Die Bibel

 

Genesis 27

Lernen

   

1 εγενετο δε μετα το γηρασαι ισαακ και ημβλυνθησαν οι οφθαλμοι αυτου του οραν και εκαλεσεν ησαυ τον υιον αυτου τον πρεσβυτερον και ειπεν αυτω υιε μου και ειπεν ιδου εγω

2 και ειπεν ιδου γεγηρακα και ου γινωσκω την ημεραν της τελευτης μου

3 νυν ουν λαβε το σκευος σου την τε φαρετραν και το τοξον και εξελθε εις το πεδιον και θηρευσον μοι θηραν

4 και ποιησον μοι εδεσματα ως φιλω εγω και ενεγκε μοι ινα φαγω οπως ευλογηση σε η ψυχη μου πριν αποθανειν με

5 ρεβεκκα δε ηκουσεν λαλουντος ισαακ προς ησαυ τον υιον αυτου επορευθη δε ησαυ εις το πεδιον θηρευσαι θηραν τω πατρι αυτου

6 ρεβεκκα δε ειπεν προς ιακωβ τον υιον αυτης τον ελασσω ιδε εγω ηκουσα του πατρος σου λαλουντος προς ησαυ τον αδελφον σου λεγοντος

7 ενεγκον μοι θηραν και ποιησον μοι εδεσματα και φαγων ευλογησω σε εναντιον κυριου προ του αποθανειν με

8 νυν ουν υιε ακουσον μου καθα εγω σοι εντελλομαι

9 και πορευθεις εις τα προβατα λαβε μοι εκειθεν δυο εριφους απαλους και καλους και ποιησω αυτους εδεσματα τω πατρι σου ως φιλει

10 και εισοισεις τω πατρι σου και φαγεται οπως ευλογηση σε ο πατηρ σου προ του αποθανειν αυτον

11 ειπεν δε ιακωβ προς ρεβεκκαν την μητερα αυτου εστιν ησαυ ο αδελφος μου ανηρ δασυς εγω δε ανηρ λειος

12 μηποτε ψηλαφηση με ο πατηρ μου και εσομαι εναντιον αυτου ως καταφρονων και επαξω επ' εμαυτον καταραν και ουκ ευλογιαν

13 ειπεν δε αυτω η μητηρ επ' εμε η καταρα σου τεκνον μονον υπακουσον της φωνης μου και πορευθεις ενεγκε μοι

14 πορευθεις δε ελαβεν και ηνεγκεν τη μητρι και εποιησεν η μητηρ αυτου εδεσματα καθα εφιλει ο πατηρ αυτου

15 και λαβουσα ρεβεκκα την στολην ησαυ του υιου αυτης του πρεσβυτερου την καλην η ην παρ' αυτη εν τω οικω ενεδυσεν ιακωβ τον υιον αυτης τον νεωτερον

16 και τα δερματα των εριφων περιεθηκεν επι τους βραχιονας αυτου και επι τα γυμνα του τραχηλου αυτου

17 και εδωκεν τα εδεσματα και τους αρτους ους εποιησεν εις τας χειρας ιακωβ του υιου αυτης

18 και εισηνεγκεν τω πατρι αυτου ειπεν δε πατερ ο δε ειπεν ιδου εγω τις ει συ τεκνον

19 και ειπεν ιακωβ τω πατρι αυτου εγω ησαυ ο πρωτοτοκος σου εποιησα καθα ελαλησας μοι αναστας καθισον και φαγε της θηρας μου οπως ευλογηση με η ψυχη σου

20 ειπεν δε ισαακ τω υιω αυτου τι τουτο ο ταχυ ευρες ω τεκνον ο δε ειπεν ο παρεδωκεν κυριος ο θεος σου εναντιον μου

21 ειπεν δε ισαακ τω ιακωβ εγγισον μοι και ψηλαφησω σε τεκνον ει συ ει ο υιος μου ησαυ η ου

22 ηγγισεν δε ιακωβ προς ισαακ τον πατερα αυτου και εψηλαφησεν αυτον και ειπεν η μεν φωνη φωνη ιακωβ αι δε χειρες χειρες ησαυ

23 και ουκ επεγνω αυτον ησαν γαρ αι χειρες αυτου ως αι χειρες ησαυ του αδελφου αυτου δασειαι και ηυλογησεν αυτον

24 και ειπεν συ ει ο υιος μου ησαυ ο δε ειπεν εγω

25 και ειπεν προσαγαγε μοι και φαγομαι απο της θηρας σου τεκνον ινα ευλογηση σε η ψυχη μου και προσηγαγεν αυτω και εφαγεν και εισηνεγκεν αυτω οινον και επιεν

26 και ειπεν αυτω ισαακ ο πατηρ αυτου εγγισον μοι και φιλησον με τεκνον

27 και εγγισας εφιλησεν αυτον και ωσφρανθη την οσμην των ιματιων αυτου και ηυλογησεν αυτον και ειπεν ιδου οσμη του υιου μου ως οσμη αγρου πληρους ον ηυλογησεν κυριος

28 και δωη σοι ο θεος απο της δροσου του ουρανου και απο της πιοτητος της γης και πληθος σιτου και οινου

29 και δουλευσατωσαν σοι εθνη και προσκυνησουσιν σοι αρχοντες και γινου κυριος του αδελφου σου και προσκυνησουσιν σοι οι υιοι του πατρος σου ο καταρωμενος σε επικαταρατος ο δε ευλογων σε ευλογημενος

30 και εγενετο μετα το παυσασθαι ισαακ ευλογουντα ιακωβ τον υιον αυτου και εγενετο ως εξηλθεν ιακωβ απο προσωπου ισαακ του πατρος αυτου και ησαυ ο αδελφος αυτου ηλθεν απο της θηρας

31 και εποιησεν και αυτος εδεσματα και προσηνεγκεν τω πατρι αυτου και ειπεν τω πατρι αναστητω ο πατηρ μου και φαγετω της θηρας του υιου αυτου οπως ευλογηση με η ψυχη σου

32 και ειπεν αυτω ισαακ ο πατηρ αυτου τις ει συ ο δε ειπεν εγω ειμι ο υιος σου ο πρωτοτοκος ησαυ

33 εξεστη δε ισαακ εκστασιν μεγαλην σφοδρα και ειπεν τις ουν ο θηρευσας μοι θηραν και εισενεγκας μοι και εφαγον απο παντων προ του σε ελθειν και ηυλογησα αυτον και ευλογημενος εστω

34 εγενετο δε ηνικα ηκουσεν ησαυ τα ρηματα ισαακ του πατρος αυτου ανεβοησεν φωνην μεγαλην και πικραν σφοδρα και ειπεν ευλογησον δη καμε πατερ

35 ειπεν δε αυτω ελθων ο αδελφος σου μετα δολου ελαβεν την ευλογιαν σου

36 και ειπεν δικαιως εκληθη το ονομα αυτου ιακωβ επτερνικεν γαρ με ηδη δευτερον τουτο τα τε πρωτοτοκια μου ειληφεν και νυν ειληφεν την ευλογιαν μου και ειπεν ησαυ τω πατρι αυτου ουχ υπελιπω μοι ευλογιαν πατερ

37 αποκριθεις δε ισαακ ειπεν τω ησαυ ει κυριον αυτον εποιησα σου και παντας τους αδελφους αυτου εποιησα αυτου οικετας σιτω και οινω εστηρισα αυτον σοι δε τι ποιησω τεκνον

38 ειπεν δε ησαυ προς τον πατερα αυτου μη ευλογια μια σοι εστιν πατερ ευλογησον δη καμε πατερ κατανυχθεντος δε ισαακ ανεβοησεν φωνην ησαυ και εκλαυσεν

39 αποκριθεις δε ισαακ ο πατηρ αυτου ειπεν αυτω ιδου απο της πιοτητος της γης εσται η κατοικησις σου και απο της δροσου του ουρανου ανωθεν

40 και επι τη μαχαιρη σου ζηση και τω αδελφω σου δουλευσεις εσται δε ηνικα εαν καθελης και εκλυσεις τον ζυγον αυτου απο του τραχηλου σου

41 και ενεκοτει ησαυ τω ιακωβ περι της ευλογιας ης ευλογησεν αυτον ο πατηρ αυτου ειπεν δε ησαυ εν τη διανοια εγγισατωσαν αι ημεραι του πενθους του πατρος μου ινα αποκτεινω ιακωβ τον αδελφον μου

42 απηγγελη δε ρεβεκκα τα ρηματα ησαυ του υιου αυτης του πρεσβυτερου και πεμψασα εκαλεσεν ιακωβ τον υιον αυτης τον νεωτερον και ειπεν αυτω ιδου ησαυ ο αδελφος σου απειλει σοι του αποκτειναι σε

43 νυν ουν τεκνον ακουσον μου της φωνης και αναστας αποδραθι εις την μεσοποταμιαν προς λαβαν τον αδελφον μου εις χαρραν

44 και οικησον μετ' αυτου ημερας τινας εως του αποστρεψαι τον θυμον

45 και την οργην του αδελφου σου απο σου και επιλαθηται α πεποιηκας αυτω και αποστειλασα μεταπεμψομαι σε εκειθεν μηποτε ατεκνωθω απο των δυο υμων εν ημερα μια

46 ειπεν δε ρεβεκκα προς ισαακ προσωχθικα τη ζωη μου δια τας θυγατερας των υιων χετ ει λημψεται ιακωβ γυναικα απο των θυγατερων της γης ταυτης ινα τι μοι ζην

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #3603

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

3603. That thou shalt break his yoke from upon thy neck. That this signifies that the conjunction would then be through good, and that truth would be of good, is evident from the signification of “breaking a yoke from upon the neck,” as being liberation (that by the “neck” is signified influx and communication, and the consequent conjunction; and that by a “yoke upon the neck” is signified restraint and interception, see above, n. 3542); thus “breaking the yoke from upon the neck” denotes liberation from restraint, and interception; and therefore it denotes conjunction through good; and also that truth becomes of good; for where there is no longer any restraint and interception, good flows in and conjoins itself with truth.

[2] How the case herein is may be seen from what has been already said and shown; but few comprehend in what consists the apparent priority of truth and in the meanwhile the inferiority of good, and this principally because few reflect on such things, and do not even reflect upon good, in that it is distinct from truth. Moreover all those are ignorant of what good is who live a life of the love of self and of the world, for they do not believe that there can be any good except that which is from this source; and because they are ignorant of what good is, they are also ignorant of what truth is, for truth is of good. They do indeed know from revelation that it is good to love God and the neighbor, and that truth consists of doctrinal things derived from the Word, but inasmuch as they do not live according to these things, they have no perception of such good and truth, but merely have knowledges separated from these. Nay, even those who are being regenerated do not know what good is until they have been regenerated; for before this they supposed that truth was good, and that to do according to truth was good, when yet that which they then do is not good, but truth. When man is in this state, he is in the state which is described by “Jacob” and in the “blessing” given to him; but when he comes into a state of doing good from the affection of good-that is, when he is regenerate-he then comes into the state which is described in the blessing given to Esau.

[3] This may be illustrated by those things which appear with man in his first and second ages, and afterwards in his third and fourth. In his first age man knows only by memory the things contained in the Word, and in like manner what is in the doctrinal matters of faith; and he believes himself to be good when he is acquainted with many things therefrom, and can apply some of them, not to his own life, but to the life of others. In his second age, when he is more grown up, he is not content to know only by memory the things contained in the Word and in doctrine, but begins to reflect upon them from his own thought, and insofar as he adds thereto from his own thought, insofar he is pleased; and thereupon he is in the affection of truth from a kind of worldly love, which love is also the means of his learning many things that without it would be left unlearned. In his third age, if he is one of those who can be regenerated, he begins to think about use, and to reflect on what he reads in the Word and imbibes from doctrinal matters for the sake of use; and when he is in this state the order is inverted, so that truth is no longer so much put in the first place. But in his fourth age, when comes the age of his regeneration, because then the state is full (see n. 2636), he loves the Word and the doctrinal things that are from the Word-that is, truth-for the sake of the good of life, consequently from the good of life. Thus good comes to be in the prior place, which until this time was apparently in the posterior place.

[4] The reason why good was apparently in the posterior place, is that it lay inmostly concealed in all his affection; nor could it manifest itself, inasmuch as outside of it there were such things as it could not agree with, namely, vain and empty things such as are those of self-glory and the glory of the world; but after the man has been regenerated these things recede; and the good, which had lain inmostly concealed, comes forth as it were from its place of confinement, and flows into those things which are outside, and makes truths its own, that is, truths of good, and thus manifests itself.

[5] In the meantime, like that involuntary which is in his voluntary, the good in the man is in everything he thinks, and thence in everything he does. Man knows not that he has this involuntary, because he perceives nothing else in himself except that which is his own; that is, the voluntary. This involuntary is two-fold, the one being his heredity that he has from his father and mother, while the other flows in through heaven from the Lord. As a man grows up, if he is such as not to suffer himself to be regenerated, that which he has hereditarily from his parents manifests itself more and more; for he takes evils from it, and makes them his own, or proper to himself. But with those who are being regenerated the involuntary which is from the Lord through heaven manifests itself in adult age; and in the meantime it has disposed and governed each and all things of their thought and also of their will, although it has not been visible.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.