2819. Quod tentationes Domini in genere attinet, fuerunt illae exteriores et interiores, et quo interiores, eo graviores; intimae descriptae sunt, Matth. 26:37-39, 42, 44; 27:46; Marcus 14:33-36; 15:34; Luc. 22:42-44; sed videantur quae de tentationibus Domini prius dicta sunt, nempe: quod Dominus primum pugnaverit ex bonis et veris, quae apparebant ut bona et vera, n. 1661: quod pugnaverit contra mala amoris sui et mundi, ex Amore Divino erga universum genus humanum, n. 1690, 1691 f. , 1789, 1812, 1813, 1820: quod Solus ex Amore Divino pugnaverit, n. 1812, 1813: quod omnia inferna pugnaverint contra Domini amorem, qui fuit salus universi generi humani, n. 1820: quod Dominus omnium gravissimas tentatione sustinuerit, n. 1663, 1668, 1787: quod Dominus per tentationes et victorias ex propria potentia factus justitia, n. 1813, 2025: quod facta unio Essentiae Humanae cum Divina a Domino per tentationes et victorias, n. 1737, 1813, 1921, 2025, 2026: videantur etiam quae prius de tentationibus in genere dicta sunt, n. 59, 63, 227, 847: quod tentatio sit pugna de potestate, num bonum vel malum, verum vel falsum imperaturum, n. 1923: quod in tentationibus sint indignationes, et plures affectiones, n. 1917: quod tentationes sint caelestes, spirituales naturales 847: quod in tentationibus mali genii et spiritus aggrediantur illa quae sunt amoris, ita quae sunt vitae hominis, n. 847, 1820 quid efficiunt tentationes, n. 1692 pr, 1717, 1740: quod tentatio ideo ut domentur corporea 857: quod mala falsa apud hominem qui regeneratur, per tentationes domentur, non aboleantur 868: quod verum sit primum pugnae, n. 1685: quod homo ex bonis et veris pugnet, quae per cognitiones imbuit, tametsi in se non bona et vera sint, n. 1661: quod spiritus et genii mali excitent falsa et mala apud hominem, et quod inde tentationes, n. 741, 751, 761: quod homo in tentationibus putet Dominum abesse, cum tamen tunc praesentior est, n. 840: quod homo nequaquam ex se possit sustinere pugnas tentationum, quia sunt contra omnia inferna, n. 1692 f. : quod Dominus solus apud hominem pugnet, n. 1661, 1692: quod per tentationes mali genii et spiritus ¹ depriventur potentia malum agendi et falsum inspirandi apud hominem, n. 1695, 1717: quod tentationes fiant apud eos qui conscientiam habent, et acutiores apud eos qui perceptionem, n. 1668: quod hodie raro fiant tentationes, sed anxietates quae aliae et aliunde, n. 762: quod homines spiritualiter mortui non possint sustinere pugnas tentationum, n. 270 quod omnes tentationes secum habeant desperationem de fine, n. 1787, 1820: quod post tentationes fluctuatio, n. 848, 857: quod boni per tentationes discant quod non sint nisi malum, et quod omnia sint misericordiae, n. 2334 quod per tentationes conjungantur arctius bona veris, n. 2272 quod non salventur ² propter tentationes si succumbunt, nec si putant se per eas meruisse, n. 2273: quod in omni tentatione sit liberum, fortius quam extra tentationes, n. 1937.

Fußnoten:

1921. ‘Fac ei quod bonum in oculis tuis’: quod significet imperium, constat absque explicatione. In sensu interno haec repraesentant et significant quod Dominus ex propria potentia evicerit, subjugaverit et expulerit malum quod ex hereditario quoque se in primum hoc rationale insinuavit, nam sicut dictum, rationale conceptum fuit ab Interno Homine qui fuit Jehovah ut a patre, et natum ab exteriore ut a matre; quicquid ab exteriore, hoc secum habuit hereditarium, ita quoque malum; hoc fuit quod Dominus propria potentia evicit, subjugavit et expulit, et tandem Divinum fecit: quod ex propria potentia, ab omnibus et singulis quae in hoc versu constat; ut quod ‘ancilla tua in manu tua’, per ¹ quae significatur quod rationale illud esset in potestate Ipsius; et nunc quod dicatur ‘fac ei quod bonum in oculis tuis’, quo significatur imperium super illud; et mox ‘humiliavit eam Sarai’, quo significatur subjugatio:

[2] haec dicta sunt ad Sarai, per quam repraesentatur verum intellectuale, quod fuit Ipsius Domini, ex quo cogitavit, ut supra n. 1904, 1914 dictum, et ex quo imperium habuit super rationale, ut et super naturale quod ² erat exterioris hominis; qui ex vero intellectuali cogitat et ex bono Divino percipit, quod etiam Ipsius fuit quia Patris, nam alia non Ipsi anima fuit, non potest aliter quam ex propria potentia agere; quare quia malum ex hereditario propria potentia domavit et ejecit, etiam ex propria potentia Humanam Essentiam univit Divinae, unum est consequens alterius.

[3] Qui concipitur a Jehovah, non aliud Internum habet, hoc est, non aliam animam, quam Jehovam, quare fuit quoad ipsissimam vitam Ipse Jehovah; Jehovah seu ³ Divina Essentia non potest dividi, sicut anima patris hominis ex qua concipitur proles; haec quantum recedit a similitudine patris, tantum a patre, ita magis et magis procedente aetate; inde est quod amor patris erga liberos diminuatur secundum aetatis progressionem; aliter Dominus, progrediente aetate quoad Humanam Essentiam non recessit, sed continue accessit, usque ad perfectam unionem; inde constat quod idem sit cum Jehovah Patre, ut Ipse quoque clare docet Joh. 14:6, 8-11.

Fußnoten: