342. Razgovarajući s Anđelima o Deci, pitao sam da li su Deca čista od zla zato što nisu imala prilike da čine zlo kao odrasli. Odgovoreno mi je da su i ona u zlu, da su zlo samo, ali da ih Gospod kao i sve Anđele odvraća od njega i drži u dobru, što njima izgleda kao da su sami od sebe u dobru. Da ne bi stekli lažno mišljenje da dobro potiče od njih a ne od Gospoda, Deca koja odrastu u Nebu stavljaju se ponekad u zla koja su nasledno primila, te tako ostaju sve dok ne saznaju, priznaju i ne uvere se kako stvari stoje. Jedan Duh, koji je umro kao dete a imao slično mišljenje (a bio je sin jednoga Kralja), bejaše stavljen u život zla sa kojim je bio rođen. Tada na sferi svog života primeti težnju da ostalima zapoveda i da preljubu ne smatra prestupom. To su bila zla koja je bio primio od svojih roditelja.

Ali pošto uvide svoju pravu prirodu, ponovo bi primljen među Anđele. U drugom životu čovek se nikada ne kažnjava za nasledno zlo, ono njemu ne pripada, i on nije kriv što je takav. Ali se kažnjava za zbiljski počinjeno zlo koje mu pripada, a to znači za sve ono što je od naslednoga zla prisvojio svojim stvarnim životom. Da Deca, kada odrastu, bivaju stavljena u stanje naslednoga zla, to nije zato da bi bila kažnjena, nego da bi znala da su sama po sebi zlo samo; da su iz Pakla, koji je u njima, podignuta u Nebo kroz Milosrđe Gospodnje; i da su u Nebu ne svojom, nego zaslugom Gospodnjom. To je, dakle, stoga da se ne bi uzoholila pred drugima zbog dobra koje je u njima, jer bi to bilo protivno uzajamnoj ljubavi i protiv istine vere.