3875. ‘Et dixit, Nunc hac vice adhaerebit vir meus ad me’: quod significet in sensu supremo amorem et misericordiam, in interno charitatem, in externo conjunctionem, hic amorem spiritualem, constat a significatione ‘adhaerere’: quod adhaerere in sensu externo seu proxime interiore sit conjunctio, constare potest absque explicatione; quod ‘adhaerere’ in sensu interno sit charitas, patet ex eo quod charitas, seu quod idem, amor mutuus, sit conjunctio spiritualis, est enim conjunctio affectionum quae voluntatis, et inde convenientia cogitationum quae intellectus, ita conjunctio mentium quoad utramque partem; quod adhaerere in sensu supremo sit amor et misericordia, inde patet, nam infinitum et aeternum quod praedicatur de charitate seu amore spirituali, est misericordia ¹ , quae est amor Divinus erga genus humanum in tantis miseriis constitutum; cum enim homo non est nisi malum ex se, et in illo, quantum ex illo, non nisi quam infernale, ac inspicitur a Domino ex Divino Amore, tunc quod elevetur ab inferno in quo est a se, et liberetur, dicitur misericordia, hinc quia misericordia est ex Divino Amore, significatur per ‘adhaerere’ in supremo sensu et amor et misericordia.

[2] Quod ‘adhaerere’ in sensu interno significet amorem spiritualem, seu quod idem, charitatem erga proximum, constare ² potest etiam ex aliis locis in Verbo, ut apud Esaiam,

Ne dicat filius alienigenae, qui adhaesit ad Jehovam, dicendo, Separando separat me Jehovah a cum populo Suo:... filii alienigenae, qui adhaerent ad Jehovam, ad ministrandum Ipsi, et ad diligendum nomen Jehovae, erunt Ipsi in servos, 56:3,

6; ‘adhaerere ad Jehovam’ pro praecepta observare, quod est amoris spiritualis, nemo enim praecepta Dei ex corde observat nisi qui in bono charitatis erga proximum est:

apud Jeremiam In diebus illis... venient filii Israelis, illi et filii Jehudae, eundo et flendo ibunt, et Jehovam Deum suum quaerent;

Zionem interrogabunt de via, eo facies eorum, Venite et adhaereamus ad Jehovam foedere saeculi, non oblivioni datur,

50:4, 5;

‘adhaerere ad Jehovam’ similiter pro praecepta observare ex corde, hoc est, ex bono charitatis:

[3] apud Zachariam,

Adhaerebunt gentes multae ad Jehovam in die illo, et erunt Mihi in populum, Sacharia 2:15;

similiter: apud Esaiam,

Miserebitur Jehovah Jacobi, et eliget denuo Israelem, et ponet eos super terram eorum, et adhaerebit peregrinus eis, et adjungent se ad domum Jacobi, 14:1;

‘adhaerere peregrinus eis’ pro in simili observantia legis esse; ‘adjungere se ad domum Jacobi’ pro esse in bono charitatis, in quo illi qui per domum Jacobi significantur:

apud Matthaeum, Nemo potest duobus dominis servire, nam aut unum odio habebit et alterum amabit, aut uni adhaerebit, et alterum contemnet, non potestis Deo servire et Mammonae, 6:24;

ibi caeleste amoris est ‘amare’, et spirituale amoris est ‘adhaerere’, utrumque dicitur quia distincta sunt, alioquin unum satis fuisset.

[4] Illi qui in spirituali amore sunt, vocantur ideo ‘filii Levi’, ut apud Malachiam, Quis sustinet diem adventus Ipsius, et quis consistet cum apparuerit?... sedebit conflans et purgans argentum, et purificabit filios Levi, et defaecabit illos sicut aurum et sicut argentum, 3:2, 3.

Quod in supremo sensu Dominus sit ‘Levi’, ex amore Divino et misericordia erga illos qui in amore spirituali sunt, apud eundem,

Ut cognoscatis quod miserim ad vos praeceptum hoc, ad esse foedus Meum cum Levi, dixit Jehovah Zebaoth, foedus Meum erit cum illo vitae et pacis.... Vos recessistis a via, impingere fecistis multos in legem, corrupistis foedus Levi, ideo dedi vos contemptos, 2:4, 5, 8, 9.

Et quia Divinus Amor seu Misericordia Domini in supremo sensu per ‘Levi’ intellectus est, et in sensu interno spiritualis amor, ideo tribus Levi sacerdotium facta est, nam ‘sacerdotium’ in sensu interno Verbi non aliud est quam sanctum amoris, et ‘regium’ sanctum fidei, n. 1728, 2015 f. , 3670.

[5] Quia per vocem ‘adhaerere’ ex qua Levi nominatus est, significatur amor spiritualis, qui idem est ac amor mutuus, etiam per eandem vocem ³ in lingua originali significatur mutuo dare et accipere, et quoque per mutuo dare et accipere, in Ecclesia Judaica, repraesentatus est amor mutuus, de qua re, ex Divina Domini Misericordia, alibi; amor mutuus in eo differet ab amicitia, quod amor mutuus spectet bonum quod apud hominem, et quia est erga bonum, est erga illum qui est in bono; amicitia autem spectat hominem, quae tunc quoque amor mutuus est, cum spectat hominem ex bono seu propter bonum, at cum non ex bono seu propter bonum, sed propter semet quod vocat bonum, tunc amicitia non est amor mutuus, sed accedit ad amorem sui, et quantum accedit, tantum est amori mutuo oppositus; amor mutuus est in se non aliud quam charitas erga proximum, nam per ‘proximum’ in sensu interno non aliud significatur quam bonum, ac in supremo sensu Dominus, quia ab Ipso omne bonum, et Ipse est Ipsum Bonum, videatur n. 2425, 3419; amor ille mutuus seu charitas erga proximum, est qui intelligitur per amorem spiritualem, et qui significatur per ‘Levi’. Etiam in Verbo amor caelestis, et quoque amor conjugialis, in sensu litterae per ‘adhaerere’ exprimitur, sed est ex alia voce ⁴ in lingua originali quam ex qua Levi dictus est;

[6] illa vox significat adhuc arctiorem conjunctionem; ut in sequentibus locis;

apud Mosen,

Jehovam Deum tuum timebis, Ipsi servies, et Ipsi adhaerebis, Deut. 10:20;

Post Jehovam Deum vestrum ibitis, et Ipsum timebitis, et praecepta Ipsius servabitis, et vocem Ipsius audietis, et Ipsi servietis, et Ipsi adhaerebitis, Deut. 13:5 [KJV Deut. 13:4];

Ad amandum Jehovam Deum vestrum, ad eundum in omnibus viis Ipsius, et ad adhaerendum Ipsi, Deut. 11:22;

Ad amandum Jehovam Deum tuum, ad oboediendum voci Ipsius, et ad adhaerendum Ipsi, quia Ille vita tua, Deut. 30:20:

apud Joshuam, Studete valde facere praeceptum et legem, quam praecepit vobis Moses servus Jehovae, ad amandum Jehovam Deum vestrum, et ad ambulandum in omnibus viis Ipsius, et ad servandum praecepta Ipsius, et ad adhaerendum Ipsi, et ad serviendum Ipsi in toto corde vestro, et in tota anima vestra, 22:5: in libro secundo Regum, Rex Hizkiah in Jehovah Deo Israelis confisus est, ... adhaesit Jehovae, non recessit a post Ipsum, et custodivit praecepta Ipsius, quae praeceperat Jehovah Mosi, 18:5, 6:

apud Jeremiam,

Quemadmodum adhaeret cingulum ad lumbos viri, ita adhaerere feci ad Me totam domum Israelis, et totam domum Jehudae, ad esse Mihi in populum, et in nomen, et in laudem, et in decus; et non oboediverunt, 13:11.

[7] Quod amor conjugialis etiam per adhaerere ⁵ exprimatur, patet ab his, Propterea relinquet vir patrem suum et matrem suam, et adhaerebit uxori suae, et erunt in carnem unam, Gen. 2:24;

Propter duritiem cordis vestram scripsit Moses praeceptum hoc, ab initio autem creationis masculum et feminam fecit eos Deus; propter hoc derelinquet homo patrem suum et matrem, et adhaerebit ⁶ uxori suae, et erunt duo in carnem unam, quod ergo Deus conjunxit, homo non separabit, Marcus 10:5-9;

Matth.

19:5;

Adhaesit anima Shechemi Dinae filiae Jacobi; amavit puellam, et locutus ad cor puellae, Gen. 34:3;

Shelomoh amavit mulieres exteras multas, ... his adhaesit Shelomo had amandum, 1 Reg. 11:1, 2.

Inde nunc patet quod ‘adhaerere’ sit vox amoris, in usum recepta antiquis temporibus ab Ecclesiis quae in significativis fuerunt; et quod non aliud sit in sensu interno quam conjunctio spiritualis, quae est ⁷ charitas et amor.

Poznámky pod čarou:

3419. Quod ‘redibat Jishak, et refodit puteos aquarum, quos foderunt in diebus Abrahami patris ejus’ significet quod Dominus illa vera aperiret quae apud antiquos, constat a repraesentatione ‘Jishaki’ quod sit Dominus quoad Divinum Rationale, de qua prius; a significatione ‘redire et refodere’ quod sit rursus aperire; ex significatione ‘puteorum aquarum’ quod sint vera cognitionum; quod ‘putei’ sint vera, videatur n. 2702, 3096, et quod ‘aquae’ cognitiones, n. 28, 2702, 3058; et a significatione ‘dierum Abrahami patris ejus’ quod sit tempus et status antecedens quoad vera, quae significantur per ‘quos foderunt tunc’, ita quae apud antiquos; quod ‘dies’ sint tempus et status, videatur n. 23, 487, 488, 493, 893; cum status, per ‘Abrahamum patrem’ repraesentatur Ipsum Divinum Domini antequam Humanum Ipsi adjunxit, videatur n. 2833, 2836, 3251; cum tempus, per ‘Abrahamum patrem’ significantur bona et vera quae a Divino Domini antequam Humanum adjunxit, ita quae fuerunt apud antiquos.

[2] Vera quae apud antiquos fuerunt, hodie prorsus obliterata sunt, usque adeo ut vix ullus sciat quod fuerint, et quod alia esse potuerunt quam quae hodie quoque docentur; sed fuerunt prorsus alia; habuerunt repraesentativa et significativa caelestium et spiritualium regni Domini, ita Ipsius Domini, et qui illa intellexerunt, vocabantur sapientes; et fuerunt quoque sapientes, nam ita cum spiritibus et angelis loqui potuerunt; angelica enim loquela, quae homini incomprehensibilis est quia spiritualis et caelestis, dum ad hominem qui in naturali sphaera est, delabitur in repraesentativa et significativa cadit qualia sunt in Verbo, inde est quod Verbum sit codex sanctus; Divinum enim non aliter sisti potest coram naturali homine, ut plena correspondentia sit. Et quia antiqui in repraesentativis et significativis regni Domini fuerunt, in quo non nisi quam amor caelestis et spiritualis est, etiam doctrinalia habebant quae tantummodo agebant de amore in Deum et de charitate erga proximum, ex quibus quoque sapientes dicebantur;

[3] ex illis doctrinalibus sciebant quod Dominus venturus in mundum, quodque Jehovah in Ipso esset, et quod Humanum in Se Divinum faceret, ac sic genus humanum salvaret; ex illis etiam sciebant quid charitas, quod nempe affectio inserviendi aliis absque aliquo fine retributionis, et quid proximus erga quem charitas, quod nempe sint omnes in universo, sed usque singuli cum discrimine; haec doctrinalia hodie prorsus deperdita sunt, et loco illorum sunt doctrinalia fidei, quae antiqui nihili fecerunt respective; ¹ haec doctrinalia, nempe amoris in Dominum et charitatis erga proximum, rejecta sunt hodie partim ab illis qui in Verbo vocantur ‘Babylonii et Chaldaei’, et partim ab illis qui dicuntur ‘Philistaei’, et quoque ‘Aegyptii’, ac ita deperdita, adeo ut vix vestigium illorum maneat; quis enim hodie novit quid charitas quae absque omni respectu sui, ac aversans omne quod propter se; et quis novit quid proximus, quod singuli sint cum discrimine secundum quale et quantum boni quod apud illos, ita ipsum bonum, proinde in supremo sensu Ipse Dominus, quia Ipse in bono est et ab Ipso bonum, et bonum quod non ab Ipso non est bonum utcumque apparet; et quia non scitur quid charitas et quid proximus, non scitur quinam sunt qui in Verbo significantur per pauperes, per miseros, per egenos, per aegrotos, per esurientes et sitientes, per oppressos, per viduas, per pupillos, per captivos, per nudos, per peregrinos, per caecos, per surdos, per claudos, per mancos, et per similes alios; cum tamen doctrinalia illorum docebant quinam illi essent; et ad quam classem proximi, et sic charitatis, pertinerent; secundum illa doctrinalia est totum Verbum quoad sensum litterae, quare qui illa non novit, ² nusquam aliquem sensum interiorem Verbi scire potest;

[4] sicut apud Esaiam,

Nonne frangere esurienti panem tuum, et afflictos exules introducas domum? cum videris nudum et obtexeris eum, et a carne tua non absconderis te? tunc erumpet sicut aurora lux tua, et sanitas tua ³ cito germinabit, et ambulabit coram te justitia tua, gloria Jehovae colliget te, 58:7, 8;

qui sensum litterae premit, credit ⁴ si modo esurienti det panem, ⁵ afflictos exules seu vagos introducat in domum, et ⁶ obtegat nudum, quod in gloriam Jehovae seu in caelum propterea venturus, cum tamen illa solum externa sunt, et quoque sic facere possunt impii ut mereantur; sed per ⁷ esurientes, afflictos, nudos significantur illi qui spiritualiter tales sunt, ita differentes status miseriae in qua homo qui proximus, erga quem charitas:

[5] apud Davidem,

Faciens judicium oppressis, dans panem ⁸ esurientibus, Jehovah solvens vinctos, Jehovah aperiens caecos, Jehovah erigens incurvatos, Jehovah amans justos, Jehovah custodiens peregrinos, pupillum, et viduam sustentat, Ps. 146:7-9;

ibi per ‘oppressos, esurientes, vinctos, caecos, incurvatos, peregrinos, pupillum et viduam’ non intelliguntur illi qui ita audiunt, sed qui tales quoad spiritualia seu quoad animas sunt; quinam illi essent, et in quo statu et gradu proximi, ita quae charitas illis exhibenda, doctrinalia antiquorum docebant; praeter ubivis alibi in Veteri Testamento; quippe Divinum, cum in naturale apud hominem, in talia quae sunt opera charitatis, cum discrimine secundum genera et species, delabitur: similiter quoque locutus est Dominus, quia ex Ipso Divino;

[6] ut apud Matthaeum, Rex dicet iis qui a dextris, Venite benedicti Patris Mei, possidete paratum vobis regnum; ... nam esurivi et dedistis Mihi quod ederem, sitivi et potastis Me, peregrinus fui et collegistis Me, nudus fui et induistis Me, aegrotus fui et visitastis Me, in custodia fui et venistis ad Me, 25:34-36;

per recensita ibi opera significantur genera charitatis universalia, et in quo gradu sunt bona seu boni qui proximi sunt erga quos charitas exercenda, et quod Dominus in supremo sensu sit proximus, nam dicit, Quantum fecistis uni ex his fratribus Meis minimis, Mihi fecistis, ibid. vers. 40.

Ex his paucis constare potest quid per vera apud antiquos intelligitur; sed quod haec vera, ab illis qui in doctrinalibus fidei sunt et non in vita charitatis, hoc est, ab illis qui in Verbo vocantur ‘Philistaei’, prorsus obliterentur, significatur per quod ‘Philistaei obturaverunt puteos post mortem Abrahami’, de quibus nunc sequitur.

Poznámky pod čarou: