The Bible

 

Genesis 32

Study

   

1 αναστας δε λαβαν το πρωι κατεφιλησεν τους υιους αυτου και τας θυγατερας αυτου και ευλογησεν αυτους και αποστραφεις λαβαν απηλθεν εις τον τοπον αυτου

2 και ιακωβ απηλθεν εις την εαυτου οδον και αναβλεψας ειδεν παρεμβολην θεου παρεμβεβληκυιαν και συνηντησαν αυτω οι αγγελοι του θεου

3 ειπεν δε ιακωβ ηνικα ειδεν αυτους παρεμβολη θεου αυτη και εκαλεσεν το ονομα του τοπου εκεινου παρεμβολαι

4 απεστειλεν δε ιακωβ αγγελους εμπροσθεν αυτου προς ησαυ τον αδελφον αυτου εις γην σηιρ εις χωραν εδωμ

5 και ενετειλατο αυτοις λεγων ουτως ερειτε τω κυριω μου ησαυ ουτως λεγει ο παις σου ιακωβ μετα λαβαν παρωκησα και εχρονισα εως του νυν

6 και εγενοντο μοι βοες και ονοι και προβατα και παιδες και παιδισκαι και απεστειλα αναγγειλαι τω κυριω μου ησαυ ινα ευρη ο παις σου χαριν εναντιον σου

7 και ανεστρεψαν οι αγγελοι προς ιακωβ λεγοντες ηλθομεν προς τον αδελφον σου ησαυ και ιδου αυτος ερχεται εις συναντησιν σοι και τετρακοσιοι ανδρες μετ' αυτου

8 εφοβηθη δε ιακωβ σφοδρα και ηπορειτο και διειλεν τον λαον τον μετ' αυτου και τους βοας και τα προβατα εις δυο παρεμβολας

9 και ειπεν ιακωβ εαν ελθη ησαυ εις παρεμβολην μιαν και εκκοψη αυτην εσται η παρεμβολη η δευτερα εις το σωζεσθαι

10 ειπεν δε ιακωβ ο θεος του πατρος μου αβρααμ και ο θεος του πατρος μου ισαακ κυριε ο ειπας μοι αποτρεχε εις την γην της γενεσεως σου και ευ σε ποιησω

11 ικανουται μοι απο πασης δικαιοσυνης και απο πασης αληθειας ης εποιησας τω παιδι σου εν γαρ τη ραβδω μου διεβην τον ιορδανην τουτον νυν δε γεγονα εις δυο παρεμβολας

12 εξελου με εκ χειρος του αδελφου μου ησαυ οτι φοβουμαι εγω αυτον μηποτε ελθων παταξη με και μητερα επι τεκνοις

13 συ δε ειπας καλως ευ σε ποιησω και θησω το σπερμα σου ως την αμμον της θαλασσης η ουκ αριθμηθησεται απο του πληθους

14 και εκοιμηθη εκει την νυκτα εκεινην και ελαβεν ων εφερεν δωρα και εξαπεστειλεν ησαυ τω αδελφω αυτου

15 αιγας διακοσιας τραγους εικοσι προβατα διακοσια κριους εικοσι

16 καμηλους θηλαζουσας και τα παιδια αυτων τριακοντα βοας τεσσαρακοντα ταυρους δεκα ονους εικοσι και πωλους δεκα

17 και εδωκεν δια χειρος τοις παισιν αυτου ποιμνιον κατα μονας ειπεν δε τοις παισιν αυτου προπορευεσθε εμπροσθεν μου και διαστημα ποιειτε ανα μεσον ποιμνης και ποιμνης

18 και ενετειλατο τω πρωτω λεγων εαν σοι συναντηση ησαυ ο αδελφος μου και ερωτα σε λεγων τινος ει και που πορευη και τινος ταυτα τα προπορευομενα σου

19 ερεις του παιδος σου ιακωβ δωρα απεσταλκεν τω κυριω μου ησαυ και ιδου αυτος οπισω ημων

20 και ενετειλατο τω πρωτω και τω δευτερω και τω τριτω και πασι τοις προπορευομενοις οπισω των ποιμνιων τουτων λεγων κατα το ρημα τουτο λαλησατε ησαυ εν τω ευρειν υμας αυτον

21 και ερειτε ιδου ο παις σου ιακωβ παραγινεται οπισω ημων ειπεν γαρ εξιλασομαι το προσωπον αυτου εν τοις δωροις τοις προπορευομενοις αυτου και μετα τουτο οψομαι το προσωπον αυτου ισως γαρ προσδεξεται το προσωπον μου

22 και παρεπορευοντο τα δωρα κατα προσωπον αυτου αυτος δε εκοιμηθη την νυκτα εκεινην εν τη παρεμβολη

23 αναστας δε την νυκτα εκεινην ελαβεν τας δυο γυναικας και τας δυο παιδισκας και τα ενδεκα παιδια αυτου και διεβη την διαβασιν του ιαβοκ

24 και ελαβεν αυτους και διεβη τον χειμαρρουν και διεβιβασεν παντα τα αυτου

25 υπελειφθη δε ιακωβ μονος και επαλαιεν ανθρωπος μετ' αυτου εως πρωι

26 ειδεν δε οτι ου δυναται προς αυτον και ηψατο του πλατους του μηρου αυτου και εναρκησεν το πλατος του μηρου ιακωβ εν τω παλαιειν αυτον μετ' αυτου

27 και ειπεν αυτω αποστειλον με ανεβη γαρ ο ορθρος ο δε ειπεν ου μη σε αποστειλω εαν μη με ευλογησης

28 ειπεν δε αυτω τι το ονομα σου εστιν ο δε ειπεν ιακωβ

29 ειπεν δε αυτω ου κληθησεται ετι το ονομα σου ιακωβ αλλα ισραηλ εσται το ονομα σου οτι ενισχυσας μετα θεου και μετα ανθρωπων δυνατος

30 ηρωτησεν δε ιακωβ και ειπεν αναγγειλον μοι το ονομα σου και ειπεν ινα τι τουτο ερωτας το ονομα μου και ηυλογησεν αυτον εκει

31 και εκαλεσεν ιακωβ το ονομα του τοπου εκεινου ειδος θεου ειδον γαρ θεον προσωπον προς προσωπον και εσωθη μου η ψυχη

32 ανετειλεν δε αυτω ο ηλιος ηνικα παρηλθεν το ειδος του θεου αυτος δε επεσκαζεν τω μηρω αυτου

33 ενεκεν τουτου ου μη φαγωσιν οι υιοι ισραηλ το νευρον ο εναρκησεν ο εστιν επι του πλατους του μηρου εως της ημερας ταυτης οτι ηψατο του πλατους του μηρου ιακωβ του νευρου και εναρκησεν

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #4287

Study this Passage

  
/ 10837  
  

4287. For as a prince hast thou contended with God and with men, and hast prevailed. That this signifies continual victories in combats as to truths and goods, is evident from the signification of “contending as a prince,” as being to overcome in combats, here in the combats of temptations, for these are what are treated of; and from the signification of “with God and with men” as being as to truths and goods, of which below.

[2] As in the supreme sense the Lord is treated of, it is He who is meant in this sense by “him that contended as a prince with God and men;” for He endured all temptations by His own power, and by means of them conquered the hells; for He admitted all the hells into Himself in their order, yea, even to the angels-of which in the following pages. And He thus reduced into order all things in the heavens and in the hells, and at last glorified Himself, that is, made the Human in Himself Divine.

[3] From this it is manifest that in the supreme sense the Lord is “Jacob” and “Israel” (as shown just above, n. 4286), not only in that He contended as a prince, that is, endured all the combats of temptations, and conquered in them, but in that He also endures them in every man. But see what has been said on these subjects many times before, namely: That the Lord beyond all endured the most grievous temptations (n. 1663, 1668, 1787, 2776, 2786, 2795, 2816): That the Lord fought from Divine love, differently from all men (n. 1690, 1691, 1789, 1812, 1813, 1820): That the Lord fought against hereditary evil from the mother, so that at last He was not her son, although He had no actual evil (n. 1444, 1573, 2025, 2574, 2649, 3318): That the Lord through combats of temptations and continual victories disposed all things into a heavenly form (n. 1928): That by continual victories in the combats of temptations He united the Divine Essence to the Human (n. 1616, 1737, 1813, 1921, 2025, 2026, 2500, 2523, 2632, 2776): And that the Lord endures temptations in man, and subjugates evil and the hells (n. 987, 1661, 1692).

[4] That “to contend with God and with men” denotes to be tempted as to truths and as to goods, is a secret which does not appear from the letter. That it was not God with whom Jacob contended must be evident to everyone, and will also appear from the explication below; for it cannot be predicated of any man that he contends with God and prevails. But the internal sense teaches what is here signified by “God” and by “men”—namely, that by “God” is signified truth and by “men” good, and this for the reason that in the internal sense the name “God” signifies truth, and hence that when the subject treated of is truth, this name is used (n. 2586, 2769, 2807, 2822); and that when “man” is mentioned, good is meant. That “man” denotes good is because the Lord is the only man, and because man is called man from Him (see n. 49, 288, 565, 1894); also because from Him heaven is a man, and is called the Grand Man (n. 684, 1276, 3624-3649, 3741-3751).

[5] For this reason the Most Ancient Church also, which was in celestial good, was called “man” (n. 478); and therefore also in the Word, where good is treated of, good is signified by “man,” as in Isaiah:

I will make a man [vir homo] 1 more rare than gold, and man [homo] than the gold of Ophir (Isaiah 13:12).

The inhabitants of the earth shall be burned, and few shall be the man [vir homo] left (Isaiah 24:6);

a “man” [vir homo] denotes spiritual good, or the good of truth; a “man” [homo], good.

In the same:

The paths are laid waste, the wayfaring man hath ceased; he hath made vain the covenant, he hath loathed the cities, he regardeth not a man [vir homo] (Isaiah 33:8).

In Jeremiah:

I beheld the earth, and lo it was a void and emptiness, and the heavens, and they had no light; I beheld and lo there was no man, and all the birds of heaven had flown away (Jeremiah 4:23, 25).

In the same:

Behold, the days come, saith Jehovah, that I will sow the house of Israel and the house of Judah with the seed of man, and with the seed of beast (Jeremiah 31:27).

In Ezekiel:

Thy merchants with the soul of man and vessels of brass they gave thy trading (Ezekiel 27:13).

In the same:

Ye My flock, the flock of My pasture, ye are man, and I am your God (Ezekiel 34:31).

Again:

The waste cities shall be filled with the flock of man (Ezekiel 36:38).

In these passages “man” [homo] denotes those who are in good, thus good, because man is man from good. But the truth which is from good is called in the Word a “man” [vir homo], and also the “son of man.”

Footnotes:

1. Hebrew-enosh.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.