The Bible

 

Genesis 23

Study

   

1 At ang buhay ni Sara ay tumagal ng isang daan at dalawang pu't pitong taon: ito ang naging mga taon ng buhay ni Sara.

2 At namatay si Sara sa Kiriatharba (na siyang Hebron), sa lupain ng Canaan: at naparoon si Abraham na ipinagluksa si Sara at iniyakan.

3 At tumindig si Abraham sa harap ng kaniyang patay, at nagsalita sa mga anak ni Heth, na sinasabi,

4 Ako'y tagaibang bayan at nakikipamayan sa inyo: bigyan ninyo ako ng isang pag-aaring libingan sa gitna ninyo, upang aking ilibing ang aking patay, na malingid sa aking paningin.

5 At ang mga anak ni Heth ay sumagot kay Abraham, na nagsasabi sa kaniya,

6 Dinggin mo kami, panginoon ko: ikaw ay prinsipe ng Dios sa gitna namin: sa pinakahirang sa aming mga libingan ay ilibing mo ang iyong patay; wala sa amin na magkakait sa iyo ng kaniyang libingan, upang paglibingan ng iyong patay.

7 At tumindig si Abraham, at yumukod sa bayan ng lupain, sa mga anak nga ni Heth.

8 At nakiusap sa kanila, na sinasabi, Kung kalooban ninyo na aking ilibing ang aking patay na malingid sa aking paningin, ay dinggin ninyo ako, at pamagitanan ninyo ako kay Ephron, na anak ni Zohar,

9 Upang ibigay niya sa akin ang yungib ng Macpela, na kaniyang inaari, na nasa hangganan ng kaniyang parang; sa tapat na halaga ay ibigay niya sa akin, upang maging pag-aaring libingan sa gitna ninyo.

10 Si Ephron nga ay nakaupo sa gitna ng mga anak ni Heth: at sumagot si Ephron na Hetheo kay Abraham, sa harap ng mga anak ni Heth, na naririnig ng lahat na pumapasok sa pintuan ng bayan, na sinasabi,

11 Hindi, panginoon ko, dinggin mo ako: ang parang ay ibinibigay ko sa iyo, at ang yungib na naroroon ay ibinibigay ko sa iyo; sa harap ng mga anak ng aking bayan, ay ibinigay ko sa iyo: ilibing mo ang iyong patay.

12 At si Abraham ay yumukod sa harapan ng bayan ng lupain.

13 At nagsalita kay Ephron sa harap ng bayan ng lupain, na sinasabi, Maanong ako lamang ay iyong pakinggan: ibibigay ko sa iyo ang halaga ng parang; tanggapin mo sa akin, at ililibing ko roon ang aking patay.

14 At sumagot si Ephron kay Abraham, na sinasabi sa kaniya,

15 Panginoon ko, dinggin mo ako: isang putol ng lupa na ang halaga'y apat na raang siklong pilak: gaano sa akin at sa iyo? ilibing mo nga ang iyong patay.

16 At dininig ni Abraham si Ephron; at tinimbang ni Abraham kay Ephron ang salaping sinabi, sa harap ng mga anak ni Heth, apat na raang siklong pilak, na karaniwang salapi ng mga mangangalakal.

17 Kaya't ang parang ni Ephron na nasa Macpela, na nasa tapat ng Mamre, ang parang at ang yungib na nandoon, at ang lahat ng mga punong kahoy na nasa parang na yaon, na ang nasa buong hangganan niyaon sa palibot, ay pinagtibay

18 Kay Abraham na pag-aari sa harap ng mga anak ni Heth, sa harapan ng lahat ng nagsisipasok sa pintuang daan ng kaniyang bayan.

19 At pagkatapos nito ay inilibing ni Abraham si Sara na kaniyang asawa sa yungib ng parang sa Macpela sa tapat ng Mamre (na siyang Hebron) sa lupain ng Canaan.

20 At ang parang at ang yungib na naroroon, ay pinagtibay kay Abraham ng mga anak ni Heth, na pag-aaring libingan niya.

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #2935

Study this Passage

  
/ 10837  
  

2935. That he may give me the cave of Machpelah. That this signifies obscurity of faith, is evident from the signification of a “cave,” as being what is obscure (see n. 2463); and from the signification of “Machpelah,” as being faith that is in obscurity. A “cave” signifies obscurity because it is a dark place; when a “cave of a mountain” is spoken of, it then means obscurity of good; but when it is said the “cave of the field of Machpelah,” it then means obscurity of truth. As it is here said, the “cave of Machpelah,” and Machpelah was where there was a field at the end of which was the cave, obscurity of truth is here meant, or what is the same, obscurity of faith; and hence also it is plain that “Machpelah” means faith which is in obscurity.

[2] Those who are being regenerated and being made spiritual are in the greatest obscurity as to truth. Good indeed flows in with them from the Lord, but not so much truth; wherefore between the Lord and the good with man there exist parallelism and correspondence, but not with the truth (see n. 1832). The primary cause of this is that those here treated of do not know what good is; and even if they should know, still they do not believe from the heart; and so long as good is in obscurity with them, so long is truth, for all truth is from good. But to make this more clear: They know only very obscurely that the Lord is good itself, and that all is good which is of love to Him and of charity toward the neighbor, and that all is truth which asserts this and confirms it; indeed they even cherish doubts, and admit reasonings against these things; and so long as they are in such a state, the light of truth from the Lord cannot flow in; they even think of the Lord as another man, and not as God; and they think of love to Him from some worldly love; what the genuine affection of charity toward the neighbor is they scarcely know, nor indeed what charity is and what the neighbor, when yet these are essentials. Hence it is evident how far the spiritual are in obscurity; and they are still more so before regeneration, which is the state here treated of.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.