281. De innocentia multum locutus sum cum angelis, et informatus quod innocentia sit Esse omnis boni, et inde quod bonum tantum sit bonum quantum in illo est innocentia consequenter quod sapientia tantum sit sapientia quantum ducit ab innocentia similiter amor, charitas, et fides; ¹ et quod inde sit, quod nemo intrare possit caelum nisi ei innocentia sit et quod id sit, quod intelligitur a Domino,

"Sinite infantes venire ad Me, ne prohibete eos, talium enim est regnum" caelorum. "Amen dico vobis, quicunque non receperit regnum" caelorum "ut infans, non ingredietur in illud" ([Matthaeus 19:14; 18:3;] Marcus 10:14-15; Luca 18:16-17):

per "infantes" ibi, ut quoque alibi in Verbo, intelliguntur innocentes: ² innocentiae status etiam describitur a Domino (Matthaeus 6:24-25), ³ sed per meras correspondentias: causa quod bonum sit bonum quantum in eo est innocentia, est quia omne bonum est a Domino, et innocentia est velle duci a Domino. Informatus etiam sum, quod verum non conjungi possit bono ac bonum vero, nisi media innocentia inde quoque est, quod angelus non sit angelus caeli, nisi in illo innocentia sit; nam caelum non est in aliquo priusquam in illo conjunctum est verum bono: inde conjunctio veri et boni vocatur conjugium caeleste, et conjugium caeleste est caelum. Informatus etiam sum, quod amor vere conjugialis ducat suam existentiam ex innocentia, quia ex conjunctione boni et veri, in qua sunt binae mentes, nempe mariti et uxoris quae conjunctio cum descendit, sistitur sub specie amoris conjugialis: nam conjuges, sicut mentes eorum, se mutuo amant. Inde est lusus sicut infantiae et sicut innocentiae in amore conjugiali. ⁴

Footnotes:

5835. ‘Et anima ejus vincta in anima ejus’: quod significet cum arcta conjunctio, constat ex significatione ‘animae’ quod sit vita, ita ‘anima unius vincta in anima alterius’ quod sit unius vita in alterius, consequenter quod sit arcta conjunctio, nempe boni spiritualis quod est ‘Israel’, et veri ex illo bono quod est ‘Benjamin’. Cum hoc quod tam arcta conjunctio sit inter bonum et ejus verum, sicut anima unius quae vincta est in anima alterius, ita se habet: mens hominis, quae est ipse homo et ubi est vita hominis, habet binas facultates, unam ¹ quae dicata veris quae fidei, et ² alteram ¹ quae dicata bono quod charitatis; facultas quae dicata est veris quae fidei, vocatur intellectus, et quae dicata ³ bono quod charitatis, vocatur voluntas; ut homo sit homo, binae hae facultates unum facient;

[2] sed quod facultates illae binae hodie prorsus sejunctae sint, ⁴ constare potest ex eo, quod homo intelligere ⁵ possit quod verum sit, et quod usque non ⁶ possit velle illud; potest enim intelligere quod vera sint omnia quae in decalogo, etiam quodammodo quae in doctrinalibus quae ex Verbo, immo etiam potest intellectualiter confirmare illa, et quoque per praedicationem, at usque vult aliud et ex velle facit aliud; inde patet quod binae illae facultates apud hominem sejunctae sint; sed quod non sejunctae esse debeant, ⁷ sciri potest ex eo quod ⁸ intelligere verum elevaret illum versus caelum, at velle malum detraheret illum versus infernum, et sic penderet inter utrumque; ⁹ at usque ejus velle, in quo ipsissima ejus vita consistit, auferret illum deorsum, ita inevitabiliter in infernum; ne itaque id fiat, binae illae facultates conjungendae sunt, quod fit per regenerationem a Domino, et hoc per implantationem veri quod fidei in bono quod charitatis; sic enim per verum quod fidei, homo donatur novo intellectu, et per bonum quod charitatis, donatur nova voluntate; inde binae facultates quae faciunt unam mentem.

Footnotes: