Die Bibel

 

Genesis 19

Lernen

   

1 At nagsidating ang dalawang anghel sa Sodoma, nang nagtatakip silim; at si Lot ay nakaupo sa pintuang-bayan ng Sodoma: at sila'y nakita ni Lot, at nagtindig upang salubungin sila; at iniyukod ang mukha sa lupa;

2 At nagsabi, Ngayon nga mga panginoon ko, ipinamamanhik ko sa inyo na kayo'y magsiliko at magsipasok sa bahay ng inyong lingkod, at kayo'y matira sa buong magdamag, at maghugas ng inyong mga paa, at sa madaling araw ay magsipagbangon kayo at magpatuloy ng inyong paglakad. At kanilang sinabi, Hindi, kundi sa langsangan mananahan kami sa buong magdamag.

3 At kaniyang pinakapilit sila; at sila'y nagsiliko, at nagsipasok sa kaniyang bahay; at sila'y kaniyang pinaghandaan, at ipinagluto ng mga tinapay na walang levadura, at nagsikain.

4 Datapuwa't bago nagsihiga, ang bahay ay kinulong ng mga tao sa bayan sa makatuwid baga'y ng mga tao sa Sodoma, na mga binata at gayon din ng mga matanda ng buong bayan sa buong palibot;

5 At kanilang tinawagan si Lot, at sinabi sa kaniya, Saan nangaroon ang mga lalaking dumating sa iyo ng gabing ito? ilabas mo sila sa amin upang kilalanin namin sila.

6 At nilabas sila ni Lot sa pintuan, at isinara ang pinto sa likuran niya.

7 At sinabi niya, Ipinamamanhik ko sa inyo, mga kapatid ko, na huwag kayong gumawa ng ganiyang kasamaan.

8 Narito, ngayon, may dalawa akong anak na babae, na hindi nakakilala ng lalake; ipinamamanhik ko sa inyo, na sila'y aking ilalabas sa inyo, at gawin ninyo sa kanila ang magalingin ninyo sa inyong paningin: huwag lamang ninyong gawan ng anoman ang mga lalaking ito; yamang sila'y nangasa silong ng aking bubungan.

9 At sinabi nila, Umurong ka! At sinabi pa nila, Ang taong ito'y naparito upang makipamayan, at ibig niyang maging hukom: ngayon nga'y gagawan ka namin ng lalong masama kay sa kanila. At kanilang ipinagtulakan ang lalaking si Lot, at nagsilapit upang sirain ang pintuan.

10 Datapuwa't iniunat ng mga lalake ang kanilang kamay at binatak si Lot sa loob ng bahay at kanilang sinarhan ang pintuan.

11 At ang mga taong nangasa pintuan ng bahay ay mga pinagbulag nila, ang munti't malaki: ano pa't sila'y nangayamot sa paghahanap ng pintuan.

12 At sinabi ng mga lalake kay Lot, Mayroon ka pa ritong kamaganakan? Ang iyong mga manugang, at ang iyong mga anak na lalake at babae, at ang lahat ng iyong tinatangkilik sa bayan: ay ipagaalis mo sa dakong ito:

13 Sapagka't aming lilipulin ang dakong ito dahil sa napakalakas ang kanilang sigaw sa harap ng Panginoon; at kami ay sinugo ng Panginoon upang aming lipulin.

14 At si Lot ay lumabas, at pinagsabihan niya ang kaniyang mga manugang na nagasawa sa kaniyang mga anak na babae, at sinabi, Magtindig kayo, magsialis kayo sa dakong ito; sapagka't gugunawin ng Panginoon ang bayan. Datapuwa't ang akala ng kaniyang mga manugang ay nagbibiro siya.

15 At nang umumaga ay pinapagmadali ng mga anghel si Lot, na sinasabi, Magbangon ka, ipagsama mo ang iyong asawa at ang iyong dalawang anak na babae na narito, baka pati ikaw ay madamay sa parusa sa bayan.

16 Datapuwa't siya'y nagluluwat; at hinawakan ng mga lalake ang kaniyang kamay, at ang kamay ng kaniyang asawa, at ang kamay ng kaniyang dalawang anak na babae; sa habag sa kaniya ng Panginoon: at siya'y kanilang inilabas, at siya'y kanilang inilagay sa labas ng bayan.

17 At nangyari, na nang sila'y mailabas na nila, ay sinabi, Itakas mo ang iyong buhay; huwag kang lumingon o huminto man sa buong kapatagan; tumakas ka hanggang sa bundok, baka ikaw ay mamatay.

18 At sinabi sa kanila ni Lot, Huwag ganiyan, panginoon ko:

19 Narito, ngayo't ang lingkod mo ay nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, at pinakalaki mo ang iyong awang ipinakita sa akin sa pagliligtas ng aking buhay; at ako'y di makatatakas sa bundok, baka ako'y abutan ng sama, at ako'y mamatay.

20 Narito, ang bayang ito ay malapit takasan at maliit: Oh tulutan mong tumakas ako roon, (di ba yao'y maliit?) at mabubuhay ako.

21 At sinabi sa kaniya, Narito, sa bagay mang ito ay pinayagan din kita, na hindi ko gugunawin ang bayang iyong sinalita.

22 Magmadali ka, tumakas ka roon; sapagka't wala akong magagawa hanggang sa dumating ka roon. Kaya't ang pangalang itinawag sa bayang yaon ay Zoar.

23 Ang araw ay nakalitaw na sa lupa nang dumating si Lot sa Zoar.

24 Nang magkagayo'y nagpaulan ang Panginoon sa Sodoma at Gomorra ng azufre at apoy mula sa Panginoon na buhat sa langit;

25 At ginunaw niya ang mga bayang yaon, at ang buong Kapatagan at ang lahat ng nangananahan sa mga bayang yaon, at ang tumutubo sa lupang yaon.

26 Datapuwa't ang asawa ni Lot ay lumingon sa likuran ni Lot, at naging haliging asin.

27 At si Abraham ay sumampang maaga ng kinaumagahan sa dakong kinatayuan niya sa harap ng Panginoon.

28 At siya'y tumingin sa dakong Sodoma at Gomorra, at sa buong lupain ng Kapatagan, at tumanaw, at narito, ang usok ng lupain ay napaiilanglang na parang usok ng isang hurno.

29 At nangyari, na nang gunawin ng Dios ang mga bayan ng Kapatagan, na naalaala ng Dios si Abraham, at pinalabas si Lot, mula sa gitna ng pinaggunawan, nang gunawin ang mga bayan na kinatitirahan ni Lot.

30 At sumampa si Lot mula sa Zoar at tumira sa bundok, at ang kaniyang dalawang anak na babae na kasama niya; sapagka't siya'y natakot na tumira sa Zoar: at siya'y tumira sa isang yungib, siya at ang kaniyang dalawang anak na babae.

31 At sinabi ng panganay sa bunso: Ang ating ama ay matanda, at walang lalake sa lupa na sumiping sa atin, ayon sa ugali ng sangkalupaan:

32 Halika, painumin natin ng alak ang ating ama, at tayo'y sumiping sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

33 At pinainom nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at pumasok ang panganay at sumiping sa kaniyang ama; at hindi naalaman, ng ama nang siya'y mahiga ni nang siya'y magbangon.

34 At nangyari nang kinabukasan, na sinabi ng panganay sa bunso. Narito, ako'y sumiping kagabi sa aking ama; painumin din natin ng alak sa gabing ito; at pumasok ka, at sumiping ka sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

35 At pinainom din nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at nagtindig ang bunso, at sumiping sa ama; at hindi naalaman ng ama nang siya'y mahiga, ni nang siya'y magbangon.

36 Sa ganito'y kapuwa nagdalangtao ang mga anak ni Lot sa pamamagitan ng kanilang ama.

37 At nanganak ang panganay ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang ngalang Moab: na siya ngang ama ng mga Moabita, hanggang sa araw na ito.

38 At ang bunso ay nanganak din ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang pangalang Ben-ammi: na siya ngang ama ng mga anak ni Ammon, hanggang ngayon.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2360

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2360. That Lot calls them “brethren” because it is from good that he exhorts them, is evident from the signification of a “brother.” In the Word “brother” signifies the same as “neighbor,” for the reason that everyone ought to love his neighbor as himself; thus brethren were so called from love; or what is the same, from good. This manner of naming and addressing the neighbor comes from the fact that in heaven the Lord is the Father of all and loves all as His children; and thus that love is spiritual conjunction. From this the universal heaven resembles as it were one family derived from love and charity (n. 685, 917).

[2] Therefore as all the sons of Israel represented the Lord’s heavenly kingdom, that is, the kingdom of love and charity; among each other they were called “brethren,” and also “companions;” but the latter, that is, “companions,” not from the good of love, but from the truth of faith; as in Isaiah:

They help every man his companion, and he saith to his brother, Be of good courage (Isaiah 41:6).

In Jeremiah:

Thus shall ye say every man to his companion, and every man to his brother, What hath Jehovah answered? and what hath Jehovah spoken? (Jeremiah 23:35).

In David:

For my brethren and companions’ sakes I will say, Peace be within thee (Psalms 122:8).

In Moses:

He shall not press upon his companion or his brother, because the release of Jehovah hath been proclaimed (Deuteronomy 15:2-3).

In Isaiah:

I will confound Egypt with Egypt, and they shall fight every man against his brother, and every man against his companion (Isaiah 19:2).

In Jeremiah:

Beware every man of his companion, and trust ye not in any brother; for every brother will utterly supplant, and every companion will slander (Jeremiah 9:4).

[3] That all who were of that church were called by the one name “brethren,” see in Isaiah:

They shall bring all your brethren out of all the nations for an offering unto Jehovah, upon horses, and in chariots, and in litters, and upon mules, and upon dromedaries, to the mountain of My holiness, Jerusalem (Isaiah 66:20).

They who know nothing beyond the sense of the letter, as was the case with the Jews, believe that no others are signified than the posterity of Jacob; thus that they will be brought back to Jerusalem upon horses, and in chariots, and in litters, and upon mules, by those whom they call the Gentiles. But by the “brethren” are meant all who are in good; and by the “horses,” “chariots,” and “litters,” the things which are of truth and good; and by “Jerusalem” the Lord’s kingdom.

[4] In Moses:

When there shall be among thee a needy one of one of thy brethren, in one of thy gates, thou shalt not harden thy heart, and shalt not shut thy hand from thy needy brother (Deuteronomy 15:7, 11).

Again:

From among thy brethren thou shalt set a King over thee; thou mayest not put over thee a foreigner, who is not thy brother, and his heart shall not be lifted up above his brethren (Deuteronomy 17:15, 20).

Again:

A prophet from the midst of thee, of thy brethren, like unto me, Jehovah thy God will raise up unto thee; him shall ye obey (Deuteronomy 18:15, 18).

[5] From all this it is evident that the Jews and Israelites all called one another brethren; but those united by covenant they called companions. Yet as they understood nothing beyond the historical and worldly things of the Word, they believed that they called one another brethren because they were all sons of one father, or of Abraham; yet they were not called “brethren” in the Word from this circumstance, but from the good which they represented. “Abraham” also, in the internal sense, denotes nothing else than love itself, that is, the the Lord, (n. 1893, 1965, 1989, 2011), whose sons, consequently those who are “brethren,” are those who are in good, in fact all those who are called the neighbor; as the Lord teaches in Matthew:

One is your Master, Christ; all ye are brethren (Matthew 23:8).

[6] Again:

Whosoever is angry with his brother without cause shall be in danger of the judgment; whosoever shall say to his brother, Raca, shall be in danger of the council. If thou offer a gift upon the altar, and there remember that thy brother hath aught against thee, leave there thy gift before the altar, and go thy way, first be reconciled to thy brother (Matthew 5:22-24).

Again:

Why beholdest thou the mote that is in thy brother’s eye? How wilt thou say to thy brother, Let me cast out the mote out of thine eye (Matthew 7:2-4)?

Again:

If thy brother sin against thee, go and show him his fault between thee and him alone; if he shall hear thee, thou hast gained thy brother (Matthew 18:15).

Again:

Peter coming to Him said, Lord, how oft shall my brother sin against me, and I forgive him? (Matthew 18:21).

Again:

So also will My heavenly Father do unto you, if ye from the heart forgive not everyone his brother their trespasses (Matthew 18:35).

[7] It is clear from these teachings that all in the universe who are the neighbor are called “brethren,” and this because everyone ought to love his neighbor as himself, thus they are so called from love or good. And as the Lord is good itself, and regards all from good, and is Himself the Neighbor in the highest sense, He also calls them “brethren,” as in John:

Jesus said to Mary, Go to My brethren (John 20:17).

And in Matthew:

The King answering shall say unto them, Verily I say unto you, Inasmuch as ye have done it unto one of the least of these My brethren, ye have done it unto Me (Matthew 25:40).

Thus it is evident that “brother” is a term of love.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.