Die Bibel

 

Genesis 15

Lernen

   

1 Pagkatapos ng mga bagay na ito ay dumating ang salita ng Panginoon kay Abram sa pangitain na nagsasabi, Huwag kang matakot, Abram: ako ang iyong kalasag, at ang iyong ganting pala na lubhang dakila.

2 At sinabi ni Abram, Oh Panginoong Dios, anong ibibigay mo sa akin, kung ako'y nabubuhay na walang anak at ang magaari ng aking bahay ay itong taga Damascong si Eliezer?

3 At sinabi ni Abram, Narito, hindi mo ako binigyan ng anak at, narito't isang ipinanganak sa aking bahay ang siyang tagapagmana ko.

4 At, narito, ang salita ng Panginoon ay dumating sa kaniya, na nagsabi, Hindi ang taong ito ang magiging tagapagmana mo; kundi lalabas sa iyong sariling katawan ang magiging tagapagmana mo.

5 At siya'y inilabas at sinabi, Tumingala ka ngayon sa langit, at iyong bilangin ang mga bituin, kung mabibilang mo: at sa kaniya'y sinabi, Magiging ganiyan ang iyong binhi.

6 At sumampalataya siya sa Panginoon; at ito'y ibinilang na katuwiran sa kaniya.

7 At sinabi sa kaniya, Ako ang Panginoon na nagpaalis sa iyo sa Ur ng mga Caldeo, upang ibigay sa iyo ang lupaing ito na manahin mo.

8 At sinabi niya, Oh Panginoong Dios, paanong pagkakilala ko na aking mamanahin?

9 At sinabi sa kaniya, Magdala ka rito sa akin ng isang dumalagang bakang tatlong taon ang gulang, at ng isang babaing kambing na tatlong taon ang gulang, at ng isang lalaking tupang tatlong taon ang gulang, at ng isang inakay na batobato at ng isang inakay na kalapati.

10 At dinala niya ang lahat ng ito sa kaniya, at pinaghati niya sa gitna, at kaniyang pinapagtapattapat ang kalakalahati; datapuwa't hindi hinati ang mga ibon.

11 At binababa ng mga ibong mangdadagit ang mga bangkay, at binubugaw ni Abram.

12 At nang lulubog na ang araw, ay nakatulog si Abram ng mahimbing; at, narito, ang isang kasindaksindak na malaking kadiliman ay sumakaniya.

13 At sinabi ng Dios kay Abram, Tunay na pakatalastasin mo, na ang iyong binhi ay magiging taga ibang bayan sa lupaing hindi kanila, at mangaglilingkod sa mga yaon; at pahihirapang apat na raang taon.

14 At yaon namang bansang kanilang paglilingkuran ay aking hahatulan: at pagkatapos ay aalis silang may malaking pag-aari.

15 Datapuwa't ikaw ay payapang pasa sa iyong mga magulang; at ikaw ay malilibing sa mabuting katandaan.

16 At sa ikaapat na salin ng iyong binhi, ay magsisipagbalik rito: sapagka't hindi pa nalulubos ang katampalasanan ng mga Amorrheo.

17 At nangyari, na paglubog ng araw, at pagdilim, na narito, ang isang hurnong umuusok, at ang isang tanglaw na nagniningas na dumaan sa gitna ng mga hinating hayop.

18 Nang araw na yaon, ang Panginoon ay nakipagtipan kay Abram, na nagsabi, Sa iyong binhi ibinigay ko ang lupaing ito, mula sa ilog ng Egipto hanggang sa malaking ilog, na ilog Eufrates.

19 Ang mga Cineo, at ang mga Ceneceo, at ang mga Cedmoneo,

20 At ang mga Heteo, at ang mga Pherezeo, at ang mga Refaim,

21 At ang mga Amorrheo, at ang mga Cananeo, at ang mga Gergeseo, at ang mga Jebuseo.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #1865

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

1865. 'Saying, To your seed I will give this land' means the comfort experienced after these temptations and their horrors, to the effect that people who have charity and faith in Him will become His heirs. This is clear from the meaning of 'seed' and from the meaning of 'land'. 'The seed of Abram' means love and faith that flows from love, as shown already in 255, 256, 1025, and consequently all who have charity and faith in the Lord. 'The land of Canaan' however means the Lord's kingdom, and therefore 'giving the land to your seed' means that the heavenly kingdom would be given as an inheritance to those who from charity have faith in Him.

[2] That these things brought comfort to the Lord following temptations and their horrors becomes clear without explanation. For after those grim events which He had witnessed - that is to say, after He had put to flight the evils and falsities meant by 'the birds of prey that came down on the carcasses and that Abram drove away', described in verse 11 - gross falsities nevertheless entered into Him, such as horrified Him, meant by 'the dread of a great darkness which came over Abram in a deep sleep', described in verse 12. This, together with the fact that in the end sheer falsities and evils took possession of the human race - meant by 'the smoking furnace and flaming torch which passed' between the pieces', referred to in verse 17 - inevitably caused Him distress and grief. Comfort therefore follows now, like that in verses 4 and 5 above, namely that His seed will inherit the land, that is, those who have charity and faith in Him will become heirs of His kingdom. The salvation of the human race was for Him the only comfort, for He was moved by Divine and celestial love and became, even as regards the Human Essence, that Divine and celestial love, in which solely the love for all is countenanced and entertained.

[3] That such is the nature of Divine love becomes clear from the love of parents towards their children, in that it increases with every descending degree of affinity, that is, it becomes greater towards later descendants than towards immediate offspring. Nothing ever exists without a cause or origin, and therefore this love towards descendants, present in the human race and ever increasing with each successive generation, cannot exist without them. The cause and origin of that love are attributable solely to the Lord, from whom all conjugial love and love of parents towards children flow. The source of that love is His love, which is such that He loves all as a father loves his sons, and wishes to make all his heirs, and provides an inheritance for those yet to be born, as he does for those born already.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.