281. De innocentia multum locutus sum cum angelis, et informatus quod innocentia sit Esse omnis boni, et inde quod bonum tantum sit bonum quantum in illo est innocentia consequenter quod sapientia tantum sit sapientia quantum ducit ab innocentia similiter amor, charitas, et fides; ¹ et quod inde sit, quod nemo intrare possit caelum nisi ei innocentia sit et quod id sit, quod intelligitur a Domino,

"Sinite infantes venire ad Me, ne prohibete eos, talium enim est regnum" caelorum. "Amen dico vobis, quicunque non receperit regnum" caelorum "ut infans, non ingredietur in illud" ([Matthaeus 19:14; 18:3;] Marcus 10:14-15; Luca 18:16-17):

per "infantes" ibi, ut quoque alibi in Verbo, intelliguntur innocentes: ² innocentiae status etiam describitur a Domino (Matthaeus 6:24-25), ³ sed per meras correspondentias: causa quod bonum sit bonum quantum in eo est innocentia, est quia omne bonum est a Domino, et innocentia est velle duci a Domino. Informatus etiam sum, quod verum non conjungi possit bono ac bonum vero, nisi media innocentia inde quoque est, quod angelus non sit angelus caeli, nisi in illo innocentia sit; nam caelum non est in aliquo priusquam in illo conjunctum est verum bono: inde conjunctio veri et boni vocatur conjugium caeleste, et conjugium caeleste est caelum. Informatus etiam sum, quod amor vere conjugialis ducat suam existentiam ex innocentia, quia ex conjunctione boni et veri, in qua sunt binae mentes, nempe mariti et uxoris quae conjunctio cum descendit, sistitur sub specie amoris conjugialis: nam conjuges, sicut mentes eorum, se mutuo amant. Inde est lusus sicut infantiae et sicut innocentiae in amore conjugiali. ⁴

Footnotes:

2429. Quod ‘ea parva’ significet quod ex parvo quod haberet, constare potest a significatione ‘urbis’ quod sit verum, de qua mox supra, quae quod ‘parva’, significat quod parum veri, hic quod ex parvo quod haberet, ut constat ab illis quae praecedunt et quae sequuntur. Quod ipsam rem attinet, nempe quod parum veri sit illis qui in affectione veri, respective ac illis qui in affectione boni, constare potest ex eo quod ex pusillo et obscuro bono quod apud illos, spectent verum;

[2] verum apud hominem se prorsus habet secundum bonum apud eum; ubi parum boni, ibi parum veri; in simili ratione sunt et in simili gradu, seu pari passu, ut dicitur, ambulant; quod quidem ut paradoxon videri potest, sed usque ita se habet; bonum est ipsa essentia veri, verum absque sua essentia non est verum, tametsi apparet sicut foret, est modo sonans quid, et sicut vas vacuum;

[3] ut quis verum apud se habeat, non solum debet scire illud sed etiam agnoscere et ei fidem habere; cum hoc, tunc primum habet verum, quia tunc id afficit eum et manet; aliter cum modo scit verum et non agnoscit ac ei fidem habet, tunc non habet in se verum; ut fit apud plures qui in malo sunt; ii scire possunt vera et quandoque prae aliis, sed usque non habent illud, immo tanto minus habent quia corde suo illud negant;

[4] providetur a Domino ut nemo plus veri habeat, hoc est agnoscat et credat quam quantum boni recipiat: inde est quod hic dicatur de urbe, per quam significatur verum, quod ‘ea parva’, ac iterum in hoc versu, ‘annon parva ea?’ tum vers. 22, quod ‘vocavit nomen urbis Zoar’, per quod in lingua originali ¹ significatur parvum, ex causa quia hic agitur de illis qui in affectione veri sunt, et non ita in affectione boni.

Footnotes: