New Christian Bible Study

The Bible

 

Genesis 20

Study

   

1 και εκινησεν εκειθεν αβρααμ εις γην προς λιβα και ωκησεν ανα μεσον καδης και ανα μεσον σουρ και παρωκησεν εν γεραροις

2 ειπεν δε αβρααμ περι σαρρας της γυναικος αυτου οτι αδελφη μου εστιν εφοβηθη γαρ ειπειν οτι γυνη μου εστιν μηποτε αποκτεινωσιν αυτον οι ανδρες της πολεως δι' αυτην απεστειλεν δε αβιμελεχ βασιλευς γεραρων και ελαβεν την σαρραν

3 και εισηλθεν ο θεος προς αβιμελεχ εν υπνω την νυκτα και ειπεν ιδου συ αποθνησκεις περι της γυναικος ης ελαβες αυτη δε εστιν συνωκηκυια ανδρι

4 αβιμελεχ δε ουχ ηψατο αυτης και ειπεν κυριε εθνος αγνοουν και δικαιον απολεις

5 ουκ αυτος μοι ειπεν αδελφη μου εστιν και αυτη μοι ειπεν αδελφος μου εστιν εν καθαρα καρδια και εν δικαιοσυνη χειρων εποιησα τουτο

6 ειπεν δε αυτω ο θεος καθ' υπνον καγω εγνων οτι εν καθαρα καρδια εποιησας τουτο και εφεισαμην εγω σου του μη αμαρτειν σε εις εμε ενεκεν τουτου ουκ αφηκα σε αψασθαι αυτης

7 νυν δε αποδος την γυναικα τω ανθρωπω οτι προφητης εστιν και προσευξεται περι σου και ζηση ει δε μη αποδιδως γνωθι οτι αποθανη συ και παντα τα σα

8 και ωρθρισεν αβιμελεχ το πρωι και εκαλεσεν παντας τους παιδας αυτου και ελαλησεν παντα τα ρηματα ταυτα εις τα ωτα αυτων εφοβηθησαν δε παντες οι ανθρωποι σφοδρα

9 και εκαλεσεν αβιμελεχ τον αβρααμ και ειπεν αυτω τι τουτο εποιησας ημιν μη τι ημαρτομεν εις σε οτι επηγαγες επ' εμε και επι την βασιλειαν μου αμαρτιαν μεγαλην εργον ο ουδεις ποιησει πεποιηκας μοι

10 ειπεν δε αβιμελεχ τω αβρααμ τι ενιδων εποιησας τουτο

11 ειπεν δε αβρααμ ειπα γαρ αρα ουκ εστιν θεοσεβεια εν τω τοπω τουτω εμε τε αποκτενουσιν ενεκεν της γυναικος μου

12 και γαρ αληθως αδελφη μου εστιν εκ πατρος αλλ' ουκ εκ μητρος εγενηθη δε μοι εις γυναικα

13 εγενετο δε ηνικα εξηγαγεν με ο θεος εκ του οικου του πατρος μου και ειπα αυτη ταυτην την δικαιοσυνην ποιησεις επ' εμε εις παντα τοπον ου εαν εισελθωμεν εκει ειπον εμε οτι αδελφος μου εστιν

14 ελαβεν δε αβιμελεχ χιλια διδραχμα προβατα και μοσχους και παιδας και παιδισκας και εδωκεν τω αβρααμ και απεδωκεν αυτω σαρραν την γυναικα αυτου

15 και ειπεν αβιμελεχ τω αβρααμ ιδου η γη μου εναντιον σου ου εαν σοι αρεσκη κατοικει

16 τη δε σαρρα ειπεν ιδου δεδωκα χιλια διδραχμα τω αδελφω σου ταυτα εσται σοι εις τιμην του προσωπου σου και πασαις ταις μετα σου και παντα αληθευσον

17 προσηυξατο δε αβρααμ προς τον θεον και ιασατο ο θεος τον αβιμελεχ και την γυναικα αυτου και τας παιδισκας αυτου και ετεκον

18 οτι συγκλειων συνεκλεισεν κυριος εξωθεν πασαν μητραν εν τω οικω του αβιμελεχ ενεκεν σαρρας της γυναικος αβρααμ

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #2327

Study this Passage

  
/ 10837  
  

2327. He bowed himself with his face to the earth. That this signifies humiliation, may be seen without unfolding the meaning. The reason that in former times, especially in the representative churches, they bowed themselves so low that they let down the face to the earth, was because the face signified man’s interiors (n. 358, 1999); and the reason they let it down to the earth was that the dust of the earth signified what is profane and condemned (n. 278); consequently they thus represented that of themselves they were profane and condemned. For the same reason they prostrated themselves, pressing the face to the earth, and even rolling themselves in dust and ashes, and also sprinkling dust and ashes upon their heads (as may be seen from Lam. 2:10; Ezekiel 27:30; Micah 1:10; Josh. 7:6; Revelation 18:19 and elsewhere).

[2] By all this they represented the state of true humiliation, which is possible to none unless they acknowledge that of themselves they are profane and condemned, and thus that they cannot of themselves look to the Lord, where there is nothing but what is Divine and Holy; on which account, so far as a man is in self-acknowledgment, so far he can be in true humiliation, and in adoration when in worship. For in all worship there must be humiliation; and if this is separated therefrom, there is nothing of adoration, thus nothing of worship.

[3] That the state of humiliation is the essential state of worship itself, comes from the fact that so far as the heart is humbled, so far the love of self and all the evil therefrom ceases; and so far as this ceases, so far good and truth, that is, charity and faith, flow in from the Lord; for that which stands in the way of the reception of these is principally the love of self, in which there is contempt for others in comparison with one’s self; hatred and revenge if self is not treated with honor; and also unmercifulness and cruelty; thus the worst evils of all; and into these good and truth can in no wise be introduced, for they are opposites.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org