Die Bibel

 

Genesis 19

Lernen

   

1 At nagsidating ang dalawang anghel sa Sodoma, nang nagtatakip silim; at si Lot ay nakaupo sa pintuang-bayan ng Sodoma: at sila'y nakita ni Lot, at nagtindig upang salubungin sila; at iniyukod ang mukha sa lupa;

2 At nagsabi, Ngayon nga mga panginoon ko, ipinamamanhik ko sa inyo na kayo'y magsiliko at magsipasok sa bahay ng inyong lingkod, at kayo'y matira sa buong magdamag, at maghugas ng inyong mga paa, at sa madaling araw ay magsipagbangon kayo at magpatuloy ng inyong paglakad. At kanilang sinabi, Hindi, kundi sa langsangan mananahan kami sa buong magdamag.

3 At kaniyang pinakapilit sila; at sila'y nagsiliko, at nagsipasok sa kaniyang bahay; at sila'y kaniyang pinaghandaan, at ipinagluto ng mga tinapay na walang levadura, at nagsikain.

4 Datapuwa't bago nagsihiga, ang bahay ay kinulong ng mga tao sa bayan sa makatuwid baga'y ng mga tao sa Sodoma, na mga binata at gayon din ng mga matanda ng buong bayan sa buong palibot;

5 At kanilang tinawagan si Lot, at sinabi sa kaniya, Saan nangaroon ang mga lalaking dumating sa iyo ng gabing ito? ilabas mo sila sa amin upang kilalanin namin sila.

6 At nilabas sila ni Lot sa pintuan, at isinara ang pinto sa likuran niya.

7 At sinabi niya, Ipinamamanhik ko sa inyo, mga kapatid ko, na huwag kayong gumawa ng ganiyang kasamaan.

8 Narito, ngayon, may dalawa akong anak na babae, na hindi nakakilala ng lalake; ipinamamanhik ko sa inyo, na sila'y aking ilalabas sa inyo, at gawin ninyo sa kanila ang magalingin ninyo sa inyong paningin: huwag lamang ninyong gawan ng anoman ang mga lalaking ito; yamang sila'y nangasa silong ng aking bubungan.

9 At sinabi nila, Umurong ka! At sinabi pa nila, Ang taong ito'y naparito upang makipamayan, at ibig niyang maging hukom: ngayon nga'y gagawan ka namin ng lalong masama kay sa kanila. At kanilang ipinagtulakan ang lalaking si Lot, at nagsilapit upang sirain ang pintuan.

10 Datapuwa't iniunat ng mga lalake ang kanilang kamay at binatak si Lot sa loob ng bahay at kanilang sinarhan ang pintuan.

11 At ang mga taong nangasa pintuan ng bahay ay mga pinagbulag nila, ang munti't malaki: ano pa't sila'y nangayamot sa paghahanap ng pintuan.

12 At sinabi ng mga lalake kay Lot, Mayroon ka pa ritong kamaganakan? Ang iyong mga manugang, at ang iyong mga anak na lalake at babae, at ang lahat ng iyong tinatangkilik sa bayan: ay ipagaalis mo sa dakong ito:

13 Sapagka't aming lilipulin ang dakong ito dahil sa napakalakas ang kanilang sigaw sa harap ng Panginoon; at kami ay sinugo ng Panginoon upang aming lipulin.

14 At si Lot ay lumabas, at pinagsabihan niya ang kaniyang mga manugang na nagasawa sa kaniyang mga anak na babae, at sinabi, Magtindig kayo, magsialis kayo sa dakong ito; sapagka't gugunawin ng Panginoon ang bayan. Datapuwa't ang akala ng kaniyang mga manugang ay nagbibiro siya.

15 At nang umumaga ay pinapagmadali ng mga anghel si Lot, na sinasabi, Magbangon ka, ipagsama mo ang iyong asawa at ang iyong dalawang anak na babae na narito, baka pati ikaw ay madamay sa parusa sa bayan.

16 Datapuwa't siya'y nagluluwat; at hinawakan ng mga lalake ang kaniyang kamay, at ang kamay ng kaniyang asawa, at ang kamay ng kaniyang dalawang anak na babae; sa habag sa kaniya ng Panginoon: at siya'y kanilang inilabas, at siya'y kanilang inilagay sa labas ng bayan.

17 At nangyari, na nang sila'y mailabas na nila, ay sinabi, Itakas mo ang iyong buhay; huwag kang lumingon o huminto man sa buong kapatagan; tumakas ka hanggang sa bundok, baka ikaw ay mamatay.

18 At sinabi sa kanila ni Lot, Huwag ganiyan, panginoon ko:

19 Narito, ngayo't ang lingkod mo ay nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, at pinakalaki mo ang iyong awang ipinakita sa akin sa pagliligtas ng aking buhay; at ako'y di makatatakas sa bundok, baka ako'y abutan ng sama, at ako'y mamatay.

20 Narito, ang bayang ito ay malapit takasan at maliit: Oh tulutan mong tumakas ako roon, (di ba yao'y maliit?) at mabubuhay ako.

21 At sinabi sa kaniya, Narito, sa bagay mang ito ay pinayagan din kita, na hindi ko gugunawin ang bayang iyong sinalita.

22 Magmadali ka, tumakas ka roon; sapagka't wala akong magagawa hanggang sa dumating ka roon. Kaya't ang pangalang itinawag sa bayang yaon ay Zoar.

23 Ang araw ay nakalitaw na sa lupa nang dumating si Lot sa Zoar.

24 Nang magkagayo'y nagpaulan ang Panginoon sa Sodoma at Gomorra ng azufre at apoy mula sa Panginoon na buhat sa langit;

25 At ginunaw niya ang mga bayang yaon, at ang buong Kapatagan at ang lahat ng nangananahan sa mga bayang yaon, at ang tumutubo sa lupang yaon.

26 Datapuwa't ang asawa ni Lot ay lumingon sa likuran ni Lot, at naging haliging asin.

27 At si Abraham ay sumampang maaga ng kinaumagahan sa dakong kinatayuan niya sa harap ng Panginoon.

28 At siya'y tumingin sa dakong Sodoma at Gomorra, at sa buong lupain ng Kapatagan, at tumanaw, at narito, ang usok ng lupain ay napaiilanglang na parang usok ng isang hurno.

29 At nangyari, na nang gunawin ng Dios ang mga bayan ng Kapatagan, na naalaala ng Dios si Abraham, at pinalabas si Lot, mula sa gitna ng pinaggunawan, nang gunawin ang mga bayan na kinatitirahan ni Lot.

30 At sumampa si Lot mula sa Zoar at tumira sa bundok, at ang kaniyang dalawang anak na babae na kasama niya; sapagka't siya'y natakot na tumira sa Zoar: at siya'y tumira sa isang yungib, siya at ang kaniyang dalawang anak na babae.

31 At sinabi ng panganay sa bunso: Ang ating ama ay matanda, at walang lalake sa lupa na sumiping sa atin, ayon sa ugali ng sangkalupaan:

32 Halika, painumin natin ng alak ang ating ama, at tayo'y sumiping sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

33 At pinainom nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at pumasok ang panganay at sumiping sa kaniyang ama; at hindi naalaman, ng ama nang siya'y mahiga ni nang siya'y magbangon.

34 At nangyari nang kinabukasan, na sinabi ng panganay sa bunso. Narito, ako'y sumiping kagabi sa aking ama; painumin din natin ng alak sa gabing ito; at pumasok ka, at sumiping ka sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

35 At pinainom din nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at nagtindig ang bunso, at sumiping sa ama; at hindi naalaman ng ama nang siya'y mahiga, ni nang siya'y magbangon.

36 Sa ganito'y kapuwa nagdalangtao ang mga anak ni Lot sa pamamagitan ng kanilang ama.

37 At nanganak ang panganay ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang ngalang Moab: na siya ngang ama ng mga Moabita, hanggang sa araw na ito.

38 At ang bunso ay nanganak din ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang pangalang Ben-ammi: na siya ngang ama ng mga anak ni Ammon, hanggang ngayon.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2371

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2371. And they said, Is one come to sojourn, and shall he judge indeed? That this signifies those who are in another doctrine and another life, is evident from the signification of “sojourning,” which is to be instructed and to live, thus doctrine and life (see n. 1463, 2025). The state of the church is here described such as it is near the last times, when there is no longer any faith, because there is no charity, namely, that the good of charity, because it has altogether receded from the life, is also rejected from the doctrine.

[2] The subject here treated of is not those who falsify the good of charity by explaining all things in their own favor, both for their own sake, that they may be the greatest, and for the sake of the good things of this world, that they may possess them all; and who arrogate to themselves the dispensation of rewards, and thereby defile the good of charity by various arts and delusive means; but the subject treated of is those who desire to hear nothing of the goods of charity, or of good works, but only of faith separate from them; and this from reasoning that there is nothing but evil in man, and that the good which is from him is also in itself evil, in which therefore there is thus nothing of salvation; and that no one can merit heaven by any good, nor be saved by it, but only by the faith with which they acknowledge the Lord’s merit. This is the doctrine that flourishes in the last times, when the church is beginning to expire, and it is ardently taught and favorably received.

[3] But it is false to infer from these considerations that a man can have an evil life and a good faith; or that because there is nothing but evil in man, he cannot receive good from the Lord that has heaven in it because it has Him in it, and that having heaven in it has also bliss and happiness in it. And it is certainly very false to infer that because no one can merit heaven by any good, therefore it is impossible to receive from the Lord heavenly good in which self-merit is regarded as monstrous wickedness. In such good are all the angels, in such are all the regenerate, and in such are they who perceive delight, and even bliss, in good itself, that is, in the affection of it. Concerning this good, that is, concerning this charity, the Lord speaks thus in Matthew:

Ye have heard that it has been said, Thou shalt love thy neighbor and hate thine enemy; but I say unto you, Do good to them that hate you, and pray for them that injure you and persecute you, that ye may be sons of your Father who is in the heavens; for if ye love them that love you, what reward have ye? And if ye salute your brethren only, what do ye more [than others]? do not even the publicans so? (Matthew 5:43-48).

In like manner in Luke, with this addition:

Do good, and lend, hoping for nothing again; then shall your reward be great, and ye shall be sons of the Highest (Luke 6:27-36).

[4] Here the good which is from the Lord is described, and that it is free from all purpose of receiving recompense; on which account they who are in it are called “sons of the Father who is in the heavens,” and “sons of the Highest;” and because the Lord is in it, there is also a reward, as we read in Luke:

When thou makest a dinner or a supper, call not thy friends, nor thy brethren, nor thy kinsmen, nor thy rich neighbors; lest haply they call thee in turn, and a recompense be made thee. But when thou makest a feast, call the poor, the maimed, [the lame,] and the blind; then shalt thou be blessed, for they have not wherewith to recompense thee; but thou shalt be recompensed in the resurrection of the just 1 (Luke 14:12-14).

A “dinner,” “supper,” or “feast,” denotes the good of charity, in which there is the Lord’s dwelling-place with man (n. 2341) so that it is here described, and made clearly manifest, that the recompense is in the good itself, because in this is the Lord; for it is said, “thou shalt be recompensed in the resurrection of the just.”

[5] Those who strive to do good of themselves, because the Lord has so commanded, are they who at length receive this good; and who, being afterwards instructed, acknowledge with faith that all good is from the the Lord, (n. 1712, 1937, 1947); and they are then so averse to self-merit that when they merely think of it they grow sad, and perceive their blessedness and happiness to be proportionately diminished.

[6] Quite different is it with those who do not do this, but lead a life of evil, teaching and professing that in faith alone there is salvation. People of this character are not aware that such a good is possible; and wonderful to say (as has been given me to know from much experience) in the other life these same people desire to merit heaven on account of whatever good deeds they recollect; because then for the first time are they aware that in faith separated from charity there is no salvation. These are the people of whom the Lord says in Matthew:

They will say to Me in that day, Lord, Lord, have we not prophesied by Thy name, and by Thy name cast out demons, and in Thy name done many mighty works? But then will I confess unto them, I know you not; depart from Me, ye that work iniquity (Matthew 7:22-23).

In the case of these same people it also becomes apparent that they have paid no attention whatever to the things which the Lord Himself so often taught concerning the good of love and of charity; but that these things have been to them like passing clouds, or like things seen in the night: for example such things as are found in Matthew 3:8-9; 5:7-48; 6:1-20; 7:16-20, 24-27; 9:13; 12:33; 13:8, 23; 18:21-23 to (Matthew 18:24-35) the end; 19:19; 22:34-39; 24:12-13; 25:34; Mark 4:18-20; 11:13-14, 20; 12:28-35; Luke 3:8-9; 6:27-39, 43; 7:47; 8:8, 14-15; 10:25-28; 12:58-59; 13:6-10; John 3:19, 21; 5:42; 13:34-35; 14:14-15, 20-21, 23; 15:1-8, 9-19; 21:15-17. Such, then, and other such things as these, are what are signified by the men of Sodom (that is, those who are in evil, n. 2220, 2246, 2322) saying to Lot, “Is one come to sojourn, and shall he judge indeed?” that is, Shall they who are in another doctrine and another life teach us?

Fußnoten:

1. Mortuorum, but elsewhere justorum, as in n. 6393. [Rotch ed.]

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.