2. PARTE 1 - CIELO

1.) Il Signore è il Dio del cielo

Innanzi tutto deve essere noto chi è il Dio del cielo, perché da questo discendono tutte le cose. Nel cielo intero, nessun altro se non il Signore è riconosciuto quale Dio del cielo. Lì si dice, così come Egli stesso ha insegnato,

Che Egli è uno col Padre, e chi vede Lui, vede il Padre; che il Padre è in Lui e Lui nel Padre; che tutto ciò che è santo proviene da Lui (Giovanni 10:30, 38; 14:9-11; 16:13-15)

Spesso ho parlato con gli angeli di questo argomento, ed essi hanno immancabilmente sostenuto che sono incapaci di dividere il Divino in tre, perché sanno e percepiscono che il Divino è Uno e questo Uno e nel Signore. Hanno anche detto che quelli della chiesa che nel mondo hanno sostenuto l’idea di tre entità Divine, non possono entrare nel cielo, fintanto che il loro ragionamento vaga da un Dio ad un altro; e lì non è permesso pensare tre e dire uno, ¹ perché ognuno nel cielo parla secondo il proprio pensiero, infatti il discorso è il prodotto immediato del pensiero, ovvero è il pensiero che parla. Quindi quelli che in questo mondo separano il Divino in tre, e associano un’idea distinta ad ognuno di essi, e non individuano nell’idea di uno il Signore, non possono essere ricevuti nel cielo, perché nel cielo vi è una condivisione di tutti i pensieri, e perciò se qualcuno giunge lì con un’idea di tre, ma afferma uno, è subito individuato e respinto. Ma deve essere noto che tutti quelli che non hanno separato ciò che è vero da ciò che è buono, ovvero la fede dall’amore, accolgono nell’altra vita, ove sono opportunamente istruiti, l’idea del Signore che è il Dio dell’universo. Avviene altrimenti per quelli che hanno separato la fede dall’amore, cioè coloro che non hanno vissuto in conformità dei precetti della fede autentica.

Footnotes:

3897. GENESEOS ¹

CAPUT TRIGESIMUM

Secundum institutum ante hoc caput explicanda veniunt quae Dominus docuit de ultimo judicio seu de ultimus temporibus Ecclesiae apud Matthaeum cap. xxiv. Ante caput praecedens explicata sunt quae ibi a versu 19-22 continentur ² , nunc sequuntur quae a versu 23-28, nempe, Tunc si quis vobis dixerit, Ecce hic est Christus aut ibi, ne credatis. Surgent enim falsi Christi, et falsi prophetae, et dabunt signa magna et prodigia, ut seducant, si possibile, etiam electos. Ecce praedixi vobis. Si ergo dixerint vobis, Ecce in deserto est, ne exeatis; ecce in conclavibus, ne credatis. Sicut enim fulgur exit ab oriente et apparet usque ad occidentem, ita erit etiam adventas Filii hominis.

Ubicumque enim fuerit cadaver, illic congregabuntur etiam aquilae.

Footnotes:

5078. ‘Et pistor’: quod significet apud illa in corpore quae subjecta sunt parti voluntariae, constat ex significatione ‘pistoris’ quod sit sensuale externum seu sensuale corporis quod subordinatum seu subjectum est parti voluntariae interni hominis; quod ‘pistor’ id significet, est quia omne quod esui inservit, seu quod editur, sicut ‘panis’, ‘cibus in genere’, et omne ‘opus pistoris’ praedicatur de bono, et ¹ sic se refert ad partem voluntariam; omne enim bonum est illius partis, sicut omne verum est partis intellectualis, ut mox supra n. ² 5077 dictum est; quod ‘panis’ sit caeleste seu bonum, videatur n. 1798, 2165, 2177, 3478, 3735, 3813, 4211, 4217, 4735, 4976.

[2] Quod hic et in sequentibus hujus capitis de sensualibus externis utriusque generis in sensu interno agatur, est quia in priore capite actum est de Domino quomodo Ipse interiora Naturalis Sui glorificavit seu Divina fecit, hic ³ igitur agitur de Domino quomodo Ipse exteriora Naturalis glorificavit seu Divina fecit; exteriora naturalis sunt quae proprie corporea vocantur, seu sensualia utriusque generis una cum recipientibus, ⁴ haec enim cum illis ⁵ constituunt id quod corpus vocatur, videatur supra n. 5077; Dominus ipsum corporeum in Se Divinum fecit, tam sensualia ejus quam recipientia, quapropter etiam e sepulcro corpore resurrexit; et quoque post resurrectionem dixit discipulis, Videte manus Meas et pedes Meos, quod Ipse Ego sim, palpate Me et videte, nam spiritus ⁶ non carnem et ossa habet, sicut Me videtis habentem, Luc. 24:39.

[3] Credunt plerique hodie qui ab Ecclesia, quod unusquisque resurrecturus sit ultimo die et tunc corpore; quae opinio tam universalis est ut vix aliquis ⁷ ex doctrinali aliter credat; sed illa opinio ideo invaluit quia homo naturalis putat quod solum corpus sit quod vivit; quapropter nisi illud vitam denuo recepturum crederet, negaret prorsus resurrectionem; sed ita se res habet: homo statim post mortem resurgit et tunc apparet sibi in corpore prorsus sicut in mundo, cum tali facie, cum talibus membris, brachiis, manibus, pedibus, pectore, ventre, lumbis; immo etiam cum se videt et se tangit, dicit quod homo sit sicut in mundo; ⁸ at usque non est externum ejus quod circumtulit in mundo quod videt et tangit sed est internum quod constituit ipsum illud humanum quod ⁹ vivit, et quod externum circum se seu extra singula sui habui: per quod esse potuit in mundo, et convenienter ibi agere et functiones obire;

[4] ipsum corporeum terrestre non amplius ei alicui usui est; est in alio mundo ubi aliae functiones et aliae vires et potentiae, quibus corpus ejus quale ibi habet, adaptatum est; hoc videt oculis suis, non illis quos habuit in mundo, sed illis quos ibi habet, qui sunt interni ejus hominis et e quibus per oculos corporis viderat prius mundana et terrestria; id quoque tactu sentit, non manibus seu sensu tactus quo gavisus in mundo, sed manibus et sensu tactus quo gaudet ibi, qui est ex quo sensus ejus tactus in mundo exstitit; omnis etiam sensus ibi est exquisitior et perfectior, quia est interni hominis soluti ab externo; internum enim ¹⁰ est in perfectiore statu quia ¹¹ dat externo sentire, sed cum in externum agit, ut in mundo, tunc sensatio hebetatur et obscuratur; praeterea internum est quod sentit internum, et externum quod externum; inde est quod homine post mortem se mutuo videant, et ¹² in societate simul sint secundum interiora; ut certus de illa re essem, etiam mihi datum est ipsos spiritus tangere, et cum illis multoties ¹³ de illa re loqui, videatur n. 322, 1630, 4622.

[5] Mirantur valde homines post mortem, qui tunc spiritus vocantur, ¹⁴ et qui in bono vixerunt, angeli, quod homo Ecclesiae credat se non prius visurum vitam aeternam quam ultimo die cum interiturus mundus, et quod tunc reinduiturus pulverem rejectum, cum tamen homo Ecclesiae novit quod post mortem resurgat.

Quis enim non dicit, quando homo moritur, postea quod anima vel spiritus ¹⁵ ejus sit vel in caelo vel in inferno? et quis non dicit de infantibus suis qui mortui, quod in caelo sint? et quis non consolatur aegrotum, vel quoque morti judicatum, quod brevi venturus sit in alteram vitam? ¹⁶ ac qui in agone mortis est et praeparatus nec aliter credit'; immo etiam ex illa fide multi vindicant sibi potestatem eximendi a locis ¹⁷ damnationis, et intromittendi in caelum, et missas faciendi pro illis; ¹⁸ quis non novit, quae Dominus dixit ad ¹⁹ latronem, ‘Hodie Mecum eris in paradiso’, Luc. 23:43; et quae Dominus dixit de divite et Lazaro, quod ²⁰ ille in infernum translatus sit, hic autem ab angelis in caelum? Luc. 16:22, 23; et quis non novit, quae Dominus docuit de resurrectione, quod non ²¹ Deus sit mortuorum sed viventium? Luc. 20:38.

[6] Haec novit homo, et quoque ita cogitat et ita loquitur cum ex spiritu cogitat et loquitur, at quando ex doctrinali, prorsus aliter dicit, quod nempe non prius resurrecturus sit quam ultimo die; cum tamen ultimus dies cuique sit cum moritur, et quoque tunc ei judicium, sicut etiam plures loquuntur: quid per ‘cute circumdari, et ex carne videre Deum’, apud Hiobum 19:25, 26, intelligitur, videatur n. 3540 ad fin. Haec dicta sunt ob causam ut sciatur quod nullus homo corpore quo circumdatus fuit in mundo, resurgat, sed quod solus Dominus, et hoc quia Ipse corpus suum, dum fuit in mundo, glorificavit seu Divinum fecit.

Footnotes: