3342. Al het spreken van de geesten en van de engelen vindt ook plaats door uitbeeldende dingen, want door wonderbaarlijke schakeringen van licht en schaduw vertonen zij dat wat zij denken, levend voor het innerlijk en tevens voor het uiterlijk gezicht van degene met wie zij spreken en gieten het in door daarbij behorende veranderingen van de staat van de aandoeningen. De uitbeeldingen die in dit spreken bestaan, zijn niet gelijk aan die waarover eerder is gesproken, maar zij zijn snel en ogenblikkelijk één met de voorstellingen die tot hun spreken behoren. Zij zijn als iets, dat beschreven wordt in een lange reeks, terwijl dit tevens in een beeld voor ogen wordt gesteld; want wat wonderbaarlijk is, de geestelijke dingen zelf, onverschillig welke, kunnen op uitbeeldende wijze vertoond worden door beeldende gestalten, die voor de mens onbegrijpelijk zijn en waarin van binnen dingen zijn die tot de gewaarwording van het ware en nog innerlijker dingen die tot de gewaarwording van het goede behoren. Dergelijke dingen zijn ook in de mens, want de mens is een geest met een lichaam bekleed; zoals hieruit kan blijken, dat alle met het oor waargenomen spreken, wanneer het naar de innerlijker dingen opklimt, overgaat in voorstellingen, die niet ongelijk zijn aan de zichtbare voorstellingen en van deze in verstandelijke en op deze wijze vindt de gewaarwording plaats van de zin van de woorden. Wie hierover serieus nadenkt, kan hieruit weten, dat er in hemzelf een geest is, die zijn innerlijke mens is en ook dat hij zo’n spraak heeft na de scheiding van het lichaam, daar hij daarin is tijdens zijn leven, maar dat het hem niet openbaar wordt, dat hij daarin is, vanwege de duisternis, ja zelfs de dikke duisternis, die de aardse, lichamelijke en wereldse dingen binnenbrengen.