Die Bibel

 

Genesis 26

Lernen

   

1 At nagkagutom sa lupain, bukod sa unang pagkakagutom na nangyari ng mga araw ni Abraham. At naparoon si Isaac kay Abimelech, na hari ng mga Filisteo sa Gerar.

2 At napakita ang Panginoon sa kaniya, at nagsabi, Huwag kang bumaba sa Egipto; matira ka sa lupaing aking sasabihin sa iyo:

3 Matira ka sa lupaing ito, at ako'y sasa iyo, at ikaw ay aking pagpapalain; sapagka't sa iyo at sa iyong binhi ay ibibigay ko ang lahat ng lupaing ito, at pagtitibayin ko ang sumpang aking isinumpa kay Abraham na iyong ama;

4 At aking pararamihin ang iyong binhi na gaya ng mga bituin sa langit, at ibibigay ko sa iyong binhi ang lahat ng lupaing ito: at pagpapalain sa iyong binhi ang lahat ng bansa sa lupa;

5 Sapagka't sinunod ni Abraham ang aking tinig, at ginanap ang aking bilin, ang aking mga utos, ang aking mga palatuntunan at ang aking mga kautusan.

6 At tumahan si Isaac sa Gerar.

7 At tinanong siya ng mga taong tagaroon tungkol sa kaniyang asawa; at sinabi niya, Siya'y aking kapatid; sapagka't natakot na sabihin, Siya'y aking asawa: baka ako'y patayin, aniya, ng mga taong tagarito, dahil kay Rebeca; dahil sa siya'y may magandang anyo.

8 At nangyari nang siya'y naroong mahabang panahon, na dumungaw si Abimelech, na hari ng mga Filisteo sa isang durungawan, at tumingin, at narito't si Isaac ay nakikipaglaro kay Rebeca na kaniyang asawa.

9 At tinawag ni Abimelech si Isaac, at sa kaniya'y sinabi, Narito, tunay na siya'y iyong asawa: at bakit sinabi mo, Siya'y aking kapatid? At sumagot sa kaniya si Isaac, Sapagka't sinabi ko, Baka ako'y mamatay dahil sa kaniya.

10 At sinabi ni Abimelech, Ano itong ginawa mo sa amin? hindi malayong ang sinoman sa bayan ay nakasiping sa iyong asawa, at sa gayon ay pinapagkasala mo kami.

11 At ibinilin ni Abimelech sa buong bayan, na sinabi, Ang gumalaw sa lalaking ito o sa kaniyang asawa ay tunay na papatayin.

12 At si Isaac ay naghasik sa lupaing yaon, at umani siya ng taong yaon, ng tigisang daan at pinagpala siya ng Panginoon.

13 At naging dakila ang lalake at lalo't lalong naging dakila hanggang sa naging totoong dakila.

14 At siya'y may tinatangkilik na mga kawan, at mga tinatangkilik na mga bakahan, at malaking sangbahayan: at kinainggitan siya ng mga Filisteo.

15 Lahat ng mga balon ngang hinukay ng mga bataan ng kaniyang ama, nang mga kaarawan ni Abraham na kaniyang ama, ay pinagtabunan ng mga Filisteo, na mga pinuno ng lupa.

16 At sinabi ni Abimelech kay Isaac; Humiwalay ka sa amin, sapagka't ikaw ay makapupong matibay kay sa amin.

17 At umalis si Isaac doon, at humantong sa libis ng Gerar, at tumahan doon.

18 At muling hinukay ni Isaac ang mga balon ng tubig na kanilang hinukay nang mga kaarawan ni Abraham na kaniyang ama; sapagka't pinagtabunan ng mga Filisteo, pagkamatay ni Abraham: at kaniyang mga pinanganlan ng ayon sa mga pangalang inilagay ng kaniyang ama.

19 At humukay sa libis ang mga bataan ni Isaac, at nangakasumpong doon ng isang balon ng tubig na bumubukal.

20 At nakipagtalo ang mga pastor ni Gerar sa mga pastor ni Isaac, na sinasabi, Amin ang tubig; at kaniyang tinawag ang pangalan ng balon, na Esec; sapagka't ipinakipagkaalit sa kaniya.

21 At sila'y humukay ng ibang balon; at kanilang pinagtalunan din: at kaniyang tinawag ang pangalan na Sitnah.

22 At bumunot siya roon, at humukay ng ibang balon; at hindi nila pinagtalunan: at kaniyang tinawag ang pangalan na Rehoboth; at kaniyang sinabi, Sapagka't ngayo'y binigyan tayo ng Panginoon ng kaluwagan, at lalago tayo sa lupain.

23 At mula roon ay umahon siya sa Beerseba.

24 At napakita sa kaniya ang Panginoon ng gabi ring yaon, at nagsabi, Ako ang Dios ni Abraham na iyong ama: huwag kang matakot, sapagka't ako'y sumasaiyo, at ikaw ay aking pagpapalain, at aking pararamihin ang iyong binhi, alangalang kay Abraham na aking lingkod.

25 At si Isaac ay nagtayo roon ng isang dambana, at kaniyang sinambitla ang pangalan ng Panginoon, at itinindig niya roon ang kaniyang tolda: at humukay roon ang mga bataan ni Isaac ng isang balon.

26 Nang magkagayo'y si Abimelech ay naparoon sa kaniya mula sa Gerar, at si Ahuzath na kaniyang kaibigan, at si Phicol na kapitan ng kaniyang hukbo.

27 At sinabi sa kanila ni Isaac, Bakit kayo naparirito sa akin, dangang kayo'y nangapopoot sa akin at pinalayas ninyo ako sa inyo?

28 At sinabi nila, Malinaw na aming nakita, na ang Panginoon ay sumasaiyo: at aming sinabi, Magkaroon ng pagsusumpaan tayo, kami at ikaw at makipagtipan kami sa iyo:

29 Na hindi ka gagawa sa amin ng masama, gaya naman namin na hindi ka namin ginalaw, at wala kaming ginawa sa iyong di mabuti, at pinayaon ka naming payapa: ikaw ngayon ang pinagpala ng Panginoon.

30 At pinaghandaan niya sila, at sila'y nagkainan at naginuman.

31 At sila'y gumising ng madaling araw, at sila'y nagpanumpaan: at sila'y pinagpaalam ni Isaac, at nagsialis na payapa sa kaniya.

32 At nangyari, nang araw ding yaon, na nagsidating ang mga bataan ni Isaac, at siya'y binalitaan tungkol sa balon nilang hinukay, at sinabi sa kaniya, Nakasumpong kami ng tubig.

33 At tinawag niyang Seba: kaya't ang pangalan ng bayang yaon ay Beerseba hanggang ngayon.

34 At nang si Esau ay may apat na pung taon ay nagasawa kay Judit, na anak ni Beeri na Heteo, at kay Basemat na anak ni Elon na Heteo:

35 At sila'y nakasama ng loob kay Isaac at kay Rebeca.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #3451

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

3451. And they said, Seeing we have seen that Jehovah was with thee. That this signifies that they knew the Divine was therein, is evident from the signification of “seeing to see,” as being to observe and thus know for certain; and from the signification of “Jehovah being with thee,” as being that the Divine was therein. The subject here, as before said (n. 3447), is the agreement of the literal sense of the Word with the internal sense; consequently the agreement therewith of the doctrinal things of faith, which are signified by “Abimelech, Ahuzzath, and Phicol,” insofar as they are from the literal sense of the Word; thus also the conjunction of the Lord’s kingdom on earth with His kingdom in the heavens and consequently with the Lord, by the Word. For the Word as to the supreme sense is the Lord Himself; and as to the internal sense it is the Lord’s kingdom itself in the heavens; and as to the literal sense it is the Lord’s kingdom itself on earth, as also before said.

[2] But as regards the Lord’s kingdom on earth, that is, His church, the case is that inasmuch as it has its doctrinal things from the literal sense of the Word, it cannot but be various and diverse in respect to these doctrinal things; that is to say, one society will profess one thing to be a truth of faith, because it is so said in the Word, and another society will profess another thing, also because it is so said; and so on. Consequently, as the Lord’s church has its doctrinal things from the literal sense of the Word, it will everywhere differ, and this not only as to societies, but sometimes as to the individuals in a society. Nevertheless a difference in the doctrinal things of faith does not prevent the church from being one, provided there is unanimity as to willing well and doing well.

[3] For example, if anyone should acknowledge as a matter of doctrine that charity is from faith, and at the same time lives in charity toward the neighbor, then indeed he is not in truth as to doctrine, but still he is in truth as to life; consequently there is in him the Lord’s church or kingdom. And again, if anyone should say that good works ought to be done in order that he may have recompense in heaven, according to the literal sense of the Word in Matthew 10:41-42; 25:34-46; and in other places; and yet in doing good works never thinks of merit, he in like manner is in the Lord’s kingdom, because as to life he is in the truth; and because he is such as to life, he readily suffers himself to be instructed that no one can merit heaven, and that works wherein merit is placed are not good. And so in other cases. For the literal sense is such that in many passages it appears opposed to itself; but the reason is that in this sense there are appearances of truth accommodated to those who are in externals, consequently to those who are also in worldly and even in bodily loves.

[4] Here therefore by “Abimelech” those are treated of who are in the doctrinal things of faith, and who as before said are such as make faith that which is essential to salvation; and there is also treated of the agreement of their, doctrinal things with the internal sense; with whom also it is evident that conjunction is effected, but only with those who are in good, that is, with those who, although they make faith essential as to doctrine, still make charity essential as to life; for when with such there is confidence or trust in the Lord, which they call faith itself, then they are in the affection of love to the Lord, consequently as to life they are in good. But see what was said and shown above on this subject, namely: That what is doctrinal does not make the church, but charity (n. 809, 916, 1798, 1799, 1834, 1844): That doctrinal things are of no account unless men live according to them (n. 1515): That the church is various as to truths, but is one through charity (n. 3267): That there is a parallelism between the Lord and man as to celestial things which are of good, but not as to spiritual things which are of truth (n. 1831, 1832): That there is one only doctrine, namely, that of love to the Lord and of charity toward the neighbor (n. 3445): That the church would be one if all had charity, although they differed as to worship and doctrinal things (n. 809, 1285, 1316, 1798, 1799, 1834, 1844, 2982): That the church would be like the Lord’s kingdom in the heavens, if all had charity (n. 2385): That in heaven there are innumerable varieties of good and truth, but that by harmony they nevertheless make a one, like the organs and members of the body (n. 684, 690, 3241).

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.