The Bible

 

Genesis 19

Study

   

1 ηλθον δε οι δυο αγγελοι εις σοδομα εσπερας λωτ δε εκαθητο παρα την πυλην σοδομων ιδων δε λωτ εξανεστη εις συναντησιν αυτοις και προσεκυνησεν τω προσωπω επι την γην

2 και ειπεν ιδου κυριοι εκκλινατε εις τον οικον του παιδος υμων και καταλυσατε και νιψασθε τους ποδας υμων και ορθρισαντες απελευσεσθε εις την οδον υμων ειπαν δε ουχι αλλ' εν τη πλατεια καταλυσομεν

3 και κατεβιαζετο αυτους και εξεκλιναν προς αυτον και εισηλθον εις την οικιαν αυτου και εποιησεν αυτοις ποτον και αζυμους επεψεν αυτοις και εφαγον

4 προ του κοιμηθηναι και οι ανδρες της πολεως οι σοδομιται περιεκυκλωσαν την οικιαν απο νεανισκου εως πρεσβυτερου απας ο λαος αμα

5 και εξεκαλουντο τον λωτ και ελεγον προς αυτον που εισιν οι ανδρες οι εισελθοντες προς σε την νυκτα εξαγαγε αυτους προς ημας ινα συγγενωμεθα αυτοις

6 εξηλθεν δε λωτ προς αυτους προς το προθυρον την δε θυραν προσεωξεν οπισω αυτου

7 ειπεν δε προς αυτους μηδαμως αδελφοι μη πονηρευσησθε

8 εισιν δε μοι δυο θυγατερες αι ουκ εγνωσαν ανδρα εξαξω αυτας προς υμας και χρησασθε αυταις καθα αν αρεσκη υμιν μονον εις τους ανδρας τουτους μη ποιησητε μηδεν αδικον ου εινεκεν εισηλθον υπο την σκεπην των δοκων μου

9 ειπαν δε αποστα εκει εις ηλθες παροικειν μη και κρισιν κρινειν νυν ουν σε κακωσομεν μαλλον η εκεινους και παρεβιαζοντο τον ανδρα τον λωτ σφοδρα και ηγγισαν συντριψαι την θυραν

10 εκτειναντες δε οι ανδρες τας χειρας εισεσπασαντο τον λωτ προς εαυτους εις τον οικον και την θυραν του οικου απεκλεισαν

11 τους δε ανδρας τους οντας επι της θυρας του οικου επαταξαν αορασια απο μικρου εως μεγαλου και παρελυθησαν ζητουντες την θυραν

12 ειπαν δε οι ανδρες προς λωτ εστιν τις σοι ωδε γαμβροι η υιοι η θυγατερες η ει τις σοι αλλος εστιν εν τη πολει εξαγαγε εκ του τοπου τουτου

13 οτι απολλυμεν ημεις τον τοπον τουτον οτι υψωθη η κραυγη αυτων εναντιον κυριου και απεστειλεν ημας κυριος εκτριψαι αυτην

14 εξηλθεν δε λωτ και ελαλησεν προς τους γαμβρους αυτου τους ειληφοτας τας θυγατερας αυτου και ειπεν αναστητε και εξελθατε εκ του τοπου τουτου οτι εκτριβει κυριος την πολιν εδοξεν δε γελοιαζειν εναντιον των γαμβρων αυτου

15 ηνικα δε ορθρος εγινετο επεσπουδαζον οι αγγελοι τον λωτ λεγοντες αναστας λαβε την γυναικα σου και τας δυο θυγατερας σου ας εχεις και εξελθε ινα μη συναπολη ταις ανομιαις της πολεως

16 και εταραχθησαν και εκρατησαν οι αγγελοι της χειρος αυτου και της χειρος της γυναικος αυτου και των χειρων των δυο θυγατερων αυτου εν τω φεισασθαι κυριον αυτου

17 και εγενετο ηνικα εξηγαγον αυτους εξω και ειπαν σωζων σωζε την σεαυτου ψυχην μη περιβλεψης εις τα οπισω μηδε στης εν παση τη περιχωρω εις το ορος σωζου μηποτε συμπαραλημφθης

18 ειπεν δε λωτ προς αυτους δεομαι κυριε

19 επειδη ευρεν ο παις σου ελεος εναντιον σου και εμεγαλυνας την δικαιοσυνην σου ο ποιεις επ' εμε του ζην την ψυχην μου εγω δε ου δυνησομαι διασωθηναι εις το ορος μη καταλαβη με τα κακα και αποθανω

20 ιδου η πολις αυτη εγγυς του καταφυγειν με εκει η εστιν μικρα εκει σωθησομαι ου μικρα εστιν και ζησεται η ψυχη μου

21 και ειπεν αυτω ιδου εθαυμασα σου το προσωπον και επι τω ρηματι τουτω του μη καταστρεψαι την πολιν περι ης ελαλησας

22 σπευσον ουν του σωθηναι εκει ου γαρ δυνησομαι ποιησαι πραγμα εως του σε εισελθειν εκει δια τουτο εκαλεσεν το ονομα της πολεως εκεινης σηγωρ

23 ο ηλιος εξηλθεν επι την γην και λωτ εισηλθεν εις σηγωρ

24 και κυριος εβρεξεν επι σοδομα και γομορρα θειον και πυρ παρα κυριου εκ του ουρανου

25 και κατεστρεψεν τας πολεις ταυτας και πασαν την περιοικον και παντας τους κατοικουντας εν ταις πολεσιν και παντα τα ανατελλοντα εκ της γης

26 και επεβλεψεν η γυνη αυτου εις τα οπισω και εγενετο στηλη αλος

27 ωρθρισεν δε αβρααμ το πρωι εις τον τοπον ου ειστηκει εναντιον κυριου

28 και επεβλεψεν επι προσωπον σοδομων και γομορρας και επι προσωπον της γης της περιχωρου και ειδεν και ιδου ανεβαινεν φλοξ της γης ωσει ατμις καμινου

29 και εγενετο εν τω εκτριψαι κυριον πασας τας πολεις της περιοικου εμνησθη ο θεος του αβρααμ και εξαπεστειλεν τον λωτ εκ μεσου της καταστροφης εν τω καταστρεψαι κυριον τας πολεις εν αις κατωκει εν αυταις λωτ

30 ανεβη δε λωτ εκ σηγωρ και εκαθητο εν τω ορει και αι δυο θυγατερες αυτου μετ' αυτου εφοβηθη γαρ κατοικησαι εν σηγωρ και ωκησεν εν τω σπηλαιω αυτος και αι δυο θυγατερες αυτου μετ' αυτου

31 ειπεν δε η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν ο πατηρ ημων πρεσβυτερος και ουδεις εστιν επι της γης ος εισελευσεται προς ημας ως καθηκει παση τη γη

32 δευρο και ποτισωμεν τον πατερα ημων οινον και κοιμηθωμεν μετ' αυτου και εξαναστησωμεν εκ του πατρος ημων σπερμα

33 εποτισαν δε τον πατερα αυτων οινον εν τη νυκτι ταυτη και εισελθουσα η πρεσβυτερα εκοιμηθη μετα του πατρος αυτης την νυκτα εκεινην και ουκ ηδει εν τω κοιμηθηναι αυτην και αναστηναι

34 εγενετο δε τη επαυριον και ειπεν η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν ιδου εκοιμηθην εχθες μετα του πατρος ημων ποτισωμεν αυτον οινον και την νυκτα ταυτην και εισελθουσα κοιμηθητι μετ' αυτου και εξαναστησωμεν εκ του πατρος ημων σπερμα

35 εποτισαν δε και εν τη νυκτι εκεινη τον πατερα αυτων οινον και εισελθουσα η νεωτερα εκοιμηθη μετα του πατρος αυτης και ουκ ηδει εν τω κοιμηθηναι αυτην και αναστηναι

36 και συνελαβον αι δυο θυγατερες λωτ εκ του πατρος αυτων

37 και ετεκεν η πρεσβυτερα υιον και εκαλεσεν το ονομα αυτου μωαβ λεγουσα εκ του πατρος μου ουτος πατηρ μωαβιτων εως της σημερον ημερας

38 ετεκεν δε και η νεωτερα υιον και εκαλεσεν το ονομα αυτου αμμαν υιος του γενους μου ουτος πατηρ αμμανιτων εως της σημερον ημερας

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #2447

Study this Passage

  
/ 10837  
  

2447. From Jehovah out of heaven. That this signifies from the laws of order as to truth, because they separate themselves from good, cannot be seen except from the internal sense, by which there is disclosed how the case stands with punishments and damnations: that they in no wise come from Jehovah, that is, from the Lord, but from the man himself, the evil spirit, and the devil; and this from the laws of order as to truth, because they separate themselves from good.

[2] All order is from Jehovah, that is, from the Lord, and according to this order are all things directed by Him both in general and in particular, but in many different ways, to wit, from Will, from Good-pleasure, from Leave, and from Permission. The things that are from His will and good-pleasure are from the laws of order as to good, and so also are many of those which are from leave, and some of those which are from permission. But when a man separates himself from good he casts himself into the rule of the laws of order that are of truth separated from good, which are such that they condemn; for all truth condemns man and casts him down into hell; whereas the Lord from good, that is, from mercy, saves him, and uplifts him into heaven. From this we see that it is man himself who condemns himself.

[3] The things done from permission are mostly of this nature, as for example, that one devil punishes and torments another; and innumerable other things of this kind. These things are from the laws of order as to truth separated from good; for the devils could not otherwise be held in bonds, and withheld from rushing upon all the well disposed and good, and eternally destroying them. It is the prevention of this which is the good the Lord has in view. The case herein is similar to that which exists on earth, where a mild and clement king, who intends and does nothing but good, must needs suffer his laws to punish the evil and the wicked (although he punishes no one, but rather grieves that they are such that their evils must punish them), for otherwise he would leave his kingdom itself a prey to them; which would be the height of rigor and of unmercifulness.

[4] This shows that Jehovah in no wise caused it to rain brimstone and fire, that is in no wise condemned to hell; but that the men themselves who were in evil and thence in falsity did this, because they had separated themselves from good, and so had cast themselves into the rule of the laws of order that come from truth alone. From all which it follows that this is the internal sense of these words.

[5] That in the Word “evil,” “punishing,” “cursing,” “damnation,” and many other such things are attributed to Jehovah or the Lord, as here that He made it “rain brimstone and fire,” we read in Ezekiel:

I will contend against him with pestilence and with blood; and I will rain upon him fire and brimstone (Ezekiel 38:22).

In Isaiah:

The breath of Jehovah like a stream of brimstone doth kindle it (Isaiah 30:33).

In David:

Jehovah shall rain upon the wicked snares, fire, and brimstone (Psalms 11:6).

Again:

There went up a smoke out of His nostrils, and fire out of His mouth, coals did burn from Him (Psalms 18:8).

In Jeremiah:

Lest My fury go forth like fire, and burn, and there is none to quench it (Jeremiah 21:12).

In Moses:

A fire is kindled in Mine anger, and shall burn unto the lowest hell (Deuteronomy 32:22);

besides similar things in many other places. The reason why such things are attributed in the Word to Jehovah or the Lord has been explained in Part First (n. 223, 245, 589, 592, 696, 735, 1093, 1638, 1683, 1874); for such things are as far from coming from the Lord, as good is far from evil, or as heaven is from hell, or what is Divine from what is diabolical. Evil, hell, and the devil do these things; but by no means the Lord, who is mercy itself and good itself; but because He appears to do them, therefore for the reasons mentioned in the numbers cited, they are attributed to Him.

[6] From its being said in this verse that Jehovah caused it to rain from Jehovah out of heaven, it appears in the sense of the letter as if there were two; one on earth, and one in heaven; but the internal sense teaches how this also is to be understood, namely, that by the Jehovah first named is meant the Lord’s Divine Human and Holy proceeding (meant in this chapter by the “two men”) and by the Jehovah named in the second place is meant the Divine Itself that is called the “Father” (spoken of in the preceding chapter); and that this Trine is in the Lord, as He himself says in John:

He that hath seen Me hath seen the Father; believe Me, that I am in the Father, and the Father in Me (John 14:9-11).

And concerning the Holy proceeding, in the same:

The Comforter shall not speak from Himself but He shall take of Mine, and shall declare it unto you (John 16:13-15).

Thus Jehovah is one, although two are here named; two being named for the reason that all the laws of order are from the Lord’s Divine Itself, Divine Human, and Holy proceeding.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.