新キリスト教聖書研究

聖書

 

Ծննդոց 41

勉強

   

1 Երկու տարի անց փարաւոնը երազ տեսաւ: Երազում ինքը կանգնած էր գետի եզերքին,

2 իսկ գետից դուրս էին գալիս տեսքով գեղեցիկ ու մարմնով պարարտ եօթը երինջներ, որոնք արածում էին այնտեղ՝ ճահճուտում:

3 Դրանցից յետոյ գետից դուրս էին գալիս տեսքով տգեղ ու մարմնով նիհար եօթը այլ երինջներ եւ միւս երինջների հետ արածում գետի եզերքին:

4 Տեսքով տգեղ ու մարմնով նիհար եօթը երինջներն ուտում էին տեսքով գեղեցիկ ու պարարտ եօթը երինջներին: Զարթնեց փարաւոնը: Նորից քուն մտաւ:

5 Նա տեսաւ մի երկրորդ երազ. ահա մէկ ցօղունից բուսնում էին ընտիր ու գեղեցիկ եօթը հասկեր:

6 Ապա բուսան չորուկ ու խորշակահար եօթը այլ հասկեր,

7 եւ չորուկ ու խորշակահար եօթը հասկերը կուլ տուեցին ընտիր ու լի եօթը հասկերը:

8 Զարթնեց փարաւոնը եւ տեսաւ, որ երազ էր: Առաւօտեան խռովուեց նրա հոգին: Նա մարդ ուղարկեց, կանչել տուեց Եգիպտոսի բոլոր երազահաններին, երկրի բոլոր իմաստուններին եւ պատմեց իր երազները, բայց չգտնուեց մէկը, որ կարողանար մեկնել փարաւոնի երազները:

9 Տակառապետը, դիմելով փարաւոնին, ասաց. «Այսօր յիշեցնեմ իմ յանցանքը:

10 Երբ փարաւոնը բարկացել էր իր ծառաների վրայ, ինձ ու մատակարարին արգելափակել էր դահճապետի տանը:

11 Մենք երկուսս էլ երազ տեսանք միեւնոյն գիշերը. իւրաքանչիւրս տեսաւ ի՛ր երազը:

12 Այնտեղ մեզ հետ էր դահճապետի ծառայ եբրայեցի մի պատանի: Պատմեցինք նրան,

13 եւ նա մեկնեց մեզ մեր երազները՝ տալով իւրաքանչիւրիս իր երազի մեկնութիւնը: Եւ եղաւ, որ ինչպէս մեկնել էր մեզ, այնպէս էլ կատարուեց. ես եկայ հասայ իմ պաշտօնին, իսկ նրան կախեցին ծառից»:

14 Փարաւոնը մարդ ուղարկեց ու կանչել տուեց Յովսէփին: Հանեցին նրան բանտից, երեսն ածիլեցին, փոխեցին նրա պատմուճանը, եւ նա ներկայացաւ փարաւոնին:

15 Փարաւոնն ասաց Յովսէփին. «Երազ եմ տեսել, եւ չկայ մէկը, որ մեկնի այն: Ես լսել եմ քո մասին: Ասում են, որ եթէ երազները պատմեն քեզ, դու կը մեկնես դրանք»:

16 Պատասխան տալով՝ Յովսէփն ասաց փարաւոնին. «Առանց Աստծու օգնութեան փարաւոնի համար փրկարար ոչ մի պատասխան չի լինի»:

17 Փարաւոնը, դիմելով Յովսէփին, ասաց. «Երազումս ինձ թւում էր, թէ կանգնած էի գետի եզերքին,

18 եւ, իբրեւ թէ, գետից ելնում էին մարմնով պարարտ ու տեսքով գեղեցիկ եօթը երինջներ, որոնք արածում էին այնտեղ՝ ճահճուտում:

19 Ապա, դրանցից յետոյ գետից դուրս էին գալիս տեսքով շատ այլանդակ ու զզուելի եւ մարմնով նիհար եօթը երինջներ, որոնցից աւելի զզուելին չեմ տեսել ողջ Եգիպտացիների երկրում:

20 Յոթը նիհար ու զզուելի երինջներն ուտում էին գեղեցիկ ու պարարտ առաջին եօթը երինջներին:

21 Նրանք թէեւ կուլ էին տալիս վերջիններիս, բայց չէր երեւում, որ նրանք սրանց կուլ են տուել. նրանց տեսքը առաջուայ պէս զզուելի էր: Զարթնեցի ու նորից քնեցի:

22 Դարձեալ երազում տեսայ, որ, իբրեւ թէ, մէկ ցօղունից բուսնում էին լի ու գեղեցիկ եօթը հասկեր:

23 Նրանց կողքին բուսան բարակ, չորուկ ու խորշակահար եօթը այլ հասկեր,

24 եւ չորուկ ու խորշակահար եօթը հասկերը կուլ էին տալիս գեղեցիկ ու լի հասկերը: Երազներս պատմեցի երազահաններին, բայց ոչ մէկը չկար, որ դրանք մեկնէր ինձ»:

25 Յովսէփն ասաց փարաւոնին. «Փարաւոնի տեսած երազները մէկ իմաստ ունեն. Աստուած փարաւոնին յայտնել է այն, ինչ անելու է:

26 Եօթը գեղեցիկ երինջները եօթը տարի են նշանակում, եւ եօթը գեղեցիկ հասկերը նոյնպէս եօթը տարի են նշանակում: Փարաւոնի տեսած երազները մէկ իմաստ ունեն:

27 Դրանցից յետոյ ելած տգեղ ու վտիտ եօթը երինջները եօթը տարի են նշանակում, իսկ չորուկ ու խորշակահար եօթը հասկերը նշանակում են, որ եօթը տարի սով է լինելու:

28 Փարաւոնին ասածիս իմաստն այն է, որ Աստուած փարաւոնին յայտնել է այն, ինչ անելու է:

29 Ահա ողջ Եգիպտացիների երկրում լինելու են բերքառատ եօթը տարիներ:

30 Դրանցից յետոյ կը գան սովի եօթը տարիներ, եւ կը մոռացուի երկրում եղած բերքի առատութիւնը:

31 Սովը կը սպառի երկիրը, եւ մարդիկ չեն իմանայ բերքի առատութիւնը դրան յաջորդող սովի պատճառով, քանի որ սովը շատ սաստիկ է լինելու:

32 Փարաւոնի երազի երկու անգամ կրկնուելը վկայում է, որ Աստծու խօսքը հաստատապէս կատարուելու է, եւ Աստուած չի յապաղի այն ի կատար ածելուց:

33 Արդ, տե՛ս, գտի՛ր խոհեմ ու իմաստուն մի մարդու, որ դառնայ փարաւոնի խորհրդականը, եւ նրան վերակացու նշանակի՛ր Եգիպտացիների երկրի վրայ:

34 Փարաւոնը երկրի վրայ նաեւ գործակալներ թող նշանակի, որ Եգիպտացիների երկրի առատութեան եօթը տարիների ընթացքում բերքի մէկ հինգերորդ մասը հարկ վերցնեն:

35 Նրանք թող հաւաքեն առաջին եօթը տարիների բերքի ամբողջ պաշարը, ցորենը թող դրուի փարաւոնի տրամադրութեան տակ, եւ պարէնը թող պահուի քաղաքներում:

36 Երկրի պարէնը թող պահուի Եգիպտացիների երկրի վրայ տարածուելիք սովի եօթը տարիների համար, որպէսզի երկիրը սովից չկոտորուի»:

37 Յովսէփի խօսքերը հաճելի թուացին փարաւոնին ու նրա բոլոր պաշտօնեաներին:

38 Փարաւոնն ասաց իր բոլոր պաշտօնեաներին. «Մի՞թէ կը գտնենք այսպիսի մի մարդ, որ իր անձի մէջ կրի Աստծու ոգին»:

39 Եւ փարաւոնն ասաց Յովսէփին. «Քանի որ Աստուած քեզ յայտնեց այդ ամէնը, ուրեմն քեզնից աւելի իմաստուն ու խելացի մարդ չկայ:

40 Դո՛ւ եղիր իմ տան վերակացուն, եւ քո հրամանին թող ենթարկուի իմ ամբողջ ժողովուրդը: Իմ գահո՛վ միայն ես քեզնից բարձր կը լինեմ»:

41 Փարաւոնն ասաց Յովսէփին. «Ահա այսօր քեզ վերակացու եմ կարգում Եգիպտացիների երկրի վրայ»:

42 Եւ փարաւոնը մատից հանելով իր մատանին՝ դրեց Յովսէփի մատին, նրան հագցրեց բեհեզեայ պատմուճան, ոսկէ մանեակ անցկացրեց նրա պարանոցին,

43 նրան նստեցրեց իր երկրորդ կառքը: Մունետիկը Յովսէփի առաջից գնալով՝ այդ մասին ազդարարեց, եւ նա վերակացու կարգուեց Եգիպտացիների երկրի վրայ:

44 Փարաւոնն ասաց Յովսէփին. «Ահա ես փարաւոնն եմ: Ամբողջ Եգիպտացիների երկրում ոչ ոք իրաւունք չունի նոյնիսկ իր ոտքը կամ ձեռքը բարձրացնելու առանց քո հրամանի»:

45 Եւ փարաւոնը Յովսէփի անունը դրեց Փսոմփթոմբանէ, իսկ Արեգ քաղաքի քուրմ Պետափրէսի դուստր Ասանէթին նրան տուեց կնութեան: Եւ Յովսէփը գնաց փարաւոնի մօտից:

46 Յովսէփը երեսուն տարեկան էր, երբ ներկայացաւ եգիպտացիների փարաւոն արքային: Յովսէփը, գնալով փարաւոնի մօտից, շրջեց ողջ Եգիպտոսում:

47 Երկիրը առատութեան եօթը տարիների ընթացքում հարուստ բերք տուեց:

48 Յովսէփը հաւաքեց Եգիպտացիների երկրի առատութեան եօթը տարիների ողջ բերքը՝ ամէն մի քաղաքի շուրջը գտնուող դաշտերի բերքը ամբարելով այդ քաղաքում:

49 Յովսէփը ծովի աւազի չափ շատ ցորեն հաւաքեց ու ամբարեց այնտեղ այնքան, որ հնարաւոր չէր հաշուել, քանի որ անթիւ-անհամար էր:

50 Երբ դեռ չէր եկել եօթը տարուայ սովը, Յովսէփն ունեցաւ երկու որդի, որոնց ծնել էր Արեգ քաղաքի քուրմ Պետափրէսի դուստր Ասանէթը նրա համար:

51 Յովսէփն անդրանիկ որդու անունը դրեց Մանասէ, «Որովհետեւ, - ասում է, - Աստուած ինձ մոռացնել տուեց իմ ու իմ հօր բոլոր վշտերը»:

52 Երկրորդ որդու անունը դրեց Եփրեմ, «Որովհետեւ, - ասում է, - Աստուած ինձ բազմացրեց իմ տառապանքների երկրում»:

53 Անցան Եգիպտացիների երկրի առատութեան եօթը տարիները,

54 եւ վրայ հասան սովի եօթը տարիները, ինչպէս ասել էր Յովսէփը: Սով եղաւ ամբողջ երկրում, որովհետեւ ողջ Եգիպտացիների երկրում հաց չէր գտնւում:

55 Սովի մատնուեց համայն Եգիպտացիների երկիրը, եւ ամբողջ ժողովուրդը հացի համար աղաղակ բարձրացրեց փարաւոնի առաջ: Փարաւոնն ասաց բոլոր եգիպտացիներին. «Գնացէ՛ք Յովսէփի մօտ, եւ ինչ որ ասի նա ձեզ, կատարեցէ՛ք»:

56 Սով էր ամբողջ երկրում: Յովսէփը բացեց ցորենի բոլոր շտեմարանները եւ ցորեն էր վաճառում բոլոր եգիպտացիներին: Սովը սաստկացաւ Եգիպտացիների երկրում:

57 Եւ բոլոր երկրներից գալիս էին Եգիպտոս՝ Յովսէփից հաց գնելու, որովհետեւ սովը սաստկանում էր ամբողջ աշխարհում:

   

スウェーデンボルグの著作から

 

Arcana Coelestia＃5420

この節の研究

  
/ 10837に移動  
  

5420. And bowed down themselves to him with their faces to the earth. That this signifies humiliation, is evident from the signification of “bowing down themselves,” as being humiliation (see n. 2153), and of “with their faces to the earth,” as being the humiliation of adoration (n. 1999). By humiliation here is not meant humiliation from acknowledgment, thus internal humiliation, but external humiliation, because it was in the presence of the governor of the land in accordance with established custom. That not internal but external humiliation is meant, is because there was not yet correspondence, and through correspondence conjunction. When the natural is in this state it can indeed humble itself, even to the last degree, but only from acquired habit. It is a gesture without the genuine affection that produces it, thus it is of the body without its soul. Such is the humiliation here meant.

  
/ 10837に移動  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

スウェーデンボルグの著作から

 

Arcana Coelestia＃1999

この節の研究

  
/ 10837に移動  
  

1999. Abram fell upon his faces. 1 That this signifies adoration, is evident without explication. To fall upon the face was a rite of adoration in the Most Ancient Church, and thence in that of the Ancients, for the reason that the face signified the interiors, and the state of their humiliation was represented by falling upon the face; hence in the Jewish representative church it became a customary ceremonial. True adoration, or humiliation of heart, carries with it prostration to the earth upon the face before the Lord, as a gesture naturally flowing from it. For in humiliation of heart there is the acknowledgment of self as being nothing but filthiness, and at the same time the acknowledgment of the Lord’s infinite mercy toward that which is such; and when the mind is kept in these two acknowledgments, the very mind droops in lowliness toward hell, and prostrates the body; nor does it uplift itself until it is uplifted by the Lord. This takes place in all true humiliation, with a perception of being uplifted by the Lord’s mercy. Such was the humiliation of the men of the Most Ancient Church; but very different is the case with that adoration which comes not from humiliation of the heart. (See n. 1153.)

[2] That the Lord adored and prayed to Jehovah His Father, is known from the Word of the Gospels; and also that He did so as if to one different from Himself, although Jehovah was in Him. But the state in which the Lord was at these times was His state of humiliation, the nature of which has been stated in Part First, namely, that He was then in the infirm human that was from the mother; but insofar as He put this off, and put on the Divine, He was in another state, which is called His state of glorification. In the former state He adored Jehovah as one different from Himself, although in Himself; for, as has been said, His internal was Jehovah; but in the latter, that is, in His state of glorification, He spoke with Jehovah as with Himself, for He was Jehovah Himself.

[3] But how the case is with these matters cannot be apprehended unless it is known what the internal is, and how the internal acts into the external; and further, in what manner the internal and the external are distinct from each other, and yet are conjoined. This, however, may be illustrated by something that is similar, namely, by the internal in man, and by its influx and operation into the external. That man has an internal, an interior or rational, and an external, may be seen above (n. 1889, 1940). Man’s internal is that from which he is man, and by which he is distinguished from brute animals. By means of this internal he lives after death, and to eternity a man, and by means of it he can be uplifted by the Lord among the angels. This internal is the very first form from which a man becomes and is man, and by means of it the Lord is united to man. The very heaven that is nearest the Lord is composed of these human internals; but this is above even the inmost angelic heaven, and therefore these internals belong to the Lord Himself. By this means the whole human race is most present under the Lord’s eyes, for there is no distance in heaven, such as appears in the sublunary world, and still less is there any distance above heaven. (See what is said from experience, n. 1275, 1277.)

[4] These internals of men have no life in themselves, but are forms recipient of the Lord’s life. Insofar therefore as a man is in evil, whether actual or hereditary, so far has he been as it were separated from this internal which is the Lord’s and with the Lord, and thereby so far has he been separated from the Lord; for although this internal has been adjoined to man, and is inseparable from him, nevertheless insofar as he recedes from the Lord, so far he as it were separates himself from it. (See n. 1594.) But the separation is not an absolute sundering from it, for then the man could no longer live after death; but it is a dissent and disagreement on the part of those faculties of his which are below, that is, of his rational and of his external man. Insofar as there is dissent and disagreement, there is disjunction from the Lord; but insofar as there is not dissent and disagreement, the man is conjoined with the Lord through the internal, which takes place insofar as the man is in love and charity, for love and charity conjoin. Such is the case with man.

[5] But the Lord’s internal was Jehovah Himself, because He was conceived from Jehovah, who cannot be divided and become another’s, as is the case with a son who is conceived from a human father; for the Divine is not divisible, like the human, but is and remains one and the same. To this internal the Lord united the Human Essence; and because the Lord’s internal was Jehovah, it was not a form recipient of life, like the internal of man, but was life itself. His Human Essence also in like manner was made life by the unition, on which account the Lord so often said that He is Life, as in John:

As the Father hath life in Himself, so hath He given to the Son to have life in Himself (John 5:26); besides other passages in the same gospel (John 1:4; 5:21; 6:33, 35, 48; 11:25).

Insofar therefore as the Lord was in the human which He received by inheritance from the mother, so far did He appear distinct from Jehovah and adore Jehovah as one different from Himself. But insofar as the Lord put off this human, He was not distinct from Jehovah, but was one with Him. The former state, as before said, was the Lord’s state of humiliation; but the latter was His state of glorification.

脚注:

1. “Faces” is in the plural in both the Hebrew and the Latin because man has really as many faces as affections, and it is the same with the Lord, and with a country, and the sea and sky. All these have many faces. Even in English we speak of a person having two faces, or being double-faced, and of “making faces” [Reviser.]

  
/ 10837に移動  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org