8478. ‘Quisque ne residuum faciat de illo usque ad mane’: quod significet quod non solliciti erunt de ejus acquisitione ex se, constat ex eo quod manna quovis mane daretur, et quod residuo ¹ innascerentur vermes, per quae significatur quod Dominus quotidie provideat necessitates, et quod sic ex se de ² illarum acquisitione non solliciti esse debeant; hoc quoque ³ intelligitur per panem quotidianum in Oratione Domini, et quoque per Domini verba apud Matthaeum, Ne solliciti sitis animae vestrae quid esuri sitis aut bibituri, neque corpori vestro quid induituri: quid de indumentis solliciti estis? considerate lilia agri quomodo crescunt; non laborant, neque nent: ne itaque solliciti sitis, ⁴ ut dicatis, Quid edemus? ⁵ aut, Quid bibemus? aut, Quo induemur? nam ista omnia gentes quaerunt; nonne Pater vester caelestis novit quod opus habeatis his omnibus? quaerite ⁶ primum regnum caelorum ejusque justitiam, tunc haec omnia adjicientur vobis; ne sitis igitur solliciti in crastinum, nam crastinus dies ⁷ curam habebit illorum quae illius sunt, 6:25-fin. ; pariter apud Luc. 12:11, 12, 22-31.

[2]. Quia in hoc versu et in sequente agitur in sensu interno de cura pro crastino, et quod illa cura non solum prohibita sit, sed etiam damnata; quod prohibita, significatur per quod de manna non residuum facerent ad ⁸ mane, et quod damnata, significatur per quod residuo innatus sit vermis, et id computruerit; qui rem non ultra quam ex sensu litterae intuetur, credere potest quod omnis cura pro crastino abjicienda sit, et sic quod necessitates quotidie ex caelo ⁹ exspectandae ¹⁰ ; sed qui rem altius quam ex littera intuetur, ut qui ex sensu interno, scire potest quid per curam ¹¹ crastini intelligitur; non intelligitur cura comparandi sibi victum et amictum, et quoque facultates pro tempore venturo, nam non contra ordinem ¹² est prospicere sibi et suis; sed illi curam crastini habent qui non sunt contenti sua sorte, qui non fidunt Divino sed sibi, quique spectant solum ad mundana et terrestria, et non ad caelestia; apud hos universaliter regnat sollicitudo de futuris, cupido possidendi omnia et dominandi super omnes, quae accenditur et crescit secundum incrementa, et tandem supra omnem modum; hi dolent si cupitis non potiuntur, et anguntur cum illorum jacturam faciunt; nec consolatio, nam tunc irascuntur contra Divinum; rejiciunt id una cum omni fidei, seque devovent; tales sunt apud quos cura crastini est.

[3] Aliter prorsus apud illos qui fidunt Divino; hi tametsi curam ¹³ pro crastino habent, usque tamen non habent, nam de crastino non cogitant cum sollicitudine, minus cum anxietate; aequo animo sunt sive potiantur cupitis sive non, ad jacturam nec dolent, sunt contenti sua sorte; si opulenti fiunt, non in opulentia ponunt cor; si ad honores evehuntur, non se aliis digniores spectant; si pauperes fiunt, nec contristantur; si viles conditione, non dejiciunt animum; sciunt quod illis qui fidunt Divino, omnia succedant ad ¹⁴ statum felicem in aeternum, et quod quae illis in tempore ¹⁵ eveniunt, usque ad illum conducant.

[4] Sciendum ¹⁶ quod providentia Divina sit universalis, hoc est, in singularissimis omnium, et quod qui in providentiae flumine ¹⁷ sunt ¹⁸ ferantur continue ad felicia, qualitercumque media apparent; et quod illi in providentiae flumine sint, qui fidunt Divino, Ipsique tribuunt omnia; et quod illi non in providentiae flumine sint, qui sibi solis fidunt, sibique tribuunt omnia, sunt enim in opposito, nam providentiam Divino derogant, et illam sibi vindicant; sciendum etiam quod quantum quis in providentiae flumine est, tantam sit in statu pacis, tum quantum quis in statu ¹⁹ pacis est ex bono fidei, tantum ²⁰ in ²¹ pro videntia Divina sit; hi solum sciunt et credunt quod providentia Divina Domini sit in omnibus et singulis, immo in omnium singularissimis, ²² quae etiam videantur ostensa, n. 1919 fin. , 4329, 5122 fin, ²³ 5894 fin. , 6058, 6481-6486, 6490, 7004, 7007; et quod providentia Divina ²⁴ spectet aeternum, n. 6491.

[5] At qui in opposito sunt vix volunt ut providentia nominetur, sed referunt omnia et singula ad prudentiam, et quae non ad prudentiam referunt ad fortunam aut casum; quidam ad fatum, quod non ex Divino sed ex natura educunt; illos simplices Vocant qui non sibi aut naturae omnia tribuunt. Ex his iterum constare potest quales illi quibus cura crastini, et quales illi quibus non cura crastini.

Mga talababa:

1384. Primum genus quod angelicum est quod percipiant quid verum et bonum, percipiant quid a Domino et quid a semet, tum quod cogitant, loquuntur et agunt, cum a semet, unde et quale: loqui datum cum Antiquissimae Ecclesiae filiis de illorum perceptione; dixerunt quod nihil ex se cogitent aut cogitare possint, et nihil ex se velint, sed quod percipiant omnia et singula quae cogitant et volunt, quid a Domino et quid aliunde; percipiantque non modo quantum a Domino et quantum velut a semet, sed etiam, cum velut a semet, undenam, a quibus angelis, tum quales angeli, quae eorum cogitata, cum omni differentia, ita qui influxus, et innumera alia. Perceptiones hujus generis sunt cum multa varietate; apud angelos caelestes qui in amore in Dominum sunt, est perceptio boni, et inde omnium quae sunt veri; et quia ex bono percipiunt veram, non admittunt loquelam minus ratiocinationem de vero, sed dicunt ita esse, vel non ita esse; angeli vero spirituales qui quoque perceptionem habent sed non talem ut caelestes, loquuntur de vero et bono; sed usque percipiunt at cum differentia, nam varietates innumerabiles hujus perceptionis sunt; varietates se referunt ad haec quod percipiant num a Domini voluntate, num ex venia, et num ex permissione, quae perquam distincta inter se sunt.