1120. Mij werd ook getoond, dat de innerlijke ademhaling van de mensen van de Oudste Kerk, welke van de navel naar de innerlijke streek van de borst ging, in de loop van de tijd of in het nageslacht, veranderde, en zich meer naar de streek van de rug en naar de buik terugtrok, dus meer naar buiten en naar beneden, en dat tenslotte in het laatste nageslacht van deze Kerk, dat onmiddellijk voor de vloed bestond, nauwelijks iets van innerlijke ademhaling was overgebleven, en zij, toen de ademhaling eindelijk geheel uit de borst verdween, vanzelf verstikt werden; maar dat toen in sommigen een uiterlijke ademhaling begon te komen, en met deze ademhaling de gearticuleerde klank of de spraak van woorden; zo gedroeg zich de ademhaling van de mensen vóór de vloed naar de staat van hun liefde en van hun geloof; en dat, toen er tenslotte geen liefde en geen geloof meer waren, maar overreding van het valse, de innerlijke ademhaling ophield, en daarmee de rechtstreekse gemeenschap met de engelen, en de innerlijke gewaarwording.