Neu-christliche Bibelstudien

Die Bibel

 

Genesis 30

Lernen

   

1 Cernens autem Rachel quod infecunda esset, invidit sorori suæ, et ait marito suo : Da mihi liberos, alioquin moriar.

2 Cui iratus respondit Jacob : Num pro Deo ego sum, qui privavit te fructu ventris tui ?

3 At illa : Habeo, inquit, famulam Balam : ingredere ad illam, ut pariat super genua mea, et habeam ex illa filios.

4 Deditque illi Balam in conjugium : quæ,

5 ingresso ad se viro, concepit, et peperit filium.

6 Dixitque Rachel : Judicavit mihi Dominus, et exaudivit vocem meam, dans mihi filium, et idcirco appellavit nomen ejus Dan.

7 Rursumque Bala concipiens, peperit alterum,

8 pro quo ait Rachel : Comparavit me Deus cum sorore mea, et invalui : vocavitque eum Nephthali.

9 Sentiens Lia quod parere desiisset, Zelpham ancillam suam marito tradidit.

10 Qua post conceptum edente filium,

11 dixit : Feliciter, et idcirco vocavit nomen ejus Gad.

12 Peperit quoque Zelpha alterum.

13 Dixitque Lia : Hoc pro beatitudine mea : beatam quippe me dicent mulieres : propterea appellavit eum Aser.

14 Egressus autem Ruben tempore messis triticeæ in agrum, reperit mandragoras, quas matri Liæ detulit. Dixitque Rachel : Da mihi partem de mandragoris filii tui.

15 Illa respondit : Parumne tibi videtur quod præripueris maritum mihi, nisi etiam mandragoras filii mei tuleris ? Ait Rachel : Dormiat tecum hac nocte pro mandragoris filii tui.

16 Redeuntique ad vesperam Jacob de agro, egressa est in occursum ejus Lia, et Ad me, inquit, intrabis : quia mercede conduxi te pro mandragoris filii mei. Dormivitque cum ea nocte illa.

17 Et exaudivit Deus preces ejus, concepitque et peperit filium quintum,

18 et ait : Dedit Deus mercedem mihi, quia dedi ancillam meam viro meo : appellavitque nomen ejus Issachar.

19 Rursum Lia concipiens, peperit sextum filium,

20 et ait : Dotavit me Deus dote bona : etiam hac vice mecum erit maritus meus, eo quod genuerim ei sex filios : et idcirco appellavit nomen ejus Zabulon.

21 Post quem peperit filiam, nomine Dinam.

22 Recordatus quoque Dominus Rachelis, exaudivit eam, et aperuit vulvam ejus.

23 Quæ concepit, et peperit filium, dicens : Abstulit Deus opprobrium meum.

24 Et vocavit nomen ejus Joseph, dicens : Addat mihi Dominus filium alterum.

25 Nato autem Joseph, dixit Jacob socero suo : Dimitte me ut revertar in patriam, et ad terram meam.

26 Da mihi uxores, et liberos meos, pro quibus servivi tibi, ut abeam : tu nosti servitutem qua servivi tibi.

27 Ait illi Laban : Inveniam gratiam in conspectu tuo, experimento didici, quia benedixerit mihi Deus propter te :

28 constitue mercedem tuam quam dem tibi.

29 At ille respondit : Tu nosti quomodo servierim tibi, et quanta in manibus meis fuerit possessio tua.

30 Modicum habuisti antequam venirem ad te, et nunc dives effectus es : benedixitque tibi Dominus ad introitum meum. Justum est igitur ut aliquando provideam etiam domui meæ.

31 Dixitque Laban : Quid tibi dabo ? At ille ait : Nihil volo : sed si feceris quod postulo, iterum pascam, et custodiam pecora tua.

32 Gyra omnes greges tuos, et separa cunctas oves varias, et sparso vellere ; quodcumque furvum, et maculosum, variumque fuerit, tam in ovibus quam in capris, erit merces mea.

33 Respondebitque mihi cras justitia mea, quando placiti tempus advenerit coram te : et omnia quæ non fuerint varia, et maculosa, et furva, tam in ovibus quam in capris, furti me arguent.

34 Dixitque Laban : Cratum habeo quod petis.

35 Et separavit in die illa capras, et oves, et hircos, et arietes varios, atque maculosos : cunctum autem gregem unicolorem, id est albi et nigri velleris, tradidit in manu filiorum suorum.

36 Et posuit spatium itineris trium dierum inter se et generum, qui pascebat reliquos greges ejus.

37 Tollens ergo Jacob virgas populeas virides, et amygdalinas, et ex platanis, ex parte decorticavit eas : detractisque corticibus, in his, quæ spoliata fuerant, candor apparuit : illa vero quæ integra fuerant, viridia permanserunt : atque in hunc modum color effectus est varius.

38 Posuitque eas in canalibus, ubi effundebatur aqua : ut cum venissent greges ad bibendum, ante oculos haberent virgas, et in aspectu earum conciperent.

39 Factumque est ut in ipso calore coitus, oves intuerentur virgas, et parerent maculosa, et varia, et diverso colore respersa.

40 Divisitque gregem Jacob, et posuit virgas in canalibus ante oculos arietum : erant autem alba et nigra quæque, Laban ; cetera vero, Jacob, separatis inter se gregibus.

41 Igitur quando primo tempore ascendebantur oves, ponebat Jacob virgas in canalibus aquarum ante oculos arietum et ovium, ut in earum contemplatione conciperent :

42 quando vero serotina admissura erat, et conceptus extremus, non ponebat eas. Factaque sunt ea quæ erant serotina, Laban : et quæ primi temporis, Jacob.

43 Ditatusque est homo ultra modum, et habuit greges multos, ancillas et servos, camelos et asinos.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #4096

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

4096. ‘Respondit Rachel et Leah, et dixerunt ei’: quod significet reciprocum affectionum veri, constat a significatione ‘respondere’ cum annuitur, quod sit reciprocum, de qua n. 2919, et quod sit receptio, n. 2941, 2957; et ex repraesentatione ‘Rachelis’ quod sit affectio veri interioris, et ‘Leae’ quod sit affectio veri externi, de quibus n. 3758, 3782, 3793, 3819. In illis quae praecedunt, actum est in sensu interno de bono naturalis quod per ‘Jacobum’ significatur, cum separaretur a bono medio, quod est ‘Laban’, quomodo illud, nempe bonum naturalis, adjungeret sibi affectiones veri, quae per Rachelem et Leam' significantur;

[2] agitur nunc de applicatione affectionum veri reciproca ad bonum; haec applicatio continetur in sensu interno verborum quae Rachel et Leah nunc dicunt; sed haec talia sunt ut non cadant in intellectum nisi illum qui instructus est, et qui jucundum percipit in scientia talium, proinde qui pro fine habet spirituales cognitiones; ceteri nihil talia curant, et eo usque intendere mentem non possunt, qui enim pro fine habent mundana et terrestria, non abducere possunt inde sensus, et si abducerent, injucundum perciperent, nam tunc discederent et se removerent ab illis quae pro fine habent, hoc est, quae amant; experiatur quisque apud se qui talis, num scire velit quomodo bonum se adjungit affectionibus veri et quomodo affectiones veri se applicant, et annon hoc scire molestum ei, et dicturus quod talia ei non conducant, tum quod nihil de illis capiat;

[3] at si talia ei dicuntur quae ejus negotii sunt in mundo, tametsi reconditissima sunt, et qualis alter sit quoad affectiones, tum quomodo per illas sibi illum adjungere possit, se applicando animo et dictis, hoc non modo capit, sed etiam interiora percipit: similiter qui abstrusa scientiarum indagare ex affectione studet, is intricatiora quam haec intueri amat et quoque intuetur; at cum de spirituali bono et vero agitur, taedium sentit et quoque aversatur: haec dicta sunt ut sciatur qualis homo Ecclesiae hodie est.

[4] Sed quomodo se habet cum bono cum adjungit sibi vera per affectiones, et cum veris cum se applicant, non ita constare potest cum tenetur idea seu cogitatio in bono et in vero, sed melius cum in societatibus spirituum et angelorum per quas influunt, nam ut n.

4067. dictum est, hominis velle et cogitare inde venit, seu inde influit, et apparet sicut in illo: ex illis, nempe societatibus spirituum et angelorum, scire quomodo se res habet, est ex ipsis causis, et ex caelo angelorum, est ex finibus causarum, sunt etiam 1 historica quae se adjungunt, et illustrant, ita apparent manifestius:

[5] in sensu interno agitur de adjunctione boni ad 2 vera, et de applicatione horum in naturali, ‘Jacob’ enim est bonum ibi, ut saepius dictum, et ‘muliere’ ejus' sunt affectiones veri; bonum, quod est amoris et charitatis, Domino influit, et quidem per angelos qui apud hominem, et non in alia apud hominem quam in cognitiones quae 3 apud illum; et quia ibi figitur bonum, tenetur cogitatio in veris quae sunt cognitionum et inde excitantur plura quae affinia sunt et convenientia, et hoc tam diu usque dum cogitat quod ita sit et usque dum vult quia ita est ex affectione; cum hoc fit, tunc conjungit se bonum veris, et applicant se vera, in libero, omnis enim affectio facit liberum, n. 2870, 2875, 3158, 4031:

[6] sed cum hoc fit, etiam a spiritibus qui ei adjuncti sunt, excitantur dubia, quandoque etiam negativa, sed quantum affecti praevalet, tantum ad affirmativum ducitur, et simul tunc per illa in veris confirmatur: bonum cum sic influit 4 , non percipitur quod sit per angelos, quia influit ita interius et in obscurum ejus quod ei e mundanis et corporeis est: sed sciendum quod bonum non influat ab angelis sed per angelos a Domino; hoc fatentur etiam omnes angeli, quapropter etiam sibi nunquam 5 vindicant aliquod bonum, immo indignantur cum aliquis eis illud tribuit. Ex his nunc, ut ex ipsis causis, videri potest quomodo se res habet cum adjunctione boni a vera, et de horum applicatione, de quibus hic in sensu interno.

Fußnoten:

1. The Manuscript inserts tunc.

2. The Manuscript deletes conjunctione... cum, and inserts adjunctione... ad

3. The Manuscript inserts veri.

4. The Manuscript has influit ita

5. The Manuscript has nusquam

  
/ 10837  
  

This is the Third Latin Edition, published by the Swedenborg Society, in London, between 1949 and 1973.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org