1. ആത്മാവിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും പരസ്പരവ്യവഹാരം

മൂന്ന് അഭിപ്രായങ്ങളും പാരമ്പര്യങ്ങളും ഉണ്ട്, അവ ആത്മാവിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും പരസ്പരവ്യവഹാരം, അല്ലെങ്കിൽ ഒന്നിന് മേലെ മറ്റൊന്നിന്റെ പ്രവർത്തനം, എന്നിവയെ കുറിച്ചുള്ള അനുമാനങ്ങളാണ്: ആദ്യത്തേതിനെ ശാരീരികമായ ഒഴുക്ക് എന്ന് വിളിക്കുന്നു, രണ്ടാമത്തേത് ആത്മീയ പ്രവാഹം. , മൂന്നാമത്തേത് മുൻകൂട്ടി സ്ഥാപിതമായ ഐക്യം.

ശാരീരിക പ്രവാഹം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ആദ്യത്തേത്, ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ നിന്നും അതിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ കാപട്യത്തിൽ നിന്നും ഉണ്ടാകുന്നു. കാരണം, കണ്ണുകളെ ബാധിക്കുന്ന കാഴ്ചവസ്തുക്കൾ ചിന്തയിലേക്ക് ഒഴുകുകയും അത് ഉത്പാദിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുപോലെയാണ് ഇത് കാണപ്പെടുന്നത്. അതുപോലെ, ചെവിയെ ബാധിക്കുന്ന സംസാരം മനസ്സിലേക്ക് ഒഴുകുകയും അവിടെ ആശയങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മണം, രുചി, സ്പർശനം എന്നിവയുടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുമായി ഇത് സമാനമാണ്. ഈ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ അവയവങ്ങൾക്ക് ലോകത്തിൽ നിന്ന് അവയിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന തോന്നലുകൾ ആദ്യം ലഭിക്കുകയും മനസ്സ് ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്യും, ഈ അവയവങ്ങളെ ബാധിക്കുന്നതനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, പുരാതന തത്ത്വചിന്തകരും സ്‌കൂൾ വിദ്യാർത്ഥികളും വിശ്വസിച്ചു അവ ആത്മാവിലേക്ക്, അതിനാൽ ഭൗതികമോ സ്വാഭാവികമോ ആയ ഒഴുക്ക് എന്ന സിദ്ധാന്തം സ്വീകരിച്ചു.

[2] ആത്മീയമെന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്ന രണ്ടാമത്തെ അനുമാനം, ചില ഇടയ്‌ക്കിടെയുള്ള കടന്നുകയറ്റം, ക്രമത്തിലും അതിന്റെ നിയമങ്ങളിലും ഉത്ഭവിക്കുന്നു. എന്തെന്നാൽ, ആത്മാവ് ഒരു ആത്മീയ സത്തയാണ്, അതിനാൽ ശുദ്ധവും പൂർവ്വവും ആന്തരികവുമാണ്; എന്നാൽ ശരീരം ഭൗതികമാണ്, അതിനാൽ സ്ഥൂലവും പിൻഭാഗവും ബാഹ്യവും; ശുദ്ധമായത് സ്ഥൂലത്തിലേക്കും, മുൻഭാഗം പിൻഭാഗത്തേക്കും, ആന്തരികം ബാഹ്യത്തിലേക്കും ഒഴുകേണ്ടത് ക്രമപ്രകാരമാണ്, അങ്ങനെ ആത്മീയമായത് ഭൗതികമായതിലേക്കും വിപരീതമായതിലേക്കും ഒഴുകണം. തൽഫലമായി, ചിന്താ മനസ്സ് അവരുടെ മുന്നിലുള്ള വസ്തുക്കളാൽ കണ്ണുകളിൽ പ്രചോദിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന അവസ്ഥയ്ക്ക് അനുസൃതമായി കാഴ്ചയിലേക്ക് ഒഴുകുന്നത് ക്രമപ്രകാരമാണ്, മനസ്സും അതിന്റെ ആനന്ദത്തിൽ വിനിയോഗിക്കുന്നു എന്ന് പ്രസ്താവിക്കുന്നു; അതുപോലെ സംസാരത്തിലൂടെ ചെവിയിൽ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന അവസ്ഥയനുസരിച്ച് ഗ്രഹണ മനസ്സ് കേൾവിയിലേക്ക് ഒഴുകും.

[3] മുൻസ്ഥാപിത പൊരുത്തം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന മൂന്നാമത്തെ സിദ്ധാന്തം, യുക്തി വിചാര പ്രപ്തിയുടെ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ നിന്നും വീഴ്ചകളിൽ നിന്നും ഉയർന്നുവരുന്നു; കാരണം, മനസ്സ്, പ്രയോഗത്തിന്റേ പ്രവർത്തനത്തിൽ തന്നെ, ശരീരത്തോടൊപ്പവും ഒരേ സമയം പ്രവർത്തിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും ആദ്യം തുടർച്ചയായും പിന്നീട് ഒരേസമയം നടക്കുന്നു, തുടർന്നുള്ള പ്രവർത്തനം ഉൾപ്രവാഹവും അതെ സമയം പ്രവർത്തനം പൊരുത്തവും ആണ്; ഉദാഹരണത്തിന്, മനസ്സ് ചിന്തിക്കുകയും പിന്നീട് സംസാരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, അല്ലെങ്കിൽ അത് ഇച്ഛിക്കുകയും പിന്നീട് പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ: അതിനാൽ ഒരേസമയം ഉള്ളത് സ്ഥാപിക്കുകയും തുടർച്ചയായതിനെ ഒഴിവാക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് യുക്തിസഹമായ പ്രപ്തിയുടെ വീഴ്ചയുമാണ്

ആത്മാവിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും ഇടപെടൽ സംബന്ധിച്ച് നാലാമത്തെ അഭിപ്രായമൊന്നും ഈ മൂന്നിനു പുറമേ രൂപപ്പെടുത്താൻ കഴിയില്ല; ഒന്നുകിൽ ആത്മാവ് ശരീരത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കണം, അല്ലെങ്കിൽ ശരീരം ആത്മാവിൽ പ്രവർത്തിക്കണം, അല്ലെങ്കിൽ രണ്ടും ഒരേ സമയം തടസ്സമില്ലാതെ പ്രവർത്തിക്കണം.

8. VI. ആ രണ്ടും, ചൂടും വെളിച്ചവും, അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിച്ച് ഒഴുകുന്നു; അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക്, അതിന്റെ വാത്സല്യങ്ങളും ചിന്തകളും; ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും.

പ്രചോദിതരായ മനുഷ്യർ ഇതുവരെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹം, ആത്മാവിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിലേക്കുള്ള കടന്നുകയറ്റമാണ്, എന്നാൽ ആത്മാവിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തിലേക്കുമുള്ള കടന്നുകയറ്റത്തെ ആരും കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടില്ല. സ്നേഹത്തിന്റെ എല്ലാ നന്മയും വിശ്വാസത്തിന്റെ എല്ലാ സത്യവും ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു, അവയൊന്നും മനുഷ്യനിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നുവെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും; ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നവ ആദ്യം അവന്റെ ആത്മാവിലേക്കും അവന്റെ ആത്മാവിലൂടെ യുക്തിസഹമായ മനസ്സിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വസ്തുക്കളിലേക്കും ഒഴുകുന്നു. ആരെങ്കിലും ആത്മീയ പ്രവാഹത്തെ മറ്റേതെങ്കിലും രീതിയിൽ അന്വേഷിക്കുകയാണെങ്കിൽ, അവൻ ഒരു ഉറവയുടെ ഗതി നിർത്തി, അവിടെ വറ്റാത്ത അരുവികൾ തേടുന്നവനെപ്പോലെയാണ്; അല്ലെങ്കിൽ വിത്തിൽ നിന്നല്ല, വേരിൽ നിന്ന് ഒരു വൃക്ഷത്തിന്റെ ഉത്ഭവം മനസ്സിലാക്കുന്നവനെപ്പോലെ; അല്ലെങ്കിൽ അവയുടെ ഉറവിടത്തിൽ നിന്ന് വേറിട്ട് വ്യുൽപ്പന്നങ്ങൾ പരിശോധിക്കുന്ന ഒരാളെപ്പോലെ.

[2] എന്തെന്നാൽ, ആത്മാവ് അതിൽത്തന്നെ ജീവനല്ല, മറിച്ച് തന്നിൽത്തന്നെ ജീവനായ ദൈവത്തിൽനിന്നുള്ള ജീവന്റെ സ്വീകർത്താവാണ്. എല്ലാ പ്രവാഹവും ജീവന്റെതാണ്, അങ്ങനെ ദൈവത്തിൽ നിന്നാണ്. ഇത് അർത്ഥമാക്കുന്നത് ഈ പ്രസ്താവനയാണ്: 'യഹോവയായ ദൈവം നിലത്തെ പൊടികൊണ്ടു മനുഷ്യനെ നിർമ്മിച്ചിട്ടു അവന്റെ മൂക്കിൽ ജീവശ്വാസം ഊതി, മനുഷ്യൻ ജീവനുള്ള ദേഹിയായി തീർന്നു' (ഉൽപത്തി 2:7). നാസാരന്ധ്രങ്ങളിൽ ശ്വസിക്കുക എന്നത് ജീവന്റെ ശ്വാസം അർത്ഥമാക്കുന്നത് നന്മയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും ധാരണ നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നതിനെയാണ്. കർത്താവ് തന്നെക്കുറിച്ച് ഇപ്രകാരം പറയുന്നു, 'പിതാവിന്നു തന്നിൽതന്നേ ജീവനുള്ളതുപോലെ അവൻ പുത്രന്നും തന്നിൽതന്നേ ജീവനുള്ളവൻ ആകുമാറു വരം നല്കിയിരിക്കുന്നു' (യോഹന്നാൻ 5:26): തന്നിലുള്ള ജീവിൻ ദൈവമാണ്; ആത്മാവിന്റെ ജീവൻ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്ന ജീവനാണ്.

[3] ഇപ്പോൾ എല്ലാ പ്രവാഹവും ജീവനുള്ളതും, ജീവിതം അതിന്റെ സംഭരണികളിലൂടെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നതും, മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിലുള്ളതോ ആദ്യത്തേതോ ആയ സംഭരണികൾ ആത്മാവാണ്, അതിനാൽ, അന്തർപ്രവാഹം ശരിയായി മനസ്സിലാക്കാൻ, അത് ആരംഭിക്കേണ്ടത് ദൈവത്തിൽ നിന്നാണ്, അല്ലാതെ ഒരു മദ്ധ്യവർത്തി സങ്കേതത്തിൽ നിന്നല്ല.. നമ്മൾ ഒരു മദ്ധ്യവർത്തി സങ്കേതത്തിൽ നിന്ന് ആരംഭിക്കുകയാണെങ്കിൽ, നമ്മുടെ അന്തർപ്രവാഹ സിദ്ധാന്തം ചക്രങ്ങളില്ലാത്ത രഥം പോലെയോ കപ്പൽപായ് ഇല്ലാത്ത ഒരു കപ്പൽ പോലെയോ ആയിരിക്കും. സ്ഥിതി ഇതുതന്നെയാണെങ്കിലും, സ്ഥിതി ഇതുതന്നെയാണെങ്കിലും, മുൻ ലേഖനങ്ങളിൽ നാം ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യനെക്കുറിച്ച് പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്, അതിന്റെ മദ്ധ്യത്തിൽ യഹോവയാം ദൈവവും (5); അവിടെ നിന്ന് സ്നേഹത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും, അങ്ങനെ ജീവന്റേയും അന്തർപ്രവാഹവും (6, 7).

[4] ജീവൻ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ആത്മാവിലൂടെ മനുഷ്യനിലേക്കും അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്കും, അതായത്, അതിന്റെ വാത്സല്യങ്ങളിലേക്കും ചിന്തകളിലേക്കും, ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും ഒഴുകുന്നു, കാരണം ഇവയാണ് ജീവിനുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ തുടർച്ചയായ ക്രമത്തിൽ. എന്തെന്നാൽ മനസ്സ് ആത്മാവിനും ശരീരം മനസ്സിനും കീഴ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മനസ്സിനും രണ്ട് ജീവിതങ്ങളുണ്ട്, ഒന്ന് ഇച്ഛാശക്തിയും മറ്റൊന്ന് ധാരണയും. അതിന്റെ ഇച്ഛയുടെ ജീവിതം സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മയാണ്, അതിന്റെ ഉത്ഭവങ്ങളെ വാത്സല്യങ്ങൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു; ധാരണയുടെ ജീവിതം ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യമാണ്, അതിന്റെ ഉത്ഭവങ്ങളെ ചിന്തകൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു: രണ്ടാമത്തേതും മുമ്പത്തേതും ഉപയോഗിച്ച് മനസ്സ് ജീവിക്കുന്നു. നേരെമറിച്ച്, ശരീരത്തിന്റെ ജീവൻ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ, സംസാരം, പ്രവൃത്തികൾ എന്നിവയാണ്: അവ മനസ്സിലൂടെ ആത്മാവിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞത് അവ നിലകൊള്ളുന്ന ക്രമത്തിൽ നിന്ന് പിന്തുടരുന്നു, അതിൽ നിന്ന് അവ ഒരു ജ്ഞാനിയായ മനുഷ്യന് പരിശോധന കൂടാതെ സ്വയം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.

[5] മനുഷ്യാത്മാവ്, ഒരു ശ്രേഷ്ഠമായ ആത്മീയ പദാർത്ഥമായതിനാൽ, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് നേരിട്ട് പ്രവാഹം സ്വീകരിക്കുന്നു; എന്നാൽ മനുഷ്യ മനസ്സ്, ഒരു താഴ്ന്ന ആത്മീയ പദാർത്ഥമായതിനാൽ, ആത്മീയ ലോകത്തിലൂടെ പരോക്ഷമായി ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നു; ദ്രവ്യം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന പ്രകൃതിയുടെ പദാർത്ഥങ്ങളാൽ നിർമ്മിതമായ ശരീരം, പ്രകൃതി ലോകത്തിലൂടെ പരോക്ഷമായി ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്നു.

സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മയും ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യവും ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിതമായി ഒഴുകുന്നു, അതായത്, ഒന്നായി ഐക്യപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ അവ അവയുടെ പുരോഗതിയിൽ മനുഷ്യനാൽ വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ദൈവത്താൽ നയിക്കപ്പെടുന്ന സ്വയം കഷ്ടപ്പെടുന്നവരുമായി മാത്രം ഒത്തുചേരുന്നു എന്നത് തുടർന്നുള്ള ലേഖനങ്ങളിൽ കാണാം.