The Bible

 

Γένεση 32

Study

   

1 Και απηλθεν ο Ιακωβ εις την οδον αυτου· και συνηντησαν αυτον οι αγγελοι του Θεου.

2 Και οτε ειδεν αυτους ο Ιακωβ ειπε, Στρατοπεδον Θεου ειναι τουτο· και εκαλεσε το ονομα του τοπου εκεινου, Μαχαναιμ.

3 Και απεστειλεν ο Ιακωβ μηνυτας εμπροσθεν αυτου προς Ησαυ τον αδελφον αυτου εις την γην Σηειρ, εις τον τοπον του Εδωμ.

4 Και παρηγγειλεν εις αυτους, λεγων, ουτω θελετε ειπει προς τον κυριον μου τον Ησαυ, Ουτω λεγει ο δουλος σου Ιακωβ, μετα του Λαβαν παρωκησα, και διεμεινα εως του νυν·

5 και απεκτησα βοας και ονους προβατα και δουλους και δουλας· και απεστειλα να αναγγειλω προς τον κυριον μου, δια να ευρω χαριν εμπροσθεν σου.

6 Και επεστρεψαν οι μηνυται προς τον Ιακωβ, λεγοντες, Υπηγαμεν προς τον αδελφον σου τον Ησαυ, και μαλιστα ερχεται εις συναντησιν σου, και τετρακοσιοι ανδρες μετ' αυτου.

7 Εφοβηθη δε ο Ιακωβ σφοδρα και ητο εν αμηχανια· και διηρεσε τον λαον, τον μεθ' αυτου, και τα ποιμνια και τους βοας και τας καμηλους, εις δυο ταγματα·

8 λεγων, Εαν ελθη ο Ησαυ εις το εν ταγμα και παταξη αυτο, το επιλοιπον ταγμα θελει διασωθη.

9 Και ειπεν ο Ιακωβ, Θεε του πατρος μου Αβρααμ και Θεε του πατρος μου Ισαακ, Κυριε, οστις ειπας προς εμε· Επιστρεψον εις την γην σου και εις την συγγενειαν σου και θελω σε αγαθοποιησει·

10 πολυ μικρος ειμαι ως προς παντα τα ελεη και πασαν την αληθειαν τα οποια εκαμες εις τον δουλον σου· διοτι με την ραβδον μου διεβην τον Ιορδανην τουτον, και τωρα εγεινα δυο ταγματα·

11 σωσον με, δεομαι σου, εκ της χειρος του αδελφου μου, εκ της χειρος του Ησαυ· διοτι φοβουμαι αυτον, μηπως ελθων παταξη εμε και την μητερα επι τα τεκνα·

12 συ δε ειπας, Βεβαια θελω σε αγαθοποιησει, και θελω καταστησει το σπερμα σου ως την αμμον της θαλασσης, ητις εκ του πληθους δεν δυναται να αριθμηθη.

13 Και εκοιμηθη εκει την νυκτα εκεινην· και ελαβεν εκ των οσα ετυχον εν τη χειρι αυτου, δωρον προς Ησαυ τον αδελφον αυτου·

14 αιγας διακοσιας και τραγους εικοσι, προβατα διακοσια και κριους εικοσι,

15 καμηλους θηλαζουσας μετα των τεκνων αυτων τριακοντα, δαμαλια τεσσαρακοντα και ταυρους δεκα, ονους θηλυκας εικοσι και πωλαρια δεκα.

16 Και παρεδωκεν εις τας χειρας των δουλων αυτου, εκαστον ποιμνιον χωριστα· και ειπε προς τους δουλους αυτου, Περασατε εμπροσθεν μου και αφησατε διαστημα μεταξυ ποιμνιου και ποιμνιου.

17 Και εις τον πρωτον παρηγγειλε, λεγων, Οταν σε συναντηση Ησαυ ο αδελφος μου, και σε ερωτηση λεγων, Τινος εισαι; και που υπαγεις; και τινος ειναι ταυτα, τα οποια εχεις εμπροσθεν σου;

18 τοτε θελεις ειπει, Ταυτα ειναι του δουλου σου του Ιακωβ, δωρα στελλομενα προς τον κυριον μου Ησαυ· και ιδου, και αυτος οπισω ημων.

19 ουτω παρηγγειλε και εις τον δευτερον, και εις τον τριτον και εις παντας τους ακολουθουντας οπισω των ποιμνιων, λεγων, κατα τους λογους τουτους θελετε λαλησει προς τον Ησαυ, οταν ευρητε αυτον·

20 και θελετε ειπει, Ιδου, οπισω ημων και αυτος ο δουλος σου Ιακωβ. Διοτι ελεγε, Θελω εξιλεωσει το προσωπον αυτου με το δωρον, το προπορευομενον εμπροσθεν μου· και μετα ταυτα θελω ιδει το προσωπον αυτου· ισως θελει με δεχθη.

21 Το δωρον λοιπον επερασεν εμπροσθεν αυτου· αυτος δε εμεινε την νυκτα εκεινην εν τω στρατοπεδω.

22 Σηκωθεις δε την νυκτα εκεινην, ελαβε τας δυο γυναικας αυτου και τας δυο θεραπαινας αυτου και τα ενδεκα παιδια αυτου και διεβη το περασμα του Ιαβοκ.

23 Και ελαβεν αυτους και διεβιβασεν αυτους τον χειμαρρον· διεβιβασε και τα υπαρχοντα αυτου.

24 Ο δε Ιακωβ εμεινε μονος· και επαλαιε μετ' αυτου ανθρωπος εως τα χαραγματα της αυγης·

25 ιδων δε οτι δεν υπερισχυσε κατ' αυτου, ηγγισε την αρθρωσιν του μηρου αυτου· και μετετοπισθη η αρθρωσις του μηρου του Ιακωβ, ενω επαλαιε μετ' αυτου.

26 Ο δε ειπεν, Αφες με να απελθω, διοτι εχαραξεν η αυγη. Και αυτος ειπε, δεν θελω σε αφησει να απελθης, εαν δεν με ευλογησης.

27 Και ειπε προς αυτον, Τι ειναι το ονομα σου; Ο δε ειπεν, Ιακωβ.

28 Και εκεινος ειπε, Δεν θελει καλεσθη πλεον το ονομα σου Ιακωβ, αλλα Ισραηλ· διοτι ενισχυσας μετα Θεου, και μετα ανθρωπων θελεις εισθαι δυνατος.

29 Ηρωτησε δε ο Ιακωβ λεγων, Φανερωσον μοι, παρακαλω, το ονομα σου. Ο δε ειπε, Δια τι ερωτας το ονομα μου; Και ευλογησεν αυτον εκει.

30 Και εκαλεσεν Ιακωβ το ονομα του τοπου εκεινον Φανουηλ, λεγων, Διοτι ειδον τον Θεον προσωπον προς προσωπον, και εφυλαχθη η ζωη μου.

31 Και ανετειλεν ο ηλιος επ' αυτου, καθως διεβη το Φανουηλ· εχωλαινε δε κατα τον μηρον αυτου.

32 Δια τουτο μεχρι της σημερον δεν τρωγουσιν οι υιοι του Ισραηλ τον ναρκωθεντα μυωνα, οστις ειναι επι της αρθρωσεως του μηρου· διοτι εκεινος ηγγισε την αρθρωσιν του μηρου του Ιακωβ κατα τον μυωνα τον ναρκωθεντα.

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #4364

Study this Passage

  
/ 10837  
  

4364. 'He said, What do you mean by all this camp which I met?' means the specific things which came from the good of truth. This is clear from the meaning of 'camp' here as things that are specific, for these are meant by the animals mentioned in verses 14, 15 of the previous chapter - two hundred she-goats and twenty he-goats, two hundred sheep and twenty rams, thirty milking camels and their colts, forty young cows and ten young bulls, twenty she-asses and ten foals. By these are meant the goods and truths together with the things that are subservient, by means of which the instillation was to be effected, see 4263, 4264, and so mean those that are specific. The specific ones meant here are nothing other than those which serve to prove that truths really are truths and forms of good really are forms of good. They support a person's thoughts and affections - that is, the things he knows and the things he loves - which lead him to favour an idea and maintain that it is true. The gifts which in the Church of old were made to kings and to priests also held the same meaning It is well known that another is led to one's own way of thinking - that is, to the things which one says are good and true - both by the use of rational arguments and by the appeal to affections. It is the actual supporting proofs to which the term 'specific' applies and that are meant at this point by 'this camp'. This is the reason why the words 'to find favour in the eyes of my lord' appear, explaining why 'the camp' was sent, and after that, 'If now I have found favour in your eyes, then take my gift from my hand'.

[2] It is similar with spiritual things or matters of faith, when these are being joined to the good of charity. People believe that goods and truths flow in immediately from heaven, and so without any intermediate agents in man; but in this they are much mistaken. The Lord leads everyone through the agency of his affections and in so doing bends him by means of a Providence working silently; for He leads people by means of their freedom, 1937, 1947. All freedom entails a person's affection or love, see 2870, 2873. Consequently every joining together of good and truth takes place in freedom and not under compulsion, 2875-2878, 2881, 3145, 3146, 3158, 4031. When therefore a person has been brought in freedom to good, truths find acceptance and are implanted. That person also starts to be stirred by an affection for them and is in this manner introduced little by little into heavenly freedom. One who is regenerate, that is, who loves the neighbour - more so one who loves the Lord - will discover, if he reflects on his life before then, that he has been led to that point by many ideas present in his thought and many impulses of his affection.

[3] What exactly is meant here by the things which came from the good of truth may be seen more easily from examples. Let truth which has to be introduced into good be exemplified by the truth that man has life after death. Unless this is supported by specific truths, it does not find acceptance, that is, not unless it is supported by the following: Man is able to think not only about the things he sees and perceives with the senses but also about those which he does not see or perceive with the senses. Also his affection can be stirred by them; and through his affection he can become linked to them and therefore to heaven, indeed to the Lord Himself. And those who are able to be linked to the Divine can never die. These and many more like them are the specific truths which present themselves before that truth is instilled into good, that is, before it is believed fully. That truth does indeed submit itself first, yet these specific truths nevertheless cause it to find acceptance.

[4] Take as another example the truth that man is a spirit and that he is clothed with a body while he lives in the world. This also is a truth that has to be instilled into good, for if it is not instilled he has no concern for heaven, in which case he looks on himself in the same way as he does on animals. But this truth cannot be instilled except by means of specific ones such as the following: The body which a person carries around ministers to uses in the world; that is to say, it enables him by means of material eyes to see things that are in the world, and to perform actions by means of material muscles, which give him power that is sufficient to lift heavy objects. Nevertheless some more interior part of him exists which thinks and wills, and for which the body is the instrumental or material organ. Also his spirit is his true self, or the person himself, who performs actions and has sensory perception through these organic forms. And there are many other personal experiences by which he can prove that truth to be so once he believes it. All of these are specific truths which are put forward first and which cause that truth itself to be instilled into good and also to come from it. It is these and other things like them that are meant here by 'a camp'.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.