These days we tend to think of "roads" as smooth swaths of pavement and judge them by how fast we can drive cars on them. A "path" is something different, suitable only for walking or maybe bicycles, and a "way" has more to do with giving directions than any physical reality. When we get "lost" it usually means we're in a car on an unfamiliar road -- a far cry from being in the middle of a trackless wilderness with no idea which direction to go. The ancient world was very different, with isolated towns and endless square miles of trackless wilderness. Then a "way" was a set of landmarks to follow to get from one place to another through the wilderness. A "path" was a way used enough to leave a visible trace on the ground, and a "road" was a heavily used path, easily followed and walkable. So it makes sense that when used in the Bible, all three terms represent guiding truth, ideas that lead us where we want to go. This is pictured in the modern use of "way" -- when we talk about the "way" to do something or the "way" to get somewhere. We're talking about the correct, best, most efficient method of doing something or getting somewhere. And it's good information -- truth -- that helps us find that best way.

981. Dat ‘God zegende’ de tegenwoordigheid en de genade van de Heer betekent, blijkt uit de betekenis van zegenen; in het Woord betekent zegenen in de uiterlijke zin: verrijkt worden met al het aardse en lichamelijk goede, zoals ook allen, die in de uiterlijke zin blijven, het Woord uitleggen, zoals de Joden van ouds en thans, en ook de christenen, vooral van deze dagen, waarom zij de Goddelijke zegen in rijkdommen, in overvloed van alles en in hun roem gesteld hebben stellen. Maar in de innerlijke zin betekent zegenen: verrijkt worden met al het geestelijk en hemels goede; en daar deze zegen nooit voorkomt en voorkomen kan, dan alleen door de Heer, betekent zegenen de tegenwoordigheid en de genade van de Heer; de tegenwoordigheid en de genade van de Heer brengt dit met zich mee. ‘Tegenwoordigheid’ wordt gezegd, omdat de Heer alleen in de naastenliefde tegenwoordig is, en hier nu gehandeld wordt over de wedergeboren geestelijke mens, die uit naastenliefde handelt; bij ieder mens is de Heer tegenwoordig, maar voor zoveel de mens verwijderd is van de naastenliefde, voor evenzoveel is de Heer, om zo te zeggen, meer afwezig, of is de Heer verder verwijderd. Dat genade gezegd wordt en niet barmhartigheid, vindt zijn oorzaak, welke vermoedelijk heden ten dage onbekend is, hierin, dat de hemelse mensen niet genade zeggen, maar barmhartigheid, daarentegen de geestelijke mensen niet barmhartigheid, maar genade; hetgeen hieruit voortkomt, dat de hemelse mensen erkennen dat het menselijk geslacht niet anders dan vuil en in zichzelf drekkig en hels is, vandaar dat zij de barmhartigheid van de Heer afsmeken, want er is van barmhartigheid sprake, wanneer men van dien aard is. De geestelijke mensen daarentegen, hoewel zij dit weten, erkennen het toch niet, omdat zij in het eigene blijven, en dat liefhebben, zodat zij met moeite barmhartigheid noemen kunnen, maar gemakkelijk genade. Dit komt uit het verschil van verootmoediging bij beiden voort; hoe meer iemand zichzelf liefheeft, en bij zichzelf meent, het goede uit zichzelf te kunnen doen, en zo de zaligheid te verdienen, des te minder kan hij de barmhartigheid van de Heer afsmeken; dat sommigen de genade afsmeken, komt, omdat het tot een vaststaande plechtige uitdrukking geworden is, en dan is er niet dan heel weinig van de Heer in de genade, en een massa van henzelf; dit kan eenieder bij zichzelf nagaan, wanneer hij de genade van de Heer noemt.