1820. Dat de woorden ‘waarbij zal ik weten, dat ik het erfelijk bezitten zal’ een verzoeking betekenen tegen de liefde van de Heer, die zekerheid wilde hebben, kan uit de twijfel blijken die in de woorden zelf ligt. Wie in verzoeking is, is in twijfel over het einddoel; het einddoel is de liefde waartegen de boze geesten en de boze genieën strijden en zo het einddoel in twijfel stellen, en wel des te meer in twijfel, naarmate hij het meer liefheeft. Wanneer hij niet vanwege het einddoel dat hij liefheeft, in twijfel, ja zelfs in vertwijfeling gesteld werd, zou het geen verzoeking zijn. De zekerheid over de afloop gaat aan de overwinning vooraf, en behoort tot de overwinning. Daar weinigen weten, hoe het met verzoekingen is gesteld, mag het hier in het kort uiteengezet worden. Boze geesten vechten nooit tegen iets anders dan tegen de dingen die de mens liefheeft en zij vechten des te feller, naarmate hij vuriger liefheeft. Het zijn de boze genieën die tegen de dingen vechten die tot de neiging tot het goede behoren, en de boze geesten tegen de dingen, die tot de neiging tot het ware behoren. Zodra zij ook maar het minste bemerken wat de mens liefheeft, of als het ware de reuk ervan krijgen van iets dat hem aangenaam en dierbaar is, vallen zij er terstond op aan en trachten het te vernietigen en dus zo de hele mens, daar zijn leven bestaat in zijn liefden. Zo verschaft hun niets een groter vermaak dan de mens te vernietigen en zij laten daarvan niet af, ook al zou het tot in eeuwigheid duren, wanneer zij niet door de Heer werden teruggeworpen. Zij die boosaardig en sluw zijn, dringen in de liefde zelf binnen door ze te vleien, en komen op deze wijze de mens binnen, en kort nadat zij zo zijn binnengedrongen, trachten zij de liefden te vernietigen en zo de mens te doden en wel op duizenderlei manieren, die onbegrijpelijk zijn; en zij vechten niet op een wijze, dat zij tegen de goedheden en waarheden redeneren - dergelijke worstelingen zijn van geen betekenis, want al werden zij duizendmaal overwonnen, dan zouden zij toch op hun stuk blijven staan, daar redeneringen tegen goedheden en waarheden nooit kunnen uitblijven - maar zij verdraaien de goedheden en waarheden en doen de mens met een zeker vuur van begeerte en van overreding ontvlammen, zodat hij niet beter weet of hij bevindt zichzelf in een dergelijke begeerte en in een dergelijke overreding. Tevens steken zij in die goedheden en waarheden een vuur aan met een lust, die zij uit een lust van andere oorsprong bij de mens halen, en zo vergiftigen en bestoken zij hem op de sluwste wijze, en wel zo behendig, van het ene in het andere overgaand, dat indien de Heer geen bijstand verleende, de mens nooit anders zou weten, dan dat het zo is. Zo gaan zij eveneens te werk tegen de neigingen tot het ware, welke het geweten uitmaken; zodra zij iets van geweten waarnemen, van welke aard het ook mag zijn, vormen zij zich uit de valsheden en zwakheden bij de mens een neiging en daarmee verdonkeren zij het licht van het ware en verdraaien het op die wijze, of boezemen angst in en pijnigen; bovendien houden ze de gedachte hardnekkig op een punt vast en vullen die met fantasieën, behalve nog ontelbare andere kunstgrepen meer, die nooit in een begrijpelijke vorm beschreven kunnen worden. Het is slechts weinig en wel het meest algemene, dat tot het geweten van de mens kan doordringen, en vooral in het vernietigen van het geweten scheppen zij bovenal het grootste vermaak. Uit dit weinige, ja uiterst weinige, kan blijken van welke aard verzoekingen zijn, en dat in het algemeen de aard van de verzoekingen overeenkomt met de aard van de liefden. Hieruit kan ook blijken, van welke aard de verzoekingen van de Heer waren, namelijk de meest wrede, want hoe groter de liefde is, des te groter de wreedheid van de verzoekingen. De liefde van de Heer, welke het heil van het gehele menselijke geslacht betrof, was aller vurigst, en sloot bijgevolg alle neiging tot het goede en alle neiging tot het ware in de hoogste graad in. Tegen deze neigingen streden de hellen met de meest boosaardige list en gif, toch overwon de Heer ze door eigen macht; de overwinningen brengen dit met zich mee, dat de boosaardige genieën en geesten daarna niets meer durven doen; want hun leven bestaat hierin dat zij kunnen vernietigen, maar wanneer zij merken dat de mens van dien aard is, dat hij kan weerstaan, vluchten zij bij de eerste aanval, zoals dit gewoonlijk gebeurt, wanneer zij de eerste drempel van de hemel naderen. Zij worden dan terstond door ontzetting en schrik aangegrepen en storten zich achterwaarts.

201. Of the Lord's temptations.

The Lord beyond all others ¹ endured the most grievous and dreadful temptations, which are but little described in the sense of the letter of the Word, but much in the internal sense (n. 1663, 1668, 1787, 2776, 2786, 2795, 2814, 9528). The Lord fought from the Divine love towards the whole human race (n. 1690, 1691, 1812-1813, 1820). The love of the Lord was the salvation of the human race (n. 1820). The Lord fought from His own power (n. 1692, 1813, 9937). The Lord alone was made justice and merit, by the temptations, and victories which He gained therein from His own power (n. 1813, 2025-2027, 9715, 9809, 10019). By temptations the Lord united the Divine itself, which was in Him from conception, to His Human, and made this Divine, as He makes man spiritual by temptations (n. 1725, 1729, 1733, 1737, 3318, 3381, 3382, 4286). The temptations of the Lord were attended with despair at the end (n. 1787). The Lord, by the temptations admitted into Himself, subjugated the hells, and reduced to order all things in them, and in heaven, and at the same time glorified His Human (n. 1737, 4287, 9315, 9528, 9937). The Lord alone fought against all the hells (n. 8273). He admitted temptations into Himself from thence (n. 2816, 4295).

The Lord could not be tempted as to the Divine, because the hells cannot assault the Divine, wherefore He assumed a human from the mother, such as could be tempted (n. 1414, 1444, 1573, 5041, 5157, 7193, 9315). By temptations and victories He expelled all the hereditary from the mother, and put off the human from her, until at length He was no longer her son (n. 2159, 2574, 2649, 3036, 10830). Jehovah, who was in Him from conception, appeared in His temptations as if absent (n. 1815). This was His state of humiliation (n. 1785, 1999, 2159, 6866). His last temptation and victory, by which He fully subjugated the hells, and made His Human Divine, was in Gethsemane and on the cross (n. 2776, 2803, 2813-2814, 10655, 10659, 10828).

"To eat no bread and drink no water for forty days," signifies an entire state of temptations (n. 10686). "Forty years," "months," or "days," signify a plenary state of temptations from beginning to end; and such a state is meant by the duration of the flood, "forty days"; by Moses abiding "forty days" upon Mount Sinai; by the sojourning of the sons of Israel "forty years" in the desert; and by the Lord's temptation in the desert "forty days" (n. 730, 862, 2272-2273, 8098).

Fotnoter:

3382. 'And practiced My observances, My commandments, My statutes, and My laws' means through revelations constantly coming from Himself; that is to say, as by means of temptations, so also by means of those revelations He united the Divine Essence to the Human Essence. This becomes clear from the fact that 'practicing observances, commandments, statutes, and laws' implies all aspects of the Word - 'observances' being everything in general there, 'commandments' the internal aspects, 'statutes' the external, and 'laws' every specific detail. Because all these are attributed to the Lord who from eternity has been the Word and is the author of them all, the meaning in the internal sense cannot be His practice of them but that He revealed them to Himself when His state was one in which the Human and the Divine had become united.

[2] At first sight these matters do indeed seem to be quite remote from the sense of the letter, or even from the internal sense closest to the letter. All the same, when these words are read by man, this is the meaning those same words have in heaven, for as stated several times already, and as may be seen from the examples in 1873, 1874, the sense of the letter is laid aside as it rises up towards heaven and another heavenly sense takes its place, with the result that this latter sense cannot be recognized as that which arises out of the former. For the idea in the minds of those in heaven is that everything in the internal sense of the Word has to do with the Lord, and also that everything in the Word comes from the Lord. Also in their minds is the idea that even when He was in the world He thought from the Divine, and so from Himself, and acquired all intelligence and wisdom to Himself through revelations constantly coming from the Divine. Consequently they do not perceive anything other than this from the words used here. For the practice of all things of the Word, internal as well as external, meant by 'practicing the observances, commandments, statutes, and laws' is not applicable to the Lord because He Himself was the Word and therefore He Himself was the observance that was to be practiced; He Himself was the commandment, also the statute, and the law. For all these have regard to Him as the First from whom they spring and the Last to whom they lead. In the highest sense therefore these words can mean nothing else than the uniting of the Lord's Divine to His Human by means of revelations constantly coming from Himself. For unlike any others the Lord thought from the Divine, and so from Himself, see 1904, 1914, 1935, and acquired intelligence and wisdom to Himself by means of revelations constantly coming from the Divine, 1616, 2500, 2523, 2632.

[3] As regards 'practicing observances' meaning in the genuine sense all aspects of the Word in general, 'commandments' the internal aspects of the Word, 'statutes' the external aspects of the Word, and 'laws' every specific detail in the Word, this becomes clear from many places when seen in the internal sense. Let some of these be brought in here, such as the following in David,

Blessed are the blameless in the way, walking in the law of Jehovah; blessed are those who keep His testimonies. O that my ways were directed to keep Your statutes! I will keep Your statutes; do not forsake me utterly. With my whole heart I have sought You; cause me not to wander from Your commandments. I have laid up Your Word in my heart, that I might not sin against You. Blessed are You, O Jehovah; teach me Your statutes! With my lips I have declared all the judgements of Your mouth. I take delight in the way of Your testimonies. I meditate on Your commands and look to Your ways. I delight in Your statutes, I do not forget Your Word. Recompense Your servant that I may live and keep Your Word. Open my eyes that I may see wondrous things out of Your law. Do not hide Your commandments from me. Quicken me according to Your Word. Teach me Your statutes. Make me understand the way of [Your] commands. Psalms 119:1-27.

The subject in the whole of this psalm is the Word and the things that constitute the Word, which plainly are commandments, statutes, judgements, testimonies, commands, and ways. But the specific meaning of each of these cannot possibly be seen from the sense of the letter. In that sense they are scarcely more than repetitions of the same thing, but it may be seen from the internal sense in which 'commandments' has an altogether different meaning from 'statutes'; and 'judgements', 'testimonies', 'commands', and 'ways' each have a different meaning again. Something similar occurs elsewhere in the same author,

The law of Jehovah is perfect, restoring the soul; the testimony of Jehovah is sure, making wise the simple; the commands of Jehovah are right, rejoicing the heart; the commandment of Jehovah is pure, enlightening the eyes; the fear of Jehovah is clean, standing for ever; the judgements of Jehovah are truth. Psalms 19:7-9.

And in the Book of Kings,

David said to Solomon, You shall practise the observance of your God, to walk in His ways, to keep His statutes, and His commandments, and His judgements, and His testimonies, as it is written in the law of Moses. 1 Kings 2:3.

'Practicing an observance' stands for all aspects of the Word in general, for this expression comes first, and those that follow are related to it as less general aspects. Actually 'practicing observances' means the same as 'keeping what has to be kept'. In Moses,

You shall love Jehovah your God, and you shall practice His observance, and His statutes and judgements, and His commandments, all your days. Deuteronomy 11:1.

Here 'practising an observance' or keeping something that is to be kept in a similar way stands for all aspects of the Word in general, 'statutes' for the external aspects of the Word such as forms of ritual, and things that are representatives and meaningful signs of the internal sense, but 'commandments' for the internal aspects of the Word such as matters of life and teaching, especially those that belong to the internal sense. But the meaning of commandments and statutes will in the Lord's Divine mercy be discussed elsewhere.