Die Bibel

 

Genesis 23

Lernen

   

1 At ang buhay ni Sara ay tumagal ng isang daan at dalawang pu't pitong taon: ito ang naging mga taon ng buhay ni Sara.

2 At namatay si Sara sa Kiriatharba (na siyang Hebron), sa lupain ng Canaan: at naparoon si Abraham na ipinagluksa si Sara at iniyakan.

3 At tumindig si Abraham sa harap ng kaniyang patay, at nagsalita sa mga anak ni Heth, na sinasabi,

4 Ako'y tagaibang bayan at nakikipamayan sa inyo: bigyan ninyo ako ng isang pag-aaring libingan sa gitna ninyo, upang aking ilibing ang aking patay, na malingid sa aking paningin.

5 At ang mga anak ni Heth ay sumagot kay Abraham, na nagsasabi sa kaniya,

6 Dinggin mo kami, panginoon ko: ikaw ay prinsipe ng Dios sa gitna namin: sa pinakahirang sa aming mga libingan ay ilibing mo ang iyong patay; wala sa amin na magkakait sa iyo ng kaniyang libingan, upang paglibingan ng iyong patay.

7 At tumindig si Abraham, at yumukod sa bayan ng lupain, sa mga anak nga ni Heth.

8 At nakiusap sa kanila, na sinasabi, Kung kalooban ninyo na aking ilibing ang aking patay na malingid sa aking paningin, ay dinggin ninyo ako, at pamagitanan ninyo ako kay Ephron, na anak ni Zohar,

9 Upang ibigay niya sa akin ang yungib ng Macpela, na kaniyang inaari, na nasa hangganan ng kaniyang parang; sa tapat na halaga ay ibigay niya sa akin, upang maging pag-aaring libingan sa gitna ninyo.

10 Si Ephron nga ay nakaupo sa gitna ng mga anak ni Heth: at sumagot si Ephron na Hetheo kay Abraham, sa harap ng mga anak ni Heth, na naririnig ng lahat na pumapasok sa pintuan ng bayan, na sinasabi,

11 Hindi, panginoon ko, dinggin mo ako: ang parang ay ibinibigay ko sa iyo, at ang yungib na naroroon ay ibinibigay ko sa iyo; sa harap ng mga anak ng aking bayan, ay ibinigay ko sa iyo: ilibing mo ang iyong patay.

12 At si Abraham ay yumukod sa harapan ng bayan ng lupain.

13 At nagsalita kay Ephron sa harap ng bayan ng lupain, na sinasabi, Maanong ako lamang ay iyong pakinggan: ibibigay ko sa iyo ang halaga ng parang; tanggapin mo sa akin, at ililibing ko roon ang aking patay.

14 At sumagot si Ephron kay Abraham, na sinasabi sa kaniya,

15 Panginoon ko, dinggin mo ako: isang putol ng lupa na ang halaga'y apat na raang siklong pilak: gaano sa akin at sa iyo? ilibing mo nga ang iyong patay.

16 At dininig ni Abraham si Ephron; at tinimbang ni Abraham kay Ephron ang salaping sinabi, sa harap ng mga anak ni Heth, apat na raang siklong pilak, na karaniwang salapi ng mga mangangalakal.

17 Kaya't ang parang ni Ephron na nasa Macpela, na nasa tapat ng Mamre, ang parang at ang yungib na nandoon, at ang lahat ng mga punong kahoy na nasa parang na yaon, na ang nasa buong hangganan niyaon sa palibot, ay pinagtibay

18 Kay Abraham na pag-aari sa harap ng mga anak ni Heth, sa harapan ng lahat ng nagsisipasok sa pintuang daan ng kaniyang bayan.

19 At pagkatapos nito ay inilibing ni Abraham si Sara na kaniyang asawa sa yungib ng parang sa Macpela sa tapat ng Mamre (na siyang Hebron) sa lupain ng Canaan.

20 At ang parang at ang yungib na naroroon, ay pinagtibay kay Abraham ng mga anak ni Heth, na pag-aaring libingan niya.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #3179

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

3179. 'And they said, Let us call the girl and ask her personally' means consent solely of the affection for truth. This is clear from the meaning of 'the girl' as an affection that has innocence within it, dealt with in 3067, 3110, in this case the affection for truth because Rebekah is meant, who is 'the girl' before she gives her consent, but 'Rebekah' once she has given it, as in what follows immediately after ('Rebekah' being the affection for truth, see 3077); and from the meaning of 'asking her personally' as perceiving whether it does consent. Thus it is consent solely of the affection for truth that is meant here. For the situation is this: Truth itself which is to be introduced into good acknowledges its own good because good acknowledges its own truth - and from this comes consent. It is however a consent inspired into truth by good, see above in 3161. With man it is in no way apparent that truth for its part consents when introduced and joined to good, that is, when a person is being regenerated, or that good for its part knows its own truth, and introduces and joins it to itself. Yet this is exactly what happens; for a person is totally unaware of the things that take place while he is being regenerated. If he were to know merely one of the thousands of things that occur he would be dumbfounded. There are countless, indeed an endless number of hidden ways by which a person is at that time being led by the Lord, only some of which shine from the internal sense of the Word.

[2] The Ancient Church formed for itself an idea of these things from marriages. That is to say, they formed that idea from a virgin's state before betrothal; from her state after she had been betrothed; from her state when she was to be given away in marriage, and after that when she had been given away, and finally when she bore children to her husband. 1 The fruits of truth produced from good, or of faith from charity, they called children; and so on. Such was the wisdom of the Ancient Church. Their books were written in this style too, and the custom of writing in this fashion spread from them to the gentiles themselves. For by means of those things that exist in the world they wished to give expression to things in heaven; indeed from natural things they wished to see spiritual. But today that wisdom is entirely lost.

Fußnoten:

1. The Latin can mean this or else when she was subject to her husband. But since in his rough draft Swedenborg first wrote gigneret prolem (bring forth offspring) the translation bore children is preferred here.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.