4299. ‘Quia vidi Deum facies ad facies, et liberata est anima mea’: quod significet quod sustineret gravissimas tentationes, sicut forent a Divino, constat a significatione ‘videre Deum’ quod sit appropinquatio ad Ipsum per interiora, nempe bona et vera, inde praesentia, de qua n. 4198; et a significatione ‘facierum’ quod sint interiora, de qua n. 1999, 2434, 3527, 3573, 4066, proinde cogitationes et affectiones, nam ‘hae et illae’ sunt interiora ¹ ,

de quia sunt animi et mentis, et se manifestant in facie; et ex significatione ‘liberata anima mea’ quod sit sustinere, nempe praesentiam Divinam: quod per illa omnia significetur quod sustineret gravissimas tentationes sicut forent a Divino, non aliunde constare potest quam a causis tentationum proximis et remotis; causae proximae sunt mala et falsa apud hominem, quae inducunt illum in tentationes, proinde mali spiritus et genii qui infundunt, n. 4249; sed usque nemo tentari potest, hoc est, aliquam tentationem spiritualem subire, nisi qui conscientiam habet, tentatio enim spiritualis non aliud est quam cruciatus conscientiae, consequenter non alii possunt tentari quam qui in bono caelesti et ² spirituali sunt, nam hi conscientiam habent, ceteri non habent, et ne quidem sciunt quid conscientia;

[2] conscientia est nova voluntas et novus intellectus a Domino ³ ; ita est praesentia Domini apud hominem, et haec eo propior quo plus homo in affectione boni aut veri est; si praesentia Domini propior est quam quantum homo est in affectione boni aut ⁴ veri, venit homo in tentationem; causa est quia mala et falsa quae apud hominem, temperata eum bonis et veris apud illum, non sustinere possunt praesentiam propiorem; hoc ⁵ constare potest ab his quae existunt ⁶ in altera vita, nempe quod mali spiritus nequaquam possint approximare ad societatem aliquam caelestem quin incipiant angi et cruciari; tum ⁷ quod mali spiritus non sustineant quod angeli illos inspiciunt, ilico enim ⁸ torquentur et ⁹ in deliquium cadunt; et quoque ex eo quod infernum a caelo remotum sit, ex causa quia illud non sustinet caelum, hoc est, Domini praesentiam quae est in caelo; inde est quod in Verbo de illis dicatur,

Tunc incipient dicere montibus, Cadite super nos, et collibus, Occultate nos, Luc. 23:30;

et alibi, Dicent montibus et petris, Ruite super nos, et abscondite nos a facie sedentis super throno, Apoc. 6:16;

etiam nimbosa ¹⁰ et caliginosa sphaera quae exhalat a malis et falsis illorum qui in inferno, apparet instar montis seu petrae, sub qua absconduntur, videatur n. 1265, 1267, ¹¹ 1270.

[3] Ex his nunc sciri potest quod ‘vidi Deum facies ad facies, et liberata est anima mea’ significet gravissimas tentationes sicut forent a Divino: apparent tentationes et cruciatus sicut a Divino quia existunt per praesentiam Divinam Domini, ut dictum, sed usque non sunt a Divino seu Domino, sed a malis et falsis quae apud illum qua tentatur seu cruciatur; a Domino enim non nisi quam sanctum bonum et verum et misericors procedit, hoc sanctum nempe bonum, verum et misericors, est, quod ¹² illi qui in malis et falsis sunt, sustinere non possunt, quia opposita seu contraria sunt; mala, ¹³ falsa, et immisericordia continue intendunt violare sancta illa, et quantum aggrediuntur illa, tantum cruciantur; et cum aggrediuntur et inde cruciantur, tunc putant quod Divinum sit quod cruciat; haec sunt quae intelliguntur per ‘sicut forent a Divino’.

[4] Quod nemo ¹⁴ possit videre Jehovam facie ad faciem et vivere, antiquis notum fuit, et inde cognitio ejus rei ad posteros Jacobi derivata est; quapropter tantum gavisi sunt tum viderunt aliquem angelum, et tamen viverent; ut in libro Judicum, Vidit Gideon, quod angelus Jehovae, quare dixit Gideon, Domine Jehovih, quandoquidem vidi angelum Jehovae faciem ad faciem: et dixit illi Jehovah, Pax tibi, noli timere, quia non morieris, 6:22, 23;

in eodem libro, Dixit Manoahus ad uxorem suam, Moriendo moriemur, quia Deum vidimus, 13:22;

et apud Mosen,

Jehovah dixit ad Mosen, Non poteris videre facies Meas quia non videbit Me homo, et vivet, Exod. 33:20:

[5] quod de Mose dicatur quod Locutus cum Jehovah facie ad faciem, Exod. 33:11,

et quod Cognoverit illum Jehovah facie ad faciem, Deut.

34:10,

est quod apparuerit illi in forma humana adaequata ejus receptioni quae fuit externa, nempe sicut vetustus barbatus sedens apud illum ut instructus sum ab angelis; inde etiam Judaei non aliam ideam de Jehovah habuerunt quam sicut de vetustissimo homine barbae longae et niveae, qui prae aliis diis miracula potuit facere; non quo sanctissimus, quia quid sanctum esset, nesciverunt, minus quod sanctum procedens ab Ipso nequaquam videre potuissent, quia in amore corporeo et terrestri absque sancto interno erant, n. 4289, 4293.

Poznámky pod čarou:

1999. ‘Cecidit Abram super facies suas’: quod significet adorationem, constat absque explicatione. Cadere super facies, fuit ritus adorandi Antiquissimae Ecclesiae, et inde antiquorum, ex causa quia ‘facies’ significabat interiora, quorum humiliationis status repraesentabatur per ‘cadere super facies’; inde in Ecclesia repraesentativa Judaica sollemne factum; adoratio vera seu humiliatio cordis prostrationem ad terram super facies coram Domino, ut gestum naturaliter inde profluentem, secum habet; in humiliatione enim cordi: est agnitio sui, quod nihil nisi spurcum sit, et simul agnitio infinitae misericordiae Domini erga tale; in quibus agnitionibus cum tenetur mens, ipsa mens versus infernum se demittit et prosternit corpus, nec se elevat priusquam a Domino elevatur; quod fit in omni ver humiliatione cum perceptione elevationis ex misericordia Domini; tali fuit humiliatio hominum Antiquissimae Ecclesiae; sed aliter se habet cum adoratione quae non ex humiliatione cordis, videatur n. 1153.

[2] Quod Dominus ¹ adoraverit et ² oraverit Jehovam Patrem Suum, ex Verbo apud Evangelistas notum est, et hoc sicut Alium a Se, tametsi Jehovah in Ipso; sed status in quo tunc Dominus fuerat, status humiliationis Ipsius fuit, qui qualis fuit, in Parte Prima dictum est, nempe quod tunc in infirmo humano, quod a matre fuit ³ ; at quantum hoc exuit et Divinum induit, tantum in alio statu fuit qui status dicitur status glorificationis Ipsius; in priore statu adoravit Jehovam sicut Alium a Se, tametsi in Se, nam, ut dictum, Internum Ipsius fuit Jehovah; sed in hoc, nempe statu glorificationis, locutus est cum Jehovah ut cum Se, nam fuit Ipse Jehovah.

[3] At quomodo haec se habent, non capi potest nisi sciatur quid internum, et quomodo internum agit in externum; et porro quomodo internum et externum inter se distincta sunt, et usque conjuncta; sed tamen hoc illustrari potest per simile, nempe per internum apud hominem et ejus influxum et operationem in externum apud cum; quod homo internum habeat, quod interius seu rationale, et quod externum, videatur prius n. 1889, 1940; internum hominis est ex quo homo est homo et per quod distinguitur a brutis animalibus; per hoc internum vivit homo post mortem et in aeternum, et per illud a Domino inter angelos potest elevari; est ipsa prima forma ex qua homo fit et est homo; per internum hoc Dominus unitur homini; ipsum caelum Domino proximum est ab internis his humanis, sed usque supra caelum intimum angelicum, quare illa sunt Ipsius Domini; ita omne humanum genus est praesentissimum sub oculis Domini; distantia quae apparet in sublunari orbe, nulla est in caelo, minus supra caelum, videantur quae ab experientia n. 1275, 1277:

[4] interna illa hominum non habent vitam in se, sed sunt formae recipientes vitae Domini; quantum nunc homo est in malo, tam actuali quam hereditario, tantum quasi separatus est ab hoc interno quod est Domini et apud Dominum, ita tantum a Domino; nam illud tametsi adjunctum est homini, et ab eo inseparabile, usque tamen homo quantum recedit a Domino, tantum se quasi separat ab illo, videatur n. 1594; sed separatio non est evulsio ab illo, tunc enim homo non amplius potuisset vivere post mortem, sed est dissensus et dissidium illarum ejus facultatum quae infra sunt, hoc est, rationalis et externi ejus hominis ab illo; ⁴ quantum est dissensus et dissidium, tantum disjungitur, at quantum non est dissensus et dissidium, tantum conjungitur homo per internum Domino, quod fit quantum est in amore et charitate, nam amor et charitas conjungit;

[5] ita se habet apud hominem. Sed Domini Internum fuit Ipse Jehovah, quoniam conceptus a Jehovah, Qui non dividi et fieri alterius potest, sicut filius ⁵ qui conceptus a patre homine; Divinum ⁶ enim sicut humanum, non dividuum est, sed unum et idem est et manet; cum hoc Interno Dominus univit Essentiam Humanam; et quia Domini Internum fuit Jehovah, non fuit forma recipiens vitae, sicut internum hominis, sed fuit ipsa vita: Ipsius quoque Humana Essentia per unitionem similiter facta est vita, quare toties Dominus dixit quod sit Vita, ut apud Johannem, Quemadmodum Pater habet Vitam in Se Ipso, ita dedit Filio habere Vitam in Se Ipso, 5:26;

praeter alibi apud eundem 1:4; 5:21, 6:33, 35, 48; 11:25;

per ‘Filium’ intelligitur Humana Domini Essentia'; quantum itaque Dominus in humano fuit quod hereditario accepit a matre, tantum apparuit distinctus a Jehovah, et adoravit Jehovam sicut Alium a Se; at quantum exuit hoc humanum, tantum fuit Dominus non distinctus a Jehovah sed unus cum Ipso; ille status fuit, sicut dictum, status humiliationis Domini, hic vero status glorificationis Ipsius.

Poznámky pod čarou: