Neu-christliche Bibelstudien

Die Bibel

 

Genesis 7

Lernen

   

1 και ειπεν κυριος ο θεος προς νωε εισελθε συ και πας ο οικος σου εις την κιβωτον οτι σε ειδον δικαιον εναντιον μου εν τη γενεα ταυτη

2 απο δε των κτηνων των καθαρων εισαγαγε προς σε επτα επτα αρσεν και θηλυ απο δε των κτηνων των μη καθαρων δυο δυο αρσεν και θηλυ

3 και απο των πετεινων του ουρανου των καθαρων επτα επτα αρσεν και θηλυ και απο των πετεινων των μη καθαρων δυο δυο αρσεν και θηλυ διαθρεψαι σπερμα επι πασαν την γην

4 ετι γαρ ημερων επτα εγω επαγω υετον επι την γην τεσσαρακοντα ημερας και τεσσαρακοντα νυκτας και εξαλειψω πασαν την εξαναστασιν ην εποιησα απο προσωπου της γης

5 και εποιησεν νωε παντα οσα ενετειλατο αυτω κυριος ο θεος

6 νωε δε ην ετων εξακοσιων και ο κατακλυσμος εγενετο υδατος επι της γης

7 εισηλθεν δε νωε και οι υιοι αυτου και η γυνη αυτου και αι γυναικες των υιων αυτου μετ' αυτου εις την κιβωτον δια το υδωρ του κατακλυσμου

8 και απο των πετεινων και απο των κτηνων των καθαρων και απο των κτηνων των μη καθαρων και απο παντων των ερπετων των επι της γης

9 δυο δυο εισηλθον προς νωε εις την κιβωτον αρσεν και θηλυ καθα ενετειλατο αυτω ο θεος

10 και εγενετο μετα τας επτα ημερας και το υδωρ του κατακλυσμου εγενετο επι της γης

11 εν τω εξακοσιοστω ετει εν τη ζωη του νωε του δευτερου μηνος εβδομη και εικαδι του μηνος τη ημερα ταυτη ερραγησαν πασαι αι πηγαι της αβυσσου και οι καταρρακται του ουρανου ηνεωχθησαν

12 και εγενετο ο υετος επι της γης τεσσαρακοντα ημερας και τεσσαρακοντα νυκτας

13 εν τη ημερα ταυτη εισηλθεν νωε σημ χαμ ιαφεθ υιοι νωε και η γυνη νωε και αι τρεις γυναικες των υιων αυτου μετ' αυτου εις την κιβωτον

14 και παντα τα θηρια κατα γενος και παντα τα κτηνη κατα γενος και παν ερπετον κινουμενον επι της γης κατα γενος και παν πετεινον κατα γενος

15 εισηλθον προς νωε εις την κιβωτον δυο δυο απο πασης σαρκος εν ω εστιν πνευμα ζωης

16 και τα εισπορευομενα αρσεν και θηλυ απο πασης σαρκος εισηλθεν καθα ενετειλατο ο θεος τω νωε και εκλεισεν κυριος ο θεος εξωθεν αυτου την κιβωτον

17 και εγενετο ο κατακλυσμος τεσσαρακοντα ημερας και τεσσαρακοντα νυκτας επι της γης και επληθυνθη το υδωρ και επηρεν την κιβωτον και υψωθη απο της γης

18 και επεκρατει το υδωρ και επληθυνετο σφοδρα επι της γης και επεφερετο η κιβωτος επανω του υδατος

19 το δε υδωρ επεκρατει σφοδρα σφοδρως επι της γης και επεκαλυψεν παντα τα ορη τα υψηλα α ην υποκατω του ουρανου

20 δεκα πεντε πηχεις επανω υψωθη το υδωρ και επεκαλυψεν παντα τα ορη τα υψηλα

21 και απεθανεν πασα σαρξ κινουμενη επι της γης των πετεινων και των κτηνων και των θηριων και παν ερπετον κινουμενον επι της γης και πας ανθρωπος

22 και παντα οσα εχει πνοην ζωης και πας ος ην επι της ξηρας απεθανεν

23 και εξηλειψεν παν το αναστημα ο ην επι προσωπου πασης της γης απο ανθρωπου εως κτηνους και ερπετων και των πετεινων του ουρανου και εξηλειφθησαν απο της γης και κατελειφθη μονος νωε και οι μετ' αυτου εν τη κιβωτω

24 και υψωθη το υδωρ επι της γης ημερας εκατον πεντηκοντα

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #857

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

857. And the waters were going and failing. That this signifies that falsities began to disappear, is evident from the words themselves, as well as from what was shown above (verse 3), where it is said that “the waters receded, going and returning.” Here however it is said that “the waters were going and failing” and by this, as by the former phrase, are signified fluctuations between what is true and what is false, but here that these fluctuations were decreasing. The case with fluctuations after temptation (as before said) is that the man does not know what truth is, but that as by degrees the fluctuations cease, so the light of truth appears. The reason of this is that so long as the man is in such a state, the internal man, that is, the Lord through the internal man, cannot operate upon the external. In the internal man are remains, which are affections of what is good and true, as before described; in the external are cupidities and their derivative falsities; and so long as these latter are not subdued and extinguished, the way is not open for goods and truths from the internal, that is, through the internal from the Lord.

[2] Temptations, therefore, have for their end that the externals of man may be subdued and thus be rendered obedient to his internals, as may be evident to everyone from the fact that as soon as man’s loves are assaulted and broken (as during misfortunes, sickness, and grief of mind), his cupidities begin to subside, and he at the same time begins to talk piously; but as soon as he returns to his former state, the external man prevails and he scarcely thinks of such things. The like happens at the hour of death, when corporeal things begin to be extinguished; and hence everyone may see what the internal man is, and what the external; and also what remains are, and how cupidities and pleasures, which are of the external man, hinder the Lord’s operation through the internal man. From this it is also plain to everyone what temptations, or the internal pains called the stings of conscience, effect, namely, that the external man is made obedient to the internal. The obedience of the external man is nothing else than this: that the affections of what is good and true are not hindered, resisted, and suffocated by cupidities and their derivative falsities. The ceasing of the cupidities and falsities is here described by “the waters which were going and failing.”

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org