4211. ‘Et vocavit fratres suos ad comedendum panem’: quod significet appropriationem boni a Domini Divino Naturali, constat a significatione ‘fratrum’ quod sint illi qui nunc foedere, hoc est, amicitia conjuncti essent, et in sensu interno qui in bono et vero; quod hi fratres dicantur, videatur ¹ n. 367, 2360, 3303, 3459, 3803, 3815, 4121, 4191; ex significatione ‘comedere’ quod sit appropriatio, de qua n. 3168, 3513 f. , 3832; quod comestiones et convivia apud antiquos significarent appropriationem et conjunctionem per amorem et charitatem, n. 3596; et a significatione ‘panis’ quod sit bonum amoris, de qua n. 276, 680, 1798, 3478, 3735, ac in supremo sensu Dominus, n. 2165, 2177, 3478, 3813; quia ‘panis’ in supremo sensu significat Dominum, idcirco significat omne sanctum quod ab Ipso, hoc est, omne bonum et verum, et quia non est aliud bonum quod est bonum ² , quam quod est amoris et charitatis, ideo ‘panis’ significat amorem et charitatem; sacrificia olim nec aliud significabant, quapropter illa una voce vocabantur ‘panis’, videatur n. 2165, et quoque ex carne sacrificiorum comedebatur ut repraesentaretur convivium caeleste, hoc est, conjunctio per bonum quod ³ amoris et charitatis: hoc nunc est quod significatur per Sacram Cenam, nam haec successit loco sacrificiorum et conviviorum ei sanctificatis; estque haec, nempe Sacra Cena, externum Ecclesiae quod internum in se habet, et per internum conjungit hominem qui in amore et charitate est, cum caelo, et per caelum cum Domino; nam etiam in Sacra Cena ‘comedere’ significat appropriationem, panis amorem caelestem, et ‘vinum’ amorem spiritualem, et hoc usque adeo ut cum homo in sancto est cum edit, in caelo non aliud percipiatur.

[2] Quod dicatur appropriatio boni a Domini Divino Naturali, est quia agitur de bono gentium; bonum enim gentium est quod nunc per ‘Labanem’ repraesentatur, n. 4189; conjunctio hominis cum Domino non est cum Ipso Supremo Divino Ipsius sed cum Divino Humano Ipsius, nam homo de Supremo Divino Domini nullam prorsus ideam potest habere, sed transcendit ita ejus ideam ut prorsus pereat et nulla fiat, verum de Divino Humano Ipsius ideam habere potest; quisque enim conjungitur per cogitationem et affectionem, de ⁴ quo aliquam ideam habet, non autem de ⁵ quo nullam habere potest; cum cogitatur de Humano Domini, tunc si sanctitas inest ideae, cogitatur etiam de sancto quod a Domino implet caelum, ita quoque de caelo, nam caelum in suo complexu refert unum hominem, et hoc a Domino: n. 684, 1276, 2996, 2998, 3624-3649; inde est quod conjunctio non dari queat cum Supremo Divino Domini sed cum Divino Humano Ipsius, et per Divinum Humanum cum Supremo Divino Ipsius; inde est quod dicatur apud Johannem, Quod Deum nemo vidit unquam, quam Unigenitus Filius,

1:18,

et quod ‘non aditus detur ad Patrem, quam per Ipsum’; tum quod ‘Ille sit Mediator’; hoc ⁶ manifeste potest sciri ex eo quod omnes illi intra Ecclesiam qui dicunt quod credant Supremum Ens ⁷ , ac Dominum contemnunt, sint qui nihil prorsus credunt, ne quidem quod caelum sit, nec quod infernum, et qui naturam colunt; et quoque, si ab experientia instrui velint, constabit quod mali immo pessimi idem dicant.

[3] Sed homo de Humano Domini cogitat varie, unus homo aliter quam aliter, et unus sanctius quam alter; qui intra Ecclesiam sunt, possunt cogitare quod Humanum Ipsius Divinum sit, et quoque quod unus sit cum Patre, sicut Ipse dicit, quod ‘Pater in Ipso, et Ipse in Patre’; at qui extra Ecclesiam, hoc non possunt, tam quia non sciunt aliquid de Domino, quam quia de Divino non aliunde ⁸ ideam habent quam ex imaginibus quas oculis vident, et ex idolis quae possunt tangere; sed usque conjungit Se Dominus cum illis per bonum charitatis et oboedientiae illorum in crassa illorum idea; inde est quod hic dicatur quod illis appropriatio boni sit a Domini Divino Naturali; se enim habet conjunctio Domini cum homine secundum statum cogitationis et inde affectionis ejus; qui in sanctissima idea de Domino sunt, et simul in cognitionibus et affectionibus boni et veri, quales possunt esse illi qui intra Ecclesiam, conjuncti sunt cum Domino quoad Divinum Rationale Ipsius; at qui non in tali sanctitate sunt, nec in tali idea interiore et affectione, et tamen in bono charitatis, conjuncti sunt cum Domino quoad Divinum Naturale Ipsius; qui adhuc crassiorem sanctitatem habent, illi conjunguntur Domino quoad Divinum Sensuale Ipsius; haec conjunctio est quae repraesentatur per ‘serpentem aeneum’ quod a morsu serpentum revixerint illi qui aspexerunt illum, Num. 21:9;

in hac conjunctione sunt illi inter gentes qui idola colunt, et usque secundum religiosum suum in charitate vivunt. Ex his nunc constare potest quid intelligitur per appropriationem boni a Domini Divino Naturali, quae significatur per quod ‘Jacob vocaverit’ fratres ad comedendum panem.

Fußnoten:

2360. Quod ‘fratres’ dicat quia ex bono ex quo exhortationem, constat a significatione ‘fratris’; ‘frater’ significat idem in Verbo ac proximus, ex causa quia quisque amare debet proximum sicut seipsum, ita fratres dicti ex amore seu, quod idem, ex bono; haec nominatio et salutatio proximi venit inde quod Dominus in caelo omnium Pater sit, et quod omnes amet ut filios; et sic quod amor sit conjunctio spiritualis; refert inde universum caelum sicut unam generationem ex amore et charitate, n. 685, 917;

[2] ideo omnes filii Israelis quia regnum Domini caeleste, hoc est, amoris et charitatis, repraesentabant, inter se ‘fratres’ dicti sunt, tum quoque ‘socii’, sed hoc, seu socii, non ex bono amoris sed ex vero fidei; ut apud Esaiam,

Vir socium suum adjuvant, et fratri suo dicit, Confirma te, 41:6:

apud Jeremiam,

Sic dicetis vir ad socium suum, et vir ad fratrem suum, Quid respondit Jehovah? et quid locutus est Jehovah? 23:35:

apud Davidem,

Propter fratres meos et socios meos loquar, Age pacem in te, Ps. 122:8:

apud Mosen,

Non urgebit socium suum et fratrem suum, quia proclamata intermissio Jehovae, Deut. 15:2, 3:

apud Esaiam,

Confundam Aegyptum cum Aegypto, et pugnabunt vir contra fratrem suum, et vir contra socium suum, 19:2:

apud Jeremiam,

Vir a socio suo cavete, et super ullo fratre ne fidatis, omnis namque frater supplantando supplantabit, et omnis socius calumniabitur, 9:3 [KJV 4].

[3] Quod omnes ab Ecclesia illa dicti sint uno nomine fratres, apud Esaiam,

Adducent omnes fratres vestros de omnibus gentibus munus, et Jehovae, super equis, et super curru, et super rhedis cameratis, et super mulis, et super dromadibus, ad montem sanctitatis Meae, Hierosolymam, 66:20;

qui non sciunt praeter sensum litterae, ut judaei, non alios significari credunt quam Jacobi posteros, tum quod illi super equis, et super curru, et super rhedis cameratis, super mulis reducentur ab illis quos gentes vocant, ad Hierosolymam; sed per ‘fratres’ intelliguntur omnes qui in bono, et per ‘equos, currus, rhedas’ illa quae sunt veri et boni, et per ‘Hierosolymam’ regnum Domini:

[4] apud Mosen,

Cum fuerit inter te egenus de uno fratrum tuorum, in una portarum tuarum, ... non obfirmabis cor tuum, et non claudes manum tuam e fratre tuo egeno, Deut. 15:7, 11:

apud eundem,

E medio fratrum tuorum pones super te regem, non poteris dare supra te vinum alienigenam, qui non frater tuus ille; ... et non efferet ¹ se cor ejus prae fratribus suis, Deut. 17:15, 20:

apud eundem,

Prophetam e medio tui, de fratribus tuis, sicut me, suscitabit tibi Jehovah Deus tuus, Huic oboedietis, Deut. 18:15, 20.

[5] Exinde patet quod judaei et Israelitae se omnes dixerint fratres, foederatos autem socios ; at quia illi nihil praeter historica et mundana Verbi sapiebant, inde fratres se dixisse credebant quia omnes filii unius patris seu Abrahami essent; at in Verbo non dicti sunt fratres inde, sed a bono quod repraesentabant; ‘Abrahamus’ etiam in sensu interno non ² aliud est quam ipse amor, hoc est, Dominus, n. 1893:1965, 1989, 2011, Cujus filii, et sic fratres, sunt qui in bono, immo omnes qui ‘proximus’ dicuntur, ut Dominus docet apud Matthaeum, Unus est vester Magister, Christus, omnes vos fratres estis: 23:8:

[6] apud eundem,

Quisquis irascitur fratri suo temere, obnoxius erit judicio quicumque dixerit fratri suo Raka, obnoxius erit synedrio... Si obtuleris munus [tuum] super altari, et apud hoc recordatus fueris. quod frater tuus habeat aliquid contra te, relinque ibi munus coram altari, et abi prius reconciliare fratri, 5:22-24:

apud eundem,

Cur cernis festucam, quae in oculo fratris tui?... quomodo dices fratri tuo, Sine festucam ejiciam ex oculo tuo? 7:2-4:

apud eundem,

Si peccaverit in te frater tuus, abi et argue eum inter te e ipsum solum: si te audiverit, lucratus es fratrem tuum, 18:15:

apud eundem,

Accedens Petrus ad Ipsum, dixit, Domine, quoties peccabit in me frater meus, et remittere debeo? 18:21:

apud eundem,

Sic et Pater Meus caelestis faciet vobis, si non remiseritis suo quisque fratri ex cordibus delicta eorum, 18:35.

[7] Ex his liquet quod omnes in universo dicantur fratres qui proximus et hoc inde quia quisque amare debet proximum ut seipsum, ita ei amore seu bono: et quia Dominus est Ipsum Bonum, et omnes spectat ex bono ³ , et est Ipse Proximus in supremo sensu, Ipse quoque illo: vocat fratres, ut apud Johannem, Dixit Jesus ad Mariam, ... Abi ad fratres Meos, 20:57:

et apud Matthaeum, Respondens rex dicet illis, Amen dico vobis, in quantum fecistis uni ex his fratribus Meis minimis, Mihi fecistis, 25:40.

Inde nunc constat quod ‘frater’ sit vox amoris.

Fußnoten: