Die Bibel

 

Genesis 28

Lernen

   

1 At tinawag ni Isaac si Jacob, at siya'y binasbasan, at siya'y pinagbilinan, na sinabi sa kaniya, Huwag kang magaasawa sa mga anak ng Canaan.

2 Tumindig ka, pumaroon ka sa Padan-aram, sa bahay ni Bethuel, na ama ng iyong ina, at magasawa ka roon sa mga anak ni Laban, na kapatid na lalake ng iyong ina.

3 At ikaw ay pagpalain nawa ng Dios na Makapangyarihan sa lahat, at ikaw ay palaguin, at ikaw ay paramihin, upang ikaw ay maging kapisanan ng mga bayan;

4 At ibigay nawa sa iyo ang pagpapala kay Abraham, sa iyo, at sangpu sa iyong binhi; upang iyong ariin ang lupaing iyong pinaglakbayan, na ibinigay ng Dios kay Abraham.

5 At pinapagpaalam ni Isaac si Jacob: at naparoon siya sa Padan-aram kay Laban, anak ni Bethuel na taga Siria, na kapatid ni Rebeca, na ina ni Jacob at ni Esau.

6 Nakita nga ni Esau na binasbasan ni Isaac si Jacob, at siya'y pinaparoon sa Padan-aram, upang doon magasawa; at nang siya'y basbasan ay ipinagbilin sa kaniya, na sinasabi, Huwag kang magaasawa sa mga anak ng Canaan.

7 At sumunod si Jacob sa kaniyang ama at sa kaniyang ina, at naparoon sa Padan-aram;

8 At nakita ni Esau na hindi nakalulugod ang mga anak ng Canaan kay Isaac na kaniyang ama;

9 At naparoon si Esau kay Ismael, at nagasawa kay Mahaleth, anak ni Ismael, na anak ni Abraham, na kapatid na babae ni Nabaioth, bukod pa sa mga asawang mayroon na siya.

10 At umalis si Jacob sa Beerseba at napasa dakong Haran.

11 At dumating sa isang dako, at nagparaan ng buong gabi roon, sapagka't lumubog na ang araw; at kumuha ng isa sa mga bato sa dakong yaon, at inilagay sa kaniyang ulunan, at nahiga sa dakong yaon upang matulog.

12 At nanaginip, at narito, ang isang hagdan, na ang puno ay nasa lupa, at ang dulo ay umaabot sa langit; at narito, ang mga anghel ng Dios na nagmamanhik manaog doon.

13 At, narito, ang Panginoon ay nasa kataastaasan niyaon, at nagsabi, Ako ang Panginoon, ang Dios ni Abraham na iyong ama, at ang Dios ni Isaac: ang lupang kinahihigaan mo ay ibibigay ko sa iyo at sa iyong binhi;

14 At ang iyong binhi ay magiging parang alabok sa lupa, at kakalat ka sa kalunuran, at sa silanganan, at sa hilagaan, at sa timugan at sa iyo at sa iyong binhi ay pagpapalain ang lahat ng angkan sa lupa.

15 At, narito't ako'y sumasa iyo, at iingatan kita saan ka man pumaroon, at pababalikin kita sa lupaing ito sapagka't hindi kita iiwan hanggang hindi ko magawa ang sinalita ko sa iyo.

16 At nagising si Jacob sa kaniyang panaginip, at nagsabi, Tunay na ang Panginoon ay nasa dakong ito, at hindi ko nalalaman.

17 At siya'y natakot, at kaniyang sinabi, Kakilakilabot na dako ito! ito'y hindi iba kundi bahay ng Dios, at ito ang pintuan ng langit.

18 At si Jacob ay bumangong maaga ng kinaumagahan, at kinuha ang batong kaniyang inilagay sa ulunan niya, at kaniyang itinayo na pinakaalaala, at kaniyang binuhusan ng langis sa ibabaw.

19 At ang ipinangalan niya sa dakong yaon ay Betel: datapuwa't ang pangalan ng bayan nang una ay Luz.

20 At si Jacob ay nagpanata, na sinasabi, Kung sasaakin ang Dios, at ako'y iingatan sa daang ito na aking nilalakaran, at ako'y bibigyan ng tinapay na makakain, at damit na maisusuot,

21 Na ano pa't ako'y makabalik na payapa sa bahay ng aking ama, ay ang Panginoon nga ang magiging aking Dios,

22 At ang batong ito na aking itinayo na pinakaalaala ay magiging bahay ng Dios; at sa lahat ng ibigay mo sa akin ay walang pagsalang ang ikasangpung bahagi ay ibibigay ko sa iyo.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #3732

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

3732. 'Jacob made a vow, saying' means a state of Providence. This is clear from the meaning of 'making a vow' in the internal sense as wishing the Lord to provide; and therefore in the highest sense, in which the Lord is the subject, a state of Providence is meant. The reason why in the internal sense 'making a vow' means wishing the Lord to provide is that present within vows there is a desire and affection that what is wished for may come about, thus that the Lord may provide it. Within them something of a bargain is present, and at the same time on man's part something of a bounden duty to keep his side of it, should he obtain his desire. This was the case with Jacob, in that Jehovah was to be his God, and the stone which he placed as a pillar was to be God's house, and he would devote a tenth of everything He had given him, if Jehovah guarded him on the road, gave him bread to eat and clothing to wear, and he went back in peace to his father's house. From this it is evident that the vows made in those times were particular agreements, involving primarily men's acknowledgement of God as their God if He provided them with what they desired, and involving also their repayment to Him with some gift if He did provide it.

[2] That state of affairs shows quite clearly what the fathers of the Jewish nation were like. They were like Jacob here, who did not as yet acknowledge Jehovah and was still at the stage of choosing whether to acknowledge Him or some other as his own God. It was a special feature of that nation, even of their fathers, that everyone wished to have his own God; and anyone who worshipped Jehovah worshipped Him merely as some god called Jehovah, the name which distinguished Him from the gods of other nations. Accordingly their worship even in this respect was idolatrous, for the worship of the name only, even of Jehovah's, is nothing but idolatrous, 1094. This is like people who call themselves Christians and say that they worship Christ, but do not live according to His commandments. They worship Him in an idolatrous way since they worship only His name, it being a false Christ whom they worship; reference to that false Christ is made in Matthew 24:23-24 - see 3010.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.