8080. ‘Et omnem primogenitum hominis in filiis tuis redimes’: quod significet quod vera fidei non addicanda sint Domino, sed bona ejus, constat ex significatione ‘primogeniti’ quod sit fides, de qua n. 352, 2435, 6344, 7035, 8042; ex significatione ‘filiorum’ quod sint vera, de qua n. 489, 491, 533, 1147, 2623, 3373; et ex significatione ‘redimere’ quod sit loco ejus aliud dare, ut supra n. 8077, 8078; quod sit quod non addicanda, sequitur ex sensu pleno qui horum verborum est, ‘Et omnem primogenitum hominis in filiis tuis non transire facies, hoc est, non sacrificabis, sed redimes’; ‘non ¹ transire facere’ est non addicare, ut supra n. ² 8074, 8078; ex his patet quod per ‘omnem primogenitum hominis in filiis tuis redimes’ significetur quod vera fidei non addicanda sint Domino, sed loco ³ illorum aliud; quod hoc aliud sit bonum fidei, constare potest ex eo quod per ‘primogenitum’ in genere significetur bonum fidei, ut supra n. 8042, 8043, at cum dicitur ‘primogenitum hominis in filiis ejus’ quod sit verum fidei; nam fidei est verum et est bonum.

[2] Quod fidei bonum seu charitas sit hoc aliud quod pro ⁴ veris fidei addicandum sit Domino, etiam constare potest ex eo quod primogeniti filiorum Israelis non acceptati sint, sed loco illorum Levitae, et hoc ob causam quia per ‘Levi’ repraesentatum est bonum fidei seu charitas, n. 3875, 4497, 4502, 4503; quod tribus Levi acceptata sit loco omnium primogenitorum, videatur ⁵ Num. 3:12, 13, 40 ad fin. , 8:16-18; ⁶ quod bonum fidei sit hoc aliud quod addicandum Domino, etiam constare potest ex eo quod fides non sit fides absque charitate, n. 654, 724, 1162, 1176, 2231, ⁷ 2343, 2349, ⁸ 2429, 2839, 2982, 3146, 3325, 3849, 3865, 4368, 5351, 7039, 7082-7084, 7342 fin. , 7950; tum ex eo quod bonum fidei actualiter primo loco sit, at verum fidei modo apparenter, ⁹ n. 3539, 3548, 3556, 3563, 3570, 3576, 3603, 3701, 4925, 4926, 4928, 4930, 4977, 5351, 6256, 6269, 6272, 6273; ita quod charitas sit primogenitum, n. 3325, 3494, 4925, 4926, 4928, 4930.

[3] Quod verum fidei in se spectatum absque bono ejus non addicandum sit Domino, hoc est, dandum Ipsi, seu agnoscendum quod ab Ipso, est quia omne verum fidei nullam in se vitam habet priusquam fit bonum fidei; et verum fidei fit bonum fidei per velle illud et facere illud, ¹⁰ n. 7835; cum itaque fit bonum fidei, tunc agnoscitur a Domino quod sit Ipsius, nam Dominus dat fidem ¹¹ mediate per bonum ejus; ¹² omne etiam verum fidei apud hominem Ecclesiae spiritualis fit bonum fidei cum ille regeneratur; ac tunc primum fit Domini.

[4] Lex de redemptione ¹³ primogenitorum hominis lata est ob finem ne sacrificarent filios suos, quod in usum venit apud gentiles, apud quos statuta Ecclesiae Antiquae, quae Ecclesia repraesentativa fuit, remanserunt, sed temporis successu plane adulterata; quod primogeniti sanctificandi essent Deo, ex statutis Ecclesiae Antiquae fuit, sed per sanctificationem intelligere coeperunt sacrificationem; ad simile faciendum inclinaverunt quoque posteri Jacobi, quapropter lex illa coram illis explicata est, et ne id fieret, loco primogenitorum assumpti sunt Levitae, ut dictum est; lex illa explicata est secundum sensum ejus correspondentem in spirituali mundo, qui est quod vera fidei non sancta sint, ita nec sanctificanda seu addicanda ¹⁴ , sed bona fidei; sanctificatio etiam dein ita intellecta fuit, quod darent seu sisterent primogenitum Jehovae, et offerrent sacrificium pro illo, secundum haec apud Lucam, Cum impleti sunt dies purificationis illorum, juxta legem Moschis, deduxerunt Jesum in Hierosolymam, ut sisterent Domino, quemadmodum scriptum est in Lege Domini, quod omnis masculus aperiens uterum sanctum Domino vocandus esset, et ut darent sacrificium, 2:22-24.

Poznámky pod čarou:

2231. ‘Propterea quod praecipiet filiis suis, et domui suae post se, et custodient viam Jehovae ad faciendum justitiam et judicium’: quod significet quod ab Ipso omnis doctrina charitatis et fidei, constare potest a significatione ‘filii, domus, viae, justitiae, et judicii’ quae in summam seu in unum sensum redacta significant omnem doctrinam charitatis et fidei; per ‘filios’ enim significantur omnes qui sunt in veris, per ‘domum’ omnes qui in bonis, per ‘viam’ doctrina' qua instruuntur, quae doctrina de bono significatur per ‘justitiam’, et de vero per ‘judicium’; doctrina de bono est doctrina charitatis et doctrina de vero est doctrina fidei:

[2] in genere est modo una doctrina, nempe doctrina charitatis, nam charitatem, ut dictum n. 2228, spectant omnia fidei; inter charitatem et fidem non alia intercedit differentia quam quae est inter velle bonum et cogitare bonum; qui vult bonum, is quoque cogitat bonum; ita quae est inter voluntatem et intellectum; qui reflectunt, sciunt quod aliud sit voluntas et aliud intellectus; in orbe erudito hoc etiam ¹ notum est, et apparet manifeste ² apud eos qui volunt male et tamen ex cogitatione loquuntur bene; ex quibus cuivis patet quod aliud sit voluntas et aliud intellectus, et sic quod mens humana sit in binas partes distincta quae non unum faciunt; homo tamen ita creatus est, quod illae binae partes unam mentem constituerent, nec alia distinctio esset quam ut comparative ³ dicatur, qualis est inter flammam et lucem inde; amor in Dominum et charitas erga proximum foret sicut flamma, et omnis perceptio et cogitatio foret sicut lux inde, ita quod amor et charitas foret omne perceptionis et cogitationis, hoc est, in omnibus et singulis ejus; perceptio aut ⁴ cogitatio de qualitate amoris et charitatis est quod vocatur fides:

[3] sed quia genus humanum coepit malum velle, odio habere proximum, et exercere vindictas et crudelitates, usque adeo ut illa pars mentis quae voluntas dicitur, prorsus deperdita sit, ⁵ coeperunt distinguere' inter charitatem et fidem, et ad fidem referre omnia doctrinalia, quae religionis illorum fuerunt, et illa una voce appellare fidem, et tandem eo usque processerunt ut dicerent quod salvari possent per solam fidem, per quam intellexerunt doctrinalia sua, si modo illa crederent, utcumque viverent; ita separata est charitas a fide, quae tunc usque non aliud est, ut comparative dicatur, quam lux quaedam absque flamma, qualis solet esse lux solis tempore hiemis, quae frigida et gelida est in tantum ut vegetata telluris torpescant et emoriantur; cum tamen fides ex charitate est sicut lux tempore veris et aestatis, per quam omnia germinant et florent:

[4] hoc sciri potest etiam ex eo quod amor et charitas sit flamma caelestis et quod fides sit lux spiritualis inde; similiter etiam ⁶ se sistunt percipienda et videnda in altera vita, nam ibi caeleste Domini se manifestat coram angelis per flammeum jubar sicut solis, et spirituale Domini per lucem inde, quibus etiam afficiuntur angeli et spiritus quoad interiora secundum amoris et charitatis vitam apud eos; inde gaudia et felicitates cum illos differentiis in altera vita: ex his constare potest quomodo se habet cum hoc quod dicitur quod sola fides salvet.

Poznámky pod čarou: