Die Bibel

 

Genesis 28

Lernen

   

1 At tinawag ni Isaac si Jacob, at siya'y binasbasan, at siya'y pinagbilinan, na sinabi sa kaniya, Huwag kang magaasawa sa mga anak ng Canaan.

2 Tumindig ka, pumaroon ka sa Padan-aram, sa bahay ni Bethuel, na ama ng iyong ina, at magasawa ka roon sa mga anak ni Laban, na kapatid na lalake ng iyong ina.

3 At ikaw ay pagpalain nawa ng Dios na Makapangyarihan sa lahat, at ikaw ay palaguin, at ikaw ay paramihin, upang ikaw ay maging kapisanan ng mga bayan;

4 At ibigay nawa sa iyo ang pagpapala kay Abraham, sa iyo, at sangpu sa iyong binhi; upang iyong ariin ang lupaing iyong pinaglakbayan, na ibinigay ng Dios kay Abraham.

5 At pinapagpaalam ni Isaac si Jacob: at naparoon siya sa Padan-aram kay Laban, anak ni Bethuel na taga Siria, na kapatid ni Rebeca, na ina ni Jacob at ni Esau.

6 Nakita nga ni Esau na binasbasan ni Isaac si Jacob, at siya'y pinaparoon sa Padan-aram, upang doon magasawa; at nang siya'y basbasan ay ipinagbilin sa kaniya, na sinasabi, Huwag kang magaasawa sa mga anak ng Canaan.

7 At sumunod si Jacob sa kaniyang ama at sa kaniyang ina, at naparoon sa Padan-aram;

8 At nakita ni Esau na hindi nakalulugod ang mga anak ng Canaan kay Isaac na kaniyang ama;

9 At naparoon si Esau kay Ismael, at nagasawa kay Mahaleth, anak ni Ismael, na anak ni Abraham, na kapatid na babae ni Nabaioth, bukod pa sa mga asawang mayroon na siya.

10 At umalis si Jacob sa Beerseba at napasa dakong Haran.

11 At dumating sa isang dako, at nagparaan ng buong gabi roon, sapagka't lumubog na ang araw; at kumuha ng isa sa mga bato sa dakong yaon, at inilagay sa kaniyang ulunan, at nahiga sa dakong yaon upang matulog.

12 At nanaginip, at narito, ang isang hagdan, na ang puno ay nasa lupa, at ang dulo ay umaabot sa langit; at narito, ang mga anghel ng Dios na nagmamanhik manaog doon.

13 At, narito, ang Panginoon ay nasa kataastaasan niyaon, at nagsabi, Ako ang Panginoon, ang Dios ni Abraham na iyong ama, at ang Dios ni Isaac: ang lupang kinahihigaan mo ay ibibigay ko sa iyo at sa iyong binhi;

14 At ang iyong binhi ay magiging parang alabok sa lupa, at kakalat ka sa kalunuran, at sa silanganan, at sa hilagaan, at sa timugan at sa iyo at sa iyong binhi ay pagpapalain ang lahat ng angkan sa lupa.

15 At, narito't ako'y sumasa iyo, at iingatan kita saan ka man pumaroon, at pababalikin kita sa lupaing ito sapagka't hindi kita iiwan hanggang hindi ko magawa ang sinalita ko sa iyo.

16 At nagising si Jacob sa kaniyang panaginip, at nagsabi, Tunay na ang Panginoon ay nasa dakong ito, at hindi ko nalalaman.

17 At siya'y natakot, at kaniyang sinabi, Kakilakilabot na dako ito! ito'y hindi iba kundi bahay ng Dios, at ito ang pintuan ng langit.

18 At si Jacob ay bumangong maaga ng kinaumagahan, at kinuha ang batong kaniyang inilagay sa ulunan niya, at kaniyang itinayo na pinakaalaala, at kaniyang binuhusan ng langis sa ibabaw.

19 At ang ipinangalan niya sa dakong yaon ay Betel: datapuwa't ang pangalan ng bayan nang una ay Luz.

20 At si Jacob ay nagpanata, na sinasabi, Kung sasaakin ang Dios, at ako'y iingatan sa daang ito na aking nilalakaran, at ako'y bibigyan ng tinapay na makakain, at damit na maisusuot,

21 Na ano pa't ako'y makabalik na payapa sa bahay ng aking ama, ay ang Panginoon nga ang magiging aking Dios,

22 At ang batong ito na aking itinayo na pinakaalaala ay magiging bahay ng Dios; at sa lahat ng ibigay mo sa akin ay walang pagsalang ang ikasangpung bahagi ay ibibigay ko sa iyo.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #3732

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

3732. And Jacob vowed a vow. That this signifies a state of Providence, is evident from the signification of “vowing a vow,” as being in the internal sense to will that the Lord shall provide, and therefore in the supreme sense, in which the Lord is treated of, a state of Providence. That in the internal sense “to vow a vow” signifies to will that the Lord shall provide, is from the fact that in vows there is the desire and affection that what is willed may come to pass; thus that the Lord shall provide. There is also implied somewhat of stipulation, and at the same time somewhat of obligation on the part of man, which he takes upon himself if he comes to possess the object of his wish; as here on the part of Jacob, that Jehovah should be to him for a God, and the stone which he set up for a pillar should be the house of God, and that he would tithe all that was given him, provided that Jehovah would keep him in the way, and would give him bread to eat and raiment to put on, and that he should return in peace to his father’s house. This shows that in those days vows were special compacts, especially as regards the acknowledging of God as being their God if He would provide for them what they desired, and as regards the repaying of Him by some gift if He would so provide.

[2] From all this it is very evident what was the quality of the fathers of the Jewish nation, as here that of Jacob, who as yet did not acknowledge Jehovah, and was still undetermined in his choice as to whether he should acknowledge Him or another for his God. It was a peculiarity of that nation, even from the time of their fathers, that everyone desired to have his own God, and that if anyone worshiped Jehovah, it was only that he worshiped some god called Jehovah, and who by this name was distinguished from the gods of other nations, so that their worship even in this respect was idolatrous; for the worship of a mere name, even of the name Jehovah, is nothing but idolatry (n. 1094). The case is the same with those who call themselves Christians and say they worship Christ, but do not live according to His precepts; such worship Him with idolatry, because they worship His name alone, since it is a false Christ whom they worship; concerning which false Christ see Matthew 24:23-24 (n. 3010).

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.