The Bible

 

Genesis 27

Study

   

1 At nangyari, nang matanda na si Isaac, at malabo na ang kaniyang mga mata, na ano pa't hindi na siya makakita, ay tinawag si Esau na kaniyang anak na panganay, at sinabi sa kaniya, Anak ko: at kaniyang sinabi, Narito ako.

2 At sinabi niya, Narito, ako'y matanda, at hindi ko nalalaman ang kaarawan ng aking kamatayan.

3 Ngayon nga'y kunin mo ipinamamanhik ko sa iyo, ang iyong almas, ang iyong lalagyan ng pana, at ang iyong busog, at lumabas ka sa parang, at ihuli mo ako ng usa;

4 At igawa mo ako ng masarap na pagkain, na aking ibig, at dalhin mo rito sa akin, upang ako'y kumain; upang ikaw ay basbasan ko bago ako mamatay.

5 At pinakikinggan ni Rebeca nang nagsasalita si Isaac kay Esau na kaniyang anak. At naparoon si Esau sa parang upang manghuli ng usa, at upang madala.

6 At isinaysay ni Rebeca kay Jacob na kaniyang anak na sinasabi, Narito, narinig ko ang iyong ama na nagsasalita kay Esau na iyong kapatid, na sinasabi,

7 Dalhan mo ako ng usa, at igawa mo ako ng pagkaing masarap, upang ako'y kumain, at ikaw ay aking basbasan sa harap ng Panginoon, bago ako mamatay,

8 Ngayon nga, anak ko, sundin mo ang aking tinig, ayon sa iniutos ko sa iyo.

9 Pumaroon ka ngayon sa kawan, at dalhin mo rito sa akin ang dalawang mabuting anak ng kambing; at gagawin kong masarap na pagkain sa iyong ama, ayon sa kaniyang ibig.

10 At dadalhin mo sa iyong ama, upang kumain, ano pa't ikaw ay kaniyang basbasan bago siya mamatay.

11 At sinabi ni Jacob kay Rebeca na kaniyang ina, Narito, si Esau na aking kapatid ay taong mabalahibo, at ako'y taong makinis.

12 Marahil ay hihipuin ako ng aking ama, at aariin niya akong parang nagdaraya sa kaniya; at ang aking mahihita ay sumpa at hindi basbas.

13 At sinabi sa kaniya ng kaniyang ina, Sa akin mapunta ang sumpa sa iyo, anak ko: sundin mo lamang ang aking tinig, at yumaon ka, na dalhin mo sa akin.

14 At siya'y yumaon at dinala sa kaniyang ina: at gumawa ang kaniyang ina ng masarap na pagkain, na ibig ng kaniyang ama.

15 At kinuha ni Rebeca ang mainam na damit ni Esau, na kaniyang anak na panganay, na nasa kaniya sa bahay, at isinuot kay Jacob na kaniyang bunsong anak:

16 At ang mga balat ng mga anak ng kambing ay ibinalot sa kaniyang mga kamay, at sa kinis ng kaniyang leeg.

17 At kaniyang ibinigay ang pagkaing masarap, at ang tinapay na kaniyang inihanda, sa kamay ni Jacob na kaniyang anak.

18 At siya'y lumapit sa kaniyang ama, at nagsabi, Ama ko; at sinabi niya: Narito ako; sino ka, anak ko?

19 At sinabi ni Jacob sa kaniyang ama, Ako'y si Esau na iyong panganay; ginawa ko ang ayon sa sinabi mo sa akin: bumangon ka, ipinamamanhik ko sa iyo, maupo ka at kumain ka ng aking usa, upang basbasan ako ng iyong kaluluwa.

20 At sinabi ni Isaac sa kaniyang anak, Ano't kay dali mong nakasumpong, anak ko? At sinabi niya, Sapagka't binigyan ako ng mabuting kapalaran ng Panginoon mong Dios.

21 At sinabi ni Isaac kay Jacob, Lumapit ka rito, ipinamamanhik ko sa iyo upang hipuin kita, anak ko, kung tunay na ikaw ang aking anak na si Esau o hindi.

22 At lumapit si Jacob kay Isaac na kaniyang ama: at hinipo siya, at sinabi, Ang tinig ay tinig ni Jacob, nguni't ang mga kamay ay mga kamay ni Esau.

23 At hindi siya nakilala, sapagka't ang kaniyang kamay ay mabalahibo, gaya ng mga kamay ni Esau na kaniyang kapatid: at sa gayo'y binasbasan siya.

24 At sinabi niya, Ikaw bang tunay ang aking anak na si Esau? At sinabi niya, Ako nga.

25 At kaniyang sinabi, Ilapit mo sa akin, at kakain ako ng usa ng aking anak, upang basbasan ka ng aking kaluluwa. At kaniyang inilapit sa kaniya at kumain siya: at siya'y dinalhan niya ng alak, at uminom.

26 At sinabi sa kaniya ni Isaac na kaniyang ama, Lumapit ka ngayon at humalik ka sa akin, anak ko.

27 At siya'y lumapit at humalik siya sa kaniya: at naamoy ng ama ang amoy ng kaniyang mga suot, at siya'y binasbasan, na sinabi, Narito, ang amoy ng aking anak Ay gaya ng amoy ng isang parang na pinagpala ng Panginoon:

28 At bigyan ka ng Dios ng hamog ng langit, At ng taba ng lupa, At ng saganang trigo at alak:

29 Ang mga bayan ay mangaglingkod nawa sa iyo. At ang mga bansa ay mangagsiyukod sa iyo: Maging panginoon ka nawa ng iyong mga kapatid, At magsiyukod sa iyo ang mga anak ng iyong ina: Sumpain nawa ang mga sumusumpa sa iyo. At maging mapapalad ang mga magpapala sa iyo.

30 At nangyari pagkatapos ng pagbabasbas ni Isaac kay Jacob, at bahagya nang kaaalis ni Jacob sa harap ni Isaac na kaniyang ama, ay dumating si Esau na kaniyang kapatid, na galing sa kaniyang panghuhuli.

31 At siya ma'y gumawa ng masarap na pagkain, at dinala niya sa kaniyang ama; at sinabi niya sa kaniyang ama, Bumangon ang ama ko, at kumain ng usa ng kaniyang anak, upang basbasan ako ng iyong kaluluwa.

32 At sinabi ni Isaac na kaniyang ama sa kaniya, Sino ka? At kaniyang sinabi, Ako ang iyong anak, ang iyong panganay na si Esau.

33 At nangilabot na mainam si Isaac, at sinabi, Sino nga yaong kumuha ng usa at dinala sa akin, at ako'y kumain niyaon bago ka dumating, at aking binasbasan siya? oo, at siya'y magiging mapalad!

34 Nang marinig ni Esau ang mga salita ng kaniyang ama ay humiyaw ng malakas at ng di kawasang kapanglawan: at sinabi sa kaniyang ama. Basbasan mo ako, ako naman, Oh ama ko.

35 At kaniyang sinabi, Naparito ang iyong kapatid sa pamamagitan ng daya, at kinuha ang basbas sa iyo.

36 At kaniyang sinabi, Hindi ba matuwid ang pagkatawag sa kaniyang Jacob? sapagka't kaniyang inagawan ako nitong makalawa: kaniyang kinuha ang aking pagkapanganay; at, narito, ngayo'y kinuha ang basbas sa akin. At kaniyang sinabi, Hindi mo ba ako ipinaglaan ng basbas.

37 At sumagot si Isaac, at sinabi kay Esau. Narito, inilagay ko siyang panginoon mo, at sa kaniya'y ibinigay kong lingkod ang lahat niyang mga kapatid; at sa trigo at sa bagong alak, ay kinandili ko siya; at sa iyo'y ano ngang magagawa ko ngayon anak ko?

38 At sinabi ni Esau sa kaniyang ama, Wala ka ba, kundi isa lamang basbas, ama ko? Basbasan mo ako, ako naman, Oh ama ko. At humiyaw si Esau at umiyak.

39 At sumagot si Isaac na kaniyang ama, at sinabi sa kaniya, Narito, magiging sadya sa taba ng lupa ang iyong tahanan, At sa hamog ng langit mula sa itaas;

40 At sa iyong tabak ay mabubuhay ka, at sa iyong kapatid ay maglilingkod ka; At mangyayari na pagka nakalaya ka, Papagpagin mo sa iyong leeg ang pamatok niya.

41 At kinapootan ni Esau si Jacob, dahil sa basbas na ibinasbas sa kaniya ng kaniyang ama; at sinasabi ni Esau sa sarili, Malapit na ang mga araw ng pagluluksa sa aking ama; kung magkagayo'y papatayin ko si Jacob na aking kapatid.

42 At ang mga salita ni Esau na kaniyang panganay ay nangaibalita kay Rebeca; at kaniyang pinasuguan at tinawag si Jacob, na kaniyang bunso at sa kaniya'y sinabi, Narito, ang iyong kapatid na si Esau ay naaaliw tungkol sa iyo, na inaakalang patayin ka.

43 Ngayon nga, anak ko, sundin mo ang aking tinig; at bumangon ka, at tumakas ka hanggang kay Laban na aking kapatid, sa Haran;

44 At dumoon ka sa kaniyang ilang araw hanggang sa mapawi ang galit ng iyong kapatid.

45 Hanggang ang galit sa iyo, ng iyong kapatid ay mapawi at malimutan niya ang ginawa mo sa kaniya: kung magkagayo'y pasusuguan kita at ipasusundo kita mula roon: bakit kapuwa mawawala kayo sa akin sa isang araw?

46 At sinabi ni Rebeca kay Isaac, Ako'y yamot na sa aking buhay, dahil sa mga anak na babae ni Heth: kung si Jacob ay magasawa sa mga anak ni Heth na gaya ng mga ito, ng mga anak ng lupaing ito, ano pang kabuluhan sa akin ng aking buhay?

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #3310

Study this Passage

  
/ 10837  
  

3310. That “a man of the field” signifies the good of life from doctrinal things, is evident from the signification of “field.” In the Word frequent mention is made of “earth” or “land,” of “ground,” and of “field;” and by “earth” or “land,” when used in a good sense, is signified the Lord’s kingdom in the heavens and on earth, thus the church, which is His kingdom on earth. The like is signified by “ground,” but in a more restricted sense (n. 566, 662, 1066-1068, 1262, 1413, 1733, 1850, 2117, 2118, 2928). The same is signified also by “field,” but in a sense still more restricted (n. 368, 2971); and as the church is not the church from doctrinal things except insofar as these have respect to the good of life as their end; or what is the same, unless these doctrinal things are conjoined with the good of life, therefore by “field” is principally signified the good of life; and in order that this may be of the church, there must be doctrinal things from the Word which have been implanted in this good. Without doctrinal things there is indeed good of life, but not as yet the good of the church, thus not as yet good truly spiritual, except only in the capacity of becoming so; as is the case with the good of life among the Gentiles who have not the Word, and therefore are ignorant of the Lord.

[2] That a “field” is the good of life in which are to be implanted the things which are of faith, that is, spiritual truths which are of the church, is very evident from the Lord’s parable in Matthew:

The sower went forth to sow, and as he sowed, some fell upon the hard way, and the birds came and devoured them; and others fell upon stony places where they had not much earth, and straightway they sprung up, because they had no deepness of earth; and when the sun was risen, they were scorched, and because they had no root, they withered away; and others fell among thorns, and the thorns grew up and choked them; but others fell upon the good ground and yielded fruit, some a hundredfold, some sixtyfold, some thirtyfold: he that hath an ear to hear, let him hear (Matthew 13:3-9; Mark 4:3-9; Luke 8:5-8).

Here four kinds of earth or ground in a field-that is, in the church-are treated of. That the “seed” is the Word of the Lord, thus truth, which is said to be of faith, and that the “good ground” is the good which is of charity, is evident, for it is the good in man that receives the Word; the “hard way” is falsity; a “stony place” is truth that has no root in good; “thorns” are evils.

[3] As regards the good of life from doctrinal things, which is signified by “a man of the field,” the case is this: They who are being regenerated, at first do what is good from doctrinal things, for of themselves they do not know what is good, but learn it from the doctrinal things of love and charity; from these they know who the Lord is; who is the neighbor; what love is, and what charity; thus what good is. When they are in this state they are in the affection of truth, and are called “men [viri] of the field;” but afterwards when they have been regenerated, they do not do what is good from doctrinal things, but from love and charity, for they are then in the good itself which they have learned through doctrinal things, and then are called “men [homines] of the field.” The case herein is as with one who by nature inclines to adulteries, thefts, and murders, but who learns from the commandments of the Decalogue that such things are of hell, and so abstains from them. In this state he is affected by the commandments because he is afraid of hell, and from these and likewise from many things in the Word he learns how he ought to direct his life; and in this case when he does what is good, he does it from the commandments. But when he is in good, he begins to be averse to the adulteries, thefts, and murders to which before he had been inclined; and when he is in this state, he no longer does what is good from the commandments, but from good, which then is in him. In the former state he learns good from truth; in the latter state he teaches truth from good.

[4] The same is the case also with spiritual truths, which are called doctrinal things, and are still more interior commandments; for doctrinal things are the interior truths that belong to the natural man. The first truths are of sense, the next are of memory-knowledge, the interior ones are of doctrine. These doctrinal truths are founded upon truths of memory-knowledge, for man can form and retain no idea, notion, or conception of them except from memory-knowledges. But truths of memory-knowledge are founded upon truths of the senses, for without sensuous things no memory-knowledges can be comprehended by man. These truths, namely, those of memory-knowledge and of sense, are what are signified by “a man skillful in hunting;” but doctrinal truths are those which are signified by a “man of the field.” In this way do these truths follow in succession with man; and therefore until he is of adult age, and through truths of sense and of memory-knowledge is in doctrinal truths, no man is able to be regenerated, for he cannot be confirmed in the truths of doctrine, except by means of ideas derived from the things of memory-knowledge and of sense. For nothing is possible in man’s thought, even as to the deepest arcanum of faith, that is not attended with a natural and sensuous idea, although the man is for the most part ignorant of the nature of it; but in the other life, if he desires it, it is presented to view before his understanding, and even, if he so wishes, before his sight; for however incredible it may appear, in the other life such things can be presented to the sight.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.