state of man, and "no lamentation" signifying no grief because man is such that there is no restoration; "they shall be for dung upon the faces of the earth" signifies mere falsity and evil with no reception of life from heaven; for if a man receives no life through the truths of faith and the goods of charity he is wholly dead, since he is in mere falsities of evil and evils of falsity, and such are "a carcass and dung upon the faces of the earth."

[23] In the same:

Against prophets that prophesy a lie in the name of Jehovah: The people to whom they prophesy shall be cast in the streets of Jerusalem, because of famine and the sword, and there shall be none to bury them, themselves, their wives, and their sons and their daughters (Jeremiah 14:15, 16).

Here, too, "not to be buried" means not to rise again to life but to damnation the rest may be seen explained above, n. 652. In the same:

In that time they shall bring out the bones of the kings of Judah and the bones of his princes, and the bones of his priests and the bones of his prophets, and the bones of the inhabitants of Jerusalem, from their sepulchers, and they shall spread them to the sun and the moon and all the host of the heavens, which they have loved and which they have served, and after which they have walked, and which they have sought and to which they have bowed themselves down; they shall not be gathered nor be buried, they shall be as dung upon the faces of the land (Jeremiah 8:1, 2).

"To bring out the bones from the sepulchers" signifies to separate from the peoples, that is from communion with those who are in heaven, to cast out among the damned without, as takes place when the evil enter the societies of the good, and afterwards when discovered are cast out; for those that are buried are said "to be gathered to their peoples" as above of Abraham, Isaac, and Jacob; therefore "to be brought out of the sepulchers" means to be cast out from them. All who are of the church as well as all things of the church are signified by the "kings, princes, priests, prophets, and inhabitants of Jerusalem," "kings" signifying the truths themselves of the church in the whole complex, "princes" the chief truths, "priests" the goods of doctrine, "prophets" the truths of doctrine, and "the inhabitants of Jerusalem" all things of the church depending thereon.

[24] Here the "bones of those that are to be brought out" signify the falsities and evils which have nothing in common with truths and goods; "to spread them out to the sun, the moon, and all the host of the heavens," signifies to give them over to diabolic loves, and thus to evils and falsities which are from hell; for the "sun" signifies love in both senses, the "moon" faith in both senses derived from that love, and "the host of the heavens" falsities and evils of every kind; so here "to spread out the bones" to these means to wholly give them over to such things, that they may be nothing but loves and cupidities of evil and falsity; "which they have loved, which they have served, after which they have walked, which they have sought and to which they have bowed themselves down," signifies an exterior and interior affection and proneness for such things, and worship therefrom; "they shall not be gathered nor be buried" signifies that they are never to return to the societies of heaven, but will remain with those who are in hell; "they shall be as dung upon the faces of the land" signifies what is dead and unclean, such as is cast out and trodden down.

From this may appear what is signified by the following:

That Josiah the king took the bones out of the sepulchers and burned them upon the altar (2 Kings 23:16);

That the dogs in the field ate Jezebel, and there was none to bury her (2 Kings 9:10);

That Jehoiakim, the son of Josiah, ² king of Judah, was buried with the burial of an ass, drawn and cast forth beyond the gates of Jerusalem (Jeremiah 22:19).

[25] "To be buried in Topheth," and "in the valley of Hinnom" has a like signification in Jeremiah:

Behold the days come that it shall no more be said Topheth, or the valley of the son of Hinnom, but the valley of slaughter; and they shall bury in Topheth till there is no place, and the carcass of this people shall be for food to the bird of the heavens and to the beast of the earth, and none shall frighten them away (Jeremiah 7:32, 33);

and in the same:

I will break this people and this city as the vessel of a potter is broken, which cannot be repaired anymore; and they shall bury in Topheth, because there will be no place for burying, and I will make this city as Topheth (Jeremiah 19:11, 12).

"Topheth" and "the valley of Hinnom" signify the hells, "Topheth" the hell at the back, which is called "the devil," and the "valley of Hinnom" the hell in front, which is called "Satan;" for in the city of Jerusalem and outside of it all places corresponded to places in the spiritual world; for in that world the dwelling places are according to Divine order; in the middle are those who are in the greatest light or wisdom, in the borders those who are in the least, to the east and west those who are in love, to the south and north those who are in intelligence; such is the arrangement of the whole heaven, and such it is in every society there, such in every city, and likewise also in every house, and this because the lesser forms in the heavens are all likenesses of the greatest form; and as "Jerusalem" signified heaven and the church in respect to doctrine, therefore also the places there were representative according to their quarters and distances from the temple and from Zion. This is why "Topheth" and "the valley of Hinnom," being most unclean and abominably idolatrous places, represented and thence signified the hells. Thence it appears what "burying in Topheth" and "in the valley of Hinnom" signifies.

Footnotes: