聖書

 

Exodus 9

勉強

   

1 ειπεν δε κυριος προς μωυσην εισελθε προς φαραω και ερεις αυτω ταδε λεγει κυριος ο θεος των εβραιων εξαποστειλον τον λαον μου ινα μοι λατρευσωσιν

2 ει μεν ουν μη βουλει εξαποστειλαι τον λαον μου αλλ' ετι εγκρατεις αυτου

3 ιδου χειρ κυριου επεσται εν τοις κτηνεσιν σου τοις εν τοις πεδιοις εν τε τοις ιπποις και εν τοις υποζυγιοις και ταις καμηλοις και βουσιν και προβατοις θανατος μεγας σφοδρα

4 και παραδοξασω εγω εν τω καιρω εκεινω ανα μεσον των κτηνων των αιγυπτιων και ανα μεσον των κτηνων των υιων ισραηλ ου τελευτησει απο παντων των του ισραηλ υιων ρητον

5 και εδωκεν ο θεος ορον λεγων εν τη αυριον ποιησει κυριος το ρημα τουτο επι της γης

6 και εποιησεν κυριος το ρημα τουτο τη επαυριον και ετελευτησεν παντα τα κτηνη των αιγυπτιων απο δε των κτηνων των υιων ισραηλ ουκ ετελευτησεν ουδεν

7 ιδων δε φαραω οτι ουκ ετελευτησεν απο παντων των κτηνων των υιων ισραηλ ουδεν εβαρυνθη η καρδια φαραω και ουκ εξαπεστειλεν τον λαον

8 ειπεν δε κυριος προς μωυσην και ααρων λεγων λαβετε υμεις πληρεις τας χειρας αιθαλης καμιναιας και πασατω μωυσης εις τον ουρανον εναντιον φαραω και εναντιον των θεραποντων αυτου

9 και γενηθητω κονιορτος επι πασαν την γην αιγυπτου και εσται επι τους ανθρωπους και επι τα τετραποδα ελκη φλυκτιδες αναζεουσαι εν τε τοις ανθρωποις και εν τοις τετραποσιν και εν παση γη αιγυπτου

10 και ελαβεν την αιθαλην της καμιναιας εναντιον φαραω και επασεν αυτην μωυσης εις τον ουρανον και εγενετο ελκη φλυκτιδες αναζεουσαι εν τοις ανθρωποις και εν τοις τετραποσιν

11 και ουκ ηδυναντο οι φαρμακοι στηναι εναντιον μωυση δια τα ελκη εγενετο γαρ τα ελκη εν τοις φαρμακοις και εν παση γη αιγυπτου

12 εσκληρυνεν δε κυριος την καρδιαν φαραω και ουκ εισηκουσεν αυτων καθα συνεταξεν κυριος

13 ειπεν δε κυριος προς μωυσην ορθρισον το πρωι και στηθι εναντιον φαραω και ερεις προς αυτον ταδε λεγει κυριος ο θεος των εβραιων εξαποστειλον τον λαον μου ινα λατρευσωσιν μοι

14 εν τω γαρ νυν καιρω εγω εξαποστελλω παντα τα συναντηματα μου εις την καρδιαν σου και των θεραποντων σου και του λαου σου ιν' ειδης οτι ουκ εστιν ως εγω αλλος εν παση τη γη

15 νυν γαρ αποστειλας την χειρα παταξω σε και τον λαον σου θανατω και εκτριβηση απο της γης

16 και ενεκεν τουτου διετηρηθης ινα ενδειξωμαι εν σοι την ισχυν μου και οπως διαγγελη το ονομα μου εν παση τη γη

17 ετι ουν συ εμποιη του λαου μου του μη εξαποστειλαι αυτους

18 ιδου εγω υω ταυτην την ωραν αυριον χαλαζαν πολλην σφοδρα ητις τοιαυτη ου γεγονεν εν αιγυπτω αφ' ης ημερας εκτισται εως της ημερας ταυτης

19 νυν ουν κατασπευσον συναγαγειν τα κτηνη σου και οσα σοι εστιν εν τω πεδιω παντες γαρ οι ανθρωποι και τα κτηνη οσα αν ευρεθη εν τω πεδιω και μη εισελθη εις οικιαν πεση δε επ' αυτα η χαλαζα τελευτησει

20 ο φοβουμενος το ρημα κυριου των θεραποντων φαραω συνηγαγεν τα κτηνη αυτου εις τους οικους

21 ος δε μη προσεσχεν τη διανοια εις το ρημα κυριου αφηκεν τα κτηνη εν τοις πεδιοις

22 ειπεν δε κυριος προς μωυσην εκτεινον την χειρα σου εις τον ουρανον και εσται χαλαζα επι πασαν γην αιγυπτου επι τε τους ανθρωπους και τα κτηνη και επι πασαν βοτανην την επι της γης

23 εξετεινεν δε μωυσης την χειρα εις τον ουρανον και κυριος εδωκεν φωνας και χαλαζαν και διετρεχεν το πυρ επι της γης και εβρεξεν κυριος χαλαζαν επι πασαν γην αιγυπτου

24 ην δε η χαλαζα και το πυρ φλογιζον εν τη χαλαζη η δε χαλαζα πολλη σφοδρα σφοδρα ητις τοιαυτη ου γεγονεν εν αιγυπτω αφ' ου γεγενηται επ' αυτης εθνος

25 επαταξεν δε η χαλαζα εν παση γη αιγυπτου απο ανθρωπου εως κτηνους και πασαν βοτανην την εν τω πεδιω επαταξεν η χαλαζα και παντα τα ξυλα τα εν τοις πεδιοις συνετριψεν η χαλαζα

26 πλην εν γη γεσεμ ου ησαν οι υιοι ισραηλ ουκ εγενετο η χαλαζα

27 αποστειλας δε φαραω εκαλεσεν μωυσην και ααρων και ειπεν αυτοις ημαρτηκα το νυν ο κυριος δικαιος εγω δε και ο λαος μου ασεβεις

28 ευξασθε ουν περι εμου προς κυριον και παυσασθω του γενηθηναι φωνας θεου και χαλαζαν και πυρ και εξαποστελω υμας και ουκετι προσθησεσθε μενειν

29 ειπεν δε αυτω μωυσης ως αν εξελθω την πολιν εκπετασω τας χειρας μου προς κυριον και αι φωναι παυσονται και η χαλαζα και ο υετος ουκ εσται ετι ινα γνως οτι του κυριου η γη

30 και συ και οι θεραποντες σου επισταμαι οτι ουδεπω πεφοβησθε τον κυριον

31 το δε λινον και η κριθη επληγη η γαρ κριθη παρεστηκυια το δε λινον σπερματιζον

32 ο δε πυρος και η ολυρα ουκ επληγη οψιμα γαρ ην

33 εξηλθεν δε μωυσης απο φαραω εκτος της πολεως και εξεπετασεν τας χειρας προς κυριον και αι φωναι επαυσαντο και η χαλαζα και ο υετος ουκ εσταξεν ετι επι την γην

34 ιδων δε φαραω οτι πεπαυται ο υετος και η χαλαζα και αι φωναι προσεθετο του αμαρτανειν και εβαρυνεν αυτου την καρδιαν και των θεραποντων αυτου

35 και εσκληρυνθη η καρδια φαραω και ουκ εξαπεστειλεν τους υιους ισραηλ καθαπερ ελαλησεν κυριος τω μωυση

   

スウェーデンボルグの著作から

 

Arcana Coelestia#7556

この節の研究

  
/ 10837に移動  
  

7556. 'And now send, assemble your livestock' means that the truth of good should be gathered. This is clear from the meaning of 'assembling' as gathering; and from the meaning of 'livestock' as the good of truth, and also the truth of good, dealt with in 6016, 6045. What the truth of good and the good of truth are, see 2063, 3295, 3332, 3669, 3688, 3882, 4337, 4353, 4390, 5526, 5733. The subject in this and the next two verses is the goodness and truth which the Lord places in safe keeping even within the evil. For goodness and truth which have not been linked to evils and falsities are not laid waste but are stored away interiorly by the Lord and at a later time brought out for use. The goodness and truth placed in safe keeping within a person by the Lord are meant in the Word by 'the remnant', regarding which, see 468, 530, 560, 561, 576, 661, 798, 1738, 1906, 2284, 5135, 5342, 5344, 5897-5899, 6156.

  
/ 10837に移動  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

スウェーデンボルグの著作から

 

Arcana Coelestia#2284

この節の研究

  
/ 10837に移動  
  

2284. 'Perhaps ten will be found there' means if remnants were still present. This is clear from the meaning of the number 'ten' as remnants, dealt with in Volume One, in 576, 1738. What remnants are however has been stated and shown in various places already, as in 468, 530, 560, 561, 660, 661, 1050, 1738, 1906, namely that they are all the good and all the truth with a person which lie stored away in his two memories and in his life.

[2] It is well known that there is nothing good nor anything true except that from the Lord; also that what is good and true is flowing in constantly from the Lord into man, but it is received in varying ways, and that in fact it is received according to the life of evil and according to the false assumptions in which the person has confirmed himself. These are what either annihilate, or stifle, or pervert the goods and truths flowing in constantly from the Lord. To prevent goods being mixed with evils therefore, and truths with falsities - for if they were mixed a person would perish for ever - the Lord separates them, and stores away within his interior man the goods and truths he receives. From there the Lord will never allow them to come forth as long as that person is governed by evil and falsity, except at those times when the person has entered some state that is a holy state, or when deeply and anxiously concerned about something, or in times of sickness, or other similar circumstances. These things which the Lord has so stored away in the person are what are called remnants, and of which very much mention is made in the Word, though nobody as yet knows that this is what they mean.

[3] It is according to the nature and the amount of the remnants, that is, of the good and truth residing with him, that a person experiences blessedness and happiness in the next life, for, as has been stated, such remnants are stored away in his interior man and are laid bare when he leaves things of a bodily and worldly nature behind him. The Lord alone knows the nature and the amount of remnants a person has. The person himself cannot possibly know this, for at the present day man is such that he is able to counterfeit what is good while within there is nothing but evil. A person can also appear to be evil and yet may have good within. For these reasons one is never allowed to judge the nature of another person's spiritual life; for the Lord alone, as has been stated, knows this. But one is allowed to judge the nature of another person's life, private and public, since this is of importance to society.

[4] It is very common for those who have adopted an opinion regarding any truth of faith to sit in judgement on others and to say that they cannot be saved unless their beliefs coincide with their own - a judgement which the Lord has forbidden, in Matthew 7:1-2. Yet from much experience I have been led to know that members of every religion are saved provided that they have received through a life of charity remnants of good and appearances of truth. This is what was meant by 'if ten were found [there] they would not be destroyed for the sake of the ten', that is, that if remnants were present they would be saved.

[5] The life of charity consists in thinking what is good in regard to another, and in willing for him that which is good, and in feeling joy within oneself that others as well are saved. But those people do not possess the life of charity whose will is that no others should be saved than those whose beliefs coincide with theirs, especially those who are indignant that the situation is otherwise. This becomes clear solely from the fact that more gentiles are saved than Christians. For people who have thought what is good in regard to their neighbour and have willed for him that which is good accept the truths of faith in the next life more readily than those who called themselves Christians; and they acknowledge the Lord more than Christians do. Indeed nothing gives angels greater delight and happiness than to be teaching those who pass from the world into the next life.

  
/ 10837に移動  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.