Die Bibel

 

Genesis 29

Lernen

   

1 Nang magkagayo'y nagpatuloy si Jacob ng kaniyang paglalakbay, at napasa lupain ng mga anak ng silanganan.

2 At siya'y tumingin, at nakakita ng isang balon sa parang, at narito, may tatlong kawan ng mga tupa na nagpapahinga sa tabi roon: sapagka't sa balong yaon pinaiinom ang mga kawan: at ang batong nasa ibabaw ng labi ng balon ay malaki.

3 At doon nagkakatipon ang lahat ng kawan: at kanilang iginugulong ang batong nasa ibabaw ng labi ng balon, at pinaiinom ang mga tupa, at muling inilalagay ang bato sa ibabaw ng labi ng balon, sa dako niyaon.

4 At sinabi sa kanila ni Jacob, Mga kapatid ko, taga saan kayo? At kanilang sinabi, Taga Haran kami.

5 At sinabi niya sa kanila, Nakikilala ba ninyo si Laban na anak ni Nachor? At kanilang sinabi, Nakikilala namin siya.

6 At sinabi niya sa kanila, Siya ba'y mabuti? At, kanilang sinabi, Siya'y mabuti: at, narito, si Raquel na kaniyang anak ay dumarating na dala ang mga tupa.

7 At sinabi niya, Narito, maaga pa, ni hindi oras tipunin ang mga hayop: painumin ninyo ang mga tupa, at inyo silang pasabsabin.

8 At kanilang sinabi, Hindi namin magagawa hanggang sa magkatipon ang lahat ng kawan, at igugulong ang bato mula sa labi ng balon; gayon nga aming pinaiinom ang mga tupa.

9 Samantalang nakikipagusap pa siya sa kanila, ay dumating si Raquel na dala ang mga tupa ng kaniyang ama; sapagka't siya ang nagaalaga ng mga iyon.

10 At nangyari, nang makita ni Jacob si Raquel na anak ni Laban, na kapatid ng kaniyang ina, at ang mga tupa ni Laban na kapatid ng kaniyang ina, na lumapit si Jacob at iginulong ang bato mula sa labi ng balon, at pinainom ang kawan ni Laban, na kapatid ng kaniyang ina.

11 At hinagkan ni Jacob si Raquel; at humiyaw ng malakas at umiyak.

12 At kay Raquel ay sinaysay ni Jacob na siya'y kapatid ni Laban, na kaniyang ama, at anak siya ni Rebeca: at siya'y tumakbo at isinaysay sa kaniyang ama.

13 At nangyari, nang marinig ni Laban ang mga balita tungkol kay Jacob, na anak ng kaniyang kapatid, ay tumakbo siya na kaniyang sinalubong, at kaniyang niyakap at kaniyang hinagkan, at kaniyang dinala sa kaniyang bahay. At isinaysay ni Jacob kay Laban ang lahat ng mga bagay na ito.

14 At sinabi sa kaniya ni Laban, Tunay na ikaw ay aking buto at aking laman. At dumoon sa kaniyang isang buwan.

15 At sinabi ni Laban kay Jacob, Sapagka't ikaw ay aking kapatid ay nararapat ka bang maglingkod sa akin ng walang bayad? sabihin mo sa akin kung ano ang magiging kaupahan mo.

16 At may dalawang anak na babae si Laban: ang pangalan ng panganay ay Lea, at ang pangalan ng bunso ay Raquel.

17 At ang mga mata ni Lea ay mapupungay; datapuwa't si Raquel ay maganda at kahalihalina.

18 At sininta ni Jacob si Raquel; at kaniyang sinabi, Paglilingkuran kitang pitong taon dahil kay Raquel na iyong anak na bunso.

19 At sinabi ni Laban, Magaling ang ibigay ko siya sa iyo, kay sa ibigay ko sa iba: matira ka sa akin.

20 At naglingkod si Jacob dahil kay Raquel, na pitong taon; at sa kaniya'y naging parang ilang araw, dahil sa pagibig na taglay niya sa kaniya.

21 At sinabi ni Jacob kay Laban, Ibigay mo sa akin ang aking asawa, sapagka't naganap na ang aking mga araw upang ako'y sumiping sa kaniya.

22 At pinisan ni Laban ang lahat ng tao roon at siya'y gumawa ng isang piging.

23 At nangyari nang kinagabihan, na kaniyang kinuha si Lea na kaniyang anak at dinala niya kay Jacob, at siya'y sumiping sa kaniya.

24 At sa kaniyang anak na kay Lea ay ibinigay na pinaka alilang babae ang kaniyang alilang si Zilpa.

25 At nangyari, na sa kinaumagahan, narito't si Lea: at kaniyang sinabi kay Laban: Ano itong ginawa mo sa akin? Hindi ba kita pinaglingkuran dahil kay Raquel? Bakit mo nga ako dinaya?

26 At sinabi ni Laban, Hindi ginagawa ang ganyan dito sa aming dako, na ibinibigay ang bunso, bago ang panganay.

27 Tapusin mo ang kaniyang sanglingo, at ibibigay rin naman namin sa iyo ang isa, dahil sa paglilingkod na gagawin mong pitong taon pa, sa akin.

28 At gayon ang ginawa ni Jacob, at tinapos niya ang sanglingo nito, at ibinigay ni Laban sa kaniya si Raquel na kaniyang anak na maging asawa niya.

29 At sa kaniyang anak na kay Raquel ay ibinigay ni Laban na pinaka alilang babae ang kaniyang alilang si Bilha.

30 At sumiping din naman si Jacob kay Raquel, at kaniya namang inibig si Raquel ng higit kay Lea, at naglingkod siya kay Laban na pitong taon pa.

31 At nakita ng Panginoon na si Lea ay kinapopootan niya, at binuksan ang kaniyang bahay-bata; datapuwa't si Raquel ay baog.

32 At naglihi si Lea, at nanganak ng isang lalake, at tinawag niya ang kaniyang pangalan na Ruben; sapagka't kaniyang sinabi, Sapagka't nilingap ng Panginoon ang aking kapighatian; dahil sa ngayo'y mamahalin ako ng aking asawa.

33 At naglihi uli, at nanganak ng isang lalake; at nagsabi, Sapagka't narinig ng Panginoon na ako'y kinapopootan ay ibinigay rin naman sa akin ito: at pinanganlan niyang Simeon.

34 At naglihi uli at nanganak ng isang lalake; at nagsabi, Ngayo'y masasama na sa akin ang aking asawa, sapagka't nagkaanak ako sa kaniya ng tatlong lalake: kaya't pinanganlan niyang Levi.

35 At muling naglihi at nanganak ng isang lalake, at nagsabi, Ngayo'y aking pupurihin ang Panginoon: kaya't pinanganlang Juda; at hindi na nanganak.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #3816

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

3816. Shouldest thou therefore serve me for nought? Tell me, what shall be thy reward? That this signifies that there must be a means of conjunction, is evident from the signification of “serving for nought,” as being without any obligation; and from the signification of “reward” as being a means of conjunction. “Reward” is occasionally mentioned in the Word, and in the internal sense signifies nothing else than a means of conjunction. The reason is that the angels are utterly unwilling to hear anything about a reward, as being on account of anything in them; nay, they are utterly averse to the idea of reward for any good or good action; for they know that with everyone that which is his own is nothing but evil, and that therefore whatever they do from their own would be attended with that which is contrary to reward; and that all good is from the Lord, and flows in, and this solely from mercy; thus that that is not from themselves for which they would think of reward. In fact good itself becomes not good when reward for it is thought of, for then a selfish end instantly adjoins itself, and insofar as this is the case, it induces a denial that the good is from the Lord, and from mercy; consequently so far it removes the influx, and of course so far removes from itself heaven and the bliss which are in good and its affection. The affection of good (that is, love to the Lord and love toward the neighbor) has bliss and happiness within it; these being within the affection and love itself. To do anything from affection and its bliss and to do it at the same time for the sake of reward, are things diametrically opposed to each other. Hence it is that when “reward” is mentioned in the Word, the angels do not perceive anything of reward, but that which is bestowed gratis and of mercy by the Lord.

[2] Nevertheless reward is of service as a means of conjunction with those who have not yet been initiated; for they who are not as yet initiated in good and its affections (that is, who are not yet fully regenerated) cannot do otherwise than think about reward, because the good which they do, they do not from the affection of good, but from the affection of bliss and happiness for the sake of self; and at the same time from the fear of hell. But when a man is being regenerated, this is inverted and becomes the affection of good, and then he no longer looks to reward.

[3] This may be illustrated by what passes in civic life: he who loves his country, and has such an affection toward it as to find a pleasure in promoting its good from good will, would lament if this should be denied him, and would entreat that there might be granted the opportunity to do good to it; for this is the object of his affection, consequently the source of his pleasure and bliss. Such a one is also honored, and is exalted to posts of dignity; for to him these are means of serving his country, although they are called rewards. But those who have no affection for their country, but only an affection of self and the world, are moved to take action for the sake of honors and wealth, which also they regard as the ends. Such persons set themselves before their country (that is, their own good before the common good), and are relatively sordid; and yet they more than all others are desirous to make it appear that they do what they do from a sincere love. But when they think privately about it, they deny that anyone does this, and marvel that anyone can. They who are such in the life of the body with regard to their country, or the public good, are such also in the other life with regard to the Lord’s kingdom, for everyone’s affection or love follows him, because affection or love is the life of everyone.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.